IJsprinses

<sub>Cottonkit was een echt winterkindje. Een ijsprinses, een winterkoninginnetje.  En dit maakte haar gelukkig. Haar crème kleurige vachtje was zichtbaar in de ingang van de nursery, en met grote, twinkelende ogen keek ze naar vallende pareltjes die zomaar uit de lucht kwamen. En met zijn allen vormden ze een schitterend, sprankelend kleed dat zich over de aarde legde. Het was werkelijk waanzinnig. Ze zuchtte. Ze keek naar de glitters die op de sneeuw lagen. Zelfs al was het bewolkt, schitteren deed het zeker. En de kou die de den in waaide deerde haar niets. Ze wilde het voelen, ze wilde het proeven! Ze stapte daarom dapper op haar nog kromme, wankelende pootjes een stukje naar buiten. De eerste vlokjes waaiden al in haar met zwart getekende snoetje. Haar zwart gepunte oortjes draaide ze naar achter en ze zette nóg een stapje. Haar teentjes raakten de witte deken en een grote vlok landde op haar neus. Ze giechelde opgewonden. Dit was het mooiste wat ze ooit in haar nog prille leventje had gezien!

& Blueflower <3</sub>

<sub>Moederschap, het was een zegen. Het maakte Blueflower niet uit wat de andere queens zeiden. De vermoeide veteranen die al eerder nestjes groot hadden gebracht. Voor Blueflower was haar kleine meisje een zegen. Het had wat in haar ontwaakt dat er al die tijd al had gezeten, had gewacht als een bloem die nog moest ontkiemen maar dan toch eindelijk door de zachte zonnestralen was doen ontwaken. Die zonnestraal was Cottonkit. Haar mooie meisje. Soms keek ze neer op haar dochtertje en was het moeilijk te bevatten. Ik heb dat gemaakt. Dacht ze dan. Gevolgd door Appleseed en ik hebben dat gemaakt. In mijn buik. Dan knipperde ze verward terwijl ze probeerde om het te bevatten. Het was soms nog zo onwerkelijk.

Haar moeder had haar gewaarschuwd. ”Blueflower! Binnenkort stap je van die roze wolk af en dan kom je weer terug op aarde. Wees op je hoede.” Maar voor nu was ze nog prima tevree met waar ze zich nu bevond. Onder waakzame, maar slaperige ogen keek ze toe hoe Cottonkit de veiligheid van het nest verliet en zich naar de uitgang van de nursery begaf. Buiten was het kamp bezaait met een witte deken van sprankelend pracht. Voor zo’n jonge ziel als Cottonkit moest het vast het mooiste zijn wat ze ooit had gezien. Zo onschuldig als ze nog was. Ze kon onmogelijk al weten dat sneeuw ook zijn gevaren had. Dat de komst van sneeuw betekende dat de rivier dicht vroor en prooi schaars werd. Maar zulke zaken waren nog niet besteed voor een jonge kitten. Die kwamen pas later.

Blueflower kwam omhoog en rekte haar vermoeide spieren uit. Met rustige passen liep ze naar Cottonkit toe, observerend vanaf een afstandje om te zien hoe ze haar eerst sneeuw zou ervaren. De créme kleurige poes moest ook lachen bij het horen van Cottonkit haar tinkelede stemmetje. Ook haar blauwe ogen wendde zich tot de lucht terwijl ze naar de zacht vallende sneeuwvlokjes keek. Ook op haar neus landde een koude vlek, die onmiddellijk smolt en een koele sensatie over haar gelaat liet trekken. Wonderlijk was het om de wereld te zien door de ogen van haar dochter. “Dit is sneeuw, Cottonkit,” Legde ze uit. Murmeldend  terwijl ze haar blik weer naar haar dochter liet gaan, even warm als altijd.</sub>

<sub>Cottonkit haar ogen stonden vol met verwondering. De wereld om haar heen leek te verdwijnen en zij stond in het midden van een wit winterparadijs. Sneeuw zo ver als ze kon kijken en hoe het als glitters uit de lucht kwam vallen. Zomaar! Ze merkte de kou niet, hoe ze op haar pootjes stond te trillen. Want vanbinnen gloeide ze. Ze zette nog een stapje en haar voetje zakte weg. Eerst gilde ze geschrokken, maar dat kreetje veranderde in een giechel toen haar klauwtje de stevige aarde raakte. Haar andere pootje volgde dan ook vlug. En toen haar neus die ze in de witte poeder stak, om vervolgens die met dezelfde hoge giechel eruit te trekken en haar kopje verwoed te schudden toen het rond haar snuitje smolt.

Cottonkit werd uit haar sprookje gehaald toen ze de stem van haar moeder achter zich hoorde. Sneeuw. Dit was sneeuw. Al dat witte? Haar twinkelende oogjes gingen naar haar moeder, die ook langzaam bedenkt werd door witte vlokken die op haar pels bleven liggen. ‘Sneeuwwww,’ herhaalde ze langzaam, waarna ze toch maar besloot naar haar moeder te baggeren. Ze moest zich flink inspannen om weer uit de sneeuw te krabbelen, maar ze rolde al snel weer tussen de poten van haar moeder. Haar veilige haventje. ‘Mooi,’ verzuchtte ze toen. Als dit de wereld was buiten de den, dan wilde ze er voor altijd blijven wonen!</sub>