Emotions, good and bad, are a universal language.

Op koude dagen zoals deze zou Brat het liefste de hele dag in haar nest liggen, maar natuurlijk kon dat niet. Er moesten immers dingen gedaan worden, net als meeste boskatjes hadden Elite members ook hun dagelijkse taken lijst. Moeizaam kwam de kattin haar nest uit en maakte haar weg uit de schuur het kamp in. Met haar enig werkend oog scande ze de omgeving, er waren niet veel zielen buiten vandaag. Brat zuchtte en bewoog haar lichaam langzaam in de richting van de uitgang van het kamp. En ondanks haar dikke vacht wist de wind dat te doorbreken en trempatuur gevoelige huid te bereiken. Geïrriteerd snoof de rosse kattin en sloeg wild met haar staart, een vruchteloze inspanning.

voor Neffie boi xxx

De halsband die om zijn nek hing werd voor het grootste gedeelte verstopt onder zijn dikke vacht, maar dat was voor hem nu geen probleem. Het feit dat er nog maar één hondentand aan de halsband hing had zijn motivatie toen hij member werd flink naar beneden gehaald, de tijd die hij nodig had was eigenlijk te veel. Te lang. Nef zuchtte even zacht voordat hij opstond en een lik over zijn borst gaf. De wind die door het kamp jaagde was koud en kil en toen deze door zijn rood met witte vacht streelde liep er een rilling over zijn rug en door zijn lichaam. De jonge kater rekte zich een keer uit voordat hij naar de uitgang van het kamp liep waar hij al snel een bekende tegenkwam. ”Mama” sprak hij zacht toen hij bij haar stond en draaide zijn kop naar zijn moeder toe met een kleine glimlach.

Haar humeur werd al snel verbeterd toen ze een bekende haar kant op zag komen. Het was niemand minder dan haar eigen zoon. Normaal gezien zou dat niet veel voor haar betekenen, ze had wel meerdere kinderen maar weinig hadden een impact op haar. Maar Nef was een van de weinige die een plek in haar kleine hart wist te veroveren. Hij begroette haar haar met een zachte stem en een kleine glimlach. Brat snorde en toverde zelf ook een glimlach rond haar lippen.´Nef, lieverd.´ sprak ze op een toon die ze bijna nooit gebuikte; een moederlijke.´Hoe gaat het met je?´

Soms vond hij het wel eens moeilijk om te zien hoe zijn moeder zich gedroeg als zijn andere broertjes en zusjes in de buurt waren, maar als ze dan weer samen waren vergat hij dat al snel. Ze was zijn moeder en hij was haar zoon, daar kon niemand wat aan doen of wat van zeggen hoe ze zich gedroegen. ”Nef, lieverd” sprak ze met een moederlijke toon. ”Hoe gaat het met je?” De kater haalde zijn schouders op bij de vraag die ze stelde. Hoewel het een vraag was die door iedereen -puur uit beleefdheid meestal- werd gevraagd werd er ook meestal uit beleefdheid een antwoord op gegeven waar geen vragen over gesteld zouden worden. ”Prima hoor, met jou?” Hij kaatste dezelfde vraag weer terug naar haar en hield zijn kop een beetje scheef terwijl hij haar aankeek.

Brat schudde lichtjes met haar hoofd toen zijn vraag haar oren bereikte. Het weer was op dit moment een grote irritatie in haar leven, natuurlijk had de winter ook mooie momenten. Die koesterde ze ook maar...het slechte weegt zwaarder dan het goede. De rode poes zuchtte even en tikte rustig met haar staart op de grond. ´Kan beter,´ sprak ze nu weer op een kalme toon. Even moest ze terug denken haar mentor, die ook altijd die antwoord gaf. Want tja, het kan altijd beter niet waar? Het is onze natuur om nooit tevreden te zijn met wat we hebben, er valt altijd wel wat aan te veranderen.

Zijn oren wiebelde en hij ging lomp op zijn kont zitten terwijl hij aan zijn moeder vroeg hoe het met haar ging. "Kan beter" antwoordde ze en hij rolde met zijn amberkleurige ogen als antwoord. "Goh, goed gesprek weer ma" mopperde de kater, maar het was duidelijk te horen dat hij haar gewoon in de zeik aan het nemen was. "Anyways, is er nog iets interessants gebeurd de laatste tijd?" Besloot hij maar te vragen aan haar.

Brat snoof en schudde lichtjes met haar vacht. Ze luisterde nog wel naar haar zoon maar haar gedachtes waren nog niet weer helemaal bij hem. Haar gedachtes waren over gewandeld naar haar oude mentor; Hamantha. Ze had veel herinneringen aan de oude kattin en soms kon ze het niet helpen om aan haar terug te denken. Ze zou zelfs liegen als ze zou zeggen dat ze de oude dame niet miste. Ze was hard maar toch rechtvaardig, en wijs oh zo wijs. Brat zou nog veel te leren hebben als zo ooit zoveel levens kennis mocht hebben als haar oude mentor had. Haar leven werd haar te vroeg afgenomen, maar dat was niet zo verrassend hier in de Elite. Er waren niet veel katten die erg oud werden. Brat trok aan haar oor en begon haar gedachtes weer terug naar Nef te sturen. 'Wat zijn we lekker sarcastisch vandaag.' sprak ze grijzend een licht speelse toon duidelijk in haar stem te vinden. 'Ach je weet wel, same old.'