[Settleddust] Ready, set, go

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw haar blik lag op de grens van het gebied terwijl ze tussen de dennenbomen door manoeuvreerde. Vandaag had ze ruzie gehad met een apprentice, wie haar had gezegd dat ze niet thuis hoorde in Shadowclan. Dit had haar zo gestoken dat ze er meteen van tussen was gegaan. Als haar papa er nog geweest was, had niemand dat waarschijnlijk tegen haar durven zeggen! Vandaar ook dat ze met hernieuwde kracht op zoek naar hem wilde en, om eerlijk te zijn, waren er nog maar weinig plekken waar ze hem nog niet had gezocht. De tweebeenplaats. Als Sinclaw naar Bloodclan was, dan zou haar papa daar misschien ook zijn! Voor een moment aarzelde Pepperpaw, waarna ze de grens over stapte in de richting van de tweebeenplaats. Ze had niemand gezegd waar ze heen ging, dus hopelijk zou niemand haar missen tot zonsondergang en dan zou ze wel weer terug zijn.

[Eerste post voor Settleddust]}

Settleddust was in zijn eentje het kamp uit gegaan. Sinds zijn gesprekje met Acorndust deed hij keihard zijn best voor de clan. Hij wilde het zijn oude mentor zo makkelijk mogelijk maken. Alles om gewoon het gevoel dat het normale leven gewoon door ging, ook al hadden ze nu alleen een deputy, een spoorloze leider en een verrader die een blinde queen had aangevallen. Ja, buiten dat, was het gewoon normaal. Er moest nog steeds gejaagd worden en gepatrouilleerd. En hij zag wel dat Acorndust zijn best deed, maar het bleef natuurlijk lastig. Hij zocht tussen de bomen en de stuiken naar een spoor van prooi. De gure wind had ervoor gezorgd dat veel waren verstopt. Het enige wat hij opmerkte was een geurspoor van zijn zusje. Wat deed Pepperpaw alleen buiten het kamp? Acorndust had verteld dat apprentices niet meer alleen naar buiten mochten. Hij zuchtte en begon het spoor dan ook direct te volgen. Toen hij doorkreeg dat het richting de grens leidde, begon hij zijn pas te versnellen. Waar was ze mee bezig? Zijn haren kwamen wat overeind en hij rende tussen de dennenbomen door. Hij spotte net hoe ze over de grens stapte, richting de tweebeenplaats. ‘Pep!’ schreeuwde hij luid toen hij haar probeerde in te halen. ‘Pepper, stop!’ sprak hij streng, op een grauwende toon. Wilde ze dood ofzo?

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{De woorden spookten door haar hoofd. Ze hoorde hier niet, waarom ze er uberhaupt nog was, dat het misschien wel haar schuld was dat haar papa weg was gegaan. Cottonpaw had zijn doelwit flink geraakt en haar hart een flinke deuk gegeven. Ze moest haar vader terughalen, dan was alles weer normaal. Haar pels piekte alle kanten op toen een stem achter haar galmde en ze bevroor in haar eigen sporen voor een paar hartslagen. Settleddust.. Ze zou gewoon heel hard kunnen wegrennen, zich om kunnen draaien en er vandoor gaan. Maar voor nu bleef ze nog op haar plek staan, zich alleen wat omdraaiend naar de kater met opgezette pels, een betrapte blik in haar ogen en haar oren in haar nek gedrukt. Woorden bleven in haar keel steken, dus ze staarde enkel naar hem met een opgejaagde blik in haar ogen, nog geen pootstap dichter bij de grens zettend.}

Settleddust verkleinde de afstand tussen de twee, Pepperpaw nog steeds net aan de verkeerde kant van de grens. De bezorgdheid stond in zijn ogen toen hij dichterbij haar kwam. Ze keek betrapt, haar pels uitgezet en haar oren in haar nek. Ja, beter! Wat dacht ze wel niet. Maar Settleddust kon nooit lang boos op haar blijven en ze had vast wel een reden voor haar domme actie. Maar als ze nou eventjes twee tellen stil kon staan en nadenken over wat ze op het punt stond te doen. Het schreeuwde overal rode vlaggen. Ze bleef sprakeloos toen hij bij haar kwam. Het liefst wilde hij haar aan haar nekvel terugtrekken, maar hij bleef op zijn hoede toen hij zijn snelheid minderde en voorzichtige passen naar haar zette. ‘Pepper, kom terug. Je weet dat je niet alleen buiten kamp mag zijn,’ miauwde hij zo kalm als hij kon. Maar de bezorgdheid schemerde sterk door zijn stem en zijn houding. Hij hield zijn kop laag en zijn groene ogen schitterden vragend.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Het liefste zou ze zich omdraaien en heel hard rennen, buiten het bereik van Settleddust. Ze wisten allebei dat Pepperpaw veel harder kon rennen en dus hem kwijt zou raken. Toch wilde, durfde ze het niet om zich om te draaien en te rennen. Dus bleef ze staan, als aan de grond genageld. Ze kromp enkel wat ineen toen Settleddust haar naderde. "Maar ik moet Papa vinden!" reageerde ze verstikt, emotioneel, "A-anders hoor ik niet t-thuis in Shadowclan!" Haar stem begon te breken terwijl ze de woorden uitsprak. Zoveel katten behandelden haar ineens anders. Wist Settleddust het? Wist Settleddust wat Acorndust wist? Ze wilde helemaal niet dat iemand het wist. Acorndust had immers ongelijk, Tallstar was haar vader en niemand anders! En daarom was ze ook Shadowclan!}

Pepperpaw bleef staan, voor nu dan. Settleddust naderde haar en hoe dichterbij hij kwam, hoe meer hij zag hoe van streek ze was. Ze leek bijna bang voor hem. De bezorgdheid tekende zijn gezicht. Haar woorden gaven hem een steek in zijn hart. Hij kende de onzekerheid, het gevoel dat je niet ergens thuishoorde. Maar dat Tallstar weg was, betekende niet dat zij ook weg moest. Settleddust was nu immers ook familie. ‘Waar heb je het over? Natuurlijk hoor je in ShadowClan thuis,’ miauwde hij kalm terwijl hij nog enkele passe dichterbij kwam. Zijn ogen stonden zacht, smekend dat ze niet weg zou rennen. ‘Niemand kan dat ooit veranderen. Niet ik, niet Tallstar...’ miauwde hij zachtjes. Hij knipperde langzaam, waarna hij nog een paar passen dichterbij kwam. Hij hoopte dat hij haar zo in haar poten kon sluiten. ‘We zijn familie.’

Pepperpaw haar blik stond verwilderd. Tussen de hoge grashalmen die het naaldwoud van de twolegplace scheidden stond ze als een klein bolletje met achteruit gelegde oren. De wind woei door haar vacht heen, alsof het haar naar de tweebeenplaats wilde dwingen. Ze wilde ook het liefste rennen, maar iets aan Settleddust zijn ogen leek haar aan haar plek te nagelen. Ze bleef ze vasthouden, al wilde ze het liefste rennen, de teleurstelling en het verdriet in zijn blik vermijden, tot hij begon te spreken, toen ging haar blik naar beneden, naar haar voetjes. "Cottonpaw zei dat ik weg moest.." fluisterde ze zachtjes, haar oren diep in haar nek drukkend, toch voorkwam dit niet dat er een warm gevoel door haar lichaam heen verspreidde toen Settleddust uitsprak dat ze familie waren. Haar mondje ging even open en haar blik omhoog. Ze waren.. familie.. Dat was waar.. Ze waren familie.. Langzaam maar zeker stapte Pepperpaw naar voren, de afstand tussen haar en Settleddust overbruggend. Zachtjes drukte ze haar voorhoofd tegen zijn borstkas aan terwijl ze beefde op haar voetjes.

Cottonpaw? Iemand die hij nodig bij de lurven moest pakken. Hij zou zich ook moeten schamen, met Sinclaw als moeder. Waarschijnlijk uitte hij zijn frustraties alleen maar om het door te geven naar Pepperpaw. ‘Cottonpaw heeft het fout. Hij is waarschijnlijk zelf onzeker,’ miauwde hij toen kalm om Pepperpaw gerust te stellen, maar vanbinnen kookte hij. Hij wist dat jongelui hard was, maar dat was gewoon simpelweg wreed. Maar zijn woorden leken te helpen. Pepperpaw kwam naar hem toe en ze drukte haar kop tegen zijn borstkas aan. Meteen drukte hij zijn kop op de harde en sloeg een poot om haar schouders heen en drukte haar stevig tegen hem aan. ‘Oh Pep,’ murmelde hij zachtjes. Ze had het waarschijnlijk zo ontzettend moeilijk. Dan leek wegrennen de makkelijkste optie. ‘Tallstar komt vast vanzelf weer terug. Maar als het niet is zoals je verwacht of hoopt, ik ben altijd, áltijd hier voor je.’ Hij sloot zijn ogen en hield haar dicht bij hem. Als hij er nog was, dan was er nooit een reden om weg te rennen.

Pepperpaw voelde zich wat verstikt, maar de warme vacht van haar grote broer was een welkome verbetering van deze situatie. Ze begroef haar neusje dan ook gewillig in zijn tabby met witte pels en liet haar oogjes wat dichtvallen. Ze luisterde in stilte naar zijn woorden en knikte zachtjes. Een warm gevoel liet haar hart sneller kloppen. Settleddust hield echt van haar. "Dank je Settleddust.. Ik zou ook nooit meer zonder je willen. " Ze liet haar kop tegen zijn borstkas rusten, luisterend naar zijn kloppende hart. Wat was ze ook dom geweest. Ze was haar papa kwijt.. Maar had zoveel meer familie in Shadowclan nu. "Ik wilde papa gaan zoeken in de twolegplace." gaf ze vervolgens stilletjes toe.

Pepperpaw leek te ontspannen. Settleddust liet haar uiteindelijk was los toen ze miauwde dat ze ook niet meer zonder hem wilde. Goed. Ze waren nu familie, en die bleven bij elkaar, kostte wat het kostte. Hij legde zijn wang op haar kruin toen ze miauwde dat ze Tallstar wilde zoeken in de tweebeenplaats. Hij fronste, waarna hij zijn kop weer van haar afhaalde en haar blik probeerde te zoeken. ‘Ik snap het,’ murmelde hij eerst. Echt. Natuurlijk wilde ze hem vinden. Ze hield met heel haar hartje van haar vader. En als het zo onbegrijpelijk leek, dan wilde ze antwoorden. ‘Maar het is daar gevaarlijk. De kans dat je een kat met slechte bedoelingen daar tegen komt is zoveel groter. En zeker sinds Slatefur...’ Hij hield even zijn bek. Hij wilde het ook niet te eng maken, dat als je voet in het territorium zette je direct om het leven werd gebracht. Hij zuchtte. ‘Ik wil gewoon dat je veilig bent.’

Wat beschaamd keek Pepperpaw naar haar pootjes. Nu Settleddust het zo zei klonk het ook wel ongelofelijk dom wat ze wilde ondernemen. Maar tegelijkertijd kwam het vanuit een goede plek. Ze wilde immers alleen maar haar papa terug.. toch? Vandaar ook dat ze toch wel een beetje tegen begon te pruttelen, tegen beter weten in. "Maar Sinclaw was altijd heel erg lief tegen mij.. Ze zou me waarschijnlijk niks doen Settled.." Bij zijn volgende woorden drukte ze opnieuw haar hoofdje zijn borstvacht in, toch een beetje verlegen van zijn lieve woorden. Ze mocht maar blij zijn met zo'n grote, lieve familie.

Pepperpaw was erg onschuldig. Het was één van haar goeie kwaliteiten om altijd het goeie in een ander te zien. In Tallstar, in Sinclaw. Misschien nog wel tientallen andere katten. ‘Maar Sinclaw is niet de enige kat die daar leeft,’ miauwde hij. ‘BloodClan heeft veel slechte katten. En er zijn daar tweebenen, honden.. Het is niet veilig,’ miauwde hij vervolgens, waarna hij een likje over haar kruin gaf. Hij zuchtte en liet zijn kin even op haar kop rusten. ‘Laten we naar huis gaan, daar kunnen we verder praten,’ murmelde hij. Over alles waar ze dwars mee zat. Het was waarschijnlijk zoveel voor zo'n jonge kat. Het was geen wonder dat ze wanhopige uitwegen probeerde te zoeken. Hij herkende dat.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw draaide haar oren wat naar achteren terwijl Settleddust, oh zo logisch, tegen haar sprak. Ze wilde geen logica, ze wilde alleen maar haar vader. Ze voelde tranen achter haar ogen prikken terwijl angst haar hart vulde. "Ik heb wel eens Bloodclanners gesproken.." prevelde ze zachtjes, "Acorndust vond ze heel naar.. maar zo eng leken ze niet.." Brat leek best oké. This aged badly. En geen enkele kat kon.. puur slecht zijn toch? Er waren altijd redenen. "Maar ik moet papa zoeken.." pruttelde ze stilletjes tegen, al brokkelde haar weerstand al vrij snel af. Ze keek weg van haar grote broer, over haar schouder naar de tweebeenplaats.}

Och Pepperpaw. Zo naïef. Dat ze al eens met BloodClanners had gesproken. Acorndust had er al een logica in proberen te praten. Hij bleef even stil. Misschien waren er anderen die goed leken, maar ze hadden altijd een dubbele agenda. ‘Ja kan ze niet vertrouwen. Nooit.’ Miauwde hij toen. Toen pruttelde ze nog dat ze haar vader moest zoeken. Hij fronste, zoveel medelijden. Ze was haar hele wereld kwijt, hij begreep het, maar dit was niet het antwoord, hoe lastig het ook moest zijn voor haar om toe te geven. ‘Natuurlijk Pepper, maar het kan niet, niet daar.’ Hij moest even hard zijn. BloodClan, hij kon het niet riskeren. En mocht Tallstar wel in de tweebeenplaats zijn, was dat alleen maar meer slecht nieuws. ‘Kom alsjeblieft mee naar huis,’ murmelde hij vervolgens.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Tranen glinsterden in haar ogen terwijl ze over haar schouder keek naar de tweebeenplaats, in haar ogen de laatste plek waar ze hem nog zou kunnen vinden. Maar.. Het kon niet, niet nu. Misschien.. misschien dat het later nog kon, als Settleddust haar niet vond.. Maar niet nu. Zwijgzaam stapte ze naar haar grote broer toe en drukte ze haar hoofdje tegen zijn schouder terwijl de tranen in stilte langs haar neusbrug naar beneden drupten. Ze ging echter niet tegen haar grote broer in, zei niks. Ze was klaar om mee te gaan}

Hij voelde echt wel voor haar, echt. En ze mocht hem nu een zak vinden, maar hij deed wat het beste was voor haar. Hij gaf haar een lik over haar kop toen ze tegen hem aan drukte. ‘Kom, laten we hier weg gaan,’ murmelde hij zachtjes in tegen haar. Waarna hij opstond en terug liet naar ShadowClan territorium. Maar hij liep langzaam en ook wat beduusd. Arme Pepperpaw. Hij begreep Tallstar gewoon echt niet. Echt. Niet. Hij zou een hele goeie uitleg moeten hebben, een hele goeie. Want wat in de sterren zou hij haar achterlaten. Hij had toch alles wat hij nodig had in ShadowClan?

- Topic uit??

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Ze bleef een tijde staan, tegen Settled aan, haar ogen gesloten zodat ze de wereld kon buitensluiten. Pas toen Settleddust een troostende lik over haar kop gaf en aangaf dat ze beter konden gaan, wierp Pepperpaw nog één blik op de tweebeenplaats. Ze voelde gewoon.. het kon niet anders dan dat haar vader daar was. Het kon niet anders. Ze liep niet mee. Ze bleef staan, ze bleef kijken. "Sorry Settleddust.." murmelde ze zachtjes, bijna onverstaanbaar, "ik moet papa redden." En toen, alsof er een knop omging in haar kop, schoot ze weg als een pijl uit een boog, de Twolegplace toch in.}

Settleddust dacht dat hij Pepper had overgehaald, dat als ze thuis waren er goed over zouden kunnen praten. Maar, opeens voelde hij Pepperpaw uit zijn straal verdwijnen en zag hij haar blijven staan. Hij stopte en keek verward op. Ze verontschuldigde zich. Oh nee, hij voelde het al aankomen. ‘Pep,’ miauwde hij dan ook waarschuwend. Toen ze ook zei dat ze Tallstar moest redden. ‘Niet- PEP!’ schreeuwde hij kwaad toen ze dan toch wegrende. StarClan verdomme. Hij vloekte hardop, de achtervolging inzettend. Hij wist dat hij gewoon niet sneller dan haar was. Verdomd, WindClan bloed van dat kind. Hij gromde en probeerde nog een tandje bij te zetten. ‘Pep, stop!’ schreeuwde hij haar na. De tweebeenplaats kwam gevaarlijk dichtbij. Nee, nee, nee. Ach! Waarom luisterde ze niet gewoon. Was hij niet even veel waard als Tallstar? ‘Pepperpaw!’ schreeuwde hij toen hij haar uit het zicht begon te verliezen. ‘Kom TERUG!’

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Ze wist niet wat er gebeurde dat de knop om ging. Angst voor haar plaats in Shadowclan? Angst dat haar vader dood was? Angst dat haar wereld instortte? Maar wat ze wel wist, was dat ze nu niet meer terug kon. Ze was sneller dan Settleddust, dus toen ze de tweebeenplaats inracete, keek ze niet om. Ze zette zich af, sprong op een vreemde zilveren trommel en sprong een hoog hek op, koortsachtig om zich heen kijkend. "Papa? Papa?" Misschien kon ze hem vinden voordat Settleddust haar bij de kladden had.}

Waar zat ze? Hij rende door, nu puur focussend op haar geur. Hij scheurde door en uiteindelijk begon de grond in stenen te veranderen. Het kraste over zijn zachte pootkussens die helemaal gewend waren aan zachte bosgrond. Hij vloekte opnieuw. Pepper, hij zou haar villen. Figuurlijk dan, maar ahh! Hij volgde haar geur verder en meende wat gerommel te horen. Hij rende naar het geluid en hij zag haar vervolgens heel hoog op een hek zitten. Hij voelde meteen een brok in zijn keel toen hij zo omhoog keek, en herinnerde zich in een flits toen hij Pepperpaw een boom op had gejaagd, gevolgd door een helse pijn in zijn staart. Hij zou nooit meer kunnen klimmen, hij was er bang voor. Hij slikte en knipperde het beeld weg. ‘Pepper, kom naar beneden,’ sprak hij dan ook op een strenge toon. Geen tegenspraak meer. Gewoon luisteren, nu.

Onderwerp: Re: [Settleddust] Ready, set, go