Signals

De jonge kitten speelde met het mosballetje, zich even totaal onbewust van de katten om haar heen. Alleen omdat BloodClan nu ''de baas'' was, betekende niet dat Bluekit niet kon spelen. Zo vond zij dat tenminste. Misschien dat anderen het liever lieten voor wat het was, maar Blue trok zich er niets van aan. Als ze wilde spelen, dan ging ze gewoon spelen. Lekker puh van wat anderen ervan dachten. Ze zou later wel met de consequenties dealen, mochten die überhaupt komen. Want in Bluekit haar wereldje ging alles zoals zij dat wilde, zo ongeveer dan. Het mosballetje rolde van haar weg en wild spelend rende ze erachteraan, nog steeds een beetje klungelig. Maar zin had ze er wel in.

Pepperpaw

Het balletje rolde iets verder voor haar uit, dus ze wilde er al wat meer vaart in brengen. Maar toen kwam er opeens een poot in haar gezichtsveld, die het balletje weg tikte! Nou zeg! Bluekit stopte en keek omhoog naar de Apprentice die het veroorzaakt had. 'Waarom deed je dat?' vroeg ze op een hooghartige, maar ook een beetje een verbaasde, toon. Ze was er helemaal klaar voor geweest, om het balletje met snelle vaart in te halen en dan aan te vallen. Dat het opeens van richting veranderde vond ze niet leuk, zo kreeg ze het toch nooit te pakken??

Pepperpaw leek verbaasd te zijn met haar vraag, maar dat vond Bluekit zelf maar raar. Zij was degene die verbaasd mocht zijn! Pepperpaw grijnsde vervolgens schaapachtig naar haar. 'Goed voor je training! Prooien veranderen soms ook zomaar van richting!' verklaarde de Apprentice toen. Bluekit knipperde verbaasd met haar blauwe ogen. Wat? 'Doen ze dat?' vroeg ze. De verbaasdheid was duidelijk te zien bij haar. Huh? 'Waarom doen ze dat? Dat is stom. Dan kan je toch nooit iets vangen?' miauwde ze, lichtelijk verontwaardigd. Dan was het toch ook niet leuk meer!

Pepperpaw snorde zachtjes en moest ook grijnzen om haar reactie. Wat moest ze daar van denken? Lacht ze haar nou uit? Maar nee, Bluekit dacht van niet. Als iemand haar uit zou lachen zouden ze gemeen zijn, en voor zover Bluekit al had ondervonden was Pepperpaw niet gemeen. 'Nou.. een prooi wil vaak niet gevangen worden. Dus een prooi doet heel erg zijn best om je af te schudden. Daarom.. moet je denken als je prooi en kijken waar hij heen kan vluchten!' legde Pepper vervolgens uit. Kijk, een gemeen iemand zou dat niet aan haar uitleggen. En nu ze er over nadacht, klonk het allemaal super logisch. Bluekit was een beetje boos op haarzelf dat ze daar zelf niet aan gedacht had. 'Maar geen zorgen! Je gaat zeker wel wat vangen. Ik ben verschrikkelijk in jagen en zelfs ik vang dingen.' Blue glimlachte naar haar. 'Ik denk dat ik vooral goed ben in vechten! Ik versla mijn papa heel vaak!' Oké, dat was niet helemaal waar, maar als zij niet won dan speelde hij gewoon vals. Duh. 'Maar ik wil oefenen met jagen!' miauwde ze toen enthousiast en ze rende naar het mosballetje, die ze toen naar Pepperpaw sloeg.

Pepper lachte vrolijk bij haar woorden en zei dat ze vast een hele goede warrior zou worden. Nou, zo dacht Bluekit er ook over! Blijkbaar vond Pepperpaw het ook een leuk idee, want ze lachte vrolijk toen ze zei dat ze wilde oefenen met jagen. Blue wachtte een beetje ongeduldig af tot Pepper het balletje terug zou kaatsen. 'Klaar?' vroeg ze, waardoor de kitten heftig met haar kopje knikte voordat ze door haar pootjes zakte. 'Go!' En daar ging het balletje! Bluekit stoof er op af, haar nageltjes flink uitgeklapt zodat ze meer grip had, en zodat ze het balletje makkelijker kon vangen. Tot nu toe ging het nog in een rechte lijn, dus het was makkelijk. Met een gilletje van plezier sprong ze er boven op, om het vervolgens weer naar Pepperpaw te slaan.

Bluekit rende achter het balletje aan wat ze had weggeslagen. Nu was ze er wel op voorbereid dat het een andere richting op zou gaan. Bluekit was immers wel een snelle leerling. Ze leerde van haar fouten, en een fout een tweede keer maken zou niet snel voorkomen bij haar. Ze zag Pepperpaw klaar staan, en ze volgde haar bewegingen. Ze was er klaar voor om van richting te veranderen, en toen moest het gebeuren. De Apprentice tikte het balletje een andere kant op, dus Bluekit draaide snel mee. Met haar nageltjes krabbelde ze in de grond terwijl ze de draai maakte, maar toen ze weer rechtuit keek versnelde ze haar pas weer. Ook dit keer ving ze het balletje en weer gilde ze van plezier. Oh, dit was zoveel leuker  ook! Gelijk wat meer uitdaging! Bluekit tikte het balletje weer terug naar Pepperpaw, helemaal klaar om weer een andere kant op te gaan.

De complimentjes van Pepperpaw deden haar onbewust toch wel goed. Bluekit wist meestal wel wat ze kon, en meestal vond ze wat ze deed ook gewoon goed. Om echt te horen dat ze iets goed deed was fijn, en ook een beetje nieuw voor haar. Het moedigde haar aan om nog beter haar best te doen, om haarzelf uit te dagen.
Toen Pepperpaw het balletje weer een andere richting in tikte, ging Bluekit er weer met volle vaart achteraan. Ze vond het super leuk worden, ze had nog nooit zo leuk gespeeld met iemand! Het was ook een stuk uitdagender en het voelde alsof ze er ook wat door leerde, want de scherpe bocht maken ging nu al een stuk beter! Dit keer ook sprong ze met veel plezier op het balletje, en schopte het, dit keer ietwat onhandig doordat ze zo enthousiast was, het balletje weer terug naar de Apprentice.

Dat Pepperpaw zich ietsje moest uitstrekte kwam niet helemaal binnen bij Bluekit. Ze was zo gefocust op het mosballetje, dat haar hele wereldje daar nu even om heen draaide. Pepper tikte het balletje weer een kant op, dus rende Bluekit er achter aan. Wat ze dit keer niet verwacht had, dus ook niet op voorbereid had, was dat het balletje tegen een steentje aanketste, waardoor het weer van richting veranderde! Heel even was Bluekit in de war, maar al snel schakelde ze haar gedachte om en racete ze achter het balletje aan. Een grijns verscheen op haar snoetje. Ze had het door hoor! Ze was de beste jager van, in ieder geval, alle kittens! Tenminste, zo voelde ze zich nu op het moment. Maar ze werd langzamerhand ook een beetje moe. Ze sprong op het balletje, maar in plaats van het gelijk wegtikken, besloot ze het te verslinden en aan stukken te scheuren. Dat gebeurde immers ook met een echte prooi, soort van.

Bluekit was erg druk bezig met haar mosballetje kapot maken. Dat was immers ook een belangrijk iets. Want... Iedereen scheurt hun prooi kapot. Sowieso. Bluekit wilde er even niet over na denken, of het accuraat was of niet. Ze had vandaag al geleerd hoe ze achter een bewegend iets moest rennen, dat was al heel wat voor een jonge kitten. Bluekit keek op toen Pepperpaw naar haar toe kwam wandelen. 'Is je prooi nu gevangen en dood? Kleine jager?' vroeg ze met een glimlach. Blue glimlachte breed naar haar en knikte trots. 'Jaa, kijk!' miauwde ze en ze knikte naar het verscheurde hoopje mos tussen haar voorpootjes. 'Het was super leuk!' miauwde ze terwijl en gaapte eens luid. Pfoe, dat is wel vermoeiend zeg, al dat jagen. 'Worden jullie niet moe van jagen?' vroeg ze dus ook nieuwsgierig.

Pepperpaw ging naast haar liggen en keek even omhoog nadat ze haar vraag had gesteld. Bluekit volgde nieuwsgierig haar blik. Was daar iets te zien? Ze zag alleen maar blauwe lucht met een paar wolkjes. Toen Pepper weer sprak richtte ze haar blauwe oogjes weer op haar. 'In het begin wel, maar hoe vaker je het doet, hoe minder snel je moe wordt,' legde ze uit. 'Want dan raak je eraan gewend.' Blue knikte langzaam. 'Ja.. Dat klinkt wel logisch,' miauwde ze en ze grinnikte zachtjes. Ze was een tijdje stil terwijl ze haar blik rond het kamp liet gaan. 'Ik raak hier niet aan gewend,' miauwde ze toen terwijl ze haar kopje schudde. 'Ik vind ze stom. En ze moeten weg.'