Signals

Pepperpaw zei eventjes niets en toen Bluekit weer terug naar haar toe draaide was de glimlach van haar gezicht verdwenen. Ze leek een stuk minder blij, dat moest vast door die BloodClanners komen. 'Ik ook Bluekit.. maar laten we maar niet gemeen tegen ze doen, want ze zijn veel gemener dan wij zijn..' zei ze zachtjes. Het leek erop dat Pepper een beetje bang was voor ze. Dat kon ze ergens ook wel begrijpen, maar Bluekit had nog geen aanvaring gehad met één, dus het was ergens ook moeilijk voor haar om het voor te stellen. 'Misschien als wij gemener zijn dat ze dan weggaan?' opperde Bluekit. In haar oren klonk het een waterdicht plan. Gewoon hun wegpesten, dit was hun kamp hoor!

Bluekit was er al helemaal klaar voor hem haar waterdichte plan uit te voeren, maar Pepperpaw leek iets minder enthousiast. 'Wie weet Bluekit.. maar zullen we dat aan de grote, sterke warriors over laten?' vroeg ze. 'En dan proberen wij zo rustig mogelijk te zijn zodat de warriors die dit gaan oplossen geen last van ons hebben.' Blue knipperde met haar blauwe oogjes. 'Hm... Ik was al stil toen ze hier kwamen... Mijn papa heeft dapper meegevochten,' miauwde ze met een trotse glimlach en knikje. 'Hij is heel stoer, maar wel een beetje een dikzak. Maar hij zegt dat het spiermassa is, maar dat geloof ik niet,' vertelde ze. Oké, misschien was hij wel sterk, maar nog steeds. Bluekit keek haar even aan, nadenkend over wie haar papa was. Ze meende dat het iemand belangrijk was, maar erg veel had ze niet onthouden nog. 'Wie is jouw papa ook al weer? Heeft hij ook meegevochten?'

Pepperpaw vroeg of hij niet misschien allebei had. Even dacht Bluekit hier over na, maar schudde toen haar kopje. 'Nee, hij is gewoon een dikzakje,' miauwde ze met een knik. Zo was het, en het zou niet veranderen. Toch nam het niet weg dat ze nog steeds veel respect had voor haar vader, ook al was dat soms helemaal niet te merken. Ze vertelde wel vol trots over zijn prestaties en hoe sterk hij wel niet was. Toch realiseerde ze zich heel goed dat je dood kon gaan met een gevecht, maar die enge gedachte vermeed ze het liefst. Ze keek nieuwsgierig naar de reactie van Pepperpaw, die plots weer verdrietig leek. En nu weer een stuk meer dan voorheen. 'Mijn vader is..' Haar stem haperde kort. Bluekit wiebelde nieuwsgierig met haar oortjes. Wie was het? 'Mijn vader is Tallstar..' De kitten was een tijdje stil, knipperend met haar oogjes. Uh.. Tallstar die.. Nu bij BloodClan hoorde? 'Oh... Maar... Huh? Waarom is hij dan bij BloodClan? Of.. Is hij dat niet?' Ze snapte het niet hoor, waarom zou hij dat willen?

Pepper moest zachtjes grinniken bij haar woorden over haar vader. 'Prima, jij kent hem het beste,' grinnikte ze. Bluekit glimlachte trots en knikte. Dat was zeker ja. Pepperpaw werd helaas weer verdrietig toen het over haar vader ging. 'Ik.. ik weet het niet..' miauwde ze. Bluekit knipperde met haar oogjes en zuchtte zachtjes. 'Hm... Nou... Anders mag je wel een keertje bij mij en mijn papa slapen,' miauwde ze met een glimlach. BloodClanners vond ze stom, en Tallstar snapte ze al helemaal niet. Maar Pepperpaw leek er net zo verdrietig om te zijn. Als ze haar een beetje kon opvrolijken was dat altijd fijn natuurlijk. 'Ik weet zeker dat mijn papa dat niet zo erg zou vinden hoor. Hij is heel aardig,' vertelde ze met een knikje.

Pepperpaw glimlachte en het leek een oprechte glimlach te zijn, dus dat maakte Bluekit ook blij. Ze spon ook als reactie op het gespin van de Apprentice en ze ook ging wat dichter tegen haar aan liggen toen Pepper dat deed. Ze genoot van de staart die om haar heen geslagen werd. 'Laten we inderdaad eens een keertje een logeerpartijtje doen..' Bluekit glimlachte breed en blij toen ze dat zei. Yay! 'Ik kan het papa gelijk vragen! We kunnen misschien al deze nacht logeren!' miauwde ze enthousiast. Zij had er in ieder geval zin in. Ze richtte haar blauwe ogen nog eens op Pepperpaw. 'Als jij dat ook wil, natuulijk,' glimlachte ze.

Bluekit sloot genietend haar oogjes terwijl ze zachtjes spon en lichtjes de bodem kneedde met haar pootjes. Ze opende één oogje toen Pepperpaw kort stopte met spinnen, maar toen weer verderging. 'Dat lijkt me wel wat.. Als je papa het oké vindt?' vroeg ze met een glimlach. Bluekit glimlachte en knikte. 'Natuurlijk vind hij dat!' miauwde ze met een vrolijke twinkeling in haar ogen. 'En zo niet, dan heeft 'ie pech,' grinnikte ze. Als hij er problemen mee had, mocht hij maar lekker een nest uitzoeken in de Warriors Den. Maar toch had ze hem liever bij haar hoor. Of ze hem echt weg zou sturen wist ze ook niet zeker. 'Ik kan het gelijk vragen, als je wil? Je kan meegaan,' miauwde ze. Waar haar papa precies was wist ze niet, maar dan was het gelijk een leuke zoektocht! Beetje zoals je prooi opspeuren..

Pepperpaw krulde al haar staart van haar vandaan en Bluekit stond al snel op haar stevige pootjes. 'Nou, laten we het dan maar gaan vragen,' miauwde Pepperpaw toen zij ook opstond. Bluekit richtte haar blauwe ogen even op haar en knikte enthousiast, voordat ze het kamp af scande. 'Ik ga wel mee. Maar weet jij waar hij is?' vroeg Pepper. 'Hmmm.. Misschien is hij in de Warriors Den!' Ook al had hij zijn nest in de Nursery, de kater was nog steeds sociaal. En Bluekit zou het niet raar vinden als hij de Warriors Den in geglipt was om daar praatjes te maken met zijn vrienden. Tevreden over haar besloot liep Bluekit op de Den af, midden door het kamp heen. Die BloodClanners moesten maar wijken voor haar, vond ze.

'Nou, laten we dan eerst de warriors den gaan checken. Jij zal het beste weten waar hij uithangt,' reageerde Pepperpaw. Bluekit knikte. Dat wist ze zeker! Er was niemand die hem zo goed kende als zij dat deed, ook al kende ze hem nog maar een paar manen. Maar dan nog. Veel trok ze niet aan van de BloodClanners. Ze was op een missie, en haar ogen waren gefixeerd op de Warriors Den. Toen ze het eenmaal bereikt hadden stak ze nieuwsgierig haar kopje naar binnen. Even moesten haar ogen wennen aan het donker, maar dat ging al snel. 'Papaaa? Ben je hier??' riep ze de Den in. Ze had een antwoord verwacht, of het gezicht van de kater die plots voor de hare verscheen, maar het bleef stil. 'Hm.. Ik denk dat hij in de Nursery is dan,' miauwde ze en ze keek om naar Pepperpaw.

De kater wiebelde even met zijn oren, wat hoorde hij daar? Was dat zijn geliefde dochter Bluekit? Nou in de warriors den was hij niet hoor, nice try little bird. Even grinnikte de kater, hij had ook nooit is een momentje rust ey? Niet dat het hem s'nachts wakker hield, hij hield ziels veel van d'r maar soms had papa...je weet wel..papa tijd nodig. Vrolijk spinde hij dan ook, luisterend naar de kleine paardenbloem pluis, zoekend naar haar vader. Hij zou op kunnen staan natuurlijk, hij zou haar kunnen roepen, maar waar was de lol in dat? Nee de kater bleef gewoon zitten in de nursery hoor, deze zoete poesjes hadden duidelijk zijn bescherming nodig tegen deze parasieten, zoals hij ze noemde. De vieze gluiperds hadden al vaak genoeg aangetoond dat ze in staat zijn zelfs de schattigste kittens te terroriseren en hij zou het zichzelf nooit vergeven als ze de nursery in zouden komen zonder dat hij er was om hen in de gaten te houden. "Nou, op naar de nursery dan?" hoorde de kater toen plots, de stem klonk bekend, maar echt goed kon de kater het nog niet plaatsen, het leek erop dat Bluekit een vriendinnetje had weten te maken. Zie je wel, zelfs in deze donkere tijden was er nog plek voor blijdschap, zolang ze als clan bij elkaar bleven konden ze dit wel aan, dat geloofde hij met hart en ziel. Ah daar kwamen ze dan, bluekit en haar nieuwe vriendinnetje. Met een zucht stond de kater op, tijd om uit je verstop plekje te komen oude kerel. Met een glimlach ging hij voor de nursery zitten, zijn ogen gericht op de donker wordende lucht, aan het doen alsof hij ze nog niet had opgemerkt om zo het spelletje voor de twee niet te verpesten...

Pepperpaw schudde naast haar haar vacht uit. 'Nou, op naar de nursery dan?' stelde ze voor. Bluekit knikte. Dat was ook haar plan geweest. Ergens anders kon hij toch niet zijn? Anders was ze wel heel erg verbaasd. Blue trippelde dan ook weer verder, het kamp door, zich weer niets aantrekkende van de BloodClanners. Ze was haar papa aan het zoeken, dat was veel belangrijker nu. Toen ze naar de Nursery keek zag ze al een grijze vacht, maar ze twijfelde een beetje. Toch wist ze uiteindelijk zeker dat het haar papa was. 'Hey kijk, daar is ie!' riep ze blij naar Pepperpaw. Ze had gedacht dat hij haar inmiddels ook opgemerkt had omdat hij voor de Nursery ging zitten, maar hij leek haar niet op te merken. Ze grijnsde een beetje en sloop met een omtrekkende beweging op hem af. Toen ze dichtbij genoeg was bestormde ze hem met een 'aaaahhh!' en ze haakte haar nageltjes in zijn dikke vacht. 'Ik heb je!' piepte ze blij.

'Hey kijk, daar is ie!' riep bluekit blij. De kater spinde vrolijk en draaide zijn kop naar de twee jonkies. Even bleef zijn blik op pepperpaw liggen, het arme poesje had het vast zwaar gokte de kater. Ze was vrij close met haar vader geweest en de leader zijn gastvrijheid naar deze bloodclanners moest van alle katten haar waarschijnlijk het hardste hebben geraakt.

Misschien was het dat hij zo ver in gedachten over het poesje was gezakt, of hij begon langzaam doof en blind te worden, maar de surprise aanval van het paardenbloem pluisje was dat dan ook echt, een surprise aanval. Met een kleine yelp sprong hij op toen hij het poesje's haar aanvals kreet hoorde, en voelde haar nagels in zijn vacht haken, trekkend aan zijn huid. Geschrokken gleed zijn zijn blik over het kleine monstertje "Bluekit!" mauwde hij in alle schok. Het poesje kon ook niks anders dan valsspelen he? Gelukkig had de machtige kater een paar tricks up his sleeve en begon met alle kracht te schudde, hopend het kleine stuk ongeluk door de lucht te doen vliegen, hopelijk deed de landing een beetje pijn, dacht de kater stiekem. "Wat zei ik over valsspelen bluekit?" waarschuwde hij de kitten op een serieuze toon "Doe het alleen als je zeker weet dat je het kunt winnen" ging hij verder met een knikje voordat de kater zich veilig genoeg voelde om zijn ogen van het monstertje af te kunnen halen en deze op Pepperpaw te kunnen vestigen. "Goedemiddag, Bluejay. Ik kom je kleine, grote jager eventjes langsbrengen. vertelde ze hem. Bluejay lachte kort, een glimlach op zijn snoet "Aah dat is aardig van je Pepperpaw, dankje" antwoorde hij voordat hij er even kalmpjes bij ging zitten, zijn dikke staart beschermend over zijn pootjes gekrult. Bluekit had de laatste tijd de gewoonte ontwikkelt deze aan te vallen met nagels en al. "Ze heeft je toch niet lastig gevallen he?" vroeg hij een beetje verontrust, hoe meer hij erover na begon te denken hoe groter de kans was dat dat het geval was, ze was immers niet erg anders dan haar vader toen hij net zo oud was als de kitten, nu maar hopen dat ze het, anders dan haar vader, zou gaan ontgroeien...