I'm not trying to cause a big sensation

Wren volgde zijn blik naar een steen verderop en Turtle begon al te lopen. Hoho, niet zo snel. Wren zou eerst zijn. En ze scheurde meteen achter haar broertje aan op een moordend tempo en wilde hem zo snel mogelijk inhalen. Het duurde niet lang voordat ze bij de steen waren die Turtle aanwees en ze sprong erbovenop. Ze keek achterom naar de ingang van de grot. Oh nee, ze konden recht naar de ingang kijken! ‘We moeten verder weg gaan, hier kunnen we worden gesnapt vanuit de grot!’ Wren nam weer geen tijd om te treuzelen en sprong de steen af en scheurde verder richting het dal. En oh ja, ze was ook meteen al verder dan wat Turtle dacht dat hij durfde. Met uitdagende ogen keek ze naar haar broer. ‘Snel!’ piepte ze hem aanmoedigend aan. Hoe verder.. hoe beter!

De steen was misschien toch niet de beste plek geweest om uit te kiezen, want Wren had wel gelijk dat ze duidelijk zichtbaar waren vanaf de grotingang nu. Ze zouden snel beschutting moeten zoeken wilden ze niet hebben dat iemand hen zou vinden. Ergens was het geen goed idee om verder weg te gaan, maar gesnapt worden wilde hij niet, dus hij volgde al snel achter Wren aan. "Ik kom al!" Riep hij haar na, terwijl hij haar verder volgde in de richting van het dal. Hopelijk kwamen ze geen patrouille tegen, want dat zou niet best zijn.

Wren trippelde vrolijk verder, totdat de grot helemaal buiten het zicht was en ze stenen en kiezels onder haar voeten voelde. Het begon steeds ietsje begroeider te worden, met hier en daar een struik of wat grassprieten die zich koppig door de stenen door hadden weten te werken. Pas toen ze zeker wist dat ze veilig waren, stopte Wren en draaide zich om en wachtte totdat Turtle zich weer bij haar sloot, waarna ze opgewonden giechelde. ‘We zijn nu wel heel ver al hè?’ miauwde ze, waarbij ze haar enthousiasme bijna niet meer binnen perken kon houden. ‘Ik wist niet dat de bergen zó groot waren,’ mauwde ze met grote, blauwe fonkelende ogen. Haar ogen gingen naar de bergen die het dal omsloten. Onderin het dal kon ze bomen zien staan, maar ze leken piepklein vanaf hier. Ze blies haar borst op en keek alsof ze de wereld aankon. Ze was hier een reus!

Ze waren inderdaad ver. Hij liet zijn blik teruggaan naar de plek waar de ingang zou moeten zijn en merkte dat ze nu op zijn minst uit zicht waren. Dat was een goed teken, dan hoefden ze op dat deel niet meer te letten. Ze zouden alleen niet te ver moeten gaan, want dan zouden ze misschien niet meer terug kunnen komen. "Ze zijn zeker groot!" Sprak hij, terwijl hij zijn blik rond liet gaan. De grot had klein aangevoeld ondertussen, maar er was hier zoveel ruimte. De bomen voelden groot, maar tegelijkertijd klein vanaf de plek waar ze nu stonden, maar de bergen die hij in de verte kon zien waren zoveel groter.

Wren stond met haar bekje open te apegapen. Het was ongelooflijk, bizar. Wren keek naar haar broer en een glimlachje sierde haar gezicht, waarna een giecheltje over haar lippen rolde. ‘Dit is zó fout,’ giechelde ze blij. Haar enthousiasme weerscheen vlammend in haar ogen. Ze waren kittens, buiten de grot, zonder begeleiding. Ze waren eindelijk vrij! En geen één kat kon hun vertellen wat ze moesten doen. Wren huppelde nog een paar pasjes verder. De helling begon steiler naar beneden te gaan en kleine kiezelstenen en stof rolde onder haar poten verdaan toen ze nog een paar sprongetjes naar beneden nam. Haar ogen waren op een klif die weer omhoog ging, waar een padje langs leek te gaan. Maar om daar te komen, moesten ze eerst langs de helling. ‘Laten we daar heen gaan!’ kirde ze vrolijk, waarna ze weer wat stapjes naar voren zette.

Hij wist niet zeker of het een goed plan was om nog veel verder te gaan, maar ergens wilde hij niet de eerste zijn die op zou geven, dat zou hij namelijk voor altijd aan moeten horen en dat leek hem niet een slim plan. Hij volgde Wren dan ook verder en voelde hoe er steentjes onder zijn poten rolden. Voor een moment was hij bang om zijn grip te verliezen en gewoon naar beneden te rollen, maar voor nu ging het nog goed. Hij liet zijn blik naar de plek gaan die Wren aanwees en merkte de klif op. "Denk je dat we daar omhoog kunnen gaan?" Vroeg hij nog wel voor de zekerheid. Het voelde tenslotte voor hem niet aan als de meest veilige route, maar wie weet.

Wren keek fel om toen Turtle vroeg of ze er omhoog konden gaan. Ze rolde overdreven haar ogen. ‘Natuurlijk!’ miauwde ze standvastig. Haar oogjes gingen vastberaden naar de klif. ‘Wij kunnen alles!’ miauwde ze vervolgens zelfverzekerd. Wren nam nog een paar pasjes naar voren. Kiezelstenen stuiterde onder haar pootjes de helling af, maar haar ogen stonden gefixeerd op de plek waar ze heen wilde. Ze wilde omhoog, de wolken raken, daar waar de arenden vlogen! Wren keek naar een rots die iets uitstak en die hoger was. Aangekomen aan de voet van de rots, strekte ze haar voorpootjes omhoog en balanceerde op haar achterpootjes. Ze voelde een richel waar ze haar klauwen achter kon zetten. Ze zette af met haar achterpootjes en klauterde met inspannend gepuf de rots op. Toen ze eenmaal haar laatste achterpootje over de rand had geslagen, keek ze triomfantelijk terug naar haar broer. ‘Kom op, Turtle!’ riep ze vrolijk naar hem. ‘Het is makkelijk!’

Gespannen volgde hij Wren naar de klif en zag hoe ze omhoog klauterde. Nu werd van hem natuurlijk verwacht dat hij hetzelfde zou doen, maar hij werd nerveuzeer met de minuut die voorbij streek. Als eerste zou hij de rots op moeten komen, dat zou hopelijk lukken. Hij haalde een keer diep adem en bekeek de rots voor een moment tot hij een plek vond om zich aan vast te houde en pakte zich daar dan ook aan vast voor hij zichzelf voorzichtig omhoog trok en de rots opklom. Zijn hart bonste in zijn keel, maar snel genoeg was hij bovenaan de rots. "Wat nu?" Ergens vond hij het wel tijd om terug te gaan, want wie weet wat kon gebeuren, maar hij wilde ook weer niet toegeven.

Met wild enthousiaste ogen keek Wren aan hoe haar broer achter haar aan klauterde. Yes, hij kwam toch. Ze had niet verwacht dat hij zo ver zou durven te komen. Een brede grijns stond op haar gezicht, waarna Turtle vroeg wat ze nu moesten doen. ‘Verder natuurlijk!’ mauwde ze alsof het doodsimpel was. Ja, hallo, ze waren niet zo ver gekomen om nu al op te geven. Wren vernauwde haar oogjes naar Turtle. Hij leek een beetje zenuwachtig. Wacht, vond hij het eng? ‘Je bent toch niet bang?’ mauwde ze plagend. Nee, ze wilde Turtle echt niet als een blok aan haar been. ‘Toch?’ mauwde ze fel toen het antwoord haar niet snel genoeg kwam.

Hij begon nu wel te twijfelen of ze verder moesten gaan, tenslotte zouden ze ondertussen wel gemist worden in de grot en dan zouden ze naar hun moeten gaan zoeken. "Ik weet het niet." Begon hij dan ook, zijn blik terugwerpend naar waar de grot was. "Zouden ze ons ondertussen niet gaan zoeken?" Of zou niemand hun missen? Dat was natuurlijk ook nog mogelijk, maar daar wilde hij eigenlijk niet bij stilstaan.

Wren kreeg een verbaasd blikje op zijn gezicht. Wilde Turtle nu stoppen? Wrens verontwaardiging veranderde in boosheid. ‘Jíj wou de grot uit,’ mauwde ze toen bits naar haar broer. ‘Kon je niet eerder verzinnen dat ze ons zouden gaan zoeken?’ Wren draaide zich om en keek weer naar de volgende rots, een pad zoekend dat ze nog een stapje verder omhoog kon. ‘Ik weet niet wat jij gaat doen, maar ík ga door!’ Pfft, Turtle moest zich nu echt niet zo aanstellen. Ze hadden lol toch? Ze waren echte avonturiers, ontdekkingsreizigers! Geen kitten was zo ver gegaan als waar zij nu waren. Wren rekende haar sprong uit en sprong weer omhoog, aan de volgende rots hangend met haar voorpootjes, waarna ze zichzelf weer omhoog schopte en de volgende rots op klauterde.

Ergens wilde hij terug voor iemand hun zou vinden, maar hij wist dat hij Wren niet mee terug zou kunnen krijgen. Hij kon haar moeilijk alleen verder laten gaan. Een zucht ontsnapte uit zijn bek en hij keek toe hoe Wren ondertussen naar de volgende steen klom. "Hoe langer we wegblijven hoe groter de kans dat we gesnapt worden." Sprak hij nog wel, maar maakte de sprong toen achter haar aan om ook op de rots te klimmen. Het was leuk om even de grot uit te gaan, maar als anderen zich zorgen om hen gingen maken, dan was het het eigenlijk niet meer waard. Hij ging het alleen niet zeggen tegen Wren, want die leek al niet blij te zijn dat hij eigenlijk terug wilde.

Wren haalde hooghartig haar neusje op toen Turtle zei dat ze meer kans kregen om gesnapt te worden. ‘En dan? Dan zien we dat we perfect in staat zijn om to-be te worden,’ mauwde ze zelfverzekerd. Ja, ze waren al zo ver gekomen. Dan kon Skyteller niet anders dan inzien dat het zover was dat ze de bergen gingen ontdekken. Ze konden ook niet tegengehouden worden! Maar Turtle leek het niet meer leuk te vinden. Toch, ze wilde haar punt blijven houden. Ze wilde degene zijn die het verst kwam. Wren zette nog een paar pasje naar voren en keek over de rand van de rots heen. De afgrond naar beneden was inmiddels al wel enkele staartlengten hoog. Maar het maakte haar niet bang, nee het deed haar bloed enkel sneller stromen. ‘Kom op!’ moedigde ze haar broer met een pruillipje aan, waarna ze weer haar blik omhoog liet gaan.

Hoe kon hij ervoor zorgen dat Wren zou besluiten te stoppen? Zou het genoeg zijn om toe te geven dat hij niet verder wilde? Ook al leek dat hem al wel duidelijk en toch ging Wren door. Het was misschien dat ze op deze manier konden bewijzen dat ze to-be's konden worden, maar als ze gesnapt werden zag hij eerder voor zich dat ze het later zouden worden. "Ben je niet bang om later to-be te worden als we worden gesnapt?" Beter alsnog vragen toch? Ondertussen volgde hij haar wel. Hij wist dat ze steeds hoger gingen, dus hij moest oppassen waar hij zijn poten neerzette.

Wren keek haar broertje strak aan toen hij zei of ze niet bang was dat ze haar later to-be zou maken. ‘Nee, dat zouden ze nooit doen!’ miauwde ze stellig. Toch was er twijfel te horen in haar stem. Wat nou als ze inderdaad straf kregen, en dat Rumble alleen to-be zou worden. Dat zou ze haar hele leven aan moeten blijven horen? ‘Toch?’ Wrens kopje kreeg een vragend gezicht. Zou haar moeder hun dat aandoen? Nee, dat geloofde ze niet. Toen begon ze onrustig met haar voorpootjes te schuifelen. Ze wilde dat risico gewoon echt niet lopen.

Zijn woorden leken haar aandacht te trekken en ergens was hij opgelucht ervoor. Alleen had hij geen idee of het wel of niet waar was. "Ik weet het niet, maar het zou zomaar kunnen." Er werd tenslotte wel eens mee gedreigd als iemand zich echt niet gedroeg, maar zouden ze het doen voor een tripje buiten de grot? Misschien wel als ze de hele grot op stelten hadden gezet doordat ze weg waren, maar dat kon hij nu niet inschatten. "Misschien is het beter dat we er niet achter komen." Hopelijk zou dat werken en zou hij Wren nu mee terug krijgen.

De frons op Wrens gezicht werd erg diep toen haar brein overuren begon te draaien. Ze wou graag verder ontdekken, maar ze wou ook niet nog langer opgesloten zijn. Dit dramatische dilemma kreeg nog eens extra brandstof toen Turtle zei dat ze maar beter terug konden gaan. Na enkele seconden knikte Wren dan ook langzaam. Maar ze kon het niet laten om nog een paar pasjes voor Turtle te zetten. ‘Oké, maar ík durfde verder,’ mauwde ze trots. Ze drukte haar kinnetje in de lucht, waarna ze Turtle voorbij schoot en de eerste sprong naar beneden al had gemaakt. ‘Wie het laatste in de grot is, is arendvoer!’ Wren hobbelde zonder nog verder na te denken het pad langs de klif weer af, terug hoe ze gekomen waren. De kiezels rolden nu met tientallen onder haar poten vandaan de helling af.

Het leek te werken en hij kon het niet helpen om opgelucht adem te halen. Toch leek Wren alsnog te willen laten zien dat ze verder was gegaan dan hem en zette nog een paar stappen vooruit. Hij zou haar voor nu dat gunnen, zodat ze terug konden gaan. "Wacht op mij!" Riep hij dan nog wel toen Wren al naar beneden begon te klimmen en een voorsprong nam. Dat vond hij namelijk niet helemaal eerlijk. Hij volgde haar dan ook snel naar beneden en voelde hoe de steentjes onder zijn poten bewogen. Hij hoopte maar dat Wren nog wel een beetje uit zou kijken en niet dat ze zo naar beneden zou vallen. In ieder geval hield hij voor nu zijn eigen poten in de gaten tot hij op een stuk kwam waar hij weer zou kunnen rennen.

Wren hobbelde razendsnel langs het pad. Ze hoorde haar broer nog achter hem roepen, maar ze sloeg zijn smeekbedes in de wind. Ze zou écht niet op hem wachten. Zij zou winnen! Wren giechelde luid en hobbelde verder en voor ze het wist waren ze weer op de oude plek van de steen die ze als eerste hadden beklommen. Zonder te vallen was ze weer op veilig terrein en ze zag al de waterval waar de grot achter verschool. Wrens staartje schoot in de lucht en ze scheurde weer verder, het pad volgend die ze op de heenweg ook hadden gebruikt. ‘Sneller, Turtle!’ riep ze plagend achterom, waarna ze verder rende.

Hij paste nog steeds op waar hij zijn poten neerzette, waardoor Wren duidelijk een voorsprong had, maar zodra hij weer fatsoenlijke grond onder zijn poten had zette hij zich harder af en maakte snelheid. Hopelijk zou hij Wren nog in kunnen halen voor de grot, maar hij had geen idee of hij ook sneller was dan de ander. Hij zette zich in ieder geval zo hard mogelijk af en probeerde zijn passen zo groot mogelijk te houden in de hoop zijn zusje in te halen.