I'm not trying to cause a big sensation

Wren keek met een schuin hoofd naar de waterval. Ze was bijna in trans gebracht door het eindeloze ruizen van het water. Het monotone geluid was ergens hypnotiserend en het was ook een perfect metafoor voor het leven in de grotten. Saai! Daar moest verandering in komen en wel heel snel. Opeens schrok de kleine lapjeskat op en draaide zich snel om. Wie zou haar slachtoffer worden? Al snel kwam het grijsbruine gestalte van haar broer Turtle op haar netvlies. Het doelwit was vastgesteld. Met een luide strijdkreet stormde ze op hem af en ze sprong hoog op, met het doel hem te pletten. ‘Tuurtleee!’ kirde ze blij terwijl ze nog door de lucht suisde.

- Turtle eerst

Ze mochten de grot nog niet uit, daarvoor moesten ze nog even wachten. Hij vond de grot af en toe maar druk, vooral nu het kouder was en niet iedereen altijd buiten de grot wilde zijn. Hij was dan ook net op weg om een wat rustiger plekje te vinden waar hij kon gaan liggen toen hij zijn naam hoorde. Hij draaide snel zijn kop in de richting waar het vandaan kwam en werd vrijwel meteen begroet door het lichaam van zijn zusje dat naar hem toe kwam. Hij dook snel naar beneden in de hoop dat ze over hem heen zou gaan, want hij had niet echt zin in een botsing.

Wrens ogen werden groot en ze wist op het moment dat Turtle bukte dat ze hem voorbij zou gaan. Ze had de sprong namelijk zó goed ingeschat. Met een zachte woesj vloog ze over hem neer, waarna ze geen tijd had om op haar pootjes weer voor zich uit te strekken en ze met een luide plof op de kale grotvloer crashte. ‘Oef,’ kraamde ze uit, waarna ze overeind krabbelde. Pfft, stomme Turtle. Ze had zich niet écht zeer gedaan, maar alsnog was dit Turtles fout. Meteen draaide de jonge calico zich om en staarde kwaad haar broer aan. ‘Turtle!’ mauwde ze verontwaardigd. Dit was helemaal niet de bedoeling geweest. Knorrig probeerde ze daarom een pootje op zijn neus te slaan, haar klauwtjes vanzelfsprekend bedekt.

Hij was gelukkig op tijd naar beneden gedoken, waardoor Wren over hem heen vloog en ergens achter hem landde. Voorzichtig draaide hij zich om, om te kijken of zijn zusje zich niet bezeerd had, want dat had hij niet gewild. Hij wilde alleen niet hebben dat ze tegen hem aan was gekomen en hem misschien pijn had gedaan. Aan haar blik te zien was ze niet blij dat hij haar ontweken had en de poot die naar zijn snuit toe kwam bewees dat al te meer. Hij wilde het liefst nog een keer wegduiken, maar hij wist dat dat alleen maar meer frustratie bij Wren op zou leveren, dus besloot hij te proberen haar poot weg te slaan met zijn eigen voor deze zijn neus zou kunnen raken.

Wren haar tweede slag werd ook afgeweerd door haar broer. Turtle moest echt even kappen. ‘Aargh,’ bromde ze gefrustreerd. Dit was gewoon niet grappig meer. Ergens knaagde achterin Wren haar koppie dat ze gewoon sneller moest zijn, beter. Maar nee, dat was even niet de kwestie. Turtle wilde gewoon niet meedoen in het spelletje. Wren staartje zwiepte heftig heen en weer, waarna ze gewoon nogmaals de kittenpletter wilde proberen. Há, hij zou vast niet verwachten dat ze het twee keer zou doen! En nu was ze voor zijn neus, dus te overbruggen afstand was korter. Met twee uitgestrekte voorpoten probeerde ze om zijn nek te slaan en mee te nemen in haar sprong. Het doel was natuurlijk dat ze bovenop hem zou landen, en hij geen kant meer op zou kunnen. Ondanks ze kleiner was dan hem.

Hij had hier eerlijk gezegd niet heel veel zin in momenteel, maar hij wilde Wren ook weer niet per ongeluk pijn doen, dus misschien was het beter om voor nu met haar mee te gaan. Ook al hoopte hij wel dat dit niet zou eindigen in pijn voor hem. Toen hij dan ook merkte dat zijn zusje haar poten om zijn nek heen probeerde te slaan en hem zo naar de grond te werken liet hij zich deze keer makkelijk meegaan. Deze keer hoefde dit tenslotte niet pijnlijk te zijn. Zo kwam hij dan ook op zijn rug terecht met Wren boven zich en hij hield zijn blik op haar gericht. "Wat wil je?" Hij hoopte dat ze nu had wat ze wilde, maar dat was nog te bezien.

Victorie was aan haar! Wren spon uitgelaten toen ze haar broer mee kreeg op de grond en Wren drukte triomfantelijk haar voorpootjes op zijn borst. ‘Ik heb je!’ zei ze met een speels grommende toon, helemaal in haar nopjes. Toen vroeg haar broer opeens wat ze wou, en Wren kreeg een verontwaardigde blik op haar gezicht. Nou ja zeg, had ie het nog niet door? ‘Gewoon lol hebben.’ Wren stapte van haar broer af zodat hij op kon staan. Snapte hij het dan niet? Een beetje stoeien om de dag door te komen? ‘Ik moet toch iets verzinnen om het hier draaglijk te maken?’ verzuchtte de calico dramatisch. Dat snapte Turtle toch wel?

Wren stapte snel genoeg van hem af na zijn vraag en hij krabbelde dan ook overeind. Hij had het stoeien nooit zo leuk gevonden als zijn siblings en hij deed dan ook mee wanneer het nodig was, maar anders niet. "Er zijn zoveel andere dingen om te doen." Sprak hij dan ook, ook al kon hij haar ongeduldigheid wel begrijpen. Zelf wilde hij ook dolgraag naar buiten om te zien wat daar allemaal te ontdekken viel. "Ook al wil ik ook wel naar buiten kunnen." Vervolgde hij en liet zijn blik op Wren rusten. Eens zien wat ze daarop te zeggen zou hebben.

Turtle was soms echt saai. Als ze wilde stoeien kon ze beter met Rumble spelen. Met een dramatisch zucht liet Wren zich dan ook op de grotvloer vallen en keek chagrijnig naar haar broer. Toen hij zei dat er zoveel andere dingen te doen waren, bromde ze knorrig. ‘Wat dan?’ bitste ze fel terug. Voor haar gevoel had ze elk spelletje al duizend keer gespeeld! Hij klonk net als hun moeder. Wren keek knorrig weg en haar blik viel verlangend op de uitgang, totdat Turtles woorden haar interesse weer wekten. ‘Ja, je snapt het dus wél!’ zei ze terwijl ze weer opsprong. Wren staartje schoot weer in de lucht en ze keek uitdagend haar broer aan. ‘Durf je wel?’

Hij had moeten verwachten dat zijn woorden deze reactie bij Wren zouden opwekken, maar stiekem was het ook wat hij wilde. Proberen om naar buiten te gaan en te zien wat daar was, ook al zou iemand waarschijnlijk boos op hun worden. "Tuurlijk durf ik." Sprak hij dan ook en een kleine grijns verscheen op zijn gezicht. "Durf jij wel?" Daagde hij haar nu ook uit. Als zij eerst ging zou het beter zijn, dan kon hij alles mooi in de gaten houden en haar hopelijk kunnen waarschuwen wanneer ze beter niet verder konden gaan.

Wren haar bekje viel open toen Turtle, van iedereen, Túrtle haar uitdaagde of ze wel naar buiten durfde. Turtle was de rustige uit hun nest, ze had nooit verwacht dat hij zoiets zou… ja, wat bedoelde hij hier eigenlijk mee. ‘Natuurlijk!’ bitste ze fel naar haar broer. Uitdagend zwiepte ze met haar staartje heen en weer en ze stapte dichter naar haar broer en staarde hem strak aan. ‘Maar je durft het vast niet voordat je officieel een to-be bent.’ Nee, brave Turtle durfde vast niet de regeltjes te breken. Want er was hier toch zoveel andere leuke dingen binnen te doen. Wren had een beetje een kleinerende blik op haar kopje. Pfft, dat hij durfde te vragen of ze wel naar buiten durfde. Laat haar niet lachen!

Blijkbaar had hij iets losgemaakt bij Wren, maar hij kon het niet helpen dat hij zelf ook nieuwsgierig was hoe het buiten was. Alleen zouden ze heel goed moeten oppassen dat niemand hun zou zien en niet lang wegblijven. "Zolang we niet gepakt worden kunnen we best een keer naar buiten." Sprak hij dan ook. Toch zou het niet makkelijk worden met maar een uitgang van de grot waar vaak genoeg katten doorheen kwamen en er waren er vast ook wel genoeg die erop zouden letten dat er geen kittens naar buiten gaan. "Dus denk je dat we naar buiten kunnen zonder dat iemand ons zal zien?" Of dit was meer zijn taak. Om een manier te bedenken om naar buiten te gaan. Hij liet wat bedenkelijk zijn blik rondgaan en telde het aantal katten dat er waren. Als niemand zou opletten was het niet onmogelijk.

Wren knikte instemmend toen zijn broer zei dat ze best wel eens naar buiten konden. Tuurlijk, ze waren oud en slim genoeg. Hen zou niets overkomen. Dan kon Skyteller ook meteen zien dat ze wel eventjes eerder to-be konden worden. Voor haar konden ze meteen wel vertrekken. Bij Turtles volgende vraag kantelde Wren nadenkend haar kopje. ‘Gewoon, stil en snel zijn,’ miauwde Wren doodsimpel. Ja, er was heus geen kat die constant zijn kop op de ingang van de den gericht had! Dat was gekkenwerk… ‘Oude katten zijn heus niet zó precies,’ sprak Wren zelfverzekerd. Maar misschien konden ze nog wel hun kansen vergroten. Een afleidingsmanoeuvre, maar wat dan..? ‘Maar als we nou een steen naar de andere kant van de grot schieten, dat dat lawaai maakt, dan kijkt iedereen de verkeerde kant op als wij naar buiten gaan!’ Ja! Geniaal plan! Wren verbaasde zichzelf nog wel eens met haar eigen vindingrijkheid. Ja, dit moest werken.

Kort dacht hij na over de suggesties die Wren had gegeven. Afleiding zou kunnen werken, ook al vroeg hij zich wel af of sommige niet juist naar de bron zouden kijken in plaats van de plek waar de steen terecht kwam. Toch konden ze het altijd proberen. "Een afleiding klinkt als het beste plan." Hij liet zijn blik rondgaan, op zoek naar een steen die ze zouden kunnen gebruiken. "Zorg er alleen voor dat niemand je de steen ook weg ziet schieten." Sprak hij terwijl hij de steen voor haar plaatste. Hij ging er vanuit dat Wren er beter in zou zijn dan hij.

Wren knikte standvastig toen Turtle instemde met haar plan. Zouden ze het nu in werking zetten? Zouden ze dit gaan doen? Wren knipperde nog een keer verbaasd met haar ogen, het leek er wel op dat Turtle hier echt mee in zou stemmen. Ze zouden de grot gaan vertrekken. Hihi, dat zou Rumble leuk vinden! Hij zou zó jaloers zijn. Wren zwiepte resoluut met haar staart toen Turtle zei dat ze niet ontdekt mochten worden, en vervolgens een steen voor haar plaatste. Ze gingen dit doen. Nu! Verbazing schitterde kort in haar oogjes, waarna ze de steen naar zich toe trok. ‘Natuurlijk niet!’ sprak ze verontwaardigd. Wren kon super goed sluipen. Ze zouden dit ongezien kunnen doen. ‘Jij moet gewoon even voor me gaan zitten, dan ziet niemand me het doen.’ Ja, goed plan. Wren pakte de steen en met trotse pasjes ging ze al naar de ingang toe en bleef er vlak voor zitten. Vanaf hier kon ze de steen gooien en vervolgens konden ze meteen wegrennen. Ja, dit was waterdicht.

Kort twijfelde hij of het een slim plan was om voor Wren te gaan zitten, terwijl ze de steen zou wegschieten, want straks zou ze hem raken. Hij was alleen niet van plan er iets op te zeggen, want hij ging er vanuit dat Wren wist wat ze deed. Of dat hoopte hij tenminste. Hij zette zich voor haar neer en hield zijn blik op de steen gericht, wachtende tot ze hem weg zou schieten. Dan konden ze daarna meteen door de opening gaan en hopelijk buiten komen voor iemand het door had.

Wren stak haar tong geconcentreerd uit haar bekkie toen Turtle voor haar was gaan zitten. Het zou niet lang meer duren en ze zou weer de frisse lucht ruiken. Wren keek even op naar de plek waar ze de steen heen wilde schieten, maar het zou over Turtle zijn kop moeten. Geen probleem, ze was een professional. Ze wipte de kiezelsteen op haar poot en balanceerde hem voorzichtig. Toen met een zwaai schoot ze de kiezel tussen Turtles oren en met schuifelde pootjes dacht ze niet lager na. Voordat ze de steen al hoorde landen was ze al in beweging en scheurde naar de uitgang. Twee tellen later landde de steen. Wren keek nog één keer over haar schouder of Turtle al de achtervolging in had gezet, haar helderblauwe ogen wild van plezier.  

Hij hoopte dat dit goed ging komen. Hij hield zijn ogen strak op de steen gericht, want hij had een gevoel dat hij al wist waar Wren de steen naartoe wilde schieten en dat was ergens achter hem. Hij kon het dan ook niet helpen om iets in elkaar te duiken toen de steen tussen zijn oren door schoot, maar hij had geen tijd om te wachten tot de steen zou landen, want Wren was er vandoor. Snel volgde hij achter haar aan, hopende dat de steen, die hij nu hoorde vallen, genoeg afleiding zou zijn. Ze waren zo dichtbij nu! Zijn snorharen trilden van opwinding, maar hij wist dat hij stil moest blijven, want anders zouden ze ontdekt worden.

Wren scheurde de hoek om en weer proefde ze de buitenlucht. Ze was al een keertje met Bee mee naar buiten geweest. Dat mocht, hij was erbij. Maar dit was natuurlijk stiekem. Kittens mochten niet naar buiten. Ghehe, maar wat niet weet, wat niet deert. Wrens nageltjes krasten over de stenen vloer van de buitenlucht toen ze voorbij de waterval scheurden en ze werd begroet door frisse bergwinden en een zwak zonnetje. Wren besloot kort buiten achterom te kijken en zag dat Turtle haar volgde. Ze giechelde opgewonden. ‘Zie je dat ik wel durf!’ mauwde ze stoer, waarna ze stuiterend op haar plek stond. Daarna glommen haar blauwe oogjes uitdagend en keek haar broer aan. ‘Hoe ver durf jij weg te gaan?’ Wat er ook zou gebeuren, Wren zou altijd een stapje verder durven. Maar nu Turtle nog.

Wren was al naar buiten en hij volgde dan ook de bocht om. Nu waren ze nog achter de waterval, dus dit voelde nog niet echt als buiten de grot, ook al was het zeker een mooi gezicht, de waterval. Hij volgde Wren verder tot ze voorbij de waterval waren en wat zon hadden. Het voelde prettig zo op zijn vacht, ondanks dat het nog vrij zwak was. De vraag werd hem gesteld tot waar hij zou durven te gaan. Hij liet zijn blik rondgaan, ze zouden nog wel een stukje verder kunnen. "Sowieso tot daar en misschien wel verder." Sprak hij terwijl hij een steen in de verte aanwees. Dit zou moeten lukken, zolang ze maar niet gesnapt werden. Hij begon dan ook voorzichtig in de richting van de steen te lopen, de omgeving in de gaten blijven houdend.