[ Kusjezwaai ] Making Tribe happy again

Wren was aan het mokken in de grot. Niets was meer hetzelfde sinds haar moeder de gekke naam "Starteller" droeg. En niemand was blij. Iedereen zat nog in de rouw van een oude kater wie ze met zijn allen al afscheid hadden genomen. Haar moeder was veel met Day en Wren had zich veel afgezonderd in haar eentje. Ze ging dan over de bergen, probeerde Day zoveel mogelijk te vermijden en bleef op hoge toppen zitten, tot haar buik in de sneeuw om dat gevoel van gewichtsloosheid te simuleren. Maar zelfs zij kon niet dag en nacht buiten blijven, dus was ze in de avond teruggekeerd om zich meteen in haar nest te verstoppen. De ochtend wilde ze direct weer naar buiten, maar een grijszwarte poes stootte haar aan. Wren gromde zachtjes, willen zeggen dat ze uit d'r doppen moest kijken. Ze keek in Ferns gouden ogen, iemand die had zitten huilen en was gevlucht toen mama terug was gekomen in de grot de vorige dag. En dat maakte Fern stom. Een jankebalk en een watje. Haar voorstel was nog meer bizar. ‘Nee! Ik wil helemaal niet meedoen met je stomme spelletje!’ siste ze fel tegen de poes. Ze zwaaide haar korte staartje geïrriteerd. ‘En nu kan je ineens wel blij zijn, jankerd?’ miauwde ze met een vurige blik in haar ogen. Wren kreeg zin om de blik van Ferns kop te slaan en haar eens iets te laten voelen waar ze echt van zou moeten huilen. Wren mocht dat klein zijn, maar ze was een strijdertje, en ze was nergens bang voor. Al helemaal niet voor Fern!

Hah! Het raakte haar. Wren kon het zien op haar verdrietige en hulpeloze snoetje. En het deed haar alleen maar een gevoel van overmacht doen voelen in haar kleine borstkas. Ze rolde haar ogen toen ze begon te mekkeren dat het geen stom spelletje was. Kom op zeg, Fern was ouder dan zij en dan ging ze een spelletje spelen dat "kusjeszwaai" heette? Dat klonk als iets voor kittens! Vervolgens kwam ze met de come-back dat ze tenminste verdrietig was en dat Wren een gevoellozerd was. De lapjespoes draaide haar oortjes in haar nek en het vel boven haar lip rimpelde toen ze kwaad haar neus optrok. Fern had geen idee hoe ze zich had gevoeld. Zij leefde in haar vrolijke Fern wereldje waar iedereen kusjeszwaai speelde. ‘Ik hou me tenminste sterk!’ zei ze bits terug. ‘Ik probeer blij te zijn voor mijn mama. Maar jij bent een zwakkeling, een mietje, die jankt waar heel de tribe bij is!’ Het boeide Wren helemaal niets dat zij misschien onredelijk was, dat zij nu stampij maakte waar in principe ook iedereen bij kon zijn. Maar ze was boos en verdrietig om alles en iedereen, en dit was een makkelijke manier om af te reageren.

Wren had graag willen horen wat Fern zou zeggen. Dat je sterk houden niet altijd goed was? Ze blies haar borst uit. Sterk houden was in elk geval beter dan gaan janken waar iedereen bij was. Het was beter dan zo extreem rouwen voor een kat die je persoonlijk niet eens echt goed kende. Wat wist Fern nou van Skyteller? Ze sloeg met haar staart, maar het was Coyote die haar onderbrak. Haar blauwe ogen gingen naar de grote cave-guard. Fern leek helemaal van haar stuk gebracht door de aanwezigheid en de woorden van de kater. Maar Wren keek hem opstandig aan. Wat dacht hij wel niet? Waar bemoeide hij zich mee? En dan ook nog eens proberen haar moeder en mentor erbij te betrekken. Nou, ze was lekker niet zoals Shroud of Day. Ze was Wren, en Wren liet niet zomaar over zichzelf heen lopen. ‘Ik zeg wat ik wil,’ sprak ze dan ook zonder blikken of blozen. Dat mocht ze lekker zelf bepalen. Fern ging meteen op haar rug liggen, sorry zeggen tegen haar en Coyote. Daar peinsde Wren niet over. Ze had geen spijt. Fern stelde echter een vechttraining voor. Verrast keek ze naar de zwarte poes. Wat was dit? Wilde ze haar gewoon haar kop inslaan? Nou, daar zou ze dan ook spijt van krijgen. ‘Dat lijkt me een goed plan,’ miauwde ze strak. Haar blik ging kort naar Coyote, een strijdlustige blik in haar ogen.