Before I was born

Wren haar interesse lach al een paar dagen bij een bruin-witte poes met hazelnootkleurige ogen. In de laatste ceremonie was haar naam kort benoemd. Dat ze op visite was totdat ze terug zou keren. Wren, uiterst gefascineerd door de vreemde gezichten die steeds in de grot kwamen, was heel benieuwd naar het verhaal van de bruin-witte poes. Ze was ongeveer haar leeftijd, dus misschien konden ze wel vriendinnen worden! Oh, Wren kon haar meenemen de bergen in, of laten zien hoe ze op arenden joegen. En misschien kon zij haar wel iets leren over haar thuis. Met die optimistische gedachten liep ze dan ook recht op de jonge poes af die in de grot zat, op haar snoet een vriendelijke glimlach en haar staart recht omhoog. Eenmaal bij aangekomen ging ze pardoes naast haar zitten, haar helderblauwe ogen glimmend van nieuwsgierigheid. ‘Hoi, ik ben Wren,’ miauwde ze vrolijk. ‘Wie ben jij? En oh! Waarom ben jij hier?’ Wren was niet goed in haar geduld bewaren. Nee, ze droeg haar hart op haar tong en kwam meteen met de deur in huis vallen.

Wren vond het maar gek dat de vreemdeling eigenlijk helemaal was afgedaald naar deze grot. Maar het was verder oké. Nu waren ze samen en konden ze misschien samen wat leuks doen! Ze leek eventjes van haar te schrikken, maar al snel stelde ze zichzelf ook al voor. Ze heette Hazelpaw. Wren kantelde haar gevlekte hopje en kort fronste ze. ‘Wat een aparte naam!’ merkte ze zonder blikken of blozen op. Net zoals Appleblossom en Brindleleaf. Ze was dan vast en zeker ook een kat van de clans! Al snel sprak ze dat ze op zoek was naar haar oma. ‘Oh,’ miauwde ze een beetje. Het was een beetje een teleurstelling, maar er was hier geen andere kat. Alleen zij twee. ‘Wie is je oma?’ vroeg ze toen, toch maar nieuwsgierig. Want als ze haar oma was komen zoeken, hoe dan? En waarom? En waar kwam ze vandaan? En hoe was het daar? Wren wilde alles weten!

De rood-witte poes vertelde dat haar naam vrij standaard was. Maar ze vond het maar gek. Met paw erachter. Maar het zou wel. Ze moest dan ook wel een beetje grinniken dat Hazelpaw hun namen maar lang vond. ‘Oh ja, ik heet eigenlijk Wren Gliding on Morning Breeze, maar dat is zo'n mondvol. Iedereen noemt me gewoon Wren,’ begon ze dan ook vrolijk te babbelen. Als de dijken los waren kon het heel makkelijk. Ze keek de vreemde poes aan. Ze wilde nog veel meer weten. Ze wilde alles weten. Haar nieuwsgierigheid kende geen limieten. Toen ze vertelde dat Brindlelead haar oma was, knikte ze heftig. Dat had ze kunnen weten! Die had ook een gekke naam, net als Appleblossom. ‘Oh ja! Brindleleaf is lief,’ miauwde ze. Ze was al helemaal geïntegreerd in de tribe, ze hoorde er nou eenmaal bij. Ze schudde even kort haar pels, waarna ze de ander aankeek. ‘Maar waarom ben je dan hier? Alleen op visite bij je oma?’ miauwde ze vervolgens. Ze had vast toch wel een andere reden dan alleen dat? Ze was helemaal alleen gekomen en ze was nog zo jong. Dat mocht vast niet alleen... Maar, als zij het kon.. dan kon Wren misschien ook wel op reis! Op visite waar zij vandaan kwam. Oh! Dat zou een avontuur zijn!

Wren lachte even. Ja, ze wist ergens in haar achterhoofd al die lange namen wel, maar het boeide haar niet zo veel. Korte namen waren simpeler, en als je iemand nodig had ging je echt niet die lange naam opnoemen! Maar wat Hazelpaw vervolgens zei vond ze een beetje vreemd. Oma's schuld dat mama, haar mama nam Wren dan aan, altijd boos deed? Wren voelde zich een beetje ongemakkelijk. Had Hazelpaw een boze moeder dan? Ze kon zich dat gewoon niet voorstellen, haar moeder was ook zo lief! ‘Is je moeder boos op je dan?’ vroeg Wren, het medelijden doorklinkend in haar stem. Een boze moeder kon ze zich gewoon echt niet voorstellen. Ja, Shroud was heus wel eens boos als ze iets stouts deed, maar niet altijd! Maar Hazelpaw vertelde alweer snel dat ze op visite was. Wren snorde kort. ‘Dat vind ik heel gezellig hoor! Brindleleaf vast ook!’ miauwde ze vrolijk. Hazelpaw was direct bestempeld als mogelijke nieuwe vriendin. Je wist immers maar nooit! En ze waren ongeveer even oud! En Hazelpaw was ook een avonturier, hoe was ze hier anders in haar eentje gekomen? Maar dan zat er wel een ding in de weg. ‘Wanneer moet je terug dan?’

Wren kon niet begrijpen hoe dat werkte. Hazelpaw sprak dat het haar eigen schuld was, maar even daarvoor zei ze dat het Brindleleafs schuld was? Kortsluiting kwam in het koppie van de gevlekte to-be, maar ze wilde het de sfeer niet laten bederven. Dus glimlachte ze maar en knikte ze bevestigend. ‘Oh, mijn moeder is ook wel eens boos op me als ik iets doe wat niet mag. Maar het duurt nooit lang hoor!’ sprak ze spinnend, alsof haar woorden op één of andere manier de ander gerust konden stellen. Alsnog was Hazelpaw blij dat ze elkaar hadden ontmoet. Wren snorde blij. ‘Leuk! Misschien kunnen we wel een keer iets gaan doen samen! Ik kan je de beste plekken van de bergen laten zien!’ Ja, als ze dan op visite was, dan moest ze wel de mooiste plekjes zien hoor. Dan kon ze later als ze naar huis moest vertellen hoe cool het hier wel niet was! Maar ze wist niet wanneer ze naar huis moest. Wren kantelde haar kopje. ‘Een tunnel? Ben je hier door een tunnel gekomen? En oh Shroud, dat is mijn moeder!’ sprak ze vrolijk. Meteen begon ze weer te babbelen als een bezetene. ‘Is een tunnel dan niet eng? En je mag zo lang blijven als je wilt hoor. Vinden we vast niet erg. Nou ja, en mijn mama is een beetje de baas hier en als zij het goed vind. Dan is het vast goed!’

Wren kreeg nu wel een beetje medelijden voor het rood-witte poesje. Ze leek oprecht een beetje bang voor haar moeder. Dat leek haar zo naar. Ze glimlachte eens bemoedigend naar Hazelpaw. Nou ja, ze kon misschien ook wel in de bergen blijven! Dan mocht ze ook wel haar zusje worden en Shroud haar moeder. Dan kon ze bij hun blijven. Shroud zou dat vast goed vinden, dan hoefde ze niet weer terug naar haar mama die haar deed schrikken. Maar ze leek het veel leuker te vinden hoe ze over de bergen babbelde, dus besloot Wren het achter zich te laten. ‘Ja! We kunnen we bergen wel verkennen! Oh, ik weet vast wel wat plekjes waar ze niet zijn geweest! We moeten snel een keer gaan,’ snorde ze vrolijk. Deze grot was heel leuk en wel, maar de Redwoods vond Wren persoonlijk het saaiste gebied. Nee, zij trad het liefst op de hoogste toppen waar ze tussen de wolken kon lopen. Vervolgens begon ze weer in termen te spreken die voor Wren klonken als hocus pocus. WindClan? Was dat dan één van die groepen katten. En ze hadden heel veel tunnels. De rilde een keer. Nee, ze had veel liever de lucht boven haar kop. ‘Nou, dat lijkt me niets! De bergen zijn dan veel cooler!’ kwetterde ze vrolijk door. Vervolgens vroeg ze naar haar moeder, dat die de baas was. ‘Oh, ja hoor! Ik vind het super stoer. Zij heeft me de chief als mentor gegeven, dus dat is wel een voordeeltje hihi,’ giechelde ze vrolijk. ‘Maar eigenlijk mogen healer to-be's geen kittens hebben. Rumble, mijn broer, denkt dat ze ons in de steek laat door healer to-be te worden! Maar ze had ons al voordat ze dat werd. Dus ja, ik vind van niet. Ze houdt nog even veel van ons hoor.’ Misschien klonken haar woorden wel als hogere wiskunde voor Hazelpaw, maar het was er ook alweer uit voordat ze het wist. Dit bleek maar weer eigenlijk hoe verschillend ze waren.

Wauw, het werd een echte kletssessie. Ze hadden al in elk geval een afspraak om eens samen in de bergen te gaan spelen, maar nu konden ze nog heel veel van elkaar leren. Wren vond het maar wat interessant, de rood-witte poes met haar net wat andere accentje en naam. Ze sprak over dat ze het liefste rende over de open vlaktes. ‘Oh! Ja, snap ik. Hier kan je meestal niet heel hard rennen of je rolt de berg af,’ miauwde ze lachend. Ze glimlachte toen, waarna haar blik kort naar buiten ging. ‘Oh, ik hou van de hoge toppen! Van heel hoog klimmen. Dan loop je tussen de wolken en is het net alsof je de de hemel aan kunt raken,’ miauwde ze. Ja, ze stond het liefst op hoge, kale richels met niets anders dan de lucht om haar heen en de wereld aan haar voeten. Al snel kwam er de volgende vraag. ‘Oh, dat is zeg maar de kat die alles een beetje regelt. Wie wanneer de grot uit gaat enzo, wie wanneer moet jagen bla bla bla,’ begon ze te mompelen. Ja, hij stuurde gewoon een beetje iedereen aan. Day deed dat op zijn uitermate vriendelijke manier, maar op een of andere manier werkte dat bij Wren soms op haar zenuwen. Maar Hazelpaw begon over medicine cats, die een beetje waren als hun healers. ‘Oh! Wat grappig,’ snorde ze toen. Maar haar opa was dus stout, en hij had wel kittens gekregen. Haar bekje viel even open. ‘Oh, als Skyteller dat zou doen... dan zou iedereen woest worden!’ miauwde ze toen. Maar dat kon ze zich ook niet voorstellen. Je zag Skyteller nauwelijks buiten zijn grot. ‘Oh ja, tuurlijk mag mama ons nog zien. Mijn broer denkt dat ze ons in de steek laat, maar dat is helemaal niet zo! Ze heeft het gewoon druk en nou ja. Ze doet haar best hoor,’ legde Wren toen uit. Ze vond Rumble nog steeds een beetje stom dat hij zo boos deed. Wren kon nog prima spelen met hun moeder! ‘Maar zie jij je opa dan nog wel? En was iedereen toen boos op ze?’ Ja, dat wilde ze ook wel een beetje weten. Als het wel meeviel.. misschien kon mama dan toch ook nog een keer een nestje krijgen. Voor als.. Ja, het zou wel leuk zijn om kleine zusjes te krijgen! Stiekem...

Wren kantelde haar kop verwonderlijk. ‘StarClan?’ vroeg ze verbaasd. Waar bazelde deze poes nu weer over. Toch realiseerde ze weer hoe vreemd die katten eigenlijk wel niet waren. Ze waren zo anders dan hen. Ze hadden geen bergen, geen cave-guard, geen Skyteller, geen cave of pointed stones. Hoe spraken ze dan met hun voorouders? Gek hoor. Hazelpaw sprak toen dat ze wel boos waren op hun opa en oma, en dat hij geen medicine cat meer mocht zijn. Ze knikte begrijpend. Precies. Ja, als mama nu weer kittens zou krijgen zou ze vast ook haar rang verliezen! Dat wilde ze echt niet, dat zou heel stom zijn! Dus ja, geen broertjes en zusjes meer voor Wren. Maar toch kreeg ze weer medelijden met Hazelpaw. Zo klonk ze wel een beetje eenzaam. Met oma hier in de bergen, haar opa die ze niet veel sprak en een moeder die veel boos op haar was. ‘Je mag anders ook wel hier blijven,’ stelde ze toen voor. ‘Ik kan het aan mama vragen. Ze zou het vast goed vinden!’

Wren keek waarschijnlijk met een domme, lege blik naar de ander. Maar toen ze begon uit te leggen, klonk die "StarClan" heel erg als hun Tribe of Endless Hunting. Ze knikte dan ook uiteindelijk begrijpend. Ja, ja dit klonk logisch! Nog even pikte ze iets op dat haar vader al bij hun voorouders was, maar nog steeds was het een beetje vaag. ‘Oh, je bedoelt de Tribe of Endless Hunting!’ miauwde ze opgewekt. Dan kon ze het wel begrijpen. ‘Daar ga je heen als je dood gaat,’ fluisterde ze toen, misschien een beetje lomp. Maar dan was het tenminste duidelijk. Daarna sprak ze weer over dat ze misschien wel wilde blijven. Even keek Wren opgewekt, maar ze sprak al snel dat ze weer naar huis zou moeten. ‘Oh,’ miauwde Wren, toch een beetje teleurgesteld. Maar ze begreep het wel, ze zou haar broers ook niet zomaar kunnen achterlaten. ‘Ik snap het wel,’ miauwde ze toen. Maar ze had tenminste een oma hier. Ze kantelde haar kopje. ‘Maar zo lang je hier bent, zullen we dan vriendinnen zijn?’ vroeg ze toen. Ze ging heel veel om met katers, haar broers en een paar andere to-be's. En ze had ruzie met Moraine, dus eigenlijk had ze niet echte vriendinnen. Dat kon misschien wel leuk zijn! Een voorzichtig glimlachje kwam op haar gezicht.

Oh dit was wel heel gek. Die woorden waren gewoon verwarrend. Starclan, apprentice. Kon ze niet gewoon praten? Het bleek maar weer dat ze nog veel kon leren van haar met haar gekke woorden. Ze vroeg nog of apprentice en to-be hetzelfde was. ‘Nou, ja als je bedoeld katten in training, dan wel,’ miauwde ze toen ook met een nadenkende blik. Meestal hield Wren niet zo heel veel van feitjes leren, ze hield meer van mooie verhalen en dingen doen. Vooral dingen doen. Wren dacht vaak niet na voordat ze iets deed, of zei. Maar gelukkig wilde Hazelpaw wel vriendinnen zijn. Wren kreeg een brede lach op haar gezicht en ze begon vrolijk te knikken. ‘Oh dat is fantastisch!’ miauwde ze opgewekt. ‘We kunnen samen eten, en je mag wel bij mij in de buurt slapen. En ik kan je het territorium laten zien! En misschien kan ik je wel wat dingen leren die mijn mentor aan mij leert! Dan kan je alsnog een beetje trainen,’ begon ze vrolijk te babbelen. Ja, ze zag het al helemaal voor zich. De dagen voordat ze naar huis moest, zou ze goede dagen maken!