Don't Fool Me

Nu ze wat ouder werd kon Celestialkit gaan en staan waar ze wilde. Althans, dat vond ze voor nu, want het kamp uit gaan was voor nu nog een beetje ambitieus. Al begon ze er wel steeds meer over na te denken.. Misschien dat ze het over een maandje is stiekem wou doen, samen met één van haar sibs. Maar eerlijk gezegd mocht ze hen niet zo heel graag, ze was liever een alleenskindje geweest. Dat had ze ooit eens gezegd tegen mama, maar die had dat niet zo leuk gevonden. Haar grotere zussen en broer vond ze dan wel weer leuk, die waren namelijk al groot en oud en stoer. Zo zou zij later ook worden. Maar die waren vaak druk dus daar kon ze niet mee spelen, dan maar haar eigen saaie siblings. "Hey Honor!" piepte ze de nursery in van buitenaf. "Kom spele!"
- Honorkit

Uuuugh, Honorkit vroeg aan haar wat ze wou doen. Met een geërgerde blik keek ze naar haar zusje. "Weet ik veel, als ik iets leuks wist zou ik jou niet roepen," legde ze uit alsof de ander dom was, waarna ze met haar kont op de grond ging zitten. "Verzin jij is wat, ik kan niet altijd de origineelste zijn," miauwde ze met een kleine grijns waarna ze de borst van Honor een duwtje gaf met haar witte poot. Toen realiseerde ze zich dat Honor ziek geweest was en met een vies gezicht trok ze haar poot terug. "Beter heb je geen vieze bacillen meer, want dan ga ik het tegen papa zeggen."

Oh! Wat had haar zusje opeens een verschrikkelijk grote bek. Met een intens boze blik keek Celestialkit naar Honorkit, die zojuist had gezegd dat ze een verwaand kreng was. Oh, oh echt niet! Daar zou ze een stokje voor steken. "MAMA!" krijste ze hard waarna ze met flitsende ogen naar Honorkit keek. Oh, die zou ze krijgen! Ze zou haar helemaal kapot maken! Ze had toch gezegd dat ze naar papa of mama zou gaan? Honorkit zou ervan langs krijgen en hoe dan!! "MAAAMAA!" gilde ze nog een keer waarna ze krokodillentranen opzette. Helaas waren mama en papa weg op patrouille, dus zouden die de twee niet kunnen komen helpen. Dat wist Celestialkit niet. Maar misschien zou een andere queen of warrior haar kreten horen..
- Open voor een volwassene die dit heerlijke kitten dispuut wil komen kalmeren

Rosemarykit was aan het doezelen in de nursery met Thymekit dicht tegen zich aan. Ze speelden bijna altijd samen, maar nu begon Thyme ook andere vriendjes te krijgen. Eerlijk gezegd was hij wel een tikkeltje jaloers, maar als zijn broer gelukkig was, hij ook. Hij had zijn donkergrijze pootkussentjes tegen die van zijn broer gezet en zo waren ze samen aan het trappelen. Soms schoot hij uit en gaf hij perongeluk een schop in het gezicht, maar zo kreeg hij er ook eentje terug. 'Wat dacht je van verstoppertje spelen.' Hij spitste zijn gepluimde oren en rolde geïnteresseerd om. Het kwam van Honorkit, de dochter van de deputy. Ooh spannend! Rosemary sprong uit zijn nest, haast in een vogelvlucht. Hij fluisterde zacht nog iets tegen zijn slapende vader waarna hij op het stel af draafde. Verstoppertje wou hij wel mee spelen! Enthousiast bleef hij op zijn plaats staan, maar voor hij iets kon zeggen begon Celestialkit te gillen. W-wat? Hij kromp ineen, en werd bijna onzichtbaar achter een leeg nest. Hij hoorde Honorkit weer spreken. Volledig uit de context hoorde hij enkel hoe zij haar zus gemene dingen toe wierp. Dat is niet flink, zijn ouders hadden hem de Warrior Code al aangeleerd en een van de dingen zei: heb altijd respect... of zoiets. Daarom ontspande hij zijn spiertjes en kwam hij uit zijn schuilplaats. Rosemarykit trippelde, zo dapper als hij kon helemaal naar voren. Hij bibberde een beetje, maar probeerde Honor streng aan te kijken. "Volgens de Wa-" Hij werd luidkeels onderbroken door een vreselijke gil. Oh... oh gosh... Zijn vel bibberde er nu bijna af. Hij snapte het absoluut niet, maar koos onbewust de kant van de kitten die alleen maar naar haar mama had geroepen. Gefronst keek hij naar Celestial. "Wat heeft ze?", fluisterde hij zo stilletjes mogelijk.

Huuhuu, haar zusje begon naar haar te blazen en nijdig sloeg Celestial met haar staart. Hallo, zij was de stomme hier! De stomme stomme kitten. Die haar een muizenbrein noemde. Ze riep nog een keer om haar moeder, maar die kwam maar niet. Wat stom zeg, die moest er toch voor haar zijn als ze haar nodig had? En geen één warrior leek zich ook tot haar te richten. Jeetje, wat moest je doen voor een beetje aandacht hier? Plots kwam er een andere kitten naar haar toe, die haar vroeg wat er aan de hand was met haar ondertussen overdreven jammerende zusje. Met een boze blik keek ze in de richting van haar zus. "Ze stelt zich ontzettend aan!" miauwde ze hard. "Ze wou niet met me spelen, ze wou verstoppertje doen zodat ze weg kon lopen, echt gemeen,"