[Seamist] I'm clutching at straws

_{Settleddust besloot toch maar de laatste happen van de vogel naar binnen te werken. Seamist leek even afgeleid, waarna de poes vroeg of hij nog veel familie thuis had. Hm, niet veel, maar dat maakte ze niet minder belangrijk voor hem. ‘Mijn zusjes,’ antwoordde hij. Dat was inclusief Pepperpaw natuurlijk, die praktisch nu onderdeel van de familie was. Welke vreemde, gebroken, bij elkaar gesprokkeld groepje katten dat ook maar was. Hij keek het kamp rond. StarClan, hoeveel familie van hem zou hier wel niet rondlopen waar hij geen idee van had. ‘Maar ik denk dat mijn meeste familie hier rondloopt,’ sprak hij onverschillig. Het was makkelijker van zijn lippen af gerold als hij dacht. Hij wist niet waarom hij dit zomaar opbiechte aan haar. Ze miauwde vervolgens wie haar tegen zou houden. Hij kreeg een ondeugende twinkeling in zijn ogen. ‘Ik,’ miauwde hij een tikkeltje uitdagend. ‘En mijn onweerstaanbare charme.’}

Half zo taai? Settleddust dacht aan instabiele Pepper en aan panische Soft. StarClan, zijn zorgen waren helemaal terecht. Maar hij knikte toch. Hij moest optimistisch blijven en een warm glimlachje ging op zijn snoet staan. Seamist leek niet van haar stuk toen hij over zijn RiverClan familie vertelde. Nee, ze was zelf ook deels gemixt bloed. Hij knikte. Hij begreep het. ‘Blijkbaar zijn we niet een zeldzaam soort,’ miauwde hij plagend. Settleddust had er eerst erg mee geworsteld, zeker toen Littlefish hen verliet. Maar nu was hij erover. Het was niet zijn schuld, en hij voelde zich volledig ShadowClan. Vervolgens meldde ze lachend dat ze weer moest gaan. Hij grinnikte toen ze overeind kwam. Maar hij vond het ook jammer. Hij zou graag haar beter leren kennen, maar hij mocht zich ook niet laten meeslepen. Hij wilde iets lolligs terugzeggen, maar Seamist was hem voor. Haar fluisteringen deden zijn vacht tintelen en zijn ogen schitteren. Hij knikte. ‘Oké, ik zal je alles vertellen over m'n heldenverhalen, áls ik nog leef’ snorde hij zachtjes, grappend. Maar vervolgens veranderde zijn blik naar een intense glinstering. ‘Vierboom, donkere maan, begrepen,’ fluisterde hij toen terug met betekenisvolle ogen.

_{Settleddust knikte langzaam bij Seamist haar opmerking. Tsja, eerst had hij altijd gezegd dat hij nooit kon voorstellen wat zijn ouders hadden gedaan. Zomaar de code breken, de levens van onschuldige kittens verpesten. Hij had zichzelf gezworen nooit in die pootstappen de volgen. En toch maakte hij een afspraak om met Seamist af te spreken, na het gevecht. Waar hij zou overleven. Want anders zou hij haar niet meer zien. Hij grijnsde scheef en knikte. ‘Ik beloof het,’ sprak hij als slechts een fluistering. En toen keerde ze om en kreeg hij haar gevederde staart in zijn snuit. Settleddust beet op zijn lip toen hij haar nakeek, waarna hij zich veer op de grond neerlegde. Tot dan, Seamist.}