Before I was born

Wat gek. Wren wist dit allemaal nog niet. De clans hadden dus hun eigen voorouders. Eigenlijk wel heel logisch, want wat hadden die van hen met die van hun te maken. De sterren boven de bergen waren vast anders dan boven de clans. Maar wat fijner was dat Hazelpaw alles samen met haar wilde doen. Wren knikte enthousiast. Ze voelde zich helemaal warm van binnen. Hopelijk bleef Hazelpaw nog wel wat langer, ze zou het jammer vinden als ze al snel weer gedag zou moeten zeggen. ‘Laten we dan gaan!’ snorde Wren vrolijk. Deze grot was toch maar kaal en deprimerend. En de weg terug naar huis was nog wel even, dan konden ze onderweg wel kletsen. Of nog even samen spelen, of Wren kon haar de vechttechnieken laten zien die ze van Star had geleerd. Wren kwam overeind en holde naar de uitgang. ‘Wie het laatste op de hooglanden is, is een slome mol!’ kirde ze vrolijk, voordat ze verdween door de ingang.

Hazelpaw leek niet te verwachten dat hun avontuur direct zou beginnen. Ze snorde en strekte haar poten over de bosgrond. Ze was niet zo vaak zo ver beneden in het dal, het was lang niet zo cool als hoger op de vlaktes zijn. Maar Hazelpaw was vlugger dan ze dacht en voor ze het wist van de rood-witte poes alweer op haar hielen. Ze rende met zulke lange passen! Daar was Wren op haar korte pootjes niets bij. Haar ogen werden groter. ‘Wow, jij bent snel!’ miauwde ze onder de indruk. Maar Wren had het voordeel dat ze het terrein kende en ze sprong makkelijker over de rotsen. En hoe hoger ze kwamen, hoe onherbergzamer het gebied begon te worden. Ze huppelde over de stenen, haar pootkussens verhard van opgroeien in de grot. De hooglanden kwamen steeds dichterbij. Zou Hazelpaw nog winnen?

Wren zag dat ze een inhaalslag maakte en uiteindelijk ook weer voor kwam te liggen. Ze grijsde. Dit was nog altijd haar thuis en ze had het haar eigen gemaakt. Wren was klein en compact van stuk, maar toch bewoog ze met een soort souplesse die kwam uit het altijd klimmen en dalen. Ze was gesterkt daardoor. Eenmaal aangekomen op het laag begroeide hoogland, waar het weer uitvlakte, maar alsnog was er hobbelig reliëf en was de bodem ruig. Het was jammer genoeg niet in bloei, maar wie wist bleef Hazelpaw lang genoeg om het ooit te zien. Wren vertraagde en keek achterom naar de jonge poes. ‘Hier zijn we dan! Gewonnen!’ kirde ze vrolijk. Maar al snel huppelde ze weer terug naar haar kersverse vriendin. ‘Gaat het nog? We kunnen nog véél hoger!’ Wren haar enthousiasme was bijna onuitputtend, maar ze kon ook wel begrijpen als Hazelpaw terug wilde naar de grot.

Wren was zo trots op haar thuis. Hier was ze geboren, ze was hiervoor gemaakt. En ze hoefde er eigenlijk niet bij na te denken hoe ze over de rotsen bewoog, hoe ze de bergen op klauterde. Het was in gebakken bij de jonge poes, het was deel van haar DNA. Ze keek naar de rood-witte poes die miauwde dat ze eventjes moest uitrusten. Ze leek toch niet heel erg onder de indruk. Wren fronste, maar ze knikte instemmend. ‘Oké, we kunnen wel even wachten,’ miauwde ze met een glimlachje. Ze ging bij Hazelpaw zitten en begon een steentje tussen haar tenen vandaan te pulken. Haar blik ging naar de poes. ‘Mis je.. je thuis?’ miauwde ze toen, toch een beetje voorzichtig. Ze was bang om haar weer verdrietig te maken als ze over thuis dacht. Al leek ze ook niet heel erg gelukkig als ze naar de vlaktes hier keek. Wren had gedacht dat ze het wel gaaf zou vinden.

Hazelpaw schroomde niet om haar vragen te beantwoorden. Maar ze leek niet zo zeker thuis te missen, maar wel Falconpaw. Ze legde uit hoe haar territorium eruit zag en toch moest Wren een beetje gniffelen. ‘Is dat niet heel saai?’ miauwde ze toen met wat plagende toon in haar stem. Tuurlijk wilde ze haar huis niet beledigen, maar de bergen waren groots en divers, dat maakte haar juist zo trots op haar huis en waar ze woonden. Hazelpaw zei al snel dat anders leuk kon zijn. Ze haalde haar schouders op. ‘Ja, misschien wel,’ miauwde ze, nadenkend over een kale, vlakke vlakte. Wren was helemaal gewend aan het klimmen en klauteren, ze was vast niet zo snel als Hazelpaw als ze weer thuis was. ‘Misschien moet ik dan ook maar eens op visite bij.. WindClan,’ gniffelde ze. Hey wie weet, een reisje klonk wel vet. Een avontuur!

Wren geloofde het nog niet helemaal. Op een top van de berg kon je ook de wind in je vacht voelen. En ze kon hier ook heus wel hard. Was Hazelpaw nog nooit rennend een berg af gegaan? Maar ze vertelde verder over heuveltjes en lang gras. Wel, ze zou het maar op één manier echt uit kunnen vinden. Maar het voorstel dat ze ooit ook naar de clans moest komen werd in goed ontvangst genomen. ‘Gaaf! Ik zal het wel een keer vragen,’ miauwde ze. Maar zover ze wist was nog nooit iemand naar de clans gegaan. Maar hey, ooit moest het eens de eerste keer zijn toch? ‘Dat lijkt me in elk geval heel tof!’ snorde ze. Ze keek rond de velden, misschien moesten ze nu toch eens weer terug gaan naar de grot. Dan kon ze mama meteen vertellen dat ze naar WindClan op visite wilde. Ze keek naar de rood-witte poes. ‘Zullen we anders direct teruggaan naar de grot? Dan kan ik het vragen!’ stelde ze enthousiast voor. Tsja, Wren had nu eenmaal een idee. Die zou uitgevoerd worden.

Yes! Oh haar moeder zou het vast een goed idee vinden! Ze zou het vast wel voor elkaar krijgen. Ze grinnikte en scheurde als een speer achter haar aan toen ze haar omduwde. ‘Hey! Ik krijg je wel,’ lachte ze uitdagend aan de poes. Wist ze de weg naar de grot wel? Zij kende het territorium vast beter, waarna ze de achtervolging inzette en de snelste route omhoog terug probeerde te vinden. Hazelpaw was gewoon wel sneller als het een beetje vlak was, waar Wren met haar kleine pootjes niet kon bijbenen, maar op de meer ruige gebieden haalde zij weer wat in. Het duurde ook niet lang voordat de grot in zicht kwam. Wren nam het pad bij de waterval omhoog, nog steeds achter Hazelpaw aan. En voor het eerst in haar leven vond ze het ook niet erg om te verliezen.

Eindelijk waren ze het pad op en voor de ingang van de grot. Ze snorde en kwam achter de poes aan tot stilstand. Ze miauwde dat het leuk was en ze knikte instemmend. ‘Dit moeten we vaker doen!’ miauwde Wren opgewekt, nog steeds buiten adem. Maar ze voelde zich goed, alsof ze nog een keer datzelfde stuk zo weer kon rennen! ‘Er is nog zoveel van de bergen wat je nog niet hebt gezien!’ miauwde ze met een brede grijns. En ze konden kijken naar de hoogste toppen en de diepste dalen samen. En misschien ooit later dan nog eens naar WindClan toe. ‘Ik zal het direct nu aan mijn moeder vragen! Ik zie je later wel weer,’ miauwde ze, waarna ze vriendelijk haar neusje tegen haar wang duwde, en vervolgens de grot in verdween, op naar de cave of pointed stones.

- Wren topic uit