Curious woods

Het leek tot alle katten eindelijk door te dringen. Lopen, en snel. Bluejay greep zijn dochter en scheurde een andere kant op. Dat betekende dat hij met de zwart-witte kitten zat opgescheept. Hij haalde een keer diep adem, terwijl hij vlak achter de kitten bleef rennen. Hij was bijna apprentice leeftijd, dus rennen zou hij moeten, hij was inmiddels te groot om doodsimpel bij zijn nekvel op te pakken. ‘Sneller, Rude!’ miauwde hij gejaagd, terwijl hij om zijn schouder keek. Welke richting zou de hond kiezen om heen te gaan? Zou hij de achtervolging wel inzetten, of zouden ze hem afgeleid hebben? Of misschien zag de tweebeen geen reden meer om op hem te jagen, toch? Hij ging naast Rudekit rennen. Hij wist nog eventueel een andere uitweg, de swamp caverns. Het was gevaarlijk, maar het was veilig en de hond zou er onmogelijk ook in passen, toch? ‘Hierheen,’ hijgde hij, terwijl hij richting de kant van het moeras begon te rennen.

[Minor Powerplay met toestemming van camilla]

Met het kind tussen zijn kaken hangend glipte de grote kater tussen de lange dennenbomen heen. Rechts van hem door de de bossen heen zag hij settleddust met Rudepaw richting het moeras glippen, vermoedelijk om hier de hond van hen af te schudden, of nog beter zelfs de caverns in te duiken, smart.  Richting het kamp rennen was een no go zijn, de hond kon van gedachten veranderen en zo zijn geur spoor richting het kamp volgen, vandaar dat Bluejay met een iets andere route, niet heel veel anders, ook maar besloot richting het vochtigere gebied te rennen hopend dat de hond zich geen weg door het drasland wist te banen, bovendien zou de stank van het modderige grasland die van hen immers kunnen maskeren...hopelijk, en met heel veel geluk zouden ze zelfs nog veiligheid kunnen vinden in de caverns als deze niet geblokt worden door het woeste monster, ja dit zou de beste zet zijn. Wat anders kon de kater doen? De hond potentieel nog verder het shadowclan territory op leiden? Klimmen met een zwaar ettertje tussen zijn kaken? Nee het moeras gebied was momenteel hun beste kans om de gehele operatie veilig te doen laten eindigen. Wellicht zou hij onderweg nog is een boomholte vinden om in ieder geval Bluekit veilig te stellen maar voor nu was alles wat hij kon doen rennen en hopen voor het beste.

Settleddust zat hem op de poten en riep hem om sneller te rennen. Rudekit rende zo snel als zijn poten hem konden dragen. De smalle bomen leek hij voorbij te razen terwijl hij zijn schouders laag liet om sneller vooruit te sprinten. ‘Hierheen,’ Settleddust veranderde hijgend van koers. Rudekit kon alleen maar gokken naar waar dat was maar hij twijfelde geen moment en volgde zijn Deputy. Eerst leek het alsof ze het monster hadden afgeschud maar een oorverdovend en vies gejank vulde de stinkende lucht. In paniek keek de zwart-witte kitten over zijn schouder. In die flakkering van een hartslag zag hij het silhouette van het monster dreigend naderen. Het kwam dichterbij! Het had hun kant gekozen en niet zijn achtervolging gestaakt! "Het komt achter ons aan!" Hijgde hij wild tussen het rennen door. "Settled!" Waar gingen ze heen? Dronken van angst zag Rudekit het monster minder afstand tussen hen creëren.

Natuurlijk kwam het achter hun aan. Zijn geluk kon niet op. Hij keek over zijn schouder en er was geen stoppen aan het monster. Settleddust voelde zijn hart in zijn keel kloppen en de kitten stoof voor hem uit. Rillingen schoten over zijn rug toen het dichterbij leek te komen. Rudekit schreeuwde nog angstig wat hij zag, wanhopig bijna. ‘Ik weet het, blijf rennen!’ miauwde hij. De grond onder hen begon al modderiger te worden. Hopelijk zou het zware beest verstrikt raken, in de modder zinken, wist hij veel. Van hem mocht hij verdrinken. Maar dit zou ook gevaarlijker worden voor de onervaren kitten. De grotten, ze moesten de grotten halen. ‘Blijf dicht bij me Rude, niet ver meer,’ hijgde hij, terwijl hij naar steeds vaste aarde sprong, door het water heen, precies wetende waar hij wel en niet kon staan. En daar, de swamp cavern, het was vlakbij. ‘Daar! Die grot in, snel!’ sprak hij tegen de kitten, waarbij hij hem vooruit neusde. Hij keek nog eens achterom, het gehijg van de hond in zijn oren als een onheilspellend teken, zijn adem in zijn nek. Alsjeblieft, liet hen het halen.

[Minor Powerplay met toestemming van camilla]

De grond onder zijn poten werd vochtiger, werd plakkerig, normaal zou hij hier om geklaagd hebben, zou hij alle sterren er op aanspreken hem hier geboren te laten hebben, maar voor nu kon het hem niks schelen, voor nu waren zijn enige woorden naar de sterren dat van een noodkreet, en vraag om hun aandacht en hulp. Hulp voor zijn twee clangenoten, waaronder Rudekit waar de kater het zo goed mee kon vinden, oh mocht starclan hun goedgezind zijn en hen veiligheid schenken. En hoewel hij het op de caverns gemunt had gehad veranderde het geluid van het monster daar al gouw zijn gedachten. Hij moest het maar hebben van de stank van het drasland, zich verstoppen in het struikgewas of  in het hogere gras, alert en klaar voor een sprint in dien nodig, wat het hopelijk niet zou zijn. Snel schoot de kater dan ook wat struiken in, Bluekit dicht bij hem houdend om enig geluid te voorkomen, silence was key....

Het was angstaanjagend hoe snel het monster hen naderde. Het zat hun veel te dicht op de poten. Maar Settleddust bleef hem aanmoedigen om te rennen. Tijdens het rennen bleef Rude blikken op het enge schepsel werpen, beseffende dat elke ingehaalde afstand een pootstap dichter bij de kwijlende kaken van het ding was. De grond onder zijn poten werd vochtig, en daarna zompig. Het koste hem moeite om erdoor te wadden. Maar ze moesten erdoor... Oh Starclan! Hij vloekte binnensmonds toen hij tot zijn schouders wegzakte in een van de putten maar hij wist overeind te krabbelen. ‘Daar! Die grot in, snel!’ Riep Settleddust en gaf hem een zetje. Vastberaden om de grot te halen en opgelucht met de mogelijke schuilplaats, probeerde hij stevige droge plekken tussen het water uit te kiezen. Wat niet makkelijk was! Elke keer dat hij wegzakte zou hem en Settleddust tijd kosten.

Op bijna magische wijze haalde hij de donkere opening van de grot. Het water stroomde ook in de tunnel door als een rode draad. Haastig kroop de grote kitten verder. Het water stond hoog en het was pikdonker in de tunnel. Hij zag niks voor ogen. Stuurloos waadde hij door het donker, niet wetende hoe ver ze moesten gaan om uit de lange tentakels van het monster te blijven. Hij hoopte maar dat Settleddust de grot kende. Nog een monster kon er echt niet bij!

Settleddust scheurde achter de zwart-witte kitten aan. Elke keer als hij dreigde te ver weg te zakken in het moeras, trok hij hem weer omhoog aan zijn nekvel. En omdat die hond zwaarder was, leek hij grotere sprongen door het moeras te kunnen maken, maar ook meer moeite te hebben in de modder. Hij zakte veel verder weg dan zij deden. Hij keek weer naar voren en probeerde niet teveel te denken aan wat kon gebeuren. Ze zouden het redden. Heelhuids. Rudepaw haalde de grot en Settleddust slipte na hem erin. Direct volledig in het duisternis en de muffe, vochtige geur bereikte zijn neusgaten. Rudekit spartelde wat in het laagje water, en leek nog steeds te willen vluchten. ‘Rudekit, wacht,’ fluisterde hij tegen de gevlekte kitten. Hij sprong dichterbij, schurend langs de rotswanden, voordat hij weer bij de kitten was en drukte een poot tegen hem aan. ‘Als het goed is kan hij hier niet meer komen, ssst,’ fluisterde hij, waarna hij doodstil bleef staan en luisterde. Luisterde of ze alsnog achtervolgd werden.

Bluekit werd opgepakt door haar vader. Iets waar ze het eerst niet zo mee eens was, maar met de snelheid die hij rende was het misschien toch wel een goed idee geweest. Bluekit kon ook al prima rennen op deze leeftijd, maar goed. Gelukkig ging die enge hond de andere kant op, achter Settleddust en Rudekit aan. Bluekit's maagje vulde zich met spanning maar ze kon nu vrij weinig doen. Dus wachtte ze af op haar papa, wat die zou doen. In de tussentijd probeerde ze het zo gemakkelijk mogelijk voor hem te maken nu ze tussen zijn kaken hing. Toen ze eindelijk wat rustiger aan gingen en een plekje tussen het struikgewas vonden durfde Bluekit op te kijken. 'Zijn we veilig, papa? En Rudekit en Settleddust?' vroeg ze met een gespannen stem.

'Zijn we veilig, papa? En Rudekit en Settleddust?' piepte Bluekit terecht zenuwachtig, haar kleine oogjes brandend op de katers dikke vacht. Kort keek hij haar aan, zag hij de spanning in haar ogen, starclan toch, die hond had gewoon zijn werk als ouder overgenomen, had haar een lesje geleerd waarvan Bluejay hoopte deze voor altijd op haar hersens gebrand te hebben staan. "Als we zachtjes blijven hopelijk wel" fluisterde hij zachtjes in haar oortjes waarna hij deze een geruststellend likje gaf en haar nog wat dichter tegen hem aan schoof, om haar een vals gevoel van veiligheid te geven, hopelijk hield het haar stil terwijl hij vol spanning hoopte geen kreet van paniek een eindje verderop te horen, oh starclan laat het stil blijven.

Rudekit wilde het niet toegeven maar zelfs deze donkere, natte tunnels maakte hem bang. De sussende woorden van Settleddust wisten hem iets gerust te stellen en hij stopte met door het laagje water te waden. Met zijn natte kittenlijfje kroop hij dichter tegen zijn Deputy aan. Hij wist dat het nu een kwestie was van stil zijn. Heel stil zijn. Het katertje probeerde zijn ongeregelde gehijg van de spurt zo stil mogelijk te houden. Zijn oren stonden gespitst en hij wierp een paar blikken op Settleddust die ook aandachtig luisterde. Oh Starclan, wanneer ging deze nachtmerrie stoppen? Meer dan ooit wilde Rude zich warm en veilig opkrullen in de nog zo saaie Nursery.