Galaxies inside my heart

Gorsepaw wist niet wat hem overkwam. Hij lag daar maar, plat op zijn buik, nagels ontbloot van de stress en angst. De twee katers begonnen over elkaar heen te rollen, en bloed begon te vloeien. Nog nooit had hij zoiets zien en het was het meest beangstigende ooit. Hoe zijn vader zijn tanden in de poot van de ander zette, hoe ze elkaar probeerde te stangen. De tranen stonden in Gorsepaw zijn ogen. Hij wilde wel helpen, maar het was alsof alle spieren in zijn lijf op slot stonden. En hij wilde ook wel wegrennen, maar zelfs dat was even niet mogelijk. Hij was bevroren, als een hert die in koplampen keek. Uiteindelijk wist hij piepend wat geluidjes uit zijn bek te laten komen. ‘Stop,’ miauwde hij jammerend, zijn stem overslaand en gesmoord door de brok die in zijn keel zat. ‘Stop, alsjeblieft,’ snikte hij bibberend. Ze hoefden niet te vechten! Nee, nee, dat hoefde niet. Alsjeblieft, stop! Hij nam zijn woorden terug, hij zou sorry zeggen. Hij hapte geschrokken naar adem toen de BloodClanner op de rug van zijn vader dook en kneep zijn ogen stevig dicht.

Stallionstar

Take the risk or lose the chance

Een plotselinge ruk van de BloodClanner dwong hem om de poot los te laten. Hij grauwde pissig naar de ander die in een flits bovenop zijn rug dook met zijn nagels die in zijn rug gingen. Een luider wordende rommel in zijn borstkas steeg op totdat die op een afstandje te horen was en hij liet zich toen snel door zijn poten zakken en begon te rollen met zijn achterpoten die in een rap tempo begonnen te trappelen. De gedempte stem van Gorsepaw hoorde hij amper, maar hij had wel gehoord dat zijn zoontje zacht aan het jammeren was maar hij kon hem nu niet troosten, niet nu hij voor hun beiden levens vocht. "Donder op" siste hij ziedend tussen zijn tanden door.

merc

Het lukte hem om los te komen en zijn nagels in de ander zijn rug te zetten. Stallionstar begon onder hem te trappelen, maar nu hij even de overhand had ging hij dat voordeel niet zomaar laten gaan. Zolang het hem lukte met zijn kloppende schrijnende poot ging hij hem vast houden. Hoe meer de leader van WindClan begon te trappelen, hoe meer hij probeerde steeds opnieuw zijn klauwen in de rug van de kater te slaan. Hij bewoog zijn oor ietsje toen de apprentice begon te jammeren, maar meer deed hij niet. Hij had er nu geen tijd voor om echt op hem te letten, daarnaast ging hij toch de kant kiezen van zijn eigen koppige soort. Dus negeren. “Donder zelf op.” Bromde hij kwaad terug. Die domme apprentice had hem zo nodig uit moeten dagen, daarna moest deze haarbal hem zo nodig beschermen. En dan moest hij weg wezen? Hij was hier alleen maar gekomen om alleen te zijn, om bij zinnen te komen. Nou dat was grandioos mislukt wel. En dat was hun schuld...

Dit ging helemaal mis. Toen hij zijn ogen opende zag hij dat de zwarte kater zijn vader onder hem had gewerkt en met zijn nagels zijn rug begon te werken. Nog nooit had Gorsepaw zoveel bloed gezien, zoveel haar dat door lucht vloog. Hij werd er misselijk van. Maar nog steeds leken al zijn spieren op slot te zitten, zo ontzettend bang was hij, en hij kon geen klauw uitsteken. Hij kon alleen kijken hoe zijn vader, waarvan hij altijd dacht dat hij onoverwinnelijk was, hier aan het verliezen was. Die pijn aan het lijden was en... Zijn poten trilden ongecontroleerd onder hem en hij wilde wegrennen. Het was een marteling voor hem, dus sloot hij zijn ogen weer en drukte zijn kop plat op de grond, ongecontroleerd tegen zichzelf pratend, onverstaanbare woorden. Maar één ding kon je ertussenuit pakken. ‘Laat het stoppen..’

Stallionstar

Take the risk or lose the chance

Adrenaline pulseerde door zijn grote lichaam heen alsof hij een marathon aan het lopen was. Zijn groene ogen waren samengeknepen tot spleetjes en een brul ontsnapte uit zijn bek toen er weer nagels over zijn rug krasten. De wonden die de zwarte kater aanbracht op zijn rug begonnen te steken, en hij gromde kwader naar zijn vijand. Snel schoot hij naar voren en deed een poging in de schouder van de zwarte kater te bijten. Als hij mazzel had zou hij de zwarte kater nog een flinke trap na kunnen geven, zijn rug zou het wel kunnen houden de wonden maar zijn buik niet. Die moest hij koste wat kost beschermen. Met moeite wrong hij zich onder de zwarte kater door en ging hij weer beschermend voor Gorse staan met een woeste blik. "Het komt goed Gorse" miauwde hij en zwiepte geagiteerd met zijn staart terwijl hij de pijn in zijn rug probeerde te negeren.

merc

Nee hoor, hij ging nu niet stoppen. Voor Howl, voor de woede die door zijn lijf raasde en hem zo’n pijn deed. Het was niet de fysieke pijn die hem gek maakte, het was zijn verleden. Het verleden in zijn kop die zijn woedeaanvallen veroorzaakte. Hij bleef zijn klauwen over zijn rug halen, steeds meer weer. Stallionstar schoot naar voren en probeerde toen in zijn schouder te bijten, maar Chawl leek echt even helemaal gestoord. Hij had zo’n focus op de rug van de WindClan leader, dat hij gewoon achter hem aan sjeesde, waardoor hij letterlijk door zijn achterpoot zakte. Toch krasten zijn nagels weer over zijn rug. Hij hoorde hem niet meer. Niet tegen de apprentice praten of hun raspende ademhalingen, door de inspanning van het gevecht. Niks. Het was stil, doodstil. Zijn omgeving dan, want in zijn kop raasde een storm. Zijn tweegekleurde ogen waren gebrand op wat hij aan het doen was, meer niet. Klauw, voor klauw. Kras voor kras. Pas toen hij het jonkie weer hoorde jammeren, keek hij op. Alsof hij uit zijn trans raakte. Hij stapte van Stallionstar af en keek kort naar wat hij had aangericht. Toen verstrakten zijn schouders en keek hij de apprentice aan. “Het is jouw schuld.” Siste hij. Hij draaide zich om en hinkte weg. De klap van wat hij had gedaan, die kwam pas later, maar zou hem vol in zijn gezicht raken. Nee, het deed er niet meer toe. Niks deed er meer toe…

[Chawl is topic uit]

Stallionstar

Take the risk or lose the chance

De klappen kwamen zonder genade op zijn rug neerregenen. Hij schoof langzaam steeds iets verder onderuit, de slagregen hield niet op maar hij moest blijven staan. Hij moest zijn zoon beschermen van deze gestoorde idioot hier. Zijn rug brandde nu als een gek, het was alsof er geen spoortje adrenaline meer in zijn lijf zat en hij zag dat alles wazig begon te worden. ”Nee” prevelde hij nog voordat hij een nieuwe golf van pijn door zich voelde slaan en door zijn poten zakte. Hij kon niet meer, door zijn ogen die half open bleven zag hij hoe de zwarte kater ophield en iets miauwde tegen Gorsepaw en daarna verdween. Het bloed welde in hevigheid op in de diepe krassen die de kater had gemaakt, te veel bloed droop er van zijn rug… Even schokte de kater nog een paar keer voordat zijn ogen naar boven rolden en alles inktzwart werd.

Een vreemd gevoel kroop over de kater, de intense pijn die hij zojuist gevoeld had was weg. Wat verwonderd keek hij om zich heen om daarna een sterke kracht aan zijn vacht te voelen trekken. StarClan schoot het door zijn kop en nog even wierp hij een blik naar beneden waar hij zijn dode lichaam zag liggen, beschermend voor zijn zoon. Hij beet op zijn lip maar hij wist dat hij terug zou komen. Hij zuchtte en gehoorzaamde de roep van StarClan. “Ik ben terug voor je het weet Gorse” miauwde hij ookal kon Gorse het niet horen.

merc

Ook al zag hij het niet meer, hij hoorde het. Klap na klap na klap. En uiteindelijk stopte het, het leek te stoppen. Zijn ogen opende en wat hij zag deed alle lucht uit hem slaan, terwijl hij met geen vinger aan werd geraakt. Het leek niet eens meer op zijn vader. Een piepend geluidje kwam uit zijn bek en toen keek hij de zwarte kater aan, zijn klauwen besmeurd met bloed. Gorsepaw dook weer in elkaar, bang dat hij weer geslagen zou worden. Maar zijn woorden deden meer pijn dan elke soort slag die hij maar kon krijgen. Het was zijn schuld. De zwarte kater had gelijk. Het wás zijn schuld. Als hij niet weg was gegaan, als hij niet domme woorden had gezegd, als hij ook maar iets had gedaan. Hij begon te snikken en bewoog nog steeds niet toen de kater wegliep, maar bleef huilend achter bij een bewegingloos lichaam van zijn vader.

Het was zijn schuld. Gorsepaw kwam eindelijk wat overeind. De kater was weg en langzaam kroop hij richting zijn vader. ‘P-p-papa?’ miauwde hij snikkend, zijn ogen vol angst. Hij zag de enorme krassen op zijn vaders rug, zijn levenloze ogen. Het was zijn schuld. Gorsepaw durfde zijn vader eigenlijk niet aan te raken, bang voor het bloed en hoe misselijk de geur hem maakte. Hij wist ook niet wat hij moest doen. Hij was geen medicine cat. Was Falconpaw maar hier... Maar nee, die was er niet. Waarom zou hij ook? Wie zou hem midden in de nacht volgen. Was hij maar alleen, dan was zijn vader er niet zo aan toe. Want het was zijn schuld. Jammerend legde hij zichzelf toen neer voor de kop van zijn vader. ‘S-s-sorry, papa. H-het is me-mijn schuld,’ snikte hij, waarna hij niet eens meer zijn vader aan kon kijken. Wat zou hij wel niet van hem denken? Hij was... dood om hem. Huilend begroef hij zijn kop in zijn poten. Het was zijn schuld.

De maan stond hoog in de lucht. Rout had ingestemd om samen met hem naar de Starlake te gaan, want Falcon wilde haar de mooie plekjes laten zien die hij had gevonden. Oh, SkyClan territorium was echt één van zijn favoriete territoria. En wat was er beter dan in ’t hulst van de nacht kijken naar de prachtige sterren in het meertje? Het was een heldere nacht, er was geen wolkje aan de lucht. Het was wat frisjes, merkte hij wel op, maar dat was oké. Hij was enthousiast om Rout alles te laten zien van de mooie plekjes waar je het meertje in kon kijken, waar de maan en de sterren bijna tastbaar leken te zijn voor je ogen. Het gaf hem een rustig gevoel, alsof StarClan daar extra dichtbij hen was. Hij kon ze niet aanraken natuurlijk, maar het voelde wel alsof hij dat kon. Alsof in één oog opslag, StarClan recht voor hun neus was.
SkyClan territorium was prachtig, zelfs midden in de nacht. Het had iets verraderlijks, maar het was ook prachtig. Hij trippelde met een vrolijk drafje naast Rout, glimlachend en wel. Dat was tenminste, tot de geur van bloed, windclan en bloodclan zijn neusgaten bereikte. Zijn ogen werden groot, waarna hij zonder enige twijfel naar de geuren begon te rennen. Hij week van Rout haar zijde af, richting de geuren die bekend waren, maar hem ook misselijk maakte. ”Rout!” gilde hij terwijl hij rende, dichter en dichter bij. De geur was penetrant in zijn neus, alsof er niets anders was wat hij op dit moment kon oppikken dan de geur van bloed met een hint van WindClan. Hij hoorde de pootstappen achter hem, van Rout die hem volgde naar waar de geuren vandaan kwamen. Schimmen van de katten verschenen in zijn gezichtsveld en de paniek sloeg hem even om het hart. ”Gorse!” riep hij terwijl hij een tandje bij zette, sneller. Sneller. Wat als het bloed van Gorse af kwam? Wat als hij gewond was? StarClan, wat deed hij überhaupt hier? Hij kwam half slidend tot stilstand, zijn ogen meteen onderzoekend op Gorse. ”Gorse ben je oke? Ben je gewond?” sprak hij meteen, waarna hij zijn blik naar beneden richtte. ”Oh StarClan.” kon hij alleen maar zachtjes spreken terwijl hij zijn aandacht even van Gorse naar het levenloze lichaam van Stallion richtte. StarClan, was hij dood? Was dit pas zijn eerste leven? Meteen keek Falcon naar de wonden, hopende dat Gorse oké genoeg was om voor hem even naar de wonden te kunnen kijken. Uhm, eerste regel. Meest bloedende wond druk op geven. Dus dat is wat hij ging doen. Rout was er ook, die kon hem vertellen wat het plan van aanpak zou zijn. Dus tot dan zou hij met zijn poten druk zetten op de grootste wond. StarClan laat het niet te laat zijn voor hem. ”Rout! Het is Stallion!” Sprak hij terwijl zijn stem trilde, waarna hij zijn blauwe ogen op Gorse richtte. Wat was er hier in StarClans naam gebeurd?

- Toestemming om in het topic te posten en toestemming om Rout lichtjes te godmodden <3

Galaxies inside my heart - Pagina 2 D9qgc1k-83b9005e-2a8d-4efb-b704-863d970e9e81

Natuurlijk was ze hier wel vaker geweest. Sterker nog, op een soortgelijke heldere avond had Tallstar haar ooit eens leren zwemmen hier, maar Falconpaw had er met zoveel blijdschap en sterretjes in zijn ogen over verteld dat ze had gezegd dat ze het nog nooit 's avonds had gezien. Nou, keek hen nu, ze was meteen mee getrokken om het te bekijken. Zachtjes had ze gegniffeld, want ookal was ze hier eerder geweest, de sterren waren nog helderder en mooier wanneer Falconpaw er met zoveel liefde over sprak. De vrolijkheid verdween echter heel snel uit haar ogen toen ze plots iets rook dat hier niet zou moeten horen. Meteen kwam de poes geschrokken tot stilstand. ”Rout!” riep Falconpaw in paniek slechts één enkele seconde later, waarna hij er als de wind waar hun clan naar vernoemd was vandoor ging. Routnose volgde iets verderop, haar lichaam niet meer zo goed getraind als het zijne. Paniek en pijn sloeg echter toe toen ze de twee figuren herkende, het stille lichaam van Stallion en zijn arme, lieve zoontje. "Oh Starclan," piepte ze in een stil gebedje, waarna ze buiten adem tussen de figuren tot stilstand kwam. Gorsepaw leek nog helder genoeg, maar terwijl ze zich vol angst over Stallionstar ontfermde voelde hoe zijn lichaam koud was. Routnose drukte trillend haar neusje in zijn nek en wist al dat ze daar geen hartslag aan zou treffen. "Starclan, begeleid hem veilig terug," murmelde ze met een zwaar hart, de enige troost die ze vinden kon in har vertrouwen dat de sterren hem terug zouden begeleiden. "Stallionstar jaagt... Met de sterren, hij zal terug komen Gorse, echt waar," hij moest wel. Oceanstar was het ook gelukt, haar vriend kon hen niet verlaten. Hoewel het haar zeer deed liet ze hun leider uit haar omhelzing glijden, wetend dat ze niets kon doen dan wachten. "Gorsepaw? Lieverd, het is oké. Hij komt terug," ze slikte en keek haar apprentice aan. Tot zo ver hun leuke wandeling. "Falcon, zou je willen kijken of Gorse gewond is?" murmelde ze zachtjes, in de wetenschap dat hij waarschijnlijk meer steun zou krijgen van zijn beste vriend dan van haar.

Stallionstar

Take the risk or lose the chance

Hij wierp nog een laatste blik op Creamyfrost die hem terugzond. De woorden die de kater hem zei lieten vragen oprijzen maar hij kon zijn bek niet meer openen om hem te vragen wat de kater er precies mee bedoeld had. “There are bigger enemies than yourself.” gonsde de stem van de kater in zijn hoofd voordat de sterren hem meevoerden naar zijn lichaam dat geheeld was voor zover dat StarClan dat kon.

De sterren die in de ogen van de kater zichtbaar geweest waren begonnen te vervagen. Het gebied van StarClan verdween en met een klap werd hij teruggeslingerd in zijn eigen lichaam. Zijn groene ogen sperden zich weid open en geschrokken keek hij om zich heen. "Gorse" miauwde raspend. Alles was wazig en de geur van bloed hing nog scherp in de lucht, maar deze was gemengd met een andere geur, die van Routnose en Falconpaw. De gevlekte kater hoestte een paar keer en miauwde nog een keer raspend de naam van zijn zoontje. "Gorse.." en hij slikte. Waar was zijn zoon?

merc

Er was niets wat hij kon doen, buiten huilen en steeds herhalen dat het hem speet, dat het zijn schuld was, dat zijn vader gehuld was in krassen en bloed, door zijn schuld. Stille tranen dropen over zijn wangen en zijn hele lijf trilde, nog steeds te bang om in actie te komen. Waar moest hij ook beginnen? Hij kon zijn vader niet helpen, hij kon hem ook niet achterlaten. Maar het was alsof StarClan toch nog over hen waakte, want het was de stem van Falconpaw die hem eindelijk deed opkijken en hij durfde niet eens echt hem aan te kijken. Zouden ze hem haten? Het was zijn schuld dat dit zijn vader was overkomen. Gorsepaw opende zijn bek, maar er kwam geen geluid uit. Hij was oké, hem was niets overkomen. Maar.. maar.. Natuurlijk was hij niet oké! Dit was allemaal zijn schuld. Hij keek weer naar zijn vader. Falconpaw miauwde nog in ongeloof, en meteen welde een nieuwe lading tranen op. ‘H-h-het is mijn schuld,’ snikte hij en hij duwde zijn kop weer in zijn poten. Hij schaamde zich verschrikkelijk. Hij verdiende straf. Hij verdiende alles. Het kwam vast nooit meer goed zo. Routnose kwam er ook aan en verklaarde al waar hij bang voor was. Papa was dood. En meteen begon hij te twijfelen aan heel zijn geloof. Wat nou als hij niet terug kwam? Routnose zei niet één, maar twee keer dat hij wel terug zou komen. Gorsepaw schudde zijn kop. ‘Het is mijn schuld,’ piepte hij weer, nu tegen haar. Het was een soort mantra geworden, die de BloodClanner in zijn kop had geplant. Ze leken beide niets voor hem te kunnen doen. Hij was echt weg..

Totdat er weer leven in zijn vader kwam. Zijn ogen gingen open en zijn naam werd gesproken. Gorsepaw was opgelucht, maar tegelijkertijd dook hij weer ineen. Zou papa boos op hem zijn? Nieuwe tranen, meer en meer, het leek niet op te kunnen houden. ‘H-hier,’ piepte hij stilletjes. Zijn schouders trilden angstig, en hij ontweek zijn vader blik. ‘Sorry.. Sorry, het was mijn schuld,’ herhaalde hij weer. Keer op keer, alsof hij geen andere woorden meer kende. Papa zou het ook weten, hij was erbij. Als Gorsepaw gewoon in kamp was gebleven, gewoon niet zo egoïstisch was geweest, gewoon niet zo'n grote bek had gehad en meteen naar huis was gerend. Alles was zijn fout, het had niet zo hoeven gaan. Hij was de enige die ze konden verwijten. Hij zou hiervoor vast naar de Dark Forest gaan...

Hij voelde zijn hart gewoon een beetje breken bij het zicht van Gorse. Zijn beste vriend, zijn vrolijke, lieve, beste vriend. Was compleet in paniek. En hij kon niet ontkennen dat hij zelf ook een beetje in paniek was door dit alles. Stallion lag hier zo goed als dood, Gorse was in paniek. En hij wist uit alles gewoon niet wat hij moest doen. ‘H-h-het is mijn schuld,’ klonk er van de ander af, die hem niet eens in zijn ogen durfde aan te kijken. Routnose was er inmiddels ook bij, waarbij duidelijk werd dat Stallionstar oprecht naar StarClan was gegaan. Hij slikte even moeilijk terwijl hij langzaam van Stallion af stapte en even met zijn oortjes draaide. Rout verzekerde Gorse dat Stallion terug zou komen, dat hij niet echt dood was. Dat het oké was. "Falcon, zou je willen kijken of Gorse gewond is?" Hij knikte meteen, waarna hij naar Gorse toe trippelde en bezorgd naar hem keek. Hij liet Stallion in de poten van Routnose, die zou weten wat ze zou moeten doen. Die zou weten hoe ze hem het beste kon behandelen. En in de tussentijd kon hij de grote broer, de beste vriend, van Gorse zijn. In plaats van de medicine cat apprentice. 'Het is mijn schuld,' klonk er weer van de kater af, waarop hij voorzichtig een pootje tegen de schouder aan legde van Gorse. "Hey... Hey, het is niet jouw schuld, oké?" fluisterde hij zachtjes tegen zijn beste vriend, bezorgdheid overduidelijk in zijn stem. Gorse had hem niet vermoord, toch? Dan kon het toch niet zijn schuld zijn? "Ben je gewond?" vroeg hij vervolgens aan de jongere kater, klaar om te helpen waar het nodig was. Toen hij Stallion's stem hoorde, raspend en wel, voelde hij zijn hartje al helemaal breken voor zijn beste vriend. Hoe hij reageerde op zijn vader die net terug was van StarClan en hoe Gorse zich weeral zichzelf de schuld van gaf. Falcon sloeg voorzichtig een staart om de ander heen en legde zijn kopje tegen zijn schouder. Dit was misschien iets wat Stallion moest vertellen aan hem.

De sterren waren vaak onvoorspelbaar, maar beloftes braken ze niet. Routnose zag toe hoe het leven terug stroomde in wat over was van Stallionstar, tot haar grootste opluchting slechts eenmalig. Het beeld van Oceanstar die keer op keer stierf was iets dat ze nooit meer zou vergeten. Maar Stallionstar was terug, haar vriend nog altijd hier. De poes kon het niet laten om opgelucht haar neus tegen zijn wang te drukken, waarna ze zich toch tot Gorse keerde. "Gorse, lieverd, je vader is er nog. Het komt goed, het is niet jouw schuld," sprak ze zachtjes, een warme glimlach geforceerd op haar gelaat. Niets aan Stallionstar was nu nog veilig, de geur van bloed zou evengoed roofdieren aan kunnen trekken, maar dat was niet iets waar ze de arme jonge nu nog lastig mee zou vallen. Routnose keek Falconpaw betekenisvol aan en zag tevreden toe hoe deze zich over zijn vriend ontfermde. Haar eigen neusje bracht ze naar het oor van Stallionstar. "Stallion, neem je tijd om op krachten te komen. I-ik, ik heb geen kruiden bij me nu, we moeten zo snel mogelijk terug naar het kamp," murmelde ze zachtjes, enkel voor zijn oren bestemd. Rustig begon ze zijn wonden schoon te likken, wat nu het enigste was dat ze kon doen. Kruiden zoeken zou te gevaarlijk zijn.

Stallionstar

Take the risk or lose the chance

Zijn gezichtsveld werd helderder en hij kon Gorse zien die duidelijk helemaal van de kaart was. ‘Sorry.. Sorry, het was mijn schuld,’ piepte Gorse en hij glimlachte zwakjes naar Gorse. "Nee, het was niet jouw schuld jongen'' raspte hij en probeerde overeind te komen om naar Gorse te gaan maar alles duizelde hem toen hij zo snel overeind kwam. Hij bleef een beetje shakey zitten en hoestte waarna hij probeerde Gorse gerust te stellen met zijn blik. "En ik ben terug" miauwde hij met een halve glimlach. Naast hem hoorde hij Routnose woorden van advies uitspreken dat hij rustig aan moest doen en dat ze nu geen kruiden bij had. "Geef me nog even Rout" miauwde hij en begon met het verzamelen van zijn krachten om te gaan staan. Hij voelde aan zijn lijf dat het een grote schok had gekregen en dat het nog steeds herstellende was, waarschijnlijk zou dat nog altijd zo blijven. Hij keek naar Falconpaw en schraapte zijn keel hoestend. "Falconpaw, neem Gorsepaw vast mee. Ik volg zo met Routnose" miauwde hij en duwde zich met alle kracht die hij nog in zich had overeind. Hij wilde dat Gorsepaw veilig was.

merc

Het was de eerste keer dat hij een lichaam had gezien van een dode kat. Eentje waar hij niks aan had kunnen doen. En nu? Nu moest hij zich nog ontfermen over Gorse ook. Gelukkig zou Stallion weer terug komen, gelukkig zou het allemaal weer oké worden. Maar nu moest Gorse dat ook nog gaan begrijpen. Rout sprak bemoedigende woorden naar Gorse, dat zijn vader er nog was en dat het niet zijn schuld was. Het kon toch ook niet zijn schuld zijn?? Alleen als Gorse letterlijk de kater had vermoord met zijn eigen klauwen was het zijn schuld. En aangezien zijn vacht schoon was en hij geen bloed op Gorse zag, moest hij er maar van nemen dat Gorse geen fouten had gemaakt. Dat het niet aan Gorse had gelegen. Stallion sprak ook dat het niet de schuld van Gorse was, waarop Falcon instemmend knikte. Zie? Alles was oké. Gorse was oké. Stallion was oké. Alles was oké. Rout sprak dat Stallion zijn krachten moest sparen aangezien er geen kruiden hier waren. Hij wilde best even snel heen en weer sprinten als het moest hoor! Rout moest maar een woord zeggen. Net zoals voor Gorse, zou hij voor Routnose alles gaan doen wat ze aan hem zou vragen. Zoveel hield hij van haar. "Falconpaw, neem Gorsepaw vast mee. Ik volg zo met Routnose" klonk er van zijn leader af, waarop hij meteen knikte en naar zijn beste vriend keek. Als Stallionstar het zei en Routnose bij hem bleef, dan was er geen probleem toch? Hij glimlachte zachtjes naar zijn vriend, waarna hij hem mee wenkte, maar zijn staart over de rug van de kater hield terwijl hij de kater mee nam richting het kamp, richting huis.

- Falcon topic uit. & Met toestemming van Renske voor Gorse gepost.

Iedereen verzekerde hem dat het niet zijn schuld was. Maar hij kon het niet geloven, zij wisten niet wat er was gebeurd. Hij zag de zwarte kater nog voor hem, met de verschillende kleuren ogen. Hij deed zo zijn best om tegen de tranen te vechten, om de beelden van zijn netvlies te slaan. Hij keek met angstige ogen naar zijn vader die doodstil lag, maar uiteindelijk kwam er weer leven in. Hij was zo zwak opeens. Dat hoorde niet! Dit was zijn schuld, zijn schuld... Hij voelde nauwelijks dat Falconpaw hem steunde, vroeg of hij gewond was. Nee, nee hij boeide niet! Ze moesten zijn vader helpen. Zijn vader miauwde dat het zijn schuld niet was, dat hij er weer was. Gorse snikte stilletjes. ‘Maar je was dood..’ piepte hij. Als hij geen leider was geweest.. dan had hij zijn eigen vader vermoord. Zijn ogen groot en schokkend, keek hij nog een keer wanhopig naar Routnose. Zou StarClan boos op hem zijn?
Stallionstar zei dat hij met Falconpaw mee moest gaan, dat hij nog wat tijd nodig had. Hij knikte beschaamd en hief zichzelf trillend op zijn poten. Hij liet zich meelijden door Falconpaw. Maar Gorsepaw zag de omgeving om zich heen niet meer, alles was een waas. Hij zag alleen maar zijn eigen klauwen en beeldde zich in dat hij bloed op zijn klauwen had. Want elke slag die de BloodClanner had uitgedeeld, was zijn schuld. Hij had het uitgelokt. Hij schaamde zich zo. Het speet hem zo. Zouden ze hem ooit begrijpen?

OOC: Gorse topic uit

Onderwerp: Re: Galaxies inside my heart