A psychic once told me that I'm psychic

Met een diepe zucht rolde het calico poesje zich om in haar nest. Ze verveelde zich dood. Er waren geen leuke kittens hier, geen spelletjes om te spelen of een rivier om in te leren zwemmen. Er was dus totaal niets om te doen, maar ze werdt wel verwacht netjes te wachten om een young one of wat dan ook te worden én daarvoor moest ze ook nog het oneindige gejen van Aegir aan horen. Waarom moest dat irritante joch haar nou weer gaan irriteren omdat hij een maan ouder was. Hij was nog steeds zo dom en stom als eerst. Met hem zou ze dus ook totaal niet gaan spelen. Nee, ze was beter af in het kamp, met de sterkere en slimmere katten, misschien kon ze dan nog wat leren. Ze was immers al beter als de rest, maar zo zouden ze dat misschien eindelijk eens zien.
Langzaam rolde ze om in haar nest en rees ze omhoog. Ze keek rond, een trekje wat ze had opgepikt in Riverclan om te kijken of er geen queens waren die haar in de gaten hielden, eentje die ze nog niet verleerd was maar ze hier eigenlijk helemaal niet nodig had. De enigste die wat om haar leek te geven hier was Lethal, maar dat was logisch, want zij was haar nieuwe mama en zelfs dan was het niet echt de soort waarbij ze constant in de gaten werd gehouden dat ze geen problemen zou veroorzaken.
Nee ze was nu vrij om grootendeels te doen wat ze wilde en als dat betekende dat ze zomaar op iemand af zou stappen en niet al te netjes haar vragen zou stellen, dan kon dat gewoon. Natuurlijk had Skadi nog niet door dat dat ook gevaarlijk kon zijn als ze de verkeerde kat zou hebben, want er was nog nooit meer gebeurd dan dat ze antwoorden had gekregen die een rilling over haar rug lieten lopen en in haar kopje bleven rondspoken. Toch, ze wilde zeker weten of dat de antwoorden die ze van Vallon en Brat had gekregen wel de waarheid waren geweest. Het had er niet op geleken dat ze tegen haar hadden staan liegen en als dat wel zo was dan zou ze zeker boos zijn geworden, maar driemaal was scheepsrecht. En dus stapte de calico op een kater aan de kleine kant en met een grijze vacht af. Natuurlijk was hij nog een stuk groter dan haar, maar ze zou zich niet laten intimideren. Vallon had haar al verteld dat het goed was dat ze zich dapper gedroeg. Niet dat ze dat niet was, natuurlijk was ze dapper. Ze nam even diep adem en richte haar blauwe oogjes op die van de kater. "Is het waar dat je voor je laaste taak als young one iemand moet doden? Dat heeft Vallon mij verteld." Ze deed haar best om haar stemmetje niet te laten huiveren, want iemand doden was slecht, maar zo theoretisch joeg het haar toch minder angst aan dan als ze het ooit zou zien.

Orchis eerst

A psychic once told me that I'm psychic Dd5cjs10

Zijn hondentanden jacht liep wat minder snel zoals hij gehoopt had en dat betekende dat hij elke nacht nog steeds in deze vrieskou slapen moest. Gelukkig had hij een plan b, want Orchis had altijd een back up mocht het eerste idee niet werken. Hij werd vaak uitgemaakt als konijn, haas, of iets in die trend en daarmee was hij op een idee gekomen. Nu zou hij waarschijnlijk door deze actie nog erger aangekeken worden als z'n pluizige diertje maar dat deerde hem niet. Hij zou slapen als een koning, en dat deden niet veel katten hier in de Elite. De tom was van de week bezig geweest met een nieuwe slaapplek te zoeken en hij was geslaagd: een lege plekje ergens verborgen tussen een vervallen struikje, net op het kamp rand. Niet heel veilig, mocht er bedreiging komen, maar hij had in ieder geval hier meer rust dan als hij middenin de kring ging liggen van moordenaars. Met hoepelende sprongetjes liep de tom naar zijn nieuwe plekje, daar lag al een klein heuveltje met aarde door zijn harde werk vandaag. Orchis was namelijk een hol aan het graven voor hem zelf. Een hol waar hij in kon slapen en beschut zou zijn van de kille winden die hier waaide op de open plekken. De grijze member begon weer veder te graven maar werd al snel van zijn werk afgeleid. Pootstappen naderde maar het klonk licht, dat vertelde hem dat dit nog een jonge kat was of een hele kleine. Orchis hoef zijn kop op die bruin gekleurd was van de aarde en keek twee blauwe oogjes aan. Zijn oor trok nieuwsgierig en met zijn kromme rug draaide hij zich om naar de kitten. Hij had wel wat dingetjes van haar opgevangen maar dat hij echt in directe contact kwam met haar had hij niet echt verwacht. Een vraag werd al gesteld voor hij zijn lippen van elkaar kon halen. Een grijns trok op zijn lippen en een giecheltje ontsnapte uit zijn keel. "Wat een serieuze vraag op deze vroege dag." Antwoordde hij terug met een kwispel van zijn bolle staartje voor hij wat meer naar voren stapte. Daar ging hij zitten met zijn gebogen rug en aaide met zijn poot over zijn neus om de stof van zijn gezicht te krijgen. Ze had de naam van Vallon laten vallen, de sukkel die hij had gemanipuleerd om een tand voor hem te winnen, daarna nooit meer wat van hem gehoord. Zou vast door die ene hond opgegeten zijn. "Ah ja maar ja, dat klopt." Mauwde hij toen uit eindelijk met een krab achter zijn oor. "Hoezo?" Vroeg hij met een gekantelde kop. Hij was benieuwd wat dit poesje te vrezen had. Had Lethal zich misschien vergist? Was dit meisje toch niet zo vurig zoals ze voordeed? Ja, hij was een niemands vriend en was misschien zelfs de minst belangrijkste kat hier in de Elite maar hij hield elke kat hier in de gaten. Kennis is macht.

Eventjes stond Skadi versteld toen een giechel uit de kater tegenover haar ontsnapte. Ze dacht niet dat ze dat ooit zou horen, want de meeste katten hier waren nors en intimiderend. Ergens deed het haar vacht ook een beetje prikkelen, dat hij zomaar om haar serieuze vraag kon lachen. Alsof iemand doden iets was om over te lachen. Brat had er ook al plezier in gehad, maar Brat had ook gezegd dat Riverclan haar zou hebben opgeleid om haar nieuwe thuis nu te gaan haten en ze wist allemaal niet meer wat ze moest geloven. En dat was ook waarom ze deze vraag zomaar aan een vreemdeling had gesteld. De lichte twijfel dat Aegir misschien gelijk had, dat ze echt voorgelogen was, was haar kopje binnengekropen. Maar niet iedereen in het kamp hier kon meedoen aan een grote leugen, dus als ze het nou nog eens aan iemand anders zou vragen, dan zou ze weten of het een leugen was of niet. Skadi zorgde dan ook dat ze klaar was voor het antwoord, wat het ook mocht zijn. Als het niet waar was, dan stond ze voor schut bij Aegir, maar hem kon ze wel aan. En als het wel waar was…Brat had haar al ergere dingen verteld dan dit. Het kleine poesje zou niet ontkennen dat het haar lichtelijk bang maakte, dat ze dat moest doen, maar ze zou ook niet wegrennen. Ze was hier omdat Starclan haar had gekozen als uitverkorene, omdat zij de beste kitten in het woud was geweest. Dat dat koppig en kinderlijk was om te geloven, dat wist ze nog niet.
En daar was het, het antwoord waar ze tegenop zag, maar tegelijkertijd naar uitkeek. Het was waar... Ze was dus helemaal geen leugenaar! Het liefst zou ze dat nu gelijk in het gezicht van Aegir gaan wrijven, maar ze kon niet weg. Nouja, ze kon wel weg, maar de gekke kater voor haar neus vroeg haar een vraag. Waarom ze wilde weten of het waar of niet was. ”Omdat Aegir mij een leugenaar noemde toen ik het hem vertelde! Omdat…” Ze dwaalde even af. Aegir was niet de enigste reden, maar ze was verteld dat ze hier sterk moest lijken. Zou toegeven dat ze niet wist wat te geloven haar zwak laten lijken? ”Omdat ik niet wist wat ik moest geloven,” nam ze de gok door het mompelend toe te geven.

Zijn blauwe ogen keken strak in de ogen van het calico meisje. Zijn vraag was gesteld en nu was hij erop gebrand dat hij antwoord kreeg. Met een stapje vooruit zakte hij zich wat meer door zijn poten zodat hij op ooghoogte zat en greens. Het was niet de bedoeling om haar hiermee te intimideren ofzo, nee hij vond dan dat je dan een betere communicatie had als je extra aandacht legde op je gesprekspartner. Toch asociaal als hij boven haar zou uittoren en half uit zijn neus vrat terwijl ze z'n belangrijke vraag had gesteld! Het antwoord was min of meer dat ze niet zeker wist als het waar was en dat een andere kat haar uitgemaakt had als leugenaar. "oh nee- nee nee, je bent geen leugenaar, het is echt zo.'' Mauwde hij zachtjes met een big smile. De tom krabde met zijn lange kromme achterpoot aan zijn roze glitter halsband. ''Ben je soms een beetje..'' Hij verlaagde zijn stem zodat hij zeker wist dat alleen Skadi hem horen zal. "bang?'' Hij hief zijn kop lichtjes en keek de kitten met een halve dichtgeknepen oog aan. ''je mag het me gerust vertellen hoor, misschien weet gekke Orchis nog wel een trucje dat je toch je halsband kan claimen..'' hehe.

Hoe langer ze hier stond, hoe groter haar vermoeden werd dat er een steekje los zat bij de kater tegenover haar. Hij zakte nu ook tot haar ooghoogte, iets wat misschien niet kleinerend bedoelt was maar zo zag ze het wel. Ze was al bijna een young-one, dus ze moesten eens ophouden met doen alsof ze een pasgeboren kitten was die niets wist! Want hij vertelde haar nu wel dat ze gelijk had, dat ze geen leugenaar was. Hij had een grote glimlach op zijn gezicht terwijl hij aan zijn halsband krabde. Zijn halsband was dan ook een afschuwelijk ding in haar ogen, roze en glitterend. Deed hij dat expres, omdat hij zo nog meer zou opvallen in de rest? Hij was echt gestoord. “Ik. Ben. Niet. Bang.” Beet ze hem toe. Nee, echt niet. Ze vond het geen fijn idee, maar misschien kwam dat omdat ze nog niet alles wist. Niemand leek er hier problemen mee te hebben gehad, want iedereen had een halsband op de young-ones en kittes na. Toch, ze voelde zich niet geweldig dapper op het moment, maar misschien kwam dat gewoon omdat de gestoorde kater haar ongemakkelijk maakte.

Er werd naar hem toe gebeten. Orchis hield zijn kop weer wat omhoog en trok met zijn snorharen. Nou nou, het hoefde ook niet meteen zo boos hoor. Hij bedoelde het goed. De tom likte zijn mondhoek en keek de kitten eens goed aan. Daarna sprong een idee in zijn gestoorde kop. ''okay, als je niet bang bent.. bewijs het eens.'' De tom stond op en huppelde met zijn kromme lijf voor een seconde de halve vervallen struik in en keerde terug met een ekster in zijn bek. Hij liet hem voor de poten van Skadi ploffen maar pakte hem daarna met zijn nagels weer half op. Hij liet de dode vogel met zijn poot 'lopen'. ''Stel, je bent bij je last assignment. Cobra staat naast je, hij commandeert je om deze kat te vermoorden.'' Hij keek Skadi aan en bewoog de vogel nog wat heen en weer. ''Laat eens zien dat je niet bang bent om vieze pootjes te krijgen meissie. Bijt zijn kop er af.'' De tom lachte en gooide de ekster voor de neus van het calico meisje. Met grote afwachtende ogen keek hij naar haar.

Ze zag een blik op zijn gezicht verschijnen en ze wist niet of ze dat nou leuk moest vinden of niet, want het leek er op dat hij een idee had. Maar als zijn ideeën net zo gestoord waren als hem, dan wist ze niet hoeveel ze er nou echt mee moest. Hij vertelde haar dat ze het moest bewijzen, voor hij debiel weghuppelde om een dode vogels voor haar poten neer te laten ploffen een paar tellen later. Hij tekende een mooi scenario voor haar last assignment, dat ze een kat moest vermoorden en deed alsof de vogel een kat was. ''Laat eens zien dat je niet bang bent om vieze pootjes te krijgen meissie. Bijt zijn kop er af.'' Wat? Volgensmij was hij echt helemaal koekoek in die kop van hem. ”Dat is een vógel, niet een kat. Dat zijn twee totaal andere dingen. Ik eet dat beest normaal toch ook op,” Vertelde ze hem, lekker bijdehand, zoals ze dat altijd wel was. Maar wat wilde hij hiermee bewijzen, normaal beet ze zo’n vogel toch ook aan stukken? Dus hoe bewees dat of ze bang was of niet?

Onderwerp: Re: A psychic once told me that I'm psychic