I'm not trying to cause a big sensation

Wren huppelde kirrend naar voren, haar voorsprong groot omdat ze eerder was vertrokken. Ze keek achterom naar haar broer en stak haar tong uit. Maar Turtle begon terrein goed te maken. Hij was veel sneller! Geschrokken keek ze weer voor zich en deed haar best om sneller te gaan. Maar ze was klein en log, waardoor voor ze er iets aan kon doen Turtle haar voorbij was gegaan. Gefrustreerd probeerde ze hem bij te houden, maar de achterstand werd met elke pas groter. Verdomme, Turtle kon één pas maken waar zij er twee moest doen! Al snel kwam de grot weer in zicht en hijgend vervolgende ze haar achtervolging.

Nu hij de ruimte had en eindelijk snelheid kon maken werd de afstand tussen hem en Wren steeds kleiner tot hij haar zelfs voorbij ging. Zodra hij haar passeerde gaf het hem alleen nog maar een grotere boost en hij zette nog net dat extra beetje kracht en snel genoeg kwam de grot in zicht. Hij wist dat het pad naar de grot weer wat lastiger zou worden, tenslotte kon dat nat zijn van de waterval. Hij remde dan ook wat af, maar hield wel een gestaagde pas, terwijl hij omhoog ging naar de grotopening.

Waarom was hij zoveel sneller? Het was niet eerlijk! Hij was gewoon haar broer, ze zouden hetzelfde moeten zijn. Wren gromde gefrustreerd en volgde hem het pad op naar boven. Maar waar hij wijselijk snelheid verminderde, stormde Wren gewoon door. Ze sprong over de gladde stenen die vochtig waren door het opspattende water van de waterval. Wren zag langzaam haar achterstand weer inlopen. Dus maakte haar echter nog roekelozer, en ze nam opnieuw een grote sprong naar boven. Maar een keer moest het mis gaan, en dat gebeurde ook. Bij de landing gleden haar voorpootjes weg en klapte ze met haar kin op de stenen. De rest van haar pootjes spreiden zich alle kanten op en ze bleef enkele seconden roerloos liggen op het pad langs de waterval, terwijl haar bekje met bloed voelde. Ze had bij de klap op haar tong gebeten en de traantjes kwamen op in haar ogen. Dat deed écht zeer!

Hij hoorde de klap achter hem en hij stopte vrijwel meteen. Wren had hem blijkbaar al een aardig eind ingehaald, maar was uitgegleden op de stenen erdoor. Snel draaide hij zich om en ging hij terug naar de plek waar Wren lag. "Gaat het?" Hij hoopte niet dat ze haarzelf te veel pijn had gedaan. Dit kwam misschien door haar eigen roekeloze gedrag en hij had haar er misschien voor gewaarschuwd, maar hij was er ook mee akkoord gegaan om terug te rennen naar de grot. En als er wat mis was, dan zou hij hun moeder of Skyteller erbij moeten halen en dat was iets waar hij tegenop zag.

Turtle was er weer snel bij. Wren knipperde verwoed de traantjes uit haar ogen en ze knikte toen haar broer vroeg of het wel ging. Ja, natuurlijk wel. Koppig kwam ze weer overeind en spuugde ze een beetje lomp het bloed uit haar bekje. Maar het hield weinig, want haar tong bleef bloeden. Wren forceerde het om het maar door te slikken. Turtle mocht niet denken dat ze een watje was. ‘Ja het gaat,’ snotterde ze, waarna ze zichzelf weer iets meer herpakte. ‘Laten we maar snel verdergaan, voordat iemand ons doorheeft.’ Wren stapte stellig haar broer voorbij, maar ze was lang zo snel niet meer en plaatste haar pootjes nauwkeuriger.

Bezorgd keek hij nog naar Wren. Ze probeerde wel stoer te doen, maar dat was duidelijk bloed geweest dat ze had gehad, dus misschien was het beter om het na te laten kijken. Hij begon dan ook weer rustig achter haar aan te stappen, niet proberend haar ook maar in te halen. "Je moet er misschien wel naar laten kijken." Zei hij rustig, in de hoop dat ze niet boos zou worden om het feit dat hij dit voorstelde.

Wren keek geschrokken om toen Turtle voorstelde om ernaar te laten kijken. Was hij dom? Dat kon natuurlijk niet. Dan zouden er vragen komen en wie weet of ze dan werden gesnapt. ‘Nee,’ antwoordde ze dan ook fel. ‘En dan uitleggen hoe het is gebeurd? Nu-uh,’ miauwde ze stellig, met een kleine slis in haar stem. Ze keek weer voor zich en stapte koppig door, de pijn negerend. ‘Het gaaf wel. Het gaat vanzelf wel over,’ miauwde ze, zichzelf moed insprekend. En ze ging niet voor elk wissewasje naar de healer!

Het was inderdaad belangrijk dat niemand zou weten wat ze gedaan hadden, maar ze zou ook kunnen zeggen dat ze in de grot gevallen was en dan iemand ernaar laten kijken. Maar het leek erop dat Wren er stellig van overtuigd was dat het wel goed zou komen. "Je kon ook gewoon zeggen dat je in de grot gevallen bent." Sprak hij terwijl hij weer dicht achter haar liep. Er zeker van zijnd dat ze niet nog een keer zou vallen voor ze bij de grot waren. De ingang kwam nu tenslotte al wel heel dichtbij en hij wist dat ze nu ook moesten oppassen voor naar binnen gaan. Niemand mocht hun zien.

Wren spitste een half oor toen hij zei dat ze kon vertellen dat ze in de grot was gevallen. ‘Uhum, kan,’ mompelde ze zachtjes. Maar al snel gebaarde ze met haar staart dat hij stil moest zijn en ze wachtte even en verstopte haar achter een rots. De ingang van de grot was in zicht! Ze moesten nu net zo onopgemerkt weer naar binnen gaan als toen ze naar buiten waren gegaan. Wren vernauwde haar oogjes en probeerde te kijken of er iemand bij de ingang was. Ze spitste haar oren en slikte nog een keer het bloed dat in haar bekje was opgeweld weg. ‘Zie jij iemand?’ fluisterde ze naar haar broer. ‘Volgens mij is de kust veilig..’

Nu was het lastigste moment aangebroken van hun hele tocht. Het onopgemerkt weer naar binnen komen. Als iemand zag dat ze naar binnen kwamen, dan zouden er vast vragen komen. Hij hield zijn blik dan ook strak op de ingang gericht toen ze dichtbij kwamen en speurde de omgeving af op zoek naar een kat die er mogelijk zou zitten, maar zag zo snel gelukkig niemand. "De kust lijkt veilig," Bevestigde hij dan ook en begon stilletjes dichter naar de ingang te sluipen in de hoop dat ook niemand hun zou opmerken.

Wren was niet zo heel vrolijk meer. Maar ze waren nu eindelijk bijna thuis. Hun avontuur weer afgelopen. Het was wel heel gaaf geweest, dus dan konden ze vanavond vast lekker slapen. Oh, Rumble zou vast stikjaloers zijn! Ze sloop achter haar broertje aan, richting de ingang van de den. En toen ze vlakbij genoeg waren, glipte ze als een slang weer naar binnen. Ze deed net alsof ze blind, doof en stom was en wandelde snel door richting de nursery, waar ze uiteindelijk opgelucht lachend weer in hun nest viel. ‘Turtle. Dat. Was. Zo. Vet!’ kirde ze vrolijk.

Met ietwat onzekerdere passen volgde hij zijn zusje rechtstreeks naar de nursery, hopende dat niemand hen aan zou spreken over het feit dat ze de grot ingekomen waren. Hij had het gevoel dat hij meerdere blikken op hem voelde, maar voor nu leek niemand wat te zeggen en zodra hij in de nursery was, was het gevoel ook weg. Wren leek nog steeds maar al te vrolijk en sprak naar zijn mening ook iets te luid. Gelukkig was er uit haar woorden nog niks te halen, maar je wist het nooit zeker. "Ssht," Was dan ook het eerste dat hij tegen haar zei. "Niet zo luid, we willen niet hebben dat anderen horen wat we gedaan hebben." Op Rumble na dan misschien, want die mocht het wel weten.

Wren giechelde nog helemaal opgewonden, maar Turtle wilde haar al snel weer stil hebben. Ze dempte haar gelach iets, maar haar ogen twinkelden nog steeds ongeduldig. Ook al had ze op haar lip gebeten, die pijn was ze allang vergeten. Ze waren zo ver weg geweest. Ze schudde dan ook haar kopje. Niemand mocht het weten, natuurlijk niet, want dit was tegen de regels. En oh, regels breken was ontzettend cool. Ze giechelde nog even vrolijk. ‘Rumble zal zó jaloers zijn,’ probeerde ze zo zacht mogelijk te fluisteren. Ze rolde op haar rug en stak haar pootjes in de lucht. Een brede grijns kwam op haar gezicht. Ze had de lucht gezien! De bergen! Het was ongelooflijk!

Het was al snel duidelijk dat Wren niet van plan was om het verborgen te houden voor Rumble en hij kon alleen maar hopen dat hun broer hun niet zou verraden. Toch voelde hij ergens de triompf ook wel dat ze naar buiten geweest waren en dat Rumble dat nog niet gedaan had. Natuurlijk zou hij jaloers zijn. Toch voelde hij zich wel moe na zijn uitstapje en hij geeuwde. "Ik ga slapen." Sprak hij dan ook. Wren zou vast nog een tijdje enthousiast blijven en mogelijk alles aan Rumble vertellen, maar hij voelde er toch echt meer voor om zich op te krullen en te gaan slapen en dat deed hij dan ook. Binnen enkele seconden nadat hij zijn kop had neergelegd was hij ook in slaap gevallen.


[Topic uit]

Wren voelde zich nog helemaal opgewonden van hun avontuur. Ze wilde nog helemaal nabespreken met Turtle. Maar hij miauwde al snel dat hij wilde slapen. Nou ja zeg, wat saai! Maar oké, wat hij wilde. Ze rolde haar ogen. ‘Oké, welterusten, luilak,’ miauwde ze spottend. Maar toen ze naast zich keek was haar broer al praktisch in slaap. Wow, dat deed hij snel. Ze giechelde nog even en rolde toen stilletjes het nest uit. Ze zou Rumble gaan zoeken en hem álles gaan vertellen over wat ze hadden meegemaakt. Ze kon niet wachten om de blik op zijn kop te zien!

- Topic uit