The red rose dropped its petals

Snowdance keek altijd mee. Ze had gezien hoe Herondulcet door puur ongeluk uit een boom viel en stierf, ze zag hoe de Clans worstelden met de winter, ze zag alles wat er gebeurde. Soms was ze blij dat ze mee kon kijken, maar soms was het ook verschrikkelijk om de dingen zo uit de hand te zien lopen zonder dat zij kon ingrijpen. Soms voelde ze zich machteloos, en probeerde ze de treurende katten te troosten hoewel ze nooit haar aanwezigheid konden voelen. Zo probeerde ze ook haar zus te troosten, omdat ze het altijd zo zwaar had in het leven en met zichzelf. Het was een gelukkig moment -ook voor Snow- toen haar zus haar taak in het leven had gevonden; fulltime queen zijn. Het paste perfect bij Red, dat wist Snow. Zo'n zachtaardig wezen die niemand ooit een vlieg kwaad kon doen. Het moment dat een Rogue de mooie Queen aanviel had Snowdance haar adem ingehouden. Ze gunde haar zus alles, al het mooie wat leven haar zou kunnen geven. Maar het leven was niet voor haar weggelegd, en het leek alsof ongeluk hun familie maar bleef volgen. Ra was weg, die kon ze niet meer volgen. Ze probeerde haar broer te vinden, maar die had het geloof in Starclan opgegeven en had ervoor gekozen een ander pad te gaan wandelen. Eentje waar ze hem nooit zou kunnen volgen. Terug naar het gevecht tussen Redpetal en die vieze, vuile Rogue. Snowdance kon haar ogen niet van haar zus halen, hoe ze keer op keer geraakt werd, tot er een grote wonde op haar flank kwam. En Snow kon maar niks doen, hoe graag ze dat ook wilde. Ze wilde haar helpen, Redpetal haar leven redden. Maar het enige wat ze kon doen was hulpeloos toekijken. Ze kon zelfs niet de Medicine Cats een teken sturen, want het was Redpetal's tijd. Het was verschrikkelijk. Ze keek toe hoe de rode queen, nu nog roder dan normaal, haar weg baande tot binnen het kamp, waar ze normaalgesproken veilig zou zijn. Ze vloog zwijgend naar haar zus, waarna ze beschermend tegen haar aan ging liggen, ook al zou ze dit nog niet voelen. Zo bleef ze liggen, en hoopte dat dit toch nog troostend was in de laatste momenten van Redpetal. Na een tijdje bracht ze de Queen mee naar boven, waar ze haar bracht naar een plek die een beetje weg had van de Sunningrocks, de lievelingsplek van Snow toen ze nog leefde. Hier liet ze de poes ontwaken, en met verdrietige ogen keek ze haar zus aan.

"Welkom in Starclan, Redpetal."

Haar lichaam voelde warm aan. Niet brandend, niet heet; maar lekker warm, zoals wanneer je een namiddagje in de zon lag te luieren en je tot aan je botten verwarmd werd. Geen greintje koelte bleef nog over in haar lichaam. Het tweede dat haar opviel, was hoe de pijn waar ze zich een seconde geleden nog in bevond plots weg was. En niet alleen die pijn, maar ook alle kleine kwaaltjes; dat litteken op haar borst dat af en toe nog prikte, die kleine wonde op haar pootkussentje waar ze in iets scherps gelopen had, de manier waarop haar rug niet altijd meer mee leek te werken. Elke imperfectie die het leven met zich meebracht was weggevaagd tot pijn iets was dat ze zich amper nog kon herinneren, een vage herinnering aan het leven. Redpetal deed haar gele ogen open en moest niet wennen aan het licht; alles ging vanzelf. Ze ging rechtstaan met een gratie die ze in haar leven nooit bezeten had en keek om zich heen met een soepele beweging van haar kopje. De omgeving was haar onbekend, maar voelde wel zo bekend - alsof ze dit zou moeten kennen, alsof ze het ooit gekend had. Haar levendige gouden blik viel op een bekende sneeuwwitte gestalte. Ze had sterren in haar vacht en zag er net zo jong en mooi uit als ze zich herinnerde. Redpetal bleef even als bevroren aan de grond staan terwijl de herinneringen aan haar voorbijspoelden. Het verraad en de ontzettende woede die ze gevoeld had, gemengd met het verdriet. Maar de emoties staken niet langer; ze leken gesust onder de deken van de dood. Oh, wat ver weg leken al die problemen nu, hoe nutteloos om er nog langer over door te gaan nu ze hier waren en hier de eeuwigheid samen moesten spenderen. En dus zette ze die stap naar voren, nadat haar zus haar zo formeel maar met verdrietige ogen in Starclan verwelkomd had, en ze wreef haar kopje tegen die van Snowdance voor het eerst in zoveel manen. "Oh, wat heb ik je gemist Snow..", mauwde ze, met zachte stem; maar met geen enkele hapering meer, ook al stotterde ze niet echt meer sinds ze warrior geworden was. Die hapering had er altijd nog een beetje ingezeten, maar was nu voor altijd weg met de rust die Starclan voorzag.