Blown buds of barren flowers,

Hier had ze gelegen. Tall splashte nog eens wat met zijn poot in het vieze waterige landschap, en schudde in ongeloof zijn hoofd. Hier begon de achtbaan die langzaam het einde naderde, en hier was het dat zijn jeugd stopte. Ja, het was volgens plan gegaan, misschien nog wel meer dan dat de rest van het plan volgens plan was gegaan, maar man wat zou hij er veel voor geven nog even die onbezonnen tijd van daarvoor mee te maken. De tijd waarin hij geen verantwoordelijkheden had, of wel had maar niet kende. Waarin de teleurstelling nog niet te lezen was in de blik van Acorn, terwijl Tall zijn nachten plannend besteedde, en na elke omweg steeds weer op hetzelfde uitkwam. Voor hij zuchtend in de leaders den gezeten had, omdat zijn plan maar enkele mogelijkheden leek te hebben. Voor hij hoop en teleurstelling meemaakte, om het uiteindelijk door te zetten. Tall zuchtte wederom. Ja, daar zou hij flink wat voor geven ja.

- Moonpaw

Haar pootjes roffelde over de grond. Ze mocht eindelijk het kamp uit, maar niet zonder weer terug te moeten! Iets wat ze liever niet zou hebben gedaan natuurlijk, maar na het vuile bedmos weg gegooid te hebben was ze opzoek gegaan naar nieuwe. Door de bloodclanners in hun kamp raakte het mos dichtbij veel te snel op. Nu moest ze het verder weg gaan zoeken! Nu moest ze richting de Marshlands toe. Moonpaw was zo verslagen dat ze nog geen woord meer gesproken had. Het was alsof haar stembanden bevroren waren en weigerde om niet meer dan keelklanken te uiten. Ze kon nog wel grommen, maar echte woorden bleven uit. Ze geloofde de woorden van de Bloodclan dat haar vader de dood had gevonden. Zouden de twee katten die nooit meer terug gekomen waren hem eerst begraven hebben voor ze gevlucht waren? Haar hoofdje liep zo over dat Moonpaw even niet door had waar ze heen liep. Al had ze vaart geminderd, toch had de gevlekte leerling nog een flinke looppas. Ze botste tegen iets aan en door de onverwachte klap was Moon terug gestuiterd en viel ze op haar zij. Eventjes schudden ze haar kop voor Moonpaw op keek en herkende de kat die voor haar stond. Onverscholen haat was in haar ogen te lezen. Moon sprong op en wilde langs hem heen stappen.

Het ene moment was je rustig het leven aan het overdenken, het andere moment liep er iets zachts tegen je aan wat vervolgens omviel en een blik naar je toewierp die de grootste ijskap nog had doen smelt zo verzengend was die. Logisch dus, dat Tall acuut in de lach schoot door de poes die hem letterlijk van zijn stuk had gebracht. Het duurde even, voor hij Moonpaw in haar herkende, en bijna geneigd was haar de weg te versperren. Uiteindelijk dacht de kater er echter het betere van, en stapte zelfs nog een beetje opzij zodat de poes langs hem heen kon. Hij was geen klier, irritant misschien wel, maar niet tegen she-cats die zo konden kijken. Vandaag dan.

Een lach? Waarom lachte hij? Waar haalde die vieze verrader het vandaan om tegen haar te lachen of was het om haar? Moonpaws vacht zetten zich direct boos en verontwaardigt op waardoor ze alle kanten op piekten. Gelukkig liet hij haar na een korte aarzeling wel door lopen. Jammer genoeg was het mos dat ze zocht niet ver genoeg van dit monster die de dood van haar vader was geweest. Hoewel Darkmind altijd haar probeerde op te beuren door te zeggen dat haar vader wel nog leefde, maar ze kon het niet helpen toch de bloodclan te geloven. Hun woorden leken zo vol zelf vertrouwen te zitten... Boos krabbelde Moon het mos tussen de struiken uit. Dit was eigenlijk wel het zachtste mos en helemaal niet geschikt voor een stel straat katten! Het was eigenlijk meer voor de kraamkamer.

Onderwerp: Re: Blown buds of barren flowers,