I see no tragedy

Ze had zoooo lang gewacht. Het was au geweest en daarna heel veel niets. Maar ze had veel vriendjes hier gevonden. Maar altijd was ze alleen geweest. Mama was er niet meer, haar broertje en zusje waren niet bij haar en ze was zoooo verveeld! Maar ze had naar mama gekeken. Ze had gekeken en was geschrokken, maar het maakt niet uit want het was mama en nu kwam mama naar haar toe! Stuiterend had ze haar pootjes zo snel naar mama toe gebracht. En nu stond ze daar, met grote oogjes te kijken hoe mama langzaam overeind kwam. Tot mama haar zag. en toen mama haar zag begon ze breed te grijnzen. "Mama!" Piepte ze luidkeels en stormde op haar moeder af. Dook in haar vacht en verstopte zich in die dikke lokken. Mama was eindelijk weer bij haar, voor altijd!

Met langzame passen stapte de massieve kater de velden door. Zijn ogen stonden donker, en waren gericht op maar één doel. De zwart witte she-cat die Starclan was ingestapt. Ze was verkeerd terecht gekomen. Ze hoorde hier niet. Voor zijn ogen sprong een klein zwart poesje op de she-cat af, haar dochter die zich al manen geleden in Starclan had gevoegd. Sabrefur kende de pijn. De pijn om van je geliefde gescheurd te zijn, hopend ze ooit te zien. Helaas voor Sinclaw, was dit niet haar eindstation en zou er ook geen happy ending zijn. "Jij hoort hier niet." Miauwde hij kil, terwijl hij stopte voor de she-cat met ogen die vlamde.

Zijn gele blik was woedend, zoals hij in zijn laatste momenten geweest was. Want zij was hier, en zij hoorde hier niet, want als zij er niet was geweest zou hij hier nooit terechtgekomen zijn. "Ga naar Darkforest, waar moordenaars en verraders zoals jij thuishoren.", mauwde hij na de windclanner genaamd Sabrefur, die al even min hiermee opgezet was. Southernwolf ontblootte zijn tanden in een woedende grauw. Het was dat hij al eens de fout gemaakt had haar aan te vliegen, of hij zou met zijn klauwen in haar vacht grijpen.

_{Tot het laatste moment had hij voor zijn clan gevochten. Hij had door al zijn lange jaren zijn loyaliteit aan zijn clan gegeven, als partner, warrior, als medicine cat, als vader. Om het plotseling weggescheurd te krijgen door een feeks van een Bloodclanner. En dat kwam allemaal door dat stuk stront van een Tallstar en zijn psychotische vriendinnetje de Bloodclan deputy. Ze waren samen naar Starclan gekomen, leek het. Maar één van hun twee hoorde hier niet thuis. Smokebreath had gemoord voor zijn clan, de nep deputy Stunspore de nek omgedraaid. Hij had altijd zijn clan beschermd. Maar zij, zij had de clan naar het randje van de afgrond gebracht. Zijn pootstappen waren zwaar terwijl hij naar de zwarte kattin toeliep, misselijkmakend blij met het zien van haar kitten. Zo blij, terwijl ze zoveel andere katten hun kittens had afgenomen, hun geliefden, hun clan. "Jij durft, je poten op de heilige grond van Starclan te zetten terwijl je Shadowclan zo gebroken hebt," gromde hij zwaar naar de kattin, "met je kitten in je poten te zitten terwijl je zoveel katten hun geliefden hebt afgenomen."}

Iedereen was altijd zo lief en aardig tegen haar geweest. Maar de katten die er nu aan kwamen.. twee kende ze niet en de derde.. de derde was aardig toch? Waarom spraken ze dan zo.. Angstig kroop de kitten dichter tegen mama aan. Het niet snappende. Voor eeuwig vast in het lichaam van de kleine angstige Beekit die niets snapte van de woorden van volwassenen. Maar mama hoorde hier, mama hoorde hier bij haar. "Nee!" Piepte ze zacht, haar stem lang niet zo sterk als dat die van mama of papa was. "Mama hoort bij mij!" Starend naar de drie katers wou ze dat ze haar snapte. Ze konden mama niet wegsturen. Mama was eindelijk bij haar nu.

Oh wat had ze genoten van de dood van haar moordenaar. Het was bijna alsof ze er bij had gestaan. Sinclaw had gekregen wat ze verdiende. Het was ook alsof een schok door StarClan ging toen ze voelde dat de verkeerde kat voet op hun grond had gezet. Voeten die hier niet hoorde. In de rode kattin brandde een woest vuur. Met een zwiep van haar staart draaide ze zich om en beende de weg, richting de bron van het geluid in de verte. De grens kende ze goed, ze had zelf aan de verkeerde kant gestaan. Eenmaal dichterbij gekomen zag ze haar staan. Zij. Die gore moordenaar met een kitten. Lionstep haar vacht was twee keer zijn oorspronkelijke grootte geworden. "Smerige moordenaars horen niet thuis in StarClan." Ze moest zich in toom houden haar stem niet te laten verdraaien. "Je wou me laten rotten in die grot, je bent de liefde van anderen niet waard." boos kronkelde haar neus, maar haar stem brak af. "Je hoort niet hier! Rot op naar de Dark Forest of ik bijt je strot nog een keer door en kijk wat er gebeurd." dreigend stapte Lionstep naar voren. Ze was niet bang. Dit was een moment waar ze op gewacht had. Ze zou Sinclaw met liefde nog een keer doden als ze kon.

Whitelion stapte naar voren, zijn statige gestalte met sterren besprankelt. Hij stond aan Sinclaw's kant, zijn tweekleurige blik gericht op de meute aan boze Starclanners. Hij keek bozig en bood de ex-Shadowclanner een steun. "In Starclan word niet gevochten. Wie hier terechtkomt, is hier met een reden.", mauwde hij met zijn zware stem. Starclan was vergevingsgezind, hij had het zelf meegemaakt. Sinclaw had altijd geopereerd vanuit wat zij dacht dat goed was - waarom verdiende ze dan niet de kans om hier met haar kitten te mogen zijn? Net zoals hij die kans gehad had?

Zoveel katten waren omgekomen in zo'n korte tijd. Zoveel zielen die nu de gronden van Starclan bewandelden. Zelf had ze er een aantal verwelkomd, om ze te vertellen waar ze waren, ze te helpen om het allemaal te begrijpen. Ze het gevoel te geven dat ze nu konden rusten. Rusten, tot zo ver dit mogelijk was. Want sinds het moment dat Innerstar de sterren bewandelden, had zij nooit complete rust gevonden. Het gevoel die ze in haar leven had gevoeld was met haar dood meegegaan naar Starclan. Het gevoel van zorgen en verantwoordelijkheid, angst en verdriet, woede. Alles. Alles had ze met zich mee gedragen, iets wat los gelaten behoorde te worden in Starclan. Starclan was het hiernamaals voor katten die hun leven volgens de warrior code hadden geleidt, dit was de plek om rust te vinden, om weer geluk te vinden en samen te zijn met anderen die je had verloren. In Starclan zat je goed en was je welkom.

Behalve zij. De commotie ontging haar niet. Vele zielen van Starclan hadden zich bij haar verzameld. Kwaad. Onrustig. Innerstar stapte tussen de anderen van Starclan door. Haar blik viel op de kat die zelf zo veel katten naar het hiernamaals had gestuurd. Zoveel katten die niet dood hadden gehoeven, wiens tijd daar nog lang niet had hoeven zijn. Zoals die van haarzelf. Innerstar had niet dood hoeven gaan en toch was ze hier nu. Ze zag Sinclaw, met haar kitten tussen haar poten. Een kitten die verward was, niet begreep dat haar moeder hier niet hoorde te zijn. Het geluk straalde van Sinclaw af, alsof ze opgelucht was dat ze zich nu in Starclan bevond. Alsof dit de plek was waar ze hoorde te zijn. En wie was Innerstar om te bepalen wat goed en wat slecht was? Misschien was het haar recht niet, maar toch sprong ze naar voren, langs haar dochter Lionstep heen. Ook vermoord aan de klauwen van Sinclaw. Whitelion sprak, een kat waarvan Innerstar nooit had begrepen wat hij in Starclan deed. Ze negeerde zijn woorden. Wie was hij om te spreken over vechten, ook hij had meerdere katten naar Starclan gestuurd zonder dat het had gehoeven. "Sinclaw," sprak ze, haar stem koel. "Zoveel katten zijn gestorven aan jouw klauwen en jij denkt dat dit de plek is voor jou?" Ze snoof. "Ooit had ik nog in jou geloofd, maar dit is niet de plek voor jou. Dit is de plek voor koudbloedige moordenaars," vervolgde ze. "Voor katten die denken dat vermoorden een recht is, iets wat gedaan mag worden," vervolgde ze. "Starclan is voor katten die hun leven lang hun best hebben gedaan om te leven volgens de warrior code," vervolgde ze. "Jij bent hier niet een van." Zou ze vechten? Innerstar wist het niet. Een ding wist ze wel. Sinclaw zou niet in Starclan blijven. Het maakte haar niet uit wat het zou kosten, maar Innstar ging er alles aan doen om Sinclaw over de grens te jagen. Darkforest was ze hoorde.

Innerstar dook naar voren uit de menigte, zijn woorden compleet negerend. Ze mauwde dat dit geen plek was voor moordenaars, voor katten die de warriorcode niet volgden. Sinclaw was boos, en dat kon hij maar al te goed begrijpen. Ze vertelde dat ze nooit iets fout gedaan had, dat ze alleen maar deed wat Tallstar van haar gevraagd had. "Kunnen jullie me echt stuk voor stuk zeggen dat jullie geen fouten gemaakt hebben voor iets wat jullie dachten dat goed was?", antwoordde hij, hen stuk voor stuk aankijkend. Niemand was compleet foutloos, toch? Dus waarom zou Sinclaw moeten lijden en zouden zij in het paradijs mogen leven?

Er was een commotie. Zelf had ze Sinclaw nooit gekend. Maar ze had meegekeken, vanaf hier, vanuit de sterren. Als de maan had ze zichzelf vormgegeven, om neer te kijken op het tafereel dat zich beneden afgespeeld had. En het was verschrikkelijk geweest. Maar ze wenste de dood niemand toe. En toch was die dood gekomen, voor zoveel katten door dit alles. En ook voor Sinclaw, die nu tussen hen was, met haar kitten tussen haar poten en aanvallers van alle kanten. En misschien, misschien was Mousewish gewoon te goed van hart. Maar haar hartje brak voor de zwart-witte poes. Zij kon zich ook geen wereld voorstellen dat ze zonder haar kitten was. Haar lieve Cheekykit nooit meer zien zou haar ook verbitterd maken. En dus stapte ze naar voren, met kalmte in warmte in haar gezicht, die weinig katten hier konden opbrengen voor de moordenaar voor hen, die hier eigenlijk niet hoorde. "Sinclaw, jouw fouten zijn onvergeeflijk. Maar dat betekent niet dat ik niet kan zien dat er ergens in jou, nog iets puurs zit." Ze richtte zich naar de andere Starclanners, die het hoogstwaarschijnlijk ontzettend niet met haar eens waren. "We willen niet dat dit pure voor altijd gedoofd zal worden. Ik stel voor om Beekit de kracht te geven om de grenzen over te steken tussen Starclan en Dark Forest wanneer ze wenst. Zo hoeft Sinclaw haar dochter niet te missen." Meer kon ze niet van de situatie maken. Maar ze hoopte dat dit.. Genoeg zou zijn. En dat het aanvaard zou worden door de rest. Want zo niet, dan had ze geen hoop meer voor Sinclaws ziel. Dan zou deze misschien nog een groot gevaar kunnen worden voor de clankatten daar beneden.. Want Dark Forest bleef niet altijd stil.

Stil had de jonge poes toegekeken naar het tafereel. Ze had zoveel pijn en leed gezien, allemaal veroorzaakt door haar moeder. Maar vandaag zou de dag komen dat daar een einde aan kwam... En dat allemaal dankzij haar zusje. Even zuchtte de kattin zachtjes, Stain had nooit een band gehad met haar moeder... Maar net zoals elk kind voelde ze toch ietwat van pijn bij het zien van de ander. Het feit dat ze zo werd behandelt, was het wel eerlijk? De eeuwige kitten keek even op naar de andere katten, katten die hier al veel langer waren dan haar... Katten die gestorven waren aan de poten van haar moeder. Sinclaw was geen goede kat, laat staan een goede mama. Nooit had ze liefde gevoeld van de ander... En toch zag ze het hier, een moordenaar die een kind in ontvangst nam. Zou ze blij zijn haar te zien? Zou de gevlekte poes haar vertroetelen zoals ze bij Beekit deed? Even keek de grijskleurige poes weg, in dilemma met haar eigen moreel en geweten. He was een feit dat ze de ander niet vertrouwde, maar iets in haar wilde die liefde wel. Moest ze daaraan toegeven? Even slikte ze.. Opende ze haar bekje, maar die voelde o zo droog aan... Ze bleef aan de grond genageld. "Mama," zei ze zacht, voorzichtig. Het was misschien voor het eerst dat ze Sinclaw bij die naam noemde en het was niks meer dan een fluistering, amper hoorbaar. De kitten probeerde even kort oogcontact te maken met de duistere kat voordat ze haar blik van de ander afsloeg en haar lichaam wat weg draaide. Het bleef een feit dat ze uit een ongeliefde relatie bleef, een tool zoals men het wel zou noemen. Haar leven had niet veel nut gehad, net zoals vele van haar zussen. Ze kon enkel blij zijn voor Wolfpaw... Ze was een sterke meid, ze zou zich hierdoor kunnen slaan. Ze was sterker dan haar, dan hun zussen... Dan hun moeder. Alles had zo fout kunnen gaan, maar dat deed ze niet. Het bewees maar weer hoe goed haar zus was, hoe geweldig ze wel niet was. Ze was boven hun moeder gestegen, ze had zichzelf bewezen.. En dat was goed.