hello world

De sfeer in de Clan was er de afgelopen dagen niet beter op geworden. De andere waren onrustig. Er bleven immers nog zoveel vragen onbeantwoord. En het afwachten zou voor hen frustrerend moeten zijn, stelde Bleak zich zo voor. Om nu een move te maken zou ronduit belachelijk zijn. Hij zou hoogstwaarschijnlijk binnen de kortste keren op het lijstje met verdachten terecht komen. Wie had er dan ook nu nog zomaar iets buiten het ShadowClan gebied te zoeken? En toch waagde hij het er wederom op. Was dit een goed gecalculeerde actie? Of had hij iets ontdekt waardoor zijn kleine beetje hoop gevalideerd kon worden? Nee, dit was vrijwel blindelings. Bleaktail was Brat op het spoor gekomen. Een oude bekende die hij meer dan welkom achtte in zijn leven. Wat in Starclansnaam zijn motivatie was om Brat ondanks alle risico’s te blijven opzoeken wist hij zelf ook niet. Daar wilde hij ook eigenlijk niet te lang bij stil staan. Bleaktail hield een vrij hoog tempo aan en het duurde dan ook niet al te lang voordat hij zich in de ‘Twoleg place’ bevond. Gelukkig was het er vrij rustig. Dat viel ook wel te verwachten, alle tweebenen zaten in dit seizoen lekker binnen. Na enige tijd te hebben rondgedwaald, gezien alles hier toch al redelijk op elkaar leek en de sneeuw maakte dat er zeker niet makkelijker op, wist hij de rosse kattin dan toch te spotten. Enkele stappen van haar verwijderd bedacht hij zich dat hij eigenlijk helemaal niet had nagedacht over wat hij tegen haar zou willen zeggen. ‘Hey Brat, ik weet dat ik al enkele maanden niets meer van me heb laten horen. En ik zie eruit als een natte dweil, maar hey, ik ben er weer.’ Wie zei dat ze überhaupt nog wel baat aan zijn bezoekjes zou hebben? Dat hij niet gewoon zou worden weggestuurd? Bleaktail slikte even. “Hey Brat. Lang geleden is het niet?” Zei hij, ietwat onzeker maar voornamelijk toch ook blij om haar weer te zien. Hopelijk zou zijn riskante poging niet voor niets zijn geweest…  

Ze wist allang dat hun padden zouden kruizen, hoe kon ze dat niet? Hoe vaak hij hier ook op bezoek kwam was hij hier nog steeds in vis uit het water. En zij een haai die haar prooi van mijlen ver al kon opmerken. Dus liet ze hem rustig haar kant op komen, wachtend op wat hij haar deze keer kwam brengen. 

Toen hij eenmaal voor haar stond moest ze wel twee keer goed kijken om er zeker van te zijn dat de kat voor haar wel was die ze dacht dat hij was. Hij zag er namelijk anders uit; Maar geuren logen niet, waarom zouden ze? Daarbij kende hij haar wel overduidelijk. Ook al was zijn toon wat onzeker. Om hem wat gerust te stellen schoot ze een oprechte glimlach zijn kant op. 'Bleaktail, I'm glad to see you again.'

Gelukkig bleken zijn twijfels nergens voor nodig te zijn. Brat ontving hem met een warme glimlach op haar gelaat. Ze herkende hem dus nog. En all was good, zo leek het. “Bleaktail, I'm glad to see you again.” Zei ze. Daarbij glimlachte de grijze tabby als vanzelf terug. Hij kon het gewoon niet laten. Rondom Brat leek alles beter te zijn. Hij kon zijn problemen aan de kant schuiven, een praatje hebben over niets in het algemeen en zich vooralsnog beter voelen dan voorheen. En ook nu was het weer raak, het leek het winterse weer leek ietwat minder bar zodra zij in de buurt was. “Ik ben blij dat je er zo over denkt.” Zei hij met een ietwat verlegen grijns. Bleaktail wist dat hij doorgaans niet van groot belang was. Dus elk beetje aandacht dat de illusie van het tegenovergestelde kon voeden was meer dan welkom. “Het is goed je weer te zien.” Vervolgde hij al even verlegen. Gelukkig was er een stukje verse sneeuw dat nog niet was platgestampt en her bevroren. Een uitstekende plek om plaats te nemen. Anders zou hij straks nog wegglijden tijdens hun conversatie. “Hoe gaat het met je?” Vroeg hij nieuwsgierig. Ze hadden beide zeker nog wel wat te bepraten na al deze tijd...

Bijna traditiegetrouw liet Brat ook deze keer maar weinig los over haar eigen leven. “Ach, gewoon zijn gangetje.” Antwoordde ze nonchalant toen hij vroeg hoe het met haar ging. Bleaktail voelde niet bepaald de behoefte om er op door te vragen. Als de rosse kattin er iets over had willen zeggen dan had ze dat wel gedaan, zo dacht hij. “Maar genoeg over mij.” Vervolgde ze dan ook al vrij snel. Het moest natuurlijk lijken alsof dit gesprek in het teken van hemzelf zou staan. Over zijn potentieel. Dat dat voor Brat toevallig ook van waarde was werd daarbij zo min mogelijk vermeld. Intussen had hij van Hellhound begrepen dat degene die hem overhaalde om zich bij de Elite te voegen er een hondentand bij zou krijgen. Hoe dat nou precies ging en of hij nu per ongeluk twee katten met dezelfde beloning aan het verlijden was wist hij niet. “Hoe gaat het met jouw? Ik heb je al een tijdje niet meer gezien, en ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik me niet een beetje zorgen om je begon te maken.” Vroeg Brat hem, opnieuw met zo’n hartverwarmende glimlach er bij. Bleaktail ontweek haar blik en hoe hard hij het ook probeerde, hij kon een klein grijnsje helaas niet tegenhouden. Hij wist niet zo goed wat hij aan moest met deze haast plotselinge ‘lieve Brat’. Het bracht hem enigszins in verlegenheid. Hij kon zich wel voorstellen dat ze zich zorgen had gemaakt. Hij was immers al enkele maanden niet komen opdagen. En zag er nu ook nog eens niet al te best uit. Maar dan nog, het was Atypisch van haar om daadwerkelijk iets om zijn welzijn te geven. “Het spijt me dat ik niet eerder kon komen. Er is vanalles gaande in ShadowClan. Tallstar is weg en iedereen houd elkaar extra in de gaten.” Legde hij uit. Om nu weg te zijn was dan ook niet zijn slimste zet. Maar hij had er alles voor over gehad om de rosse kattin weer te zien. “Daarbij is Bareleaf niet al te zachtaardig geweest voor ons. Door de chaos van de afgelopen tijd val ik zo nu en dan wat minder onder de radar. Ik heb mij meer gefocussed op een weg naar buiten dan het meepakken van prooi.” Vervolgde hij. Hij had verwacht dat Bareleaf zachter zou zijn dit jaar. Maar helaas was dat niet het geval. Hoe dan ook, aansterken kon altijd nog. Zich bij de Elite kunnen voegen… dat was nog maar de vraag.

 

Bleaktail verontschuldigde zich voor het feit dat het zo lang geduurd had voordat hij zich hier weer had kunnen vertonen. Blijkbaar lang genoeg voor Brat om zich zorgen over hem te maken. Of die zorgen nu oprecht waren of niet daar viel nog over te spreken. Al zou hij het voor zijn eigen gemak gewoon als waarheid aannemen. “Winters zijn altijd zwaarder dan eerst ingeschat.” Zei Brat. Bleaktail gaf een klein knikje. Ze had gelijk. En voortaan zou hij dat advies dan ook ter harte nemen. Zeker als hij straks niet meer bij de Clan zat kon hij zich dit soort fratsen niet langer veroorloven. “Blijf die insteek voor zetten, je kan nu beter aan je zelf denken dan je clan.” Zei Brat. De grijze tabby keek op, ergens was hij wel opgelucht dat Brat het eens was mijn zijn huidige strategie. Het was dan wel nog niet perfect, maar op z’n minst zat hij op het juiste pat. De rosse kattin keek hem recht in de ogen aan. Bleaktail had de neiging om  weg te kijken maar tegelijkertijd leek dat haast onmogelijk. Brat had de mooiste kleur ogen die hij ooit gezien had. Echter duurde het niet lang voordat hij door dezelfde kattin uit zijn warme dagdroom wereldje werd gesleept. “Want de toekomst voor Shadowclan is als ik een voorspelling mag doen, niet zo rooskleurig.” Zei ze. Bleaktail keek ietwat onzeker terug. Ze wist dus meer dan hij deed. Dit was een waarschuwing en niet zomaar een. Er stond iets te gebeuren. En dat iets was waarschijnlijk alles behalve goed. “Hoe...hoe lang heb ik nog?” Vroeg hij ietwat ongerust. Hij hoopte dat Brat hem verder zou kunnen helpen. Al was ze hem uiteraard niets verschuldigd. Hij hield hoop dat zijn band met de kattin oprecht zou zijn zodra hij eenmaal over was gestapt. Maar niets was zeker en daar zou hij rekening mee moeten blijven houden.  

Bleaktail had gevraagd hoe lang hij nog had voordat de Elite zijn plannen zou doorzetten. Hij wilde weten hoe lang hij nog had om zich uit de voeten te kunnen maken. Mocht dat nodig zijn dan. Hij wist het niet, er was immers nog altijd zo veel onduidelijkheid. “Ik weet het niet Bleak.” Zei Brat. Bleaktail zuchtte even. “Dat is oké. Ik zal mijn best doen de juiste keuzes te maken zodra het moment daar is.” Zei hij zachtjes. Even verzonk hij weer in zijn eigen gedachten. Hij had zo’n gevoel dat het niet lang meer zou gaan duren voordat er echt onroerige tijden zouden losbarsten. Hij zou zich moeten voorbereiden maar hij wist niet eens goed hoe. Bleaktail keek op, recht in de lichtblauwe ogen van Brat. “Zeg… als ik nog een update heb de komende dagen, waar kan ik dan het beste voor je zoeken?” Vroeg hij. En oh, zou hij zijn best doen om nog een mogelijke update te pakken te krijgen. Alle kleine beetjes hielpen. Maar Bleak wist zelf ook wel dat hij deze dagen meer zou kunnen oppikken dan slechts de kleine beetjes…  

Hij wist dat hij nu toch echt een aantal dingen met haar zou moeten kortsluiten. Anders kwam het er niet meer van. Dit was waarschijnlijk een van hun laatste meets voordat … voordat alles los zou barsten. “Zeg… als ik nog een update heb de komende dagen, waar kan ik dan het beste voor je zoeken?” Vroeg hij. Een onbehagelijk gevoel bekroop hem terwijl de rosse kattin hem in stilte een wantrouwige blik toewierp. Had hij iets verkeerds gezegd? Had ze hem verkeerd opgevat wellicht? En waarom maakte hij zich daar zo druk om? Wat kon het hem nou schelen wat ze over hem dacht? Het zou hem niets uit moeten maken. En toch was dat niet het geval… Al die zorgelijke gedachten werden in een keer weggevaagd toen ze naar hem glimlachte. “Zoek bij alles en iedereen voor informatie, doe wat je moet doen.” Zei ze kalm. En gaf hem een soort van knipoog. Bleaktail moest zich inhouden niet spontaan te gaan spinnen. “En als jij mij zoekt, ik ben meestal wel hier ergens te vinden. Dit is soort van mijn achtertuin after all.” Hij knikte. Ze had gelijk. Hij zou gewoon hier in de buurt kunnen zoeken. Daar had hij haar immers tot nu toe altijd weten te treffen. “Is goed. Dan zie ik je dan.” Zei hij met een warme ondertoon in zijn stem. Daarna stond hij op, gaf haar nog een laatste blik en begon vervolgens aan zijn terugtocht naar het ShadowClan kamp. Het zou een van de laatste zijn. Bleaktail moest en zou de juiste informatie weten te bemachtigen. Dit was zijn kans. Hij moest slagen. Voor BloodClan. Voor Brat.

-bleaktail het topic uit