[Beechresin] Watching him

Waar ze vroeger nog wel de moeite deed om te verbergen wat er eigenlijk speelde tussen haar en Bloodpaw, was dat moeilijk geweest toen hij toegetakeld werd door Shade. Ze deed dan ook ergens niks meer om het voor zich te houden. Ze was tenslotte elke dag nu in de medicine cat den te vinden als ze niet in de nursery was. Misschien gaf ze Bloodpaw zelfs meer aandacht dan haar kittens en was dat iets waar ze zich misschien schuldig over zou moeten vinden, maar dat deed ze niet. Ze merkte al op dat ze niet alleen was toen ze de den binnen stapte en zette een zwakke glimlach op naar de jonge poes. "Pepperpaw, hoe is hij?" Ze had geen idee of Pepperpaw dat wist, maar ze hadden samen al een tijd over hem zitten waken. Acefray had zijn best gedaan, maar het zou wachten worden nu.

Bloodpaw was nog hetzelfde, dat was ergens goed, dat hij niet slechter geworden was, maar het betekende ook geen verbetering. Ze hoopte maar dat alles goed zou komen, maar dat betwijfelde ze ergens ook. Zachtjes stapte ze naar voren en drukte kort haar neus in de vacht van de kater. Ze wist dat ze hierin niet te open kon zijn, voor wanneer iemand het anders zou zien, maar ergens was dat al te laat. Iedereen had gezien hoe ze hem had proberen te verdedigen en het was waarschijnlijk niet moeilijk om de dingen aan elkaar te koppelen. "Het komt vast goed," Het waren woorden die ze zelf heel hard op hoopte dat ze waar waren, maar ze had geen idee of dat ook daadwerkelijk zo zou zijn.

Ze had het niet verborgen gehouden, hoe ze zich voelde over Bloodpaw. Ze had er nog zo haar best steeds op gedaan, maar nu dat hij in gevaar was geweest, dan kon het niet dat anderen het niet meer door zouden hebben. Ze nam dan ook de plaats naast Pepperpaw in toen deze ruimte voor haar maakte en drukte zachtjes haar snuit in de vacht van de kater. "Hij is zeker sterk," Sprak ze zachtjes. Vooral voor een medicine cat, alleen had ze ergens gewild dat hij naar haar had geluisterd en niet het gevecht aangegaan was, maar dat was niet hoe het was gegaan.

De vraag verbaasde haar niet heel erg. Ze wist dat ze er misschien te open mee was geweest toen Bloodclan voor de eerste keer het kamp in was gekomen. Er waren genoeg katten die misschien hetzelfde als haar erover dachten, maar dan nog hadden ze het niet zo duidelijk laten merken. Haar blik gleed dan ook kort over Bloodpaw heen, een zachte blik daar te zien. Ze durfde hem eerlijk niet aan te raken, bang dat ze hem pijn zou doen. "Dat is hij zeker, ook al zou dat niet moeten." Dat was de hele reden dat ze ruzie hadden gekregen tenslotte, dat alles mis was gegaan en nu was er dit gebeurd.