Back again

Dit zou zijn eerste uitstapje naar fourtrees zijn nu hij een warrior was geworden. Hij was hier al zo vaak geweest, maar het voelde toch een beetje anders. Misschien omdat hij zich nu als volwaardige warrior van ThunderClan kon voorstellen in plaats van een apprentice. Daar was hij toch wel een beetje trots op. Zijn poten kenden de weg nu goed, vanwege zijn vele bezoekjes aan de plek die nu voor zijn ogen opdoemde. De vier machtige eiken bleven een prachtig gezicht en de ontmoetingen die hij hier had gehad waren hem altijd wel bijgebeleven. Nu was er alleen een andere ontmoeting in zijn gedachten terwijl zijn poten hem naar de open plek leidden. De laatste keer dat hij hier was geweest had hij Dewpaw, die nu vast ook een warrior was, zijn gevoelens verteld. Iets wat hij sinds de ceremonie uit zijn hoofd had proberen te zetten, zodat hij niet in de problemen zou komen. Hij had het haar alleen willen laten weten, niets meer. Tenminste... Dat was wat hij zichzelf vertelde. Maar het was moeilijk, vooral nu hij hier terug op de plek was waar het zich had afgespeeld. Met een zucht plantte hij zich neer op de grond van fourtrees. Eigenlijk was het te koud aan het worden om voor een lange tijd stil te blijven zitten, maar hij zou hier even rusten en dan op te terugweg nog wat gaan jagen. Dat klonk wel als een goed plan, zeker als er niemand langs zou komen.



Settleddust eerst

Settleddust was weer eens op weg naar de vier grote eiken. En er was maar één persoon in zijn gedachte die hij hoopte weer eens te zien. De laatste keer was op de gathering, waar ze hoopten dat ze niet in de tussentijd zouden sterven. Nou, hij was hier, nog in levende lijven. En wie wist was ze ook wel van haar pad afgeweken en bij de vier eiken beland. Toen hij de kruinen in zicht kreeg waren de takken kaal en deinden ze in de koele, noordelijke winden. Hij schudde even zijn vacht op en baggerde door de kou heen. Eenmaal op de richel aangekomen en toen hij naar beneden keek in de open plek zag hij nog niemand. Maar de geur van ThunderClan verraadde dat er wel iemand was. En niet degene die hij had gehoopt. Hij wiebelde met zijn snorharen, twijfelend of hij wel af moest dalen toen de geur hem een vlaag van herkenning deed opmerken. Hij fronste en nam toen toch het pad naar beneden en al snel zag hij het figuur van een bruin gestreepte kater. Ardentpaw! Hij was al een boom van een vent geworden. De laatste keer dat ze elkaar zagen leek alweer zo lang geleden. Toen herinnerde Settleddust dat de laatste keer geen plezierige ontmoeting was geweest. Oops. Hij liep naar de kater. Hij was niet meer boos op hem, nee, hij was die keer alleen maar bang geweest en het hazenpad genomen. ‘Hey, Ardentpaw,’ begroette hij de ThunderClan kater. ‘Uh, hoe ist?’ begon hij toen wat ongemakkelijk.

Al bijna meteen dook er een bekend gezicht op. Grappig was dat, hoe hij altijd dezelfde katten op het lijf leek te lopen, vooral als ze niet uit zijn eigen clan kwamen. Dit keer was het Settleddust die fourtrees op kwam gelopen met een wat ongemakkelijke uitstraling om hem heen. Iets wat Ardentheart wel kon begrijpen, aangezien hun laatste ontmoeting maar een beetje ongemakkelijk en boos was geweest. Hij voelde het zelf ook een beetje. Maar gelukkig leek de woede van toen vergeten te zijn en groette de Shadowclanner hem, met zijn apprentice naam, maar daar kon hij natuurlijk niets aan doen, en vroeg hij hoe het ging. Een glimlach vormde op het gezicht van de nieuwe warrior. "Heel goed, vertelde hij vrolijk en enthousiast voor de volgende woorden die hij kon uitspreken. "Ik ben eindelijk een warrior geworden! Ik ben Ardentheart nu!" Ja, hij was er nog steeds erg trots op.

Ardentpaw leek ook het ongemak weg te wuiven, alsof er een woordeloze overeenkomst was om maar niet weer te spreken wat er de vorige keer gebeurd was. Settleddust probeerde zichzelf comfortabel te maken onder één van de vier grote eiken. De ander vertelde dat hij een warrior was geworden. Een brede grijns kwam op Settleddust zijn gezicht toen hij de trots van de ThunderClanner af zag stralen. Hij wist nog de dag dat hij warrior was, hoe trots hij was geweest en had gezworen de clan in al zijn kracht te steunen. Hij snorde vrolijk. ‘Gefeliciteerd, Ardentheart,’ miauwde hij dan dus ook. Hij wist dat de kater enkele manen jonger was dan hem, maar inmiddels waren ze beide geen apprentice meer. Hopelijk waren ze dan nu ook iets verstandiger en rustiger. Hun eerste ontmoeting was nog één groot spel geweest. Settleddust streefde om de beste warrior voor ShadowClan te worden die hij maar kon. Geestenjaag avonturen pasten daar wellicht niet meer tussen. ‘Bevalt het nieuwe leven je een beetje?’ miauwde hij dan ook met een bemoedigende grijns. Want ja, alles werd nu toch een beetje anders.

Het bleek maar weer dat manen gewoon versteken. Iedereen veranderde met de tijd. Iedereen werd uiteindelijk warrior, om zijn best te doen voor de clan. Hij glimlachte dan ook. Ardentheart was nogal de babbelaar, dus al snel legde hij uit dat het hem allemaal uitstekend verging, op het missen van wat vrienden na. Hij glimlachte en knikte. Hij had hetzelfde! Hij was ook eerder warrior geworden dan Viperpaw, maar uiteindelijk kwamen zelfs zij in de warrior den. ‘Ze zijn er vast eerder dan je denkt,’ miauwde hij. Maar ook gaaf dat hij vrienden was met de medicine cat apprentice. Bloodpaw was van hem een soort van verre aangeleverde familie. Pepperpaw zag hem ook als een broer, wat hen dan ook weer broers maakte.. ofzo. Maar hij sprak hem nauwelijks, hij hoorde meer van hem door Pepperpaws verhalen. Toen kwam al snel de vraag hoe het met hem ging. ‘Druk,’ beantwoordde hij. Ja, hij deed zijn uiterste best. Na het opnieuw leren jagen met zijn inmiddels geen handicap meer, wilde hij bewijzen dat het goed gespendeerde tijd was. En hij stapte naar voren bij elke mogelijkheid die hij had. Hij wilde laten zien dat hij écht een waardevolle warrior voor ShadowClan kon zijn. ‘Ik heb een klein ongelukje gehad, maar ik ben weer helemaal de oude,’ miauwde hij. Hij gaf een knikje met zijn kop naar zijn achterste, maar hij was er inmiddels helemaal aan gewend. ‘Maar ik zal never nooit meer in een boom klimmen,’ grinnikte hij erachteraan met enige zelfspot.