Once there was a palace, now just a ruin

Ribcage ging zitten naast zijn broer, die al eerder toegekomen was op de plek waar ze afgesproken had, en richtte zijn blik omhoog, naar de hemel. Waar hun ouders op hen neerkeken, samen met hun voorouders. Hij zweeg terwijl hij wachtte, nooit het type om veel te praten; woorden waren zo nutteloos in het geheel van het leven, slechts kleine dingetjes die nooit volledig konden weergeven welke oneindigheid er achter hun betekenis zat. Nee, de stilte was veel toepasselijker. De stilte deed tenminste niet alsof hij het snapte, alsof ze wisten wat het doel was van het leven of wat dan ook. Ergens vond hij de ontmoeting met zijn siblings en half-siblings hier net zo nutteloos; maar Stagtine had het hem gevraagd, en hij had het niet in zich gehad om nee te zeggen. Want waarom zou hij anderen overvallen met die eeuwige vragen die in zijn hoofd rondtolden? Waarom zouden anderen evenveel moeten afzien als hij deed met de kennis die hij bezat? Nee, hij zou wel doen alsof, om de anderen gelukkig te maken. Hij zou de wereld op zijn schouders dragen zodat niemand anders het moest doen.

Toen Stagstine had voorgesteld om bijeen te komen in The Lost Territory, had Snowleopard dit niet afgeslagen. Dit had hij juist gezien als een perfect plan. Snowleopard was erg close met zijn half zus Crowcall en miste haar. Misschien miste hij zelfs het gebied waar ze leefde, dus hij wilde er maar wat graag meer over horen. Dat de jonge kater dit soort gevoelens had, hield hij echter voor zichzelf.

Eens hij met zijn broers in het verloren territorium waren gearriveerd ging ook hij zitten. Het was een gek idee dat zijn voorouders hier ooit hadden geleefd als een clan. Er was niets meer van over. Tweebenen hadden het gebied volledig omgegooid. Lange, onnatuurlijke velden streken voor hun uit. Het was een vreemd gezicht, een ongemakkelijk beeld. Het idee dat de herinneringen van Skyclan's oude gebied met hun zouden sterven leek onwerkelijk, maar was waar. "Ik zou best wel geleefd willen hebben als een Skyclan kat," doorbrak Snowleopards stem de stilte.

Allemaal bij elkaar. Even zouden ze allemaal bij elkaar zijn, zoals voor het laatst zo lang geleden was gebeurd. Crowcall had ernaar uitgekeken vanaf het moment dat Stagtine het idee opperde. De maan keek met een bleek gezicht op haar neer toen ze het kamp uit glipte. Ze vertrok niet samen met haar WindClansiblings. Ze wist niet eens zeker of ze zouden komen. Haar hart klopte enthousiaster dan in tijden in haar borstkas terwijl ze door het donkere gras richting de grens bewoog. Al van een afstandje kon ze hun geuren ruiken, en ze hoorde de stem van Snowleopard. Het was Hellguard die antwoord gaf, dus Crowcall zou in ieder geval niet de enige WindClanner zijn. Crowcall lette niet op de omgeving, haar aandacht gericht op de halfbroertjes die ze zo vreselijk miste in WindClan. Ze streek haar vacht langs die van hen terwijl ze ieder van hen begroette, en knikte Hellguard even toe.

Natuurlijk had hij niet tegen gestribbeld toen het voorstel kwam om met alle kinderen van Dangerdance te ontmoeten in het oude territorium van Skyclan. Een laatste keer waar ze allemaal bij elkaar zouden kunnen zijn. Hij had al een aantal keren met Crowcall gesproken, maar deze keer zou het toch anders zijn. Ze zouden er mogelijk allemaal zijn. Hij was dan ook wat nerveus toen ze naar het oude territorium vertrokken waren. Het was ergens nog steeds jammer dat de tweebenen het verandert hadden, het was nu ergens niet meer het oude skyclangebied. Hij knikte elke kat stuk voor stuk toe en zette zich daarna neer. Hij had geen idee wat er allemaal nog zou komen, maar ze waren al met een aardige groep zo.