[OPEN] Is There Life On Mars?

Met een zuchtje liet Valesong haar kop op haar pootjes zakken. Het was een harde tijd voor Riverclan. Butterstar was net overleden en Panthergrowl was op dit moment onderweg om samen te dromen met Starclan. Dat betekende dat het kamp voor nu even onder de leiding was van Stormwind, en hoewel hij het goed deed, was dit toch onwennig. De sfeer was om te snijden en het maakte haar erg, erg ongemakkelijk. Ze vond het natuurlijk verschrikkelijk dat Butterstar overleden was, want man wat had ze toch opgekeken naar de flame-point leader. Maar de sfeer van dood die nu in het kamp hing was misschien nog erger dan het hele overlijden zelf. Vandaar dat ze meteen opsprong toen ze hoorde dat er een taak te doen was in het kamp, namelijk het verversen van de mosnesten overal. Normaal had Vale een ontzettende hekel aan dit soort taken, maar nu greep ze deze met beide handen aan. Er werd gevraagd of iemand haar wilde helpen, en kort trok de siamees met haar oren. Wie zou haar taakmaatje worden?

Rosemarykit was zich enigszins wel van kwaad bewust. Leeftijdgenootjes van hem waren verdrietig en in zijn vertrouwde omgeving voelde het niet leuk aan. Zijn vader zou hem straks alles uitleggen en hij had stiekem een beetje gehuild bij zijn moeder. Hij wilde het begrijpen, wat er aan het gebeuren was. Maar mannen reageren zoals mannen reageren. Door iets anders te doen en hun gedachten te verzetten. Het kleine katertje was dan ook maar overal op afgestapt, vragend of zijn kleine pootjes van dienst konden zijn. Na talloze keren weggestuurd te zijn geweest hoorde hij iemand zeggen: "Wil iemand Valesong helpen?" Meteen richtte hij zijn gepluimde oren op. Hij krabbelde naar de warrior toe. Ze was groot! Rosemarykit keek omhoog, met misschien een smekende blik. Hij gaf haar een lief glimlachje. "Ik wil helpen, mevrouw."

De rest leek niet zo enthousiast voor een taak als zij, en kort rolde Vale met haar ogen. Niemand ging zich aanbieden om haar te helpen? Ze wist niet dat men haar zo slecht gezelschap vond. Bijna wilden ze brommen dat ze 't wel alleen ging doen, totdat er een kitten naar voren kwam getrippeld, die haar vertelde dat hij wel wilde helpen! Met een vertederde blik keek ze naar het grijze katje. "Dan ben je meer warrior dan de meeste warriors onder ons," miauwde ze tegen hem, al maakte ze er wel zeker van dat ze het zo zacht zei, dat alleen hij het horen kon. Zo'n opmerking zou vast niet helemaal in de smaak vallen dankzij de recente gebeurtenissen, maar eerlijk, het was wel waar. "Kom je mee? Dan laat ik je zien hoe je dit moet doen, dan kan je het een keertje helemaal zelf als je apprentice bent,

Zijn amberen oogjes begonnen te schitteren toen ze hem een compliment gaf. Niet zomaar een compliment, een groot compliment! Hij stak zijn staartje in de lucht dat helemaal trilde van geluk. Toen ze hem mee nam naar het eerste nest stapte hij vastberaden achter haar aan. Terwijl hij daar zo goed mogelijk haar stappen bijhield voelde hij een vreemde tweestrijd. Het camp was ongelukkig, hij was gelukkig nu. Hoorde het zo? Rosemary schoot een beetje naar voren om haar bij te houden. "Ik heb ooit al eens mijn éigen nest ververst... goed he?"