[Seamist] I'm clutching at straws

_{Settleddust voelde zich een indringer in dit kamp. Dit was niet zijn thuis. Maar zoals hij zijn zusje hier rond zag lopen, wist hij dat het wel zo had kunnen zijn mocht hij anders gekozen hebben. De ShadowClan kater spookte wat rond de medicine cat den, wakend op zijn deputy. RiverClan leek van plan zijn hun te helpen, wat het enige voordeel was in deze shitzooi. Hij maakte zich eindeloos zorgen om Acorndust, om de katten in zijn kamp die hij achter had gelaten. Om Pepperpaw, om Softpaw, om Bloodpaw. Hoe zouden ze hen behandelen? Omg hoe zou Tallstar nu omgaan met zijn zusje. Het was verschrikkelijk om er alleen maar over na te denken. En hij kon niets doen, hij was compleet hulpeloos, totdat Acorndust beter was. Hij zou degene moeten zijn die hun kamp terug veroverde, die dat gespuis weg zou jagen. Als tijden anders waren geweest zou hij blij kunnen zijn dat hij nu eindelijk dichtbij zijn zusje was, waar hij quality time mee door zou kunnen brengen. In een ander universum zou hij schaamteloos naar de poes kunnen kijken die nu zijn kant op kwam lopen. Settleddust zijn groene ogen schitterden en hij slikte nerveus toen hij zich overeind op zijn poten hees.}

_{Seamist was zo vriendelijk om een prooi voor hem mee te nemen. Settleddust beet kort op de binnenkant van zijn wangen toen het voor hem werd geserveerd. Hij had eigenlijk niet echt trek, hij maakte zich veel te druk om maar aan eten te denken. Maar met dankbare ogen keek hij Seamist aan. ‘Dankjewel,’ miauwde hij, maar de vogel bleef nog onaangeroerd. Seamist kreeg het voor elkaar om toch een lachje op zijn gezicht te krijgen, waarna hij zijn ogen rolde. ‘Ja, en deze keer niet door jouw sluwe trucjes,’ miauwde hij. Zijn snorharen trilden eventjes van amuse. Het was eigenlijk wel fijn, een beetje afleiding. Hij keek even het kamp rond, benieuwd of iemand op hun lette. Was het duidelijk dat ze elkaar al kenden? ‘Maar ondanks alles ben ik blij je weer te zien,’ miauwde hij, zijn stemgeluid verlaagd tot enkel een zacht gebrom. Hij keek haar voor een seconde aan, waarna hij toch haar blik ontweek en een hap nam van de vogel.}

_{Waarom leken alle problemen voor een moment als sneeuw voor de zon te verdwijnen? Zijn blik ging naar de prooistapel, die inderdaad meer een visstapel was. Hij stak zijn tong walgend uit, waarna zijn vogel een stuk smakelijker leek. ‘Ik ben je voor eeuwig dankbaar,’ sprak hij met een flauwe glimlach. Hij wilde niet nog erger naar vis stinken als hij weer terug zou komen. Bij haar volgende opmerking kon hij ook weer niets anders dan lachend zijn kop schudden, waarna hij met een wat jongensachtige grijns opkeek. ‘Ik ben jaloers op je zelfverzekerdheid,’ miauwde hij. Ergens had ze wel gelijk, hij was als een kip zonder kop achter haar aan gelopen. Het was een uitdaging die iets uit de hand was gelopen. Gelukkig had toen niemand hun gesnapt. Maar even leek hij het voor elkaar gekregen te hebben de poes de mond te snoeren. Wat ze vervolgens zei.. was dat ontwijkend? Hij knikte alleen ernstig, zijn blik weer naar de medicine cat den gaand waar een iets minder gelukkige ziel lag. Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik had geluk,’ miauwde hij simpelweg. Nee, het ergste wat hij had meegemaakt was de smak die hij had gemaakt om Pepperpaw bij Cobra uit de buurt te houden.}

_{Settleddust werkte nog langzaam een hap weg van de vogel. Nu pas realiseerde hij dat hij eigenlijk best honger had. Maar hoe zou het gaan bij hem thuis. Zouden zij gevoed worden? Hoe moest dat met dat de populatie opeens verdubbeld was en er maar beperkt aantal prooi was. Settleddust schudde de gedachte weg toen Seamist weer tegen hem sprak. ‘Iets waar ik voor eeuwig spijt voor zal hebben,’ miauwde hij toen met plagende lichtjes in zijn ogen, terwijl hij een mondhoek optrok in een scheve grijns. Maar vervolgens maakte mevrouw een move die gewoon.. hij moest wel even kijken. ‘Alleen je staart, ik moet eerlijk zijn,’ miauwde hij vervolgens droog. Hij grinnikte even, maar beet vervolgens weer even op zijn kiezen. Hij moest niet te joviaal worden. Maar de sfeer zorgde er alweer voor dat ze al weer wat zachter gingen praten. Hij knikte. ‘Ja..’ miauwde hij, het slagveld herinnerend. Southernwolf en Smokebreath hun lichamen herinnerend. Hij keek naar de grond. ‘Ik hoop dat je het nooit hoeft mee te maken.’}

_{Settleddust probeerde zich op zijn vogeltje te focussen. Het werd hem nog even ingewreven dat hij er inderdaad spijt van zou krijgen. Hij wil alweer terug happen, maar Seamist zei maar even dat hij goed moest eten. ‘Ja, mevrouw,’ miauwde hij snel, waarna hij als een gehoorzame jongen zijn tanden weer in het vlees zette. Seamist had wel gelijk. Hij zou er alles aan doen om zijn clan weer terug te veroveren, hij zou tand en klauw uitslaan om dat gespuis weer te verjagen. Hij slikte een hap weg, waarna hij moest lachen om de opmerking van Seamist. ‘Wat dacht je, het is een gevoelig puntje?’ miauwde hij, waarna hij even met het stukje van zijn staart heen en weer wiebelde. Ach, het werd wel eens tijd dat hij eroverheen was? Ze mochten grapjes maken wat hij wilde. Hij had zijn staart verloren aan een goed doel. Zijn ogen volgde Seamist haar bewegingen, waarna ze een opmerking maakte over ShadowClans leiderschap. Het voelde toch wel als een belediging. ‘Acorndust is onze leider,’ antwoordde hij eerst wat verdedigend. ‘Tallstar is inderdaad nogal een hufter. Maar we zullen hem snel genoeg opruimen. Hopelijk met hulp van jullie goede leider.’ Hij moest optimistisch naar de toekomst kijken. Als Pantherstar wat warriors mee zou nemen... Maar niet Seamist. Nee, hij wilde niet dat haar wat zou overkomen.}

_{Oh wat erg, dat ze gewoon een beetje zaten te grollen. Zijn blik ging even door het kamp, of niemand stiekem naar hun aan het staren was. Hij kon zich goed voorstellen dat een van Seamist haar kampgenoten misschien een wenkbrauw omhoog zou trekken. Maar ze deden niets verkeerd, dit was een normaal gesprek. Helemaal toen ze nog eens een goeie woordgrap op tafel gooide, moest hij zijn best doen om zijn lach in de houden. Hij keek haar alleen met een stomme grijns aan. Maar ja, alle grapjes daarbuiten. Seamist kwam met een punt. Iets waar hij nog niet echt over na had gedacht, maar natuurlijk zouden ze daarmee moeten afrekenen. Hoe? Hopelijk hadden ze na dit alles nog een medicine cat die met StarClan zou kunnen praten. ‘Natuurlijk. En dat zal geregeld worden,’ miauwde hij zelfverzekerd. ‘StarClan zal dit niet accepteren. En als het moet, dan zullen we op een andere manier Tallstar van zijn levens ontdoen.’ De gedachte was gruwelijk. Een leider keer op keer van het leven beroven? Woog het op van de doden die aan zijn klauwen kleefden? Hij keek bitter naar voren. ‘Voor mijn part is hij gewoon weer Tallshadow.’}

_{Settleddust had het niet verwacht, maar Seamist had het voor elkaar gekregen om zich nog slechter te voelen over heel het gebeuren. Wat áls ze Tallstar moesten houden als leider. Wat áls zijn misselijke plan zou lukken. Wat was nu belangrijker, je leider volgen en de code volgen, of hem afzetten omdat hij gewoon verkeerde keuzes maakte. Hopelijk zou StarClan snel spreken. ‘Waarom speel je nu advocaat van de duivel, Seamist?’ miauwde Settleddust dan ook wat gefrustreerd. Hij wilde niet dat het slecht ging aflopen. Hij wilde dat Acorndust leider zou worden. Hij moest optimistisch blijven. ‘En StarClan gaat de fouten die zijn gemaakt rechtzetten. Hoe kunnen ze dit toestaan?’ sprak hij minachtend uit. Hij twijfelde nooit in de sterren. Hun geloof was nu het enige wat ze nog over hadden.}

_{Seamist was er wel eentje. Ze schroomde nergens voor weg. Ze zei wat ze dacht, boeiend wat hij ervan vond. Hij kon het wel waarderen, een beetje weerstand was goed voor hem. Niet alles kon makkelijk gaan. Maar, ze had een beter moment kunnen kiezen. Hij draaide ongemakkelijk zijn oren naar achter, de vogel bleef half gegeten aan de grond. ‘Natuurlijk denken we na over de opties,’ bromde hij. Maar in zijn gedachten wáren er niet veel opties. BloodClan zou uit hun kamp gejaagd worden en wat Tallstar dan deed, nou, dat was zijn probleem. Settleddust hoefde hem niet meer te zien, na alles wat hij gedaan had. ‘Maar ja, nu je alles afkaart. Wat zou jij doen, Seamist?’ vroeg hij toen aan de gevlekte poes. Dan mocht ze nu ook wel haar wel overdachte mening delen.}

_{Seamist was wat je noemde recht voor haar raap. Het maakte haar grappig, interessant. Ze nam geen blad voor de mond, en zoals Settleddust nu leerde echt nergens voor. Maar uiteindelijk gaf ze toe dat ze zijn mening deelde. Hij gaf een knikje. Natuurlijk kon je alle scenario's opnoemen. Het was soms ook goed om een stapje terug te zetten en realistisch te zijn. Maar nu, in de hitte van de strijd, dacht Settleddust alleen maar aan de oplossingen die hij wilde. Waarop hij hoopte. Dat iemand uit een andere clan aan zijn kant stond, dat deed hem deugd. ‘Nu nog maar eens zien of de uitvoering ook zo zal gaan,’ miauwde hij. De onwetendheid maakte hem vooral nerveus. Wie wist wat ze aan zouden treffen zodra ze terug zouden komen in het kamp. Hoe erg zou BloodClan hun Clan kapot maken in slechts een paar dagen?}

_{Settleddust schudde zijn kop, schamper lachend. De poes was wel erg optimistisch ingesteld. Blij dat hij hier was om aan te sterken? Hij was helemaal niet blij om hier te zijn. Het was verschrikkelijk. ‘Ik ben bang voor mijn familie die ik achter heb gelaten,’ miauwde hij toen zachtjes. Daarna keek hij op, toen de poes sprak dat hij met haar kon praten. Hij rolde even zijn ogen. ‘Ongelimiteerde Seamist tijd, wat een gunst,’ miauwde hij toen, een beetje zijn sarcastische humor weer omhoog laten komen. Seamist kon bij lange na niet voorstellen hoe hij zich nu echt voelde. Ze kon alleen de pijn een beetje verzachten, iets wat ze verrassend goed deed.}