Even the little things matter

Met samengeknepen ogen kon hij ze er zo uitpikken hoor, je hoefde geen medicine cat te zijn om deze parasieten te identificeren. Stuk voor stuk waren ze hetzelfde, bloederige trofeen om hun nek, een leeg gat waar de gewone kat een hart had zitten. Er waren tijden geweest waar de kater wat toleranter over deze zo geheten bloodclanners was geweest, waar hij hen niet veel aandacht had gegeven, maar nu? nu was er geen respect voor hen te vinden in de kater's diepe blauwe ogen. Stuk voor stuk waren het moordenaars, stuk voor stuk waren het gewetenlozen monsters.

Even zuchte de kater, bang was hij niet, maar bezorgd wel, bezorgd over de toekomst van zijn geliefde shadowclan, bezorgd over zijn dochter, bluekit. De kater had haar trots naar zichzelf vernoemd om zo meteen een relatie met de kitten te hebben, een band, voor het jonkie haar oogjes geopend had al. Deze band zou al guw groter en sterker worden toen haar moeder plotseling overleed, iets waar de kater niet perse moeite meehad, ze was immers niets meer dan een spelletje. Een spelletje dat de katten beide gespeeld hadden en bijde nu voor moesten betalen met een leven belangrijker dan dat van henzelf. Als hij eerlijk had moeten zijn wist hij niet goed hoe hij zich over de dood van de poes moest voelen, net als de poes zelf was dit een mysterie voor hem. Een kleine glimlach verscheen op zijn doffe en vermoeide gezicht bij de gedachte van de poes haar zoete geur, haar speelse grijns, het was geen vrolijke glimlach, het was een glimlach gevuld met een bitterzoete blijdschap. Hij had het de poes met al zijn hart gegunt haar dochter te zien opgroeien, te zien opbloeien tot een prachtige en gerespecteerde warrior van de clan die zij haar thuis had genoemd. Maar nu was ze er niet meer, haar huis was er niet meer, ze had valsgespeeld en het spelletje verlaten voor ze deze had afgemaakt. De kater stond er nu alleen voor, als single player moest hij over zijn dochter waken in een tijd waar niemands leven zeker was.

Even liet de tom zijn gedachtevolle blik over het kamp heen glijden, gelukkig was het iets wat rustiger nu, maar de geur van angst hing nog altijd over het kamp als een dikke mistwolk in de schemering. Maar net als mist zal deze uiteindelijk wel weer vervagen, katten andemde nog, er was leven,  waar leven was was hoop, en waar hoop was was verzet. Natuurlijk konden ze nu niet opstaan en rebellen tegen de bloedkrijgers, dat was dom maar verzet begint nooit met grote woorden, maar met kleine daden, en met die gedachte was de kater op de jonge pepperpaw afgelopen. Hij wist maar al te goed wie haar vader was, hij wist maar al te goed wat de kater gedaan had, maar gelukkig stonden acties en keuzes niet  vast in je dna. Hell, als bluekit net zo zou worden als haar ouders was het misschien wel slimmer geweest haar achter te laten. Even zuchtte hij, de apprentice had  het vast zwaar met de situatie waarin haar clan zich bevond, hij kon zich goed voorstellen dat zijn minder intiligente  clangenoten niet even lief voor haar zouden zijn nu. Maar de silveren tom wist dat dit niet de goede manier zou zijn. Zelfs kleine daden hadden immers grote gevolgen, en de poes nu bestempellen om wat haar vader deed zou alleen maar aferechts werken, ze moesten samenstaan nu, niet juist meer problemen creeren. En daarom begon hij aan zijn eerste kleine daad, het poesje bijstaan, laten zien dat er nog harten te vinden waren in deze harteloze tijden. "Hey little bird"  mauwde hij op een vriendelijke en warme toon, zijn stem zo zacht als boter "Wat een tijd om in te leven huh" ging hij op een sarcastische manier verder om even wat lucht in het gesprekt te blazen
+ Pepperpaw  

oops et werd iets langer dan gedacht sorry :,)