Soldier on

De misvormde lynx point tom zat met zijn flanken tegen de buitenkant van het kampwand aan. Zijn blauwe ogen waren half slaperig op elkaar gedrukt terwijl zijn blik voor zich uit tuurde, recht het donker in. Hij was buiten het kamp gaan slapen ondanks hij recht had om nu binnen in een nest te liggen. Hij had lang gewacht op een plekje in een barn, een plekje beschut en warm, maar nu hij hier in de warrior den slapen mocht miste hij de frisse lucht in zijn neusgaten. Het was er luidruchtig en krap. De ademhalingen van andere katten in zijn oren, het geroezemoes en gewiebel in nesten. Nee, zijn ideaalbeeld was gebroken. Hij sliep toch liever buiten, alleen en rustig. Zijn den die hij gegraven had in Bloodclan was toch nog niet zo slecht, alhoewel- voor nu was het best maar s'winters zou het nog steeds te koud zijn. Er was dus nog maar één optie voor Orchis: Barn one bemachtigen en dat ging enkel als Cobra opgehoepeld was. Een diepe gaap zette op, Orchis opende zijn bek wijd open en blies de geeuw van zijn lippen af. Zijn roze tong krulde zich weer terug naar binnen terwijl hij zachtjes zijn kop op zijn poten liet leunen. Hij dommelde bijna in slaap. Bijna had de donkere nacht hem in zijn dromen gelokt.. tot geritsel zijn oren bereikte. Zijn kop schoot overeind. Zijn oren spitste zich. Zijn mond opende zich lichtjes waardoor zijn tanden blonken in het maanlicht. Een gezichtje kwam tevoorschijn. Orchis verschoof zich dieper in het struikgewassen van de wand. Zijn blauwe ogen volgde elke beweging van de kat. Een klein meiske kwam tevoorschijn, een beetje lomp maar stil genoeg dat het niemand anders naast hem opviel dat ze uit het kamp was. Orchis was al bijna opgestaan: had zelfs zijn bek al half geopend om te roepen, tot hij haar achterpoot zag. Het sleepte met haar mee als een oude lappendoek. Zijn oren draaide zich speels terwijl zijn kop lichtelijk kantelde. Zijn pootstappen waren geluidsloos toen hij achter de she-cat aansloop. Haar vacht was bijna onzichtbaar, vermengde zich perfect in de donkere nacht, maar haar poot die achter haar aansleepte was als lokaas. Vandaar dat Orchis ook de achtervolging inzette: hij zou namelijk niet zo gemakkelijk een stuk prooi er vandoor laten gaan. Zijn roze tong gleed over zijn kwijlende mondhoeken, haar geur was als een gebraden kippetje voor hem. Niet dat hij haar opeten wou, ben je mal, hij was geen kannibaal. Nee, de tom was hier helemaal alleen met haar terwijl ze een belangrijke regel brak. Dat betekende dat hij direct moest handelen. Geen tijd om de luie honden te wekken die dan een strafje konden verzinnen. Nee, dit moest nu opgelost en geklaard worden. Orchis voelde hoe de grond onder zijn pootkussentjes vochtiger en plakkeriger werd. Het moeras was in aanzicht. Het geluid van zuigend modder klonk dan ook door de doodstille woud heen. De tom stopte met lopen. Wou nog niet zijn aanwezigheid aankondigen. Ook de Shadowclanner was voor een tel gestopt met lopen maar besloot dat ze liever vast kwam te zitten in het moeras dan terug te keren naar het kamp. Dit was de fout die haar leven zou kosten. Orchis had haar misschien zelfs nog gespaard als ze zich bedacht had en snel terug in heer bedje was gekropen, maar ze ging door. De tom spande zijn spieren aan. Zijn hart begon harder te kloppen. Het drumde in zijn oren als oorlogstrommels. Hij was er klaar voor. Hij kon niet meer wachten. De Bloodclanner ontblootte zowel zijn nagels als zijn tanden. Hij zakte ineen.. wachtte nog één seconde om haar de hoop te geven dat ze de boomstam halen zou, en zette zich toen af. Hij gooide zijn eigen lijf boven op de veel kleinere en jongere she-cat en klauwde zijn nagels met zijn voorpoot in haar achterhoofd. Met zijn lichaamsgewicht en vaart van het afzette drukte hij haar kop in de modder. Het was dat hij niet wist dat deze Shadowclanner een kleinkind van een overleden Leader was en dat zijzelf ook bijna op deze exacte manier gestorven was, anders had Orchis daar wel om gelachen.