This is my forever

Het was een prachtige dag. De zon vloeide over alle verschillende kattenlichamen en liet het water rondom het camp parelen. Het vormde een lichttafereel dat om hen heen danste. Zo viel het licht maar een paar keer per jaar op het kleine beekje. Het was alsof de sterren haar iets wilden zeggen. De poes die met grote blauwe ogen er naar aan het kijken was. Het was voor het eerst dat ze dit zo prachtig vond. Toen ze nog een medicine cat was had ze dit schoons genegeerd. Bezig met andere, 'betere' dingen. Oh wat was ze fout geweest. De queen spoorde haar kittens aan om ook te kijken. Vanaf de zon iets verder omhoog kroop zouden de lichtvlekjes verdwijnen. Dan bevonden de pareltjes zich enkel op het water zelf. Chivysniff liet haar blik gaan van het ene prachtige tafereel naar het andere mooie cadeau. De kittens waar ze zo veel van hield. Haar kleine zorgekindje Snowkit. Die zou deze glimmerende lichtjes wel mooi vinden. Hmmm en stoere Greykit. Hoe hij soms speelde zag ze er een klein wolfje in. Later werd hij vast een goede warrior. Nippykit drentelde nu in haar gezichtsveld. Ah. Ze had haar vernoemd naar de koude bijtende wind die aan hen had gerukt toen ze geboren waren. Chivysniff kon haar niet beloven dat er geen moeilijke obstakels meer zouden komen, maar ze wist dat Nippy deze prima kon overwinnen. En dan had je nog Aurorakit en Northernkit, haar twee lichtjes. Northernkit leek bijna geobsedeerd te kijken, ja ze wist zeker dat hij later het licht dat hij nu zag in zich zou dragen. Aurorakit was even grappig als altijd. Ze had haar vernoemd naar het licht dat zo mooi op haar vacht gespeeld had. Als warrior ging ze vast vurig en vol pit haar taken voltooien, maar toch iedereen een warm hart brengen. Chivysniff snorde zachtjes zonder het te horen. Dat hoefde ook niet, sommige dingen kon je voelen. Haar mooie blauwe ogen knepen zich zachtjes toe, maar net op dat moment zag ze een flits van licht. Helder wit licht. Ze liet haar oogleden toevallen, maar het witte gevoel bekroop haar wel. Ze wist wat het betekende. Ze wedde dat het licht twee verschillende kleuren ogen had gehad, als ze beter had gekeken. Chivysniffs hartje vulde zich met een naar gevoel, maar ergens ook... ze kon het niet echt uitleggen.

Een schreeuw doorkliefde de stilte van het camp. Ze hoorde het niet, maar door de reactie van iedereen rondom haar keek ze dezelfde richting uit. Het was haar vader op zijn gebruikelijke plek, waar vroeger Butterstar had gestaan. Hmmm. Ze had wel wat meegekregen dus ze vermoedde dat Pantherstar en Crystalshell de warriors en apprentices gingen verdelen. Er moesten er genoeg overblijven voor het camp te verdedigen. Chivysniff zag de verzameling gebeuren, maar besloot om eventjes de bende te verlaten. Acorndust en Settleddust gingen ook snel weggaan dan. Spijtig, het was aangenaam gezelschap geweest en haar opmerkend oog had gezien dat Seamist ze ook wel gezellig vond. Chivysniff giechelde geluidloos. Haar snorren gingen zachtjes op en neer. Als dat geluid had kunnen maken was het waarschijnlijk een zacht rinkelend geluid geweest. Aangenaam voor de oren, maar niet voor de hare. Het was een waarschuwing geweest. Ze wist nu kristalhelder wat het had betekend, maar vele moons geleden niet. Ze dacht dat het een straf was geweest van Starclan, maar niets was minder waar. Haar pad was al lang geleden uitgestippeld en veranderde nu soms voor welke keuzes ze maakte. Chivysniff stopte met wandelen toen ze bij de Stream kwam. Rechts van haar bevond zich het bos dat nu gevuld was met nieuw groen en paarse bloemen. Links van haar ging het riet over naar groen heidegras. Chivysniff ademde zachtjes de zware bloesem lucht in. Ze deed een stapje naar voren en duwde zich tussen het riet. Door hun strelingen voelde ze zich gesust. Ze drukte op gevoelige punten. De grote zilveren kattin ging zitten en sloot haar ogen. Genietend van het gevoel van het riet tegen haar. Ze had geen geluid nodig, nee voor die ene keer was gevoel ook genoeg. Dat had ze eerder moeten realiseren. Het leven bestond niet alleen uit geluid horen en geluid maken. Ze had altijd een brutale mond gehad en was het nooit met wat eens maar haar doofheid had haar veranderd. Haar stem weggenomen en zo ook haarzelf. Ze wist precies wat ze moest doen om... nee niet terug te gaan, maar... verder te evolueren. Daarom besloot ze om eventjes te gaan liggen en haar ogen te sluiten.

Een koele windvlaag kietelde de puntjes van haar oren. Chivysniff wiebelde er zachtjes mee en ontwaakte uit haar dromen. Dromen over haar familie en haar verleden, maar ook dromen over de toekomst. Dromen over haar dromen. Wat wilde ze nu eigenlijk? Wat had ze al die tijd gewild? Ze had het niet geweten tot nu. Ze wilde een stempel drukken op de wereld en dat was gelukt. Voor eeuwig zou ze bekend staan als de Medicine cat die brutaal was en zo haar oren verloor. Haar geliefden zouden haar herinneren als een poes die geen blad voor de mond nam, maar een warm hart had. Dat was ook zo, maar ze had haar stempel gezet en dat had Whitelion haar laten zien. Ze had niet willen inzien dat ze moest aftreden omdat Coyotespirit wél met Windclan om kon. Ze had niet willen inzien dat ze moest aftreden omdat ze een zoon had rondlopen, al had ze iedereen laten geloven dat zij niet zo'n medicine cat was, niet zo. Chivysniff ontwaakte nu volledig en knipperde met haar ogen. De schemeravond was al begonnen met te vallen. Lichtvoetig als ze was stond ze op en vervolgde ze haar weg terug naar haar thuis. Toen ze bijna bij de ingang was zag ze een patrouille katten haar richting uit komen. Vooraan stapten haar vader en de deputy. Chivysniff knipperde. Crystalshell, de weduwe van Creamyfrost. Was dit. De zilveren poes richtte haar blik even op de steeds donker wordende hemel. Nog geen sterrenlicht, het was nog geen tijd. Ze zwaaide vriendelijk met haar staart naar de Riverclanners die voorbij liepen en keek nog even haar vader na voor ze het camp weer binnen drong.

De avond was nu volledig gevallen en voor de laatste keer kon ze genieten van een vette vis. Hmmm verrukkelijk dit! Ze likte genietend haar lippen af, maar het lot stond op haar te wachten. Ze hoorde de stemmen bijna fluisteren. Chivysniff draaide zich om, naar de den waar ze voor altijd zou rusten. Het voelde dan ook erg vertrouwd toen ze er zachte pootstappen in zette. Haar apprentice had wel de nesten wat verschoven. Ook de kruiden lagen wat anders dus ze moest even zoeken naar de rode besjes. Uiteindelijk vond ze ze, verstopt. Niet vindbaar voor een onschuldige, maar dat was ze niet. Ze was schuldig. Chivysniff nam een takje. De bessen waren al een beetje verdroogd en hadden een iets diepere kleur. Als het zou glanzen zou ze haar eigen spiegelbeeld er in zien. Ze haalde diep adem. Haar blik gleed nog over haar oude den. Ze besloot om zich op te krullen op de plaats waar haar oude nest ooit had gelegen. Hmmm dat voelde ergens wel goed aan. Chivysniff nam het takje bij haar. Haar ogen rustte er nog een paar tellen op, maar daarna plukte ze de besjes met haar tanden eraf. Ze kauwde er op, nadenkend. Eerst waren ze zoet, maar de nasmaak was bitter. Net zoals het leven. Het mooie leven dat ze geleden had. Chivysniff slikte de brei door. Ze legde haar kop op haar poten en wachtte.

De stilte die nu meer betekenis leek te hebben bekroop haar. Ze voelde zich niet alleen, ze... was ook niet alleen. De grote zilveren poes keek op. Voor haar stond. Iedereen die ze lief had. Ze glimlachte naar haar grote familie, maar haar lichaam begon nu zachtjes te schokken. Het was goed, het was tijd. Ze sloot haar ogen en viel met een glimlachje in een eeuwige slaap.

De sneeuwwitte kitten werd wakker door een zachte stoot tegen haar aan, waardoor ze bijna uit haar voor haar comfortabele houding viel. De kitten piepte eventjes in protest, voordat ze geeuwde en de slaap uit d'r ogen knipperde. Wat was hier aan de hand? Aunti Chivysniff was weg en nu zag ze ook nog net het staartje van Aurorakit verdwijnen. Moeizaam kwam ze overeind en geeuwde nog een keertje diep, voordat ze een stapje naar voren zetten. Ok, dat lukte. Nu verder. Gelukkig was het donker, nu zou het minder pijn doen om naar buiten te gaan. Op een gepaste afstand van Aurorakit, liep ze in de richting van .. Eigenlijk had ze geen idee waar ze heen ging, het zag eruit als de Medicine Den, maar ze wist het niet zeker. Pas toen ze dichterbij kwamen en ze de lichte geur van haar aunti rook, samen met de kruidige geur van de Medicine Den, wist ze het zeker. Maar waarom zou haar aunti daar zijn? Ze keek om het hoekje naar binnen toe. En dook meteen in elkaar toen ze de gil van Coyotespirit hoorde. Het deed pijn aan haar oortjes en ze voelde zich bang. Wat was hier aan de hand? Ze rook haar aunti en oom, Icecream. Aurora was het sowieso en Coyote kon ze ook nog wel ruiken. Was dit gezellig? Nee, de gil van de Medicine Cat had niet gezellig geklonken. Snowkit slikte haar angst in en liep langzaam naar binnen. Ze hoorde gesnik en dat maakte haar angstig en verdrietig, al wist ze niet eens waarom de andere verdrietig waren.
Ze hoorde glas breken, al was het alleen maar in haar hoofd. Haar wereld brak, als een stil meer waarin een steen werd gegooid. Een rippel effect dat begon met dit, dit fragment. Dit was het steentje dat haar perfecte wereldje deed breken. Daar, in de Medicine Den, bij Coyotespirit, lag haar aunti. "Aunti!" Gilde de sneeuwwitte kitten met een overslaande stem, waarna ze naar binnen rende en zonder op wie dan ook te letten zich in de dikke vacht van Chivysniff verstopte. Nee, het kon niet. Dit kon niet. Ze kon niet haar aunti verliezen. Chivysniff was zoveel meer dan een tante voor haar geweest. Dit was haar moeder en nu was ze deze kwijt...

Hij hoorde het rumoer in het kamp. Ze waren terug gekomen. Stormwind kwam in beweging. Hij had zijn tijd gespendeerd bij de kittens, verhaaltjes vertellend. Maar nu moest hij zijn dochter zien. Toen hij zich de medicine cat in drukte ontvouwde een drama zich voor hem. Met lede ogen zag hij aan hoe zijn dochter gewond en huilend over het levenloze lichaam van Chivysniff lag. Pantherstar schreeuwde woorden. Hij kende het gevoel. De rouw om een kind. Hij kende de woede, het verdriet. "Jongens kom, geef Pantherstar de ruimte om te rouwen." mauwde de kater zacht. Toen ontfermde hij zich over zijn eigen gewonde dochter. Die merkbaar boos was door de toon van Pantherstar. Hij ondersteunde haar. "Coyote, kom je mee? Kan je nog lopen?" ondertussen had Panther zijn dochter al op zijn rug gelegd en wou haar weg slepen. Hij stopte hem. "Blijf hier." zei hij streng. "Rouw om haar, geef haar je verdriet en laatste woorden en stap weer de medicine cat den uit als de leider van Riverclan." hij wenkte de rest van de katten. "Chivysniff was ook Riverclans medicine cat. Ze verdienen een vigil en een moment om te rouwen." hij zou vergeven dat er tegen zijn dochter geschreeuwd was, omdat hij wist hoe het voelde. En hij had zich ook herpakt. Pantherstar zou dat ook kunnen.

Natuurlijk kwam er tegenspraak. Het kon hem niets schelen. Hij zou zijn dochter meenemen naar zijn eigen den en wat de rest wou, boeide hem niet. Stormwind kwam eraan als goeie warrior die hij was. Plots klikte het in zijn brein hoe de ander van hem had kunnen vragen, wat hij aan hem gevraagd had. Maar nu was hij iemand die hem tegenhield in zijn rouwproces, en dat zou hij niet toelaten. "Je kan zeggen wat je wilt. Maar ik neem haar mee." En dat was dat. Hij passeerde de ander. Hij zou hem bevechten als het moest. Hij had zijn hele leven bij de regeltjes gespeeld, en kijk waar dat hem had gebracht. Aan het hoofd van een clan, maar met een dode dochter. Hij had het liever andersom. "De enige die hier verdient om persoonlijk met haar te rouwen ben ik."

Zijn blik vernauwde toen de grijze kater weer sprak. Hij was egoïstisch bezig. Geen handelen voor een leider van een clan. Stormwind kon zijn teleurstelling om het gedrag van de kater ook niet onderdrukken. "Dit is geen handelen van een leider," beet hij de grijze kater toe. "Zo had ik is moeten doen toen Butterstar overleed." snauwde hij hem na toen hij met het lichaam van Chivysniff aftaaide naar zijn den. Zijn staart zwiepte kwaad. Maar hij had geen tijd om zich druk te maken om Pantherstar. Zijn dochter was gewond en duidelijk niet lekker. Gewond door een gevecht. "Wie heeft dit bij je gedaan lieverd?" vroeg hij toen in zachte stem. "Wat moet ik voor je pakken? Wijs maar aan, ga hier liggen anders.." hij probeerde haar een nest in te leiden, ondanks dat ze het niet wou. Ze wou bij Chivy zijn en dat snapte hij. "Ik praat straks wel met Pantherstar, hij kan dit niet maken." Hij drukte zijn kop tegen haar aan. Hij kon niet nog een geliefde kwijt raken, niet nu.

Wat een chaos. Brimpaw keek ernaar vanuit een hoekje, vanuit de schaduwen waar ze thuishoorde. Ze zag hoe haar lieve zusje diens ex-mentor vond, hoe ze tegen het lijk sprak alsof het haar nog zou kunnen horen. En toen kwam de grote boze leider, die Chivysniff's lichaam meenam naar zijn den, om Starclan mocht weten wat mee te doen. Waarom was deze ene kat haar dood zo belangrijk? Tuurlijk, ook zij voelde het verdriet - Chivysniff was een geliefde kattin geweest in de clan, dat kon zelfs Brimpaw niet ontkennen. Maar bovenop dat verdriet zat een dikke laag woede. Als zij degene geweest was die zichzelf van kant had moeten maken, had niemand er iets om gegeven. Als zij het was die ruw aan de kant geduwd werd door Pantherstar, zou haar vader niet met zo'n lief gebaar voor haar veiligheid durven zorgen. Het aanzicht van het tweetal, zo knus bij elkaar, bracht tranen in haar ogen. Was het omdat Coyotespirit zo veel meer leek op hun moeder? Was dat het misschien, lieve papa, of het feit dat zij medicine cat was en Brimpaw nog maar een nutteloze apprentice? De rosse kattin stapte uit de schaduwen naar voren, tranen in haar ogen maar met een boze snauw op haar snuitje. Oh, misschien had ze mooi kunnen zijn als ze niet zo verbitterd was. Ze had zo veel potentieel gehad, ooit, en dat was allemaal verpest. Was het daarom dat haar vader niet van haar hield? Ze liep op het tweetal af. Brimpaw had zo veel zin om hen pijn te doen, zodat ze zich net zo ongeliefd konden voelen als zij dat deed. Maar ze zouden nooit hetzelfde voelen, want ze hadden elkaar. En dus mauwde ze bot: "Och, wees toch niet zo dramatisch, Coyotespirit, je kan haar altijd toch nog zien in je lieve Starclan?" Want natuurlijk sprak Starclan wel met haar. Starclan hield toch immers zo hard van haar?

Haar wereldje stond heel eventjes stil. Heel eventjes was alles grijs, stil en bewegingsloos. Ze slikte moeizaam en zetten een stap naar voren toe. Geen idee hebbend wat ze ervan moest verwachten. Dit was de eerste keer dat ze dood zou zien, al wist ze nu nog niet dat het niet de laatste keer zou zijn. Toch kon ze het niet bevatten, het enige wat ze ervan wist was dat het niet iets was wat ze wilde meemaken. Haar hele lichaampje begon te trillen, terwijl haar pootje halverwege de lucht bleef hangen. Haar blauw/roze ogen waren vochtig, terwijl ze een brekend geluid hoorde om haar heen. In een sneltreinvaart ging alles om haar heen. Pantherstar was binnen en begon te schreeuwen, Coyotesprite schreeuwde terug, Stormwind kwam binnen en probeerde rust te bewaren. Snowkit wilde hoe ze trilde op haar pootjes en vlekken voor haar ogen begon te zien. Ze keek met angstige ogen omhoog naar haar opa, de grote grijze kater die nu stond te schreeuwen en haar auntie mee probeerde te nemen. "Nee!" piepte ze kwaad, maar ze kon er niets tegen doen. Haar opa deed eng, hij was groot en angstaanjagend. Hij was kwaad, maar ze wist en begreep niet helemaal waarom. Snowkit wilde dichterbij komen, zich voegen bij haar auntie, maar ze kwam niet in de buurt. Tranen welde verder omhoog, terwijl ze zich tegen het eerst de beste herkenbare duwde: de vacht van Icecream, haar oom.

Hier lag ze dan, in een klein bolletje gerold in haar nest in de warriorsden. Sinds kort verbleef ze terug hier, niet meer in de nursery. Ze kon zich eindelijk terug een warrior noemen, na 3 nestjes kittens had ze het even gehad in de nursery. Ze moest terug kunnen bewegen, op patrouille gaan, de grenzen bewaken en zorgen voor prooi. Af en toe ook eens langs de twoleg huizen gaan, in de koop om Lionkit ooit nog eens terug te vinden. Ze had veel aan de hand, het leven liep goed en dat was ook te merken in de avond. Haar energie werd uit haar getrokken en ook vandaag lag ze weer vroeg in haar nest. Ze was in een diepe slaap gesukkeld, niets zou haar kunnen wekken. Toch werd haar slaap abrupt onderbroken, alsof haar lichaam iets leek aan te voelen. De zilvere poes duwde zich recht en liet haar blik door de warriorsden gaan. Een aantal nesten waren leeg, wat haar meteen alert maakte. Was er iets aan de hand? Was er een extra patrouille op pad gestuurd? Haar oren waren naar voren gericht terwijl ze de den uit trippelde. Ze fronste zachtjes bij het zien van een grotere groep katten rond de den van Panthergrowl, haar partner. Er werd iets groots de den ingesleurd, waardoor haar interesse gewekt was. Zonder te weten dat haar dochter zich bij Starclan had gevoegd, stapte ze naar voren. Op de weg naar de leadersden toe, passeerde ze de nursery waar ze iets verder naar de leadersden Icecream tegen kwam met enkele van zijn adoptiekittens, die zichtbaar overstuur waren. "Icecream," mauwde ze in een kort begroeting. "Wat is er aan de hand?" vroeg ze zachtjes aan de kater, wetende dat er in de nursery, iets achter hen, slapende katten lagen.

@Icecream