I won't sink, I won't wallow

Ze had wel een andere reactie van hem verwacht, 'Oh Brat ik ben zo blij dat je mij komt helpen' Of zoiets maar nee. Ze werd een beetje afgeblaft. Hmm misschien dat ze toch wel het andere pad moeten kiezen. Jammer genoeg was er geen weg terug meer, de hond was immers al in zicht. En nu dat ze een goed beeld van het mormel kon krijgen, was het duidelijk dat het een oudje was. Dat was goed nieuws, want dat zou betekenen dat als ze goed samen werkte een kans maakte. Brat richtte haar ogen op Stagstorm en verharde haar blik. 'Als je dit keer wel verdomme naar mij luistert kunnen we dat bakbeest verslaan.'siste ze vel terwijl de hond de ruimte tussen hun verkleinde. Brat Deed een paar stappen achter uit en scande haar omgeving. Al snel viel haar blik op een afval bak. En een plan vormde in haar hoofd. 'Ik gooi deze bak om iets wat het beest zou afleiden, dan moet jij op hem springen en voor zijn gevoelige delen richtte.'Haar ademhaling versnelde, het was immer wel riskant. De afval bak was dicht bij de hond, als ze niet snel genoeg was zou ze waarschijnlijk net zo eindigen als haar zus.

you're a weapon and weapons

don't weep

"Als je dit keer wel verdomme naar mij luistert kunnen we dat bakbeest verslaan." Siste de poes naar hem en als ze niet tegenover een hond stonden had hij haar zeker met een beledigde blik op zijn snuit aangekeken, maar voor nu bromde hij alleen maar wat. "Ik gooi deze bak om iets wat het beest zou afleiden, dan moet jij op hem springen en voor zijn gevoelige delen richtte." Stagstorm liet zijn blik afglijden naar de bak waar ze het over had en terug naar de hond. "Oke. Ga niet dood" het was zijn manier van zeggen 'ik geef teveel om je om je nu kwijt te raken' maar het klonk droog. Zijn klauwen gleden uit hun hulzen en hij klemde zijn kaken op elkaar, wachtend op Brat die de bak om zou gooien.

tag: brat

∎ ◣ ◥

I won't sink, I won't wallow - Pagina 2 20200312

Nee dood gaan was zeker niet iets wat op haar ' to do ' lijst stond. Maar echt invloed er over had ze ook niet, als dat je lot was. Dan viel daar weinig aan te doen. Brat haalde diep adem, raakte alle moed bij een. En in een snelle beweging sprong ze naar de muur om daarvan af met volle kracht haar gewicht tegen de ijzeren bak te gooien. Met een luide knal viel de afval bak op de grond en zoals ze wel verwacht had. Schrok de hond van de plotselinge geluid; dit was hun moment. De kattin was ondertussen met een harde klap op de grond beland, niet naast maar dicht bij de hond. Als Stagstom de hond nu niet zou aanvallen, zou hij zonder enige twijfel haar tussen zijn kaken nemen. En dan was er vrijwel geen weg uit voor haar.

Stond doodgaan bovenaan zijn lijstje? Nou, nee, maar het stond ergens onderaan en het papiertje waar zijn lijstje op gemaakt was was niet heel erg lang, dus misschien maakte het starclan niet uit als hij de rest van zijn lijstje niet kon doen. Zijn spieren spande zich aan toen hij Brat vanuit zijn ooghoek naar de ijzeren bak zag springen en maakte hij zich klaar voor wat hij moest doen als de bak op de grond zou kletteren. Met een grote sprong haalde hij met zijn klauwen uit naar de hond zijn neus en ogen, maar hij moest een te grote sprong maken om überhaupt al in de buurt te kunnen komen van de hond, dus toen zijn poten de grond raakte en hij zicht realiseerde dat hij bijna schouder aan schouder stond met de hond slikte hij. Voordat hij het wist voelde hij de kaken van de hond tegen elkaar klappen, zijn oor tussen de kaken van de hond. Wat er allemaal gebeurde terwijl de hond zijn oor vast had kreeg hij allemaal niet zo goed meer mee, het enige wat hij wist was dat hij de lucht uit zijn longen geduwd voelde worden toen hij tegen de muur aan sloeg.

She fought like a lioness

Het duurde even voordat de kattin van de klap kon herstellen, dus ze kon fase 2 van haar plan niet waarnemen. Maar het feit dat ze ondertussen geen tanden in haar vlees voelde beschouwde ze als een goed teken. Toen ze eenmaal haar aandacht op de hond en daarbij ook Stagstorm kreeg kwam ze er echter al snel achter dat er iets goed mis gegaan was. De bruine kater was tegen een muurtje gegooid en de hond had een stukje van zijn oor afgescheurd. De Elite kattin voelde haar ademhaling versnellen, en een emotie stroomde door haar lichaam. Eerst dat ze dat het angst was; maar nee dit was woede. Puur ruwe kwaadheid. Haar nagels schoten uit haar hulzen en zonder een tweede gedachte stortte ze haarzelf op de hond. Ze richtte voor zijn gezicht waar ze ook perfect op kwam. Met hevigheid krapte ze over de grote zwarte ogen van de hond. Bloed kleefde aan haar nagels en de hoge tonen die het beest maakte vulde haar oren. Radeloos schudde de blaffer wild met zijn kop. Maar de kattin boorde haar nagels enkel dieper in het zachte vlees van het beest totdat hij het uiteindelijk op gaf en de benen nam. Enkel toen liet ze de hond los uit haar greep en sprong ze van hem af. Eenmaal weer op de grond, hapte ze naar adem en liet ze haar lichaam even rustte. De wegrennende hond was een vermakelijk beeld, en zorgde er voor realiteit haar weer in het gezicht. Stagstorm, de poes maakte haar weg snel naar zijn zijde en drukte bezorgd haar hoofd tegen de zijne aan. Niet wetend wat ze anders moest doen, ze had geen enkele kennis over planten die op dit moment hem zouden kunnen helpen. Het enige wat ze hem kon bieden was haar steun.

Met een kreun maakte zijn lichaam contact met de bakstenen muur, maar door de adrenaline die nog door zijn lichaam raasde had hij nog geen idee van zijn oor. Op dat moment was zijn blik gefocust op de poes en de grote hond. Het gevecht ging snel en toch leek alles in slow motion voorbij te gaan. Stagstorm had niet eens door dat zijn ogen gesloten waren totdat hij het hoofd van de poes tegen die van hem voelde. ”Nou, laten we dat niet nogmaals doen” mompelde hij met een zacht gegrinnik voordat hij overeind klom. Zijn linkeroog deed pijn en zijn oor aan de andere kant van zijn kop ook, maar dat kon hem vrij weinig schelen. ”Ben je oke?” Vroeg hij daarna al snel en bekeek haar van top tot teen om er zeker van te zijn dat ze oke was.

De opmerking die hij maakte kwam amper bij haar binnen, ze lachte daarom ook niet. Nee er was een glimlach op haar gelaat te vinden dankzij het feit dat hij überhaupt in staat was om woorden te vormen. Het feit dat hij kon staan... dat waren de redenen voor haar glimlach. De kater vroeg vervolgens of ze 'oke' was, en als reactie gaf ze hem een lichte speelse por op zijn schouder. 'Sukkel, maak je nou maar geen zorgen over mij.' fluisterde ze zachtjes, op een zoete manier. 'Jij bent belangrijker, dat rot beest heeft je namelijk wel flink toegetakeld.'

”Sukkel, maak je nou maar geen zorgen over mij.” Hoewel zijn lichaam zeurde en protesteerde met elke beweging die hij maakte, maar dat kon hem vrij weinig schelen. Hij leunde met zijn schouder tegen de muur en grinnikte even zacht toen Brat hem een duw tegen zijn andere schouder gaf. ”Dat doe ik toch wel. Dat weet je” bromde hij terug. ”Jij bent belangrijker, dat rot beest heeft je namelijk wel flink toegetakeld” Stagstorm zuchtte zacht en keek haar in haar ogen aan terwijl hij zijn schouders ophaalde. ”Zolang mijn knappe koppie er nog maar opzit, toch?”

Ergens voelde het raar om iemand te hebben die zich zorgen over haar maakte, Stagstorm was niet de enige tuurlijk. Maar veel katten die om haar welzijn gaven waren er ook weer niet. ”Zolang mijn knappe koppie er nog maar opzit, toch?” sprak de kater, met wat ze enkel een nonchalante houding kon noemen. Iets wat haar wel wat terug nam, het was onvoorstelbaar dat een paar tellen geleden zijn leven op een zilveren draad hing en hij nu grapjes aan het maken was. 'Doe eens normaal joh gek.' haar woorden waren misschien wat hard en vel maar haar toon was licht en speels.

Stagstorm was een meester in het verbergen van pijn, althans, van fysieke pijn. Soms was het alsof hij het nodig had om zich te realiseren dat hij leefde, dat hij daadwerkelijk op de aarde rondliep en dat hij er nog was, maar soms wilde hij gewoon niet dat iemand anders zich zorgen om hem zou gaan maken. Dit was één van die gevallen. Hij had zich de hele tijd meer zorgen gemaakt om de rode poes tegenover hem dan zichzelf. "'Doe eens normaal joh gek." Zachtjes grinnikte de kater even en hij knikte langzaam. "Ik doe altijd normaal"

"Ik doe altijd normaal" Was zijn antwoord, daar besloot hij mee terug te komen. Oh, was wilde ze op dit moment hem graag een klap verkopen, maar ze weerhield zich. Na de evenementen van vandaag besloot ze het toch maar niet te doen; hij was immers al genoeg door elkaar geschud voor een dag. Grijzend schudde de poes met haar kop. 'Leugenaar!' Ze haalde naar hem uit met haar poten, maar niet om hem dan als nog een tik te geven. Maar zodat ze haar hoofd recht tegen de zijne kon brengen. Zodat ze zijn zacht vacht tegen de hare kon voelen. Zodat ze zijn warmte in haar kon opnemen. Zodat ze hem recht in zijn ogen kon aankijken. 'Heeft niemand je geleerd dat liegen een zonde is? En al helemaal tegen je beste vriendin?'

"Leugenaar!" Sprak de poes toen hij haar vertelde dat hij altijd normaal was en verontwaardigd probeerde hij haar aan te kijken, maar toen hij haar poten in zijn richting zag komen dook hij toch wat in elkaar aangezien het niet de eerste keer zou zijn dat ze hem een tik zou geven. Toen hij haar voorhoofd tegen die van hem voelde opende hij zijn ogen langzaam weer en grinnikte hij zachtjes. "Heeft niemand je geleerd dat liegen een zonde is? En al helemaal tegen je beste vriendin?" Voorzichtig schudde hij met zijn kop. "Niet echt nee," bromde hij zacht terwijl hij haar in haar ogen aankeek met een grijns. "Maar hé, niet iedereen heeft zo'n geweldige beste vriend als jij hebt"

Onderwerp: Re: I won't sink, I won't wallow