It be hard

Twistedpaw balanceerde zo goed als hij kon op de grote stam waar hij zijn eerste jacht training had gehad. Een belangrijk puntje was dat hij aan zijn balans moest werken. Twistedpaw nam dit natuurlijk heel erg serieus, want hij wilde de Clan, zijn mentor en vooral zijn vader niet teleurstellen.
Dus zo vond Twisted zichzelf op de stam, en was hij zijn uiterste best aan het doen. Balans was duidelijk niet zijn sterkste punt en de teleurstelling van Russetfur had dat wel duidelijk gemaakt. Ook doordat hij af en toe nog steeds zijn balans verloor wist Twisted dat hij hier op moest oefenen.
Helaas was concentratie ook een klein dingetje, want hij werd afgeleid door geritsel naast hem. De jonge kater slipte weg en na veel moeite om op de stam te blijven staan, viel hij er toch vanaf met een 'oof'.

+ Dinnerbone
speelt zich voor het gevecht af

Dinnerbone slenterde tussen de hoge donkere dennenbomen door. Hij was op zoek naar wat kleinere prooidieren om op te kunnen jagen. Hij had geprobeerd om een stel hazen te pakke te krijgen. Maar helaas, nog geen succes. Soms vroeg de rood witte kater zich af of hij eigenlijk niet nog verder had moeten trainen. Verdiende hij zijn titel als Warrior wel? De andere leken zo veel beter te zijn in het jagen dan hem. En zo zonder mentor wist hij ook niet echt waar te beginnen. Dinnerbone zuchtte. Uiteraard had hij het wel aan andere kunnen vragen. Maar dat was ook weer zo iets. Wat als ze hem uit zouden lachen? Hij was al niet bepaald zelfverzekerd en matige jacht uitjes zoals deze hielpen daar niet bepaald bij… Dinnerbone werd uit zijn gedachten getrokken toen er een ander geurspoor op zijn pad kwam. Twistedpaw was in de buurt. Hmm, wellicht zou die het niet erg vinden om samen te werken vandaag. Twisted leek hem iemand die nog geen vlieg kwaad zou doen. Laat staan dat de Apprentice hem uit zou lachen voor zijn matige jachtkunsten. Met goede hoop wandelde hij richting de plaats waar Twistedpaw zou moeten zijn. Dinnerbone deed het rustig aan. Hij had immers ruim de tijd. Het bleek een open te zijn. Omringt door struikgewas met in het midden een aantal grote knapte bomen. De bruine tabby stond op een van de stammen. Nieuwsgierig naar wat de ander aan het doen was lipe Dinnerbone richting de boomstam. Tot zijn schrik verloor Twistedpaw het evenwicht en viel, na een aantal tevergeefse pogingen om op de stam te blijven staan,  op de grond. De rood witte kater kwam meteen op hem afgelopen. “Oh Twisted, gaat het?” Vroeg hij bezorgd. “Het spijt me dat ik je liet schrikken. Dat was niet de bedoeling.” Vervolgde hij haastig. Hij hoopte maar dat Twistedpaw niet al te boos op hem zou zijn. Want dit was oprecht niet zijn bedoeling geweest.

De jonge kater zuchtte gefrustreerd. Hij had nog zo zijn best gedaan, maar evenwicht houden was nou eenmaal erg moeilijk voor hem, blijkbaar. Het lag vooral aan zijn al snel groeiende lichaam. Hij kon het zelf gewoon niet zo goed bijhouden, en om dan ook nog is een beetje onhandig te zijn... Maar goed, hij zou gewoon heel vaak trainen en ooit zal het wel goed komen. Hoopte hij... Hij wilde het opstaan toen er iemand op hem af kwam lopen. Verschrikt keek hij op en hij draaide zijn oren beschamend naar achteren. Lichtjes knikte hij bij de vraag of het ging. 'J-Ja, gaat wel..' mompelde hij en snel schudde hij zijn kop. 'Oh nee, nee, je liet me niet schrikken hoor!' miauwde hij gehaast. Nee, hij was zo druk bezig geweest met concentreren dat hij Dinnerbone niet eens opgemerkt had... 'Ik was gewoon wat aan het oefenen.. Mijn evenwicht is niet uh, al te best,' miauwde hij en hij grinnikte zachtjes, hopend dat het zijn schaamte wat zou verbergen.