Curious woods

Het zou niet lang duren voor de zwakke zonnestralen volledig aan de hemel zouden verdwijnen. Een paar ambere ogen keken verwoed naar de met schaduwen omringde doorntunnel. Even wou hij wachten, maar niet lang. De verstopplaats waar Bluekit en hij in zaten, was niet de beste verstopplaats die het kamp had. Lang zou het hen niet verborgen houden. Tot plots het perfecte moment daar voor het grijpen lag. Met een zachte tikje maande hij Bluekit.  Ongetwijfeld had zij dit lege moment ook opgemerkt. Een enthousiaste grijns speelde op Rudekit's lippen. Ze gingen het woud zien! Zo stil mogelijk glipte het duo door de doorntunnel de schemering in.
{ GESLOTEN }

Bluekit wachtte lichtelijk gespannen af. Toch had ze er ook heel veel zin in. Een grijnsje en een ontdeugende blik waren makkelijk te zien op haar gezichtje, maar die kon ze ook heel snel weer in een onschuldige plooi trekken zodat niemand wat doorhad. Neuh, zij en Rudekit die van plan waren te ontsnappen? Dat zou toch nooit gebeuren? Nou, toch wel. Nu de dreiging van BloodClan weg was, was dit het ultieme moment natuurlijk. Ze keek op toen Rudekit haar aantikte. De kust was veilig. Ze zouden gaan. Bluekit knikte en volgde de oudere kitten het kamp uit. Hihi, wat spannend!

Zijn poten jeukten van enthousiasme. Hij had geen idee waar ze heen gingen. Maar dat hoefde niet, de weg terug vinden naar het kamp ging easy peasy zijn. Dus bleef hij lopen. De zwart-witte kitten kon niet stoppen met rond hem te kijken. Elk nieuwe stukje scene dat zich voor hem uitstrekte, nam hij gretig op. "Woehoe we zijn niet gevolgd Bluekit!" Fluisterde hij zachtjes met fonkelende ogen tegen Bluekit. Hij keek nog eens over zijn schouder naar de kleiner wordende doorntunnel. Het kamp was zo'n saaie boel geweest met de invasie. De kitten was beu gestaard op de braamstruiken en de restricties. Even moest hij weg van dat alles! Met een diepe inhaal, ademde hij de frisse koele lucht in.

Zo snel als haar pootjes haar konden dragen rende ze samen met Rudekit het kamp uit. De wijde wereld in. Wat nou wachten tot je Apprentice was? Dit kon toch prima! BloodClan was weg en die zouden voorlopig ook niet meer terug komen. Grote roofdieren zouden ze toch ook niet tegenkomen. Al zou dat wel spannend zijn. 'Woehoe we zijn niet gevolgd Bluekit!' fluisterde Rude zachtjes naar haar. Blue keek hem aan en haar ogen twinkelde net als de zijne. Van spanning en van stoerheid. Want oh, wat was ze toch stoer! Enthousiast knikte het jonge poesje. 'Jaa! Dit is toch veel te leuk om helemaal op te wachten tot je zogenaamd oud genoeg bent?' miauwde ze. 'Ik bedoel, wij kunnen dit prima aan hoor!' Zij wel in ieder geval. Verwonderd liet ze haar blik over haar omgeving gaan. Die bomen waren opeens wel super hoog! Zo cool!

Stilaan begonnen de naaldbomen minder dens te lijken en daardoor nog hoger te reiken. Net gigantische stokken die een muur van ruwe schors en donker vormde. Het katertje was vertrouwd geweest met grenzen maar het dennenbos rondom hem kende geen grenzen. Het ging eindeloos door en Rudekit besefte dat zijn wereldje voorheen zo beperkt was geweest. 'Jaa! Dit is toch veel te leuk om helemaal op te wachten tot je zogenaamd oud genoeg bent?' Was Bluekit van mening.  'Ik bedoel, wij kunnen dit prima aan hoor!' Daar was hij het absoluut mee eens. Oke, Bluekit en hij hadden wat geschillen gehad maar dat maakte nu geen snorhaar meer uit. Dit avontuur was beter dan ooit! 'Echt he! We hadden dit veel eerder moeten doen.." Knikte hij met een fier gezichtje. Met snelle ongeduldige passen stapte hij over de met dennennaalden bezaaide grond. "Moet je al die grote dennen zien! Dit is gewoon allemaal van ons!"

Rudekit zei dat ze dit veel eerder hadden moeten doen. Bluekit knikte enthousiast. Dat hadden ze inderdaad. Dit was toch veel te leuk om niet gelijk alvast te ontdekken? Dat wachten vond ze maar stom. Stomme regels. 'Moet je al die grote dennen zien! Dit is gewoon allemaal van ons!' mauwde Rudekit. Blue liet haar blauwe oogjes door de omgeving gaan. 'Ja, wow!' Dat de bomen zó groot waren had ze niet verwacht, maar dat maakte het juist extra cool. Helaas werd het plots een stuk minder cool, want opeens kwam er een heel gek, raar wezen tevoorschijn. Bluekit schreeuwde het uit en sprong weg. Ew!

Zijn ogen speurde de boomkruinen af. Het allerhoogste topje, waar hij niet aan kon, zelfs dat viel onder Shadowclan territorium.  'Ja, wow!' Bluekit was niet minder gefasineerd dan hem. Hopelijk leerden ze snel hoe groot het gehele gebied was. Wie weet hoe ver dat was!

Hun aanwezigheid bleef echter niet onopgemerkt. Een hartslag te laat had de kitten het door. Vanuit het niks graaide twee lange kale klauwen zijn lijfje beet. Rudekit's hart leek stil te staan. In paniek krabbelde, beet en graaide hij om zich heen. Hij wist niet wat het was en dat maakte het eens zo eng. De grond verwijderde zich van hem in een beangstigend tempo. Zijn hele lijfje zat gewrongen tussen de vieze kleverige klauwen. Wat was het? En waar was Bluekit?? Het ging te snel. "HELP!" Ademloos tuimelde de woorden naar buiten.

Bluekit strompelde achteruit. Voor haar zag ze Rudekit opeens in de hoogte verdwijnen. Bluekit piepte het uit van angst en volgde de kitten. Het was gepakt bij een vreemd wezen, het was heel eng! Het wezen was niet eens groot, maar voor Bluekit was het super eng! Zelfs voor Bluekit was het eng! Maar het moest nog erger voor Rudekit zijn, die keihard om hulp schreeuwde. Bluekit stond even aan de grond genageld maar knikte toen. Ze schoot naar voren en hapte met haar scherpe tandjes in de poot van het gekke wezen. Dat zal je leren!

De klauwen hielden hem nog steeds vast. Woest bleef hij krabbelen en bijten in het rozige vel maar hij kon geen kracht zetten door de positie waarin hij gekneld zat. Een schel gesis verliet zijn kaken. Zijn ambere ogen schoten alle kanten op en hij probeerde zich over de eerste schok heen te zetten. Het monster was reusachtig voor het katertje. Hij kon niet helder nadenken over welk monster uit de Elders verhalen het moest zijn. Zijn enige focus was ontsnappen! Plotseling werd alle lucht uit zijn longen geperst. De klauwen leken hem fijn te vermorzelen. Het monster brulde luid en schudde hevig met diens klauwen. Uit alle macht probeerde Rudekit alsnog zijn nagels in het vel te dringen.

Settleddust was met Bluejay aan het jagen. Het was fijn om er weer op uit te gaan, en prooi voor zichzelf te vangen. Maar wat hij niet had verwacht was dat hij nursery geur buiten het kamp zou ruiken. Hij wisselde een blik uit met Bluejay. Bezorgd. Waren dat kittens buiten het kamp? Niet veel later hoorde hij opeens een kreet en zijn ogen schoten groot open. Waar waren ze? Waarom gilden ze? Waarom luisteren kittens nooit?? Maar ze klonken in gevaar, dus tijd om boos zijn was er niet. Ze moesten ze gaan helpen! ‘Laten we gaan,’ miauwde hij gejaagd. Hij schoot vooruit en hij joeg de struiken door, zoekend naar de bron van het geluid.

In schok keek hij toe hoe een kleine tweebeen Rudekit in zijn klauwen had. En aan zijn poten schopte hij een kleine Bluekit weg. Bluekit? Dat was toch meneers dochter. Hij wierp een blik naar Bluejay, waarna hij recht op de jonge tweebeen rende. Hij zette af en sloeg naar de klauwen die Rudekit vasthouden. Hij moest loslaten, en wel direct. En dan zouden ze als een gek weg moeten gaan.

Bluekit dacht dat haar aanval wel zou lukken. De aanval op de BloodClanner was tenminste wel geslaagd geweest. Maar dit wezen was vele malen sterker en het schopte haar van zijn poot af. Bluekit vloog weer eens door de lucht en kwam met een doffe plof op de grond terecht. Au! Dat ging pijn doen. Ze krabbelde overeind, haar achterpootje stak, maar ze moest en zou Rudekit redden! Ze wilde er alweer op af springen, toen opeens een andere kat voor haar ogen flitsen. Settleddust had het wezen aangevallen! Yay, Settleddust! Kort daarna kwam een bekende geur haar neusje in en toen ze omdraaide zag ze de oh zo bekende kater. 'Papa!' piepte ze blij en opgelucht, maar de angst in haar stem was goed te horen.

Met een glimlach op zijn gelaat had de kater ultiem genoten van hun nieuw gekregen vrijheid door er op uit te gaan met Settleddust. Maar echter bleken de twee niet de enige te zijn die volop genoten van hun vrijheid, nog erger nog, het was de geur van de oh zo bekende nursery dat de kater had opgepikt. Echt, denk je er eindelijk vanaf te zijn, dacht je eindelijk even geen kittens om je heen te hebben, besloten de krengen de regels te breken.

Kort wisselde de twee blikken uit voor een bekende stem door het woud heen galmde in de vorm van een paniekerige krijs, Bluekit. Al gouw voelde hij zijn hart kloppen in zijn keel, de kater had zo erg gehoopt niets met haar te maken te hoeven hebben voor een paar uurtjes en nu al bevond ze zich in de problemen..als hij de stem goed had geïdentificeerd in ieder geval. ‘Laten we gaan,’ mauwde de deputy naast hem waarop Bluejay gouw knikte en snel achter de kater aan schoot, iedere cel van zijn lichaam hopend niet zijn dochter daar aan te treffen terwijl hij langs de blaadjes heen gleed.

Echter niet alle dromen kwamen uit, niet alles waar je om vroeg zou je daad werkelijk krijgen en soms zou je juist het dubbel zo erge voorgeschoteld krijgen. Voor hem zag hij Rudey, zijn kleine vriend, in de handen van een kleine twoleg, oh boi. 'Papa!' Trok zijn dochter zijn aandacht, gelukkig wel uit de klauwen van het snotjong maar veilig op de grond bleek ze niet voor al te lang zijn. Net toen de kater zich bij de strijd wilde voegen bracht het huilen van de twoleg juist meer van zijn soortgenoten, bijgestaan door een hond die Bluejay bijna de stuipen op het lijf gejaagd had. Snel schoot de grijze kater naar achteren om beschermend voor Bluekit te komen staan, zijn ogen gevestigd op het monster voor hen, paniek, stress hij voelde het allemaal, dit was nog is wat anders dan een Bloodclan commander, deze hondentanden vormde daadwerkelijk een gevaar. "Settled!" schreeuwde hij, proberend boven het geblaf en gekrijs van het snotjong uit te komen "We hebben meer visite!" Oh hij hoopte maar dat de twoleg rude al had losgelaten, dat ze de kittens konden pakken en rennen, maar als het nodig was was de kater er klaar voor, bereid te vechten, net zoals hij er klaar voor geweest tegenover brat.

De druk op zijn ribben was niet te harden. Straks zou er niks meer van hem over blijven! De kitten bleef luid piepen en sissen naar het monster. Het enge ding ging hem toch niet mee pakken? Hij kon Bluekit niet zien. Vurig hoopte hij dat ze ontsnapt was aan het vieze gedrocht. Dat haar poten sneller waren dan die van het monster. Of de monsters. Hij wist niet hoeveel er waren. Meer gekruis en gebrul kwam van het monster toen deze een klap kreeg van iets. Rudekit voelde de greep van de kleverige klauwen om zijn lijfje verslappen. En een hartslag later schoof hij de klamme klauwen uit richting de grond. Met een stevige en pijnlijke bonk kwam hij neer en vrijwel meteen vulde hij zijn longen met lucht. Duizelig van het hele gebeuren probeerde hij te vatten wat er was gebeurd. Zijn blik viel op de drie gestaltes van Settleddust, Bluejay en Bluekit. Fiew, Bluekit was oke! En goede Starclan, wat was hij opgelucht dat de twee Warriors er waren!

Settleddust zijn sprong op de tweebeen kitten had geholpen. Want hijzelf en Rudekit vielen samen veilig weer op de grond, hoewel de zwart-witte kitten helemaal door elkaar geschud leek te zijn. Maar hij was al groot en wijs genoeg om te weten dat hij niet de medicine cat den uit mocht. Hij duwde direct tegen het lijf van de kitten aan, om hem weg te sturen bij de tweebeen. Hij was nu bijna een apprentice, dus hij kon wel een beetje zijn eigen gewicht dragen. Maar Settleddust leek even te bevriezen toen hij een hond hoorde. Een hond, waarom moest het een hond zijn? Kort herbeleefde hij zijn laatste aanvaring met een hond: Pepperpaw en hij in een boom, en zijn staart bloedend en doormidden. Hij keek naar Bluejay, die voor Bluekit stond. Zijn ogen stonden vol angst. Bezoek, ja, hij had het door. ‘Ren!’ schreeuwde hij dan. Opsplitsen, weg, een boom in. Een boom? No-way dat hij weer omhoog zou gaan. Gewoon rennen, en hopen dat de hond bij zijn tweebenen zou blijven, toch? ‘Opsplitsen! REN!!’ schreeuwde hij toen, waarna hij Rudekit een duw gaf. Rennen. Vechten tegen twee tweebenen en een hond? Dat zouden ze nooit winnen.

Haar papa kwam gelukkig al snel haar kant op. Ze draaide haar kop naar Rudekit die op de grond viel. Go Settleddust! Hij had dat rare, enge wezen verslagen! Maar toen werd het nóg enger! Er kwam nog zo'n wezen, wel twee keer zo groot! Bluekits haartjes gingen zowaar nog meer overeind staan, welkom terug grijze pluisbal. Maar dat grote wezen was misschien nog wel minder eng dat het andere grote beest dat naast die lange liep. Haar papa meldde dat ze bezoek hadden en de gloednieuwe Deputy schreeuwde al snel dat ze moesten rennen. Bluekit keek met paniek in haar ogen naar haar grote sterke stoere papa en zette het toen op een lopen, samen met de rest. Ze was wel redelijk groot al, maar snel rennen was nog best lastig zo!

Niet alles leek hem tegen te zijn, niet alles ging fout, de tweebeen had de arme Rudekit laten vallen. ‘Ren!’ schreeuwde de gloednieuwe deputy, iets wat hij Bluejay niet twee keer hoefde te vertellen ‘Opsplitsen! REN!!’ . Hij knikte en draaide zich net zo snel als zijn hart te keer ging om en zag dat Bluekit duidelijk even haar woordenschat moest opfrissen, de deputy had toch echt gezegd opsplitsen, of ging ze liever met Settleddust mee dan met haar eigen papa? Rude. Maar echt tijd om zich hier druk over te maken had de kater niet, hij moest de twee hier veilig en gouw uitkrijgen. Snel schoot hij dan ook achter zijn kleine slome pluizenbol aan en een tilde haar snel van de grond af. Opsplitsen, dat was wat Settledust hen vertelde te doen, en dat zouden ze dan ook doen. En met die gedachten schoot de kater gouw een iets wat andere richting in.

Veel tijd om de situatie verder te laten doordringen was er niet. Een duw van Settleddust's poot maande hem tot rennen. Rudekit's lichaam reageerde trager dan zijn geest maar uiteindelijk wist hij uit de startblokken te schieten. Een steek in zijn zij protesteerde tegen de bewegingen die hij maakte. Nee, rennen was veel belangrijker! Een vreselijk geluid deed zijn oren opnieuw tuiten. Met grote ogen wierp hij een blik over zijn schouder, zijn pas ongewild vertragend. Wat was dat in Starclan's naam? Nog meer monsters! Settleddust, die dicht bij hem was, leek ook even te bevriezen. Maar de Deputy herpakte zich snel en schreeuwde: ‘Ren! Opsplitsen! REN!!’ Nog net zag hij hoe Bluejay achter Bluekit aanholde en haar stevig beetpakte. Meer had hij deze keer niet nodig om het op het lopen te zetten.