[Settleddust] Ready, set, go

Aargh! Hij kon de haren wel uit zijn kop trekken. Waarom luisterde ze niet? ‘Nog niet,’ verbeterde hij haar. Gevaar kon om elke hoek leggen. Maar ze hield voet bij stuk, haar vader was nog niet gevonden. ‘Tallstar is hier nie- PEP!’ Weer kwaad schreeuwde hij toen ze van het hek sprong en hij haar niet meer kon zien. ‘Pepper kom terug!’ schreeuwde hij nog, ijsberend langs het hek. Hij kon wel omhoog, hij kon wel klimmen. Een angstige blik ging omhoog, maar hij hoorde alweer donderende poten en gehijg van honden in zijn kop, toen hij ook maar dacht om omhoog te springen. Hij schudde zijn kop gefrustreerd. ‘Verdomme, Pep,’ snauwde hij, waarna hij zich omdraaide. Hij zou een ander pad moeten kiezen, eromheen, endoorheen, wat dan ook. Hij begon langs het hek te rennen, op zoek naar een doorgang. Sneller en sneller, totdat hij een paar hoeken om was gescheurd en eindelijk een doorgang zag. Hij wurmde zich door de kier en aan de overkant kwam hij in al een even onduidelijke buurt. ‘Pepper! Pep, waar ben je?’ begon hij te schreeuwen, terwijl hij weer terug langs het hek begon te rennen.

Settleddust sperde zijn bek open om de lucht te proeven. Waar was ze? Hij speurde nog geen verse geur op, dus hij zette door. Als hij weer kwam op de plek waar ze was geland zou hij haar geurspoor kunnen volgen. Hij scheurde langs het hek en ja hoor, daar was haar geur weer. Hij spitste zijn oren. ‘Pepper!’ schreeuwde hij nog een keer, waarna hij het spoor begon te volgen. Zijn poten deden inmiddels al zeer van over de stenen te lopen, maar hij zette door. Uiteindelijk kwam hij op een plek waar haar spoor leek te stoppen. Hij fronste, waarna hij een rondje liep. Waar was ze heen verdwenen? ‘Pepperpaw, waar ben je?!’ schreeuwde hij nog een keer.

Waar was ze, waar was ze? Totdat ze haar gepiep eindelijk weer hoorde. Zijn oren draaiden, waarna zijn blik op de zilveren vuilnisbak draaide. Zat ze daarin. Hij rolde zijn ogen. Karma. ‘Dat krijg je er nou van Pepper,’ bromde hij geïrriteerd. Hij kon nu eventjes niet sympathiek reageren. Hij liep rond het zilveren geval heen, waarna hij even zijn poten ertegenaan zette. Het was te zwaar op zo om te gooien, maar misschien, als hij ervanboven een flinke duw tegenaan kon geven... Maar dan zou hij misschien omhoog moeten. Zijn keel werd meteen weer strakker. Eerst klauterde hij op de doos ernaast en begon tegen het blik te duwen. ‘Pep, help even mee, wil je?’ bromde hij, waarna hij wat meer gewicht tegen de bovenkant van de ton begon te zetten.

Settleddust zette al zijn gewicht op de ton en nadat Pepperpaw mee leunde, viel hij dan ook met veel kabaal om. De lucht die ervan afkwam was niet te doen, maar Pepperpaw kwam eruit rollen en Settleddust sprong geschrokken van de ton af, weg uit de baan waarin die rolde. Maar toen alles weer tot rust was gekomen, trippelde hij naar Pepperpaw toe. ‘Heb je je bezeerd?’ miauwde hij rustig. En hij zweerde, als ze het nu weer waagde om proberen te rennen... Hij hield zijn groene ogen strak op haar en zelfs het stompje van zijn staart bewoog geïrriteerd heen en weer.  

Settleddust sprong van de doos en liep naar Pepperpaw, die nu echt naar kraaienvoer stonk. Hij haalde zijn neus op en nam direct maar weer een pasje afstand. ‘Kijk nou hoe je eruit zien,’ bromde hij eerst een beetje geïrriteerd, maar daarna kwam een lachje op zijn snoet. Hij moest haar nu wel een beetje uitlachen, de sukkel. Gewoon recht in een bak kraaienvoer springen. Zijn snorharen trilden geamuseerd. ‘Dit krijg je er nou van,’ miauwde hij, een soort van streng proberend te kijken, maar een grinnik kon hij niet tegenhouden.

Pepperpaw leek toch wel een beetje spijt ervan te hebben. De sukkel, moest ze maar niet in haar eentje er vandoor gaan. Hij rekte zich even uit en keek de flamepoint ongeduldig aan toen ze weer begon te dreigen dat ze er vandoor zou gaan. ‘Nee, we gaan nu naar huis,’ miauwde hij stellig. Maar toch verzachtte zijn blik weer iets. Hij probeerde echt in haar poten te staan, voor te stellen als je vader er vandoor ging, en geen uitleg er was geweest. Hij zou ook wanhopig op zoek gaan naar antwoorden. ‘Tallstar is hier niet. Waarom ga je niet naar huis en vraag je of Bloodpaw meer weet? Misschien heeft StarClan gesproken.’ Want zeg nou eerlijk, zou StarClan zomaar hun leider zonder antwoorden laten gaan? Dat kon toch niet?

Settleddust wist het ook niet meer. Waarom StarClan dan niet sprak, dat Tallstar wegging zonder iets te zeggen. Hij zuchtte en keek Pepperpaw aan met een pijnlijke blik in zijn ogen. ‘Hij heeft vast een goede reden,’ miauwde hij toen zachtjes. Hij liep dichter naar Pepperpaw toe en gaf haar zachtjes een kopje. ‘Misschien heeft hij een geheime missie van StarClan, die niemand mocht weten. Het hoeft niet slecht te zijn,’ miauwde hij zachtjes. Wie wist, het kon vanalles zijn. En hij hoopte ook echt met heel zijn hart dat het iets goeds was, dat het ongevaarlijk was en dat hij binnen de kortste keren weer terug thuis zou zijn. Maar je kon het gewoon niet weten. Hij had niets gezegd.

Settleddust keek de poes aan. Hij voelde heus wel medelijden met hem. Hij leunde even terug tegen haar aan en zuchtte diep. ‘Het komt vast wel goed. Tallstar is dom, maar niet zó dom,’ miauwde hij met een flauw glimlachje. Toen ze overeind kwam volgde hij haar weer op de voet. Ze keken elkaar aan en iets verbazingwekkends kwam uit haar mond. Hij glimlachte en knikte. ‘Ik dacht dat je het nooit zou vragen,’ snorde hij. Hij spitste zijn oren en hief zijn kop, waardoor hij om zich keek. Hij proefde kort de lucht. ‘Hierheen,’ miauwde hij, waarna hij op een rustig tempo de weg terug door de straten begon te nemen. En nee, ze zouden nu niet over hoge hekken gaan klimmen. Nu-uh.

Oh ja, natuurlijk verdedigde ze Tallstar. Haar grote held. Hij rolde zijn ogen. Objectief gezien was de kater een warboel. Dat hij het ooit tot leider had geschopt. Maar ja, hij mocht niet aan de keuze van de sterren twijfelen, noch aan de leiders voor Tallstar. ‘Wel een beetje, geef toe,’ miauwde hij toen plagend. Maar ze volgde hem. Hij liep weer langs het hek terug, terug naar de opening waar hij eerder ook doorheen was gegaan. Het was nu niet ver meer, voordat ze weer richting het dennenbos zouden kunnen gaan. Hij keek even om naar Pepperpaw, die hem nu nog braaf leek te volgen.

Settleddust zuchtte. Ze konden hier een eeuwig welles-nietus spelletje van maken. Hij wandelde weer door langs het hek, zijn eigen geurspoor volgend maar dan in tegenovergestelde richting. Hij hoopte maar dat hun terugweg net zo makkelijk zou verlopen als hun heenweg. ‘Oké, oké,’ gaf hij dan uiteindelijk toe aan de apprentice. Hij keek om naar de poes en rolde zijn ogen. ‘Maar kom niet weer bij mij als hij weer wat doms doet,’ miauwde hij plagend, waarna hij de pas versnelde. Hoe eerder ze uit deze stinkplek waren, hoe beter.