Miss sis

Hoewel Ribcage het gezelschap van zijn clangenoten van tijd tot tijd wel kon waarderen, moest hij toegeven dat ze meestal gewoon ontzettend druk waren. Het camp was een zeer overweldigende plaats voor de gevoelige kater - hij voelde zich daar altijd of hij overweldigd werd door indrukken. Fourtrees had nog steeds de overweldigende mix van geuren, meer nog dan het Thunderclan camp; maar hier kon hij zijn ogen sluiten en zich focussen op énkel die geuren. Veel lawaai was hier meestal toch niet; de kans dat je een ander tegenkwam was, in zijn ervaring, redelijk klein. Zeker midden in de nacht, zoals nu het geval was. Ribcage was uit zijn nest opgestaan toen degene in het nest naast hem voor de vierde nacht op rij weer heel hard snurkte - echt, hij zou beter eens langsgaan bij Rousebell voor een kruid dat zijn longen zou vrij maken of iets dergelijks - en dus was hij op zoek gegaan naar rust en stilte; iets dat hij consequent vond hier op fourtrees.

+Crowcall eerst

Crowcall vroeg zich af hoe lang ze al met open ogen in haar nest lag. Hoe lang het ook precies was, van een ding was ze zeker, het hoefde niet nog langer te worden. Dan kon ze nog beter even naar buiten. Misschien zou ze ergens in een tunnel beter de slaap kunnen vatten. Stil en ongezien door de kat op wacht sloop ze het kamp uit. De nachtelijke wind was fris na de warmte van de warriors den, maar toch was ze blij even weg te zijn van die bedompte sfeer. In een verlaten tunnel krulde ze zich op, maar ook hier kwam ze niet tot rust. Het was nog maar zo kort geleden dat Sabrefur in een tunnel als dit was omgekomen en Crowcall kon het idee niet van zich afschudden dat er ieder moment weer een das op kon duiken, voor wie een slapende kat een maar al te makkelijk slachtoffer zou vormen. Ze zuchtte en zette zichzelf weer in beweging. Dan maar lopen, gewoon maar blijven lopen tot de zon opkwam.
In het wilde weg lopen was voor Crowcall nooit zomaar in het wilde weg. Droegen haar poten haar immers niet altijd naar dezelfde plaatsen? Een grens, altijd een grens, en wat was een betere grens dan die waar alle grenzen samenkwamen. De meeste goede herinneringen die ze in dit territorium had speelden zich hier af. Al was er inmiddels ook een pijnlijke bij gekomen. Misschien zou vannacht echter weer eens de basis voor een goede zijn, want het universum leek in een zeldzaam goede bui om precies op dit moment ook een bekende naar Fourtrees te sturen. Crowcall herkende zijn geur onmiddellijk en wist niet veel later zijn grijze vacht in het donker te onderscheiden. "Rib", miauwde ze opgelucht. Het was al weer zo lang geleden.

Het universum, of Starclan, was hem niet gunstig gezind vandaag, zo leek het. Het was maar dat hij niet geloofde in het lot en al dat, of hij had misschien de moeite gedaan om luidop te vragen voor wat rust. Niet dat hij het per se erg vond om zijn zus - halfzus - te zien, maar hij had graag op zijn gemak geweest. Ribcage opende zijn ogen en keek de zwarte Windclanner aan; zijn uitdrukking was neutraal, zoals meestal het geval was, terwijl hij Crowcall enkel een keer toeknikte. De Thunderclanner was geen bijzonder spreekzame kater, nooit geweest ook niet - hij verkoos daden boven woorden en wist meestal toch niet zo goed wat te zeggen. Woorden waren oppervlakkig, ze konden verkeerd opgevat worden en ze brachten uiteindelijk toch geen prooi binnen of wat dan ook. Hij spaarde de zijne voor belangrijke momenten, in plaats van te verspillen aan koetjes en kalfjes zoals sommige anderen.

Crowcall bleef staan en vocht tegen de zwaartekracht die haar mondhoeken weer omlaag wilde trekken. Ze wist niet goed hoe te reageren op dit... gebrek aan reactie. Ze slikte. Rib was altijd al wat stiller geweest, het hoefde niets te betekenen. Deed hij tegen iedereen zo? Deed hij zo als hij tevreden was of als hij zich teneergeslagen voelde? Ze zou het antwoord op die vragen moeten hebben. Hij was haar broertje, ze zou het moeten weten. Ze zou hem moeten kennen. Maar de waarheid was dat ze de helft van zijn leven had gemist. “Het is goed je te zien”, miauwde ze, proberend positief te blijven. “Je ziet er goed uit.” Hij leek gezond, toonde geen vermagering of verwondingen. Ze zag geen pijn in zijn blik. Ze zag eigenlijk helemaal niets in zijn blik. Was hij altijd al zo onleesbaar geweest?

Ribcage mocht misschien zelf niet veel doen uitschijnen uit zijn eigen houding, hij was een zeer opmerkzame kater en nu viel het hem op dat zijn reactie - of gebrek daaraan - schijnbaar niet goed gevallen was bij zijn (half)zus. Hij zag de twijfel in haar ogen, de aarzeling in haar stem zelfs terwijl ze probeerde om positief te blijven. En dus besloot hij zijn mond maar open te doen; hij vond er geen plezier in om katten in onwetendheid te laten, om hen te kwellen met vragen. "Bedankt. Jij ook." Hoewel de Thunderclanner wel een gesprek zou willen starten, wist hij nooit goed wat zeggen - één van de redenen dat hij vaak stil was, natuurlijk. En dus viel er opnieuw een stilte na zijn kort antwoord, eentje die misschien awkward kon zijn hoewel hij dat niet zo zag. Hij richtte enkel zijn blauwe blik op de sterren, genietend van de rust en de prachtige twinkelingen van wat sommigen geloofden dan "Starclan" was. Wat hij geloofde? Hij wist het niet. Hij had besloten niet te doen alsof hij het wist; wanneer het zijn tijd was om te gaan, zou hij wel zien wat waar was en wat niet.

Daar kwamen dan eindelijk wat woorden en iets van de spanning sijpelde uit Crowcalls schouders. Het was goed zijn stem te horen. Ze ging zitten en volgde zijn blik naar de hemel, waar stille sterren op hen neerkeken. Als ze deze ontmoeting afkeurden, lieten ze dat niet merken. StarClan verkondigde hun mening zelden hardop. Liever deelden ze af en toe wat vage zinnen met de levenden en keken ze verder zwijgend toe hoe hun woorden verdraaid en vervormd werden. "Wat brengt jou naar Fourtrees, midden in de nacht?" vroeg ze, haar stem zacht zoals een stille nacht altijd leek te eisen. Haar blik liet het verre Zilverpels nog niet los, maar volgde traag de lijn. De felste sterren, wie zouden dat zijn? De grote leiders van het verleden? De dapperste warriors? De veroveraars en moordenaars die hun daden succesvol in StarClans woorden hadden weten te verpakken? Wat voor ster zou zijn ooit worden? Zo'n kleintje zeker, weggestopt, nauwelijks fel genoeg om opgemerkt te worden. Katten zouden naast haar moeten kijken om haar te zien. En als er al eens een stem uit StarClan naar de aarde neerdaalde, zou het niet de hare zijn.