sometimes I sit alone beneath the stars
and think of the galaxies inside my heart
and wonder if anyone can ever make sense
of all that I am

Gorsepaw was niet degene die er gewoonlijk als de schemering viel het kamp nog uit ging. Nee, hij was meestal huiverig van de nacht, denkend dat hij zijn weg naar huis niet meer terug zou vinden. Maar hij leerde, hij wist ook wel hoe hij zijn eigen geurspoor naar huis kon volgen. Dus hij had de stoute schoenen aangetrokken, een flinke hap adem genomen en vertrokken. Hij wilde naar de sterren kijken, ergens waar de hemel open zou staan en niemand hem kon bespieden. Misschien kon hij StarClan vragen hoe alles nou verder zou moeten. Misschien wisten zij wel raad. Hoe het weer kon worden hoe het was. Hoe hij zich weer kon voelen zoals hij zich had gevoeld. Hoe alles weer normaal werd en niet meer zo ingewikkeld was. Dat hij gelukkig was.

Want kom op. Het was allemaal zo moeilijk. Falconpaw was niet meer alleen zijn vriend. Hij was zijn broer, zijn medicine cat. Hij leek dichterbij dan ooit, maar ook verder weg. Hij volgde zo'n ander pad, een die hem naar de sterren zou lijden en die hem groots zou maken. Daar twijfelde Gorsepaw geen seconde aan. Waarom was hij dan kwaad? Alsof ze hem van hem hadden afgepakt. En dan nog te twijfelen aan zijn ouders. Shatteredice en Stallionstar waren nu al hoelang uit elkaar? Spraken ze nog wel met elkaar? Waren ze boos op elkaar? Ze spraken er niet over met hem. En eindelijk snapte hij Heatherpaws woorden: "Ik ben boos op papa en mama en ik wil dat ze terug bij elkaar komen." Want waar hadden ze dit aan verdiend? Wat hadden ze verkeerd gedaan. Want iedereen om hem heen verzekerde dat het niet zijn schuld was en dat ze nog steeds van hem hielden. Maar als ze dat deden, waarom deden ze dan zo? Waarom voelde hij zich zo?

Gorsepaw liep verder en verder, totdat hij op een plek kwam waar bomen begonnen te groeien. Maar deze bomen waren niet meer levend. Ze waren verkoold, omgevallen en staken sinister uit naar de sterrenhemel. De inktzwarte nacht was intussen gevallen en boven hem schitterden duizenden sterren prachtig. Zijn voorouders. Zijn vader was er geweest en had beloofd dat het er prachtig was. Maar dat ze er hopelijk nog lang niet heen zouden gaan. Gorsepaw vond een zwartgeblakende rots en klauterde erbovenop. Hij knipperde langzaam toen hij zijn kop in zijn nek legde en zijn gele ogen het sterrenlicht weer schitterde. Hij haalde eens diep adem. Hij kende niemand die daar boven woonde. Nou ja, één iemand, Sabrefur, maar die kende hij niet echt. En hij zou vast niet naar hem luisteren. ‘StarClan?’ Het woord kwam prevelend uit zijn bekje, onzeker. Waar moest hij beginnen? Een frons kwam op zijn gezichtje. ‘Luisteren jullie? Kunnen jullie me horen?’  

[Gesloten]

Daar dacht Gorsepaw dat hij een momentje had gevonden. Verder weg van de bewoonde wereld kon bijna niet. Maar nee, ook dat moest verpest worden. Hij hoorde een griezelige stem achter zich en schichtig draaide hij zijn kop. Zijn eerste reactie was onderdanig in elkaar duiken. Zijn ogen werden groot toen hij de vreemde verschijning zag en het deed rillingen over zijn rug glijden. Zijn verschillende ogen en vooral de hondentanden die hij om zijn hals droegen die glommen in het sterrenlicht. Gorsepaw wilde alweer gaan rennen. Hij wilde dat het stopte. De vreemdeling miauwde dat zijn geloof een verzinsel was. Zijn oren draaiden in zijn nek en voor hij het wist had hij zijn stem gevonden. ‘Je liegt. Mijn vader is er geweest,’ miauwde hij schor. Het was misschien dapper, misschien dwaas. Maar hij kon niet geloven dat StarClan niet bestond. En hij wist meteen wat voor kat dit was. Gorsepaw was veel, maar niet dom. Hij hield van verhalen en hij onthield wat er was verteld. Dit was een BloodClan kat. En hij wist zelfs dat zij verslagen konden worden. Zijn vader had het verteld, dat de clans hen verslagen hadden. Ze waren niet onoverwinnelijk.
Gorsepaw rees iets op uit zijn gehurkte positie op de rots. De dreigende woorden wat de zwarte kater vervolgens sprak deed hem op zijn wangen bijten. Vers vlees? Wat bedoelde hij nu weer. Hij zou zich niet op laten jagen! Hij was een WindClan apprentice, hij zou sneller zijn. Dat was misschien zijn enige voordeel, want in elk opzicht zou hij ondergeschikt zijn aan de zwarte kater die stonk naar bloed. ‘Waarom ben jij dan hier?‘ miauwde hij toen. De puntjes van zijn nagels waren al ontbloot en zijn ademhaling begon onregelmatig te worden. Hij voelde zijn hartslag in zijn keel. Hij moest zichzelf eraan proberen te herinneren dat deze kat niet een onverslaanbare, koelbloedige moordenaar was. Hij kende de verhalen van Bronzemask, een WindClan deputy voor zijn vader, die een kat van de elite in het grote gevecht had verslagen. Gorsepaw hapte naar adem. ‘Ben je niet bang dat de clans je weer terugjagen waar je hoort?’ Gorsepaw geloofde bijna niet dat de woorden uit zijn bek kwamen. Misschien waren het de sterren boven hem die hem moed gaven. Zijn stem klonk bitter. Hij wilde gewoon iemand hebben om boos op te zijn. Als dat niet zijn familie kon zijn... dan maar.. Dan maar hij.

Gorsepaw kromp weer wat verder ineen. Hij voelde zich helemaal niet dapper. Hij was nooit dapper geweest, hij durfde nooit te zeggen wat hij echt dacht. Dat deed Falconpaw, en dat deed Falconpaw ook voor hem. Het was zo makkelijk om achter de medicine cat apprentice te schuilen. Maar nu was hij er niet. Gorsepaw was alleen met een monster. En hij geloofde niet in StarClan of de Code. Waar zou hij dan wel in geloven? In het recht van de sterkste waarschijnlijk, of zoiets anders barbaars. De kater begon vervolgens te antwoorden op zijn vragen, maar Gorsepaw zijn bedreigingen hadden helaas niet geholpen, want hij lachte. En hij had gelijk. Hij was maar een jonkie. Hij was niet stoer noch sterk, en al helemaal niet gevaarlijk of een uitdaging. Maar hij wist dat WindClan dat wel kon zijn. En misschien moest hij dan maar eens geloven dat hij bloed van een warrior was en zich ernaar moest gaan gedragen. De ander vertelde dat hij niet van plan was iemand te vermoorden vanavond. Zou dat hem moeten opluchten? Nee, dat zei hij alleen maar om aan te geven dat hij er toe in staat was. Gorsepaw zijn ademhaling begon sneller te worden, zijn hart bonsde in zijn keel. Hij krabbelde wat achteruit op zijn rots, waar hij met zijn achterpootjes alweer op de rand stond. ‘W-WindClan kan anders jullie soort wel uitroeien!’ probeerde hij stoer ertegenin te brengen. En opeens vond hij wel kracht achter zijn woorden. Hij wás ook boos. Boos dat alles ging zoals het nu ging: rampzalig. Terwijl hij zijn best deed. Het was niet eerlijk. En het was ook niet eerlijk dat iemand zoals die zwarte kat gewoon onverstoord hier bedreigingen kon uitroepen.

Foute boel. Gorsepaw zag het meteen en hij lag inmiddels bijna plat met zijn buik op de rots. Hij moest zijn best doen om niet te trillen, maar de angstgeur kwam vast als een bezetene van hem af. Zijn ademhaling zat zo hoog, dat hij het benauwd kreeg. En voor het eerst kwamen de gedachte binnen dat hij misschien dood kon gaan. Zijn binnenste werd ijskoud toen de kater recht naar hem keek. Hij leek kwaad. Hij had hem boos gemaakt. Gorsepaw probeerde te slikken, maar het lukte niet. Oh wat moest hij doen, wat moest hij doen. Moest hij rennen? Zou de ander hem dan volgen? Het was donker en hij wist niet precies waar hij was. Zijn hondentanden glommen vervaarlijk in het donker. Hij wilde nog niet dood... toch? Nee, nee dat wilde hij niet. Wat moest hij zijn vader dan vertellen? De ander vroeg wat hij ermee bedoelde. ‘Ik-ik..’ sputterde hij hopeloos. Hij beet op zijn lip, zo hard dat er bloed in zijn mond kwam. Zijn nagels krasten op de steen toen hij nog verder achteruit probeerde te scharrelen. ‘Het verhaal.. de oorlog.’ Nee. Fout. Fout. Kon hij zichzelf niet op zijn kop slaan? Nee, hij bleef door stamelen als een sukkel. Een echte dwaas. Want helder nadenken lukte niet meer. ‘Bronzemask had één van jullie..’ Het laatste woord kwam er niet eens meer uit. Het werd altijd verteld als ze het over de vorige deputy hadden. De deputy voor zijn vader. Dat ze moedig was, een ware heldin die haar leven op het spel had gezet om de clan te beschermen. ‘Dood.’ Het kwam eruit als een fluistering, maar Gorsepaw kon het zich zo levendig voorstellen alsof hij er echt bij was geweest. Bange ogen keken voor hem in de duisternis. Dit was geen bedreiging meer, de woorden die hij fluisterde. Het was een doodsvonnis.

Gorsepaw wist niet meer wat hij moest of kon doen. Hij had lang geleden al weg moeten rennen, maar het was tevergeefs. Keken de sterren nog naar hem? Waakten ze nog over hem? Hij durfde niet omhoog te kijken. Nee, hij durfde niets meer. Hij was compleet bevroren van angst, het enige wat hij hoorde was het ruisen van het bloed in zijn oren, zijn gele ogen gevestigd op zijn belager. Het was aan te zien komen, maar Gorsepaw keek alleen maar naar de kop van de ander, die langzaamaan verwilderde. Hij had verkeerde dingen gezegd, met zijn jonge, nog overslaande stemmetje. Dit werd zijn dood. Het was tijd om te gaan. Hij haalde nog eens hoog adem, maar geen lucht leek door zijn keel te komen. En toen gromde de zwarte kater en sprong hij. Het ging als slow motion. Elke klank sloeg hij in zich op. Moordenaars. Misschien had hij ook wel gelijk. Hij probeerde te schreeuwen, maar het lukte niet. Hij boog zijn kopje naar beneden, sloot zijn ogen en sloeg zijn poten voor zijn kop. Zelfbescherming, want van zijn plaats komen kon hij niet bedenken. Hij maakte zich klaar voor impact.

Gorsepaw had zich schrap gezet voor impact. Hij was helemaal klaar voor om de oren van zijn kop gerukt te krijgen. Hij had het verdiend. En misschien zou échte, fysieke pijn even een staken doen zetten tegen alles wat alles wat er van binnen in hem stormde. Maar voordat de zwarte kater zijn klauwen op hem kon zetten, kwam er een schreeuw uit de duisternis. Voor een moment durfde hij zijn ogen te openen, en hij zag nog net hoe zijn vader zichzelf op zijn belager wierp. De sterren hadden toch voor hem uitgekeken. Wie daarboven keek over hem uit? Hij wilde schreeuwen, maar alsnog kwam er geen geluid uit zijn bek. Al snel waren de twee in een gevecht verstrengeld en hij kon niets: hij kon alleen maar toekijken. Ze sloegen klauwen naar elkaar uit en hij zat er voor het eerst met zijn neus bovenop. En hij streed niet eens zelf. Nee, hij kon niets, als een watje. Trillend bleef hij liggen, jammerend, hopende dat het snel zou stoppen.