There's more wood to burn

Muizen werden uiteindelijk een vrij eentonige maaltijd voor de witte she-cat die constant opzoek was naar afwisseling, maar de waarheid bleef dat het dr makkelijkste prooi was on te vangen. Eens in de zoveel tijd wist ze een duif uit de lucht te pakken, maar de wilde vogels in het park bleven haar ontsnappen. Vervelend, gezien haar mentor het leven had gelaten en ze zou moeten wachten tot de volgende maand om weer haar trainingen op te pakken. Goed, eten was eten. Cyren likte de laatste restjes muis keurig van haar snorharen af en keek op bij die wel bekende stem. Andermans bevel zou ze de wind in slaan, maar het was Brat. Brat had haar verzorgd als jong, de poes was haar bekend. Geliefd was een groot woord, maar haar aanwezigheid was iets dat ze wel kon waarderen. "Dag Brat," sprak ze met een glimlach en kwam naast de cyperse poes zitten, rustig wachtend totdat ze bekend zou maken waarom haar aanwezigheid werd verzocht.

Er ontbrak een toon van liefde in Brat haar stem, enkel deerde dat Cyren tot het minste. De cyperse poes had veel kinderen op de wereld gezet en minstens net zoveel pleegkinderen groot gebracht, uiteindelijk zou iedereen wel een beetje hetzelfde worden, niet? Allicht was dat Cyrenhaar cynische ingeving maar erg veel moederlijke liefde had ze nog niet gezien in de Elite. "Mij gaat het allemaal goed af," sprak ze met een glimlach. "Binnenkort zal Cobra mij wel een nieuwe mentor toeschrijven, ik heb zin om weer te écht trainen," stilzitten deed ze niet maar deze pauze beviel haar niet. Ze wilde verder, beter worden, sterker worden. Vooral niet achterblijven bij de rest.

Oh, Brat was absoluut niet de enige die dat hoopte. Cyren had er geen moeite mee om zichzelf te vermaken, maar ze wist beter dan wie dan ook dat ze niet achter kon geraken op haar leeftijdsgenoten. Hier werden de zwakkeren niet op sleeptouw genomen, je moest voor jezelf zorgen en wanneer je daar niet toe in staat was? Ach, dan had de elite een last minder. Cyren kon zich daar wel in vinden. "Dat zou ik op prijs stellen, Brat," sprak ze daadwerkelijk dankbaar op de woorden van haar adaptieve moeder, een honing zoete glimlach op haar gelaat. Voor ieder die de Bloodclan geur op haar vacht niet kon ruiken, zou ze eruit zien als de onschuld zelve. Niet was minder waar. "Er zijn nog een paar tom-cats met wie ik een appeltje te schillen heb, ik weiger achter te raken op hun,"

Haar glimlach was Cyren niet ontgaan. Hij leek oprecht, iets dat niet snel bij Brat af te lezen was. De she-cat leek te denken dat het wraak was dat haar dreef, iets dat slechts tot op een zekere hoogte waar was. Of wraak nu de juiste term was, wist ze niet zeker. Eerder omdat ze niet over zich heen zou laten lopen door dergelijk ongedierte. Ieder gedachteloos en verlangend woord dat over hun tong rolde verdiende om daarin teruggedrongen te worden. Ze zou hun tongen eten als ontbijt, wanneer de tijd rijp was. Niet omdat ze haar ooit echt gepijnigd hadden, vooral omdat ze een ongemak waren waar ze niets aan had. Een zacht gegniffel verliet haar bek bij de woorden van Brat. "Oh, ik zou mezelf nooit onder hun level laten raken, Brat," eenmaal knipperde ze met haar ogen alvorens ze omhoog keek naar de ander. "Ik wil ze er simpelweg altijd twee voor blijven, just in case,"