They guide us on paths unseen (Ceremony)

<sub>Om eerlijk te zijn, was het wel een keertje fijn dat Skyteller zichzelf weer een keertje de rots op hees. Hij mocht dan wel een dagje ouder worden, maar dat betekende nog niet dat hij haar al die ceremonies in de maag mocht splitsen. Ze deden dit toch samen, dacht ze toch zo. Dus, Shroud nam plaats tussen de katten, vlak bij de rots zodat ze hem kon bijstaan indien nodig. Wist zij veel.

Ze riep Mouse Hiding in Tall Grass haar naam toen deze haar nieuwe naam kreeg van Skyteller. Een nieuwe prey hunter in de tribe, een welkome boodschap in deze barre tijden. De bomen werden weer kaler, de prooi werd schaarser. Ze konden elke prey hunter gebruiken die de Tribe kon brengen. Ze knikte vervolgens goedkeurend toen Turtle een nieuwe mentor kreeg, evenals Cougar, maar ze had vooral oor naar haar zoontje. Ergens knaagde twijfel aan haar. Had ze de verkeerde mentoren uitgekozen voor haar kinderen? Juist de verkeerde mentoren aangezien ze niet bevooroordeeld wilde zijn? Huiverig schudde ze haar kop. Ze mocht daar niet nu aan twijfelen. Vervolgens trok de kattin met haar oor bij het horen van de kittens. Dat wist ze al. Ze was blij dat ze er waren.

Maar vervolgens kwam het interessante gebeuren. De Trials. Dat mocht Skyteller eventjes lekker voor doen wat haar betrof, want de vorige trial van Brindleleaf had ze niet zo goed opgelet. Totdat Skyteller ineens een karrevracht aan verantwoordelijkheid op haar drukte, van de rots sprong en haar vertelde dat hij straks terug zou zijn. Uhm. Hallo. Pardon? Hoezo? Haar amberkleurige ogen sperden zich wijd open en haar haar ging wat overeind staan. Dit had hij niet zojuist gedaan. Haar bek opende zich en ze staarde hem na, maar er kwam geen geluid uit haar mond. Haar blik flitste naar Day, even hulpeloos in haar verwarring. Hoe kon hij! De oude zak! Haar hele hoofd eerst volstouwen met kruiden, praten over verantwoordelijkheid en ineens besloot hij er ineens vandoor te gaan? Als hij nog voor haar stond verloor hij op zijn minst één oor. Kille woede vlamde op in haar borstkas.

Hoe kon hij.

Ze had een paar hartslagen nodig om zichzelf bijeen te rapen, haar rust weer terug te vinden (als die al ergens te vinden was). That piece of badger dung. Huiverig haalde Shroud adem, waarna ze op de rots sprong. Hoe ging ze dit in de naam van de Tribe of Endless Hunting doen? Waarom moest zij ineens beslissen over het lot van de vreemdelingen? Waarom kon Skyteller dit niet even van te voren met haar bespreken ofzo? Zoals een normale kat. Allemachtig. "Beste Tribegenoten," miauwde ze, al miste haar stem bij de eerste klanken de vastheid die haar stem normaal had. Ze herpakte zich, al was ze duidelijk nog niet helemaal in haar doen. Tegelijkertijd, wie zou dat wel zijn? Het was niet alsof haar mentor haar ineens keihard voor het blok had gezet of zo. Als ze kon zou ze Skyteller nu van een berg rollen. Misschien wel twee bergen. Verdorie. "Zoals jullie net gehoord hebben, heeft Skyteller besloten mij het leiderschap van de Tribe toe te vertrouwen. Ik zal vanavond samen met hem naar de Starpools reizen om mijn nieuwe naam te ontvangen." Tenminste, ze nam aan dat die rotkater dat op z'n minst nog wel zou doen. Overleggen leek hem immers al vreemd te zijn terwijl dat toch de meest banale vorm van communicatie tussen mentor en apprentice zou moeten zijn. Had ze al gezegd dat ze hem van een berg zou rollen? En daarna aan de gieren zou voeren?

"Daarmee is ook de verantwoordelijkheid over onze bezoekers op me gevallen," ging Shroud verder, waarna ze Appleblossom en Slate opzocht in het publiek. Ja, wat moest ze hiermee? Zou ze nog terug gaan op de woorden van Skyteller en de beslissing niet nu nemen? Nee, dan zou ze zwak lijken. Ze zou geen zwakke leider zijn en het plotseling opgeven zoals sommige katten hier. "Aangezien ze geen problemen in de Tribe hebben opgeleverd en hun steentje hebben bijgedragen, zou ik Appleblossom en Slate willen uitnodigen om permanent deel uit te maken van onze Tribe. Slate, jouw kits zijn hierbij inbegrepen." Het stond haar tegen, katten opnemen in de Tribe. Zeker aangezien ze blijkbaar al meteen gingen jongen om maar medelijden te wekken. Nee, ze was nu verrast, maar zo makkelijk zou ze het niet gaan maken. Skyteller was blijkbaar zwak, dat hij het ineens zo op haar schouders dumpte. Zij zou niet zo zijn. Zij zou voor de Tribe er zijn en ze tegen alles beschermen, zelfs als dat buitenstaanders afweren zou betekenen. "Als iemand hier tegenargumenten op heeft, spreek ze dan nu uit." Indien katten echt tegen waren, zou ze het graag willen horen. Ze zou niet een dictator zijn.</sub>

Het was bijna apart om Skyteller op de steen te zien staan om de ceremonie te doen. Hij had al meegekregen dat zijn mentor zich bij de elders zou gaan voegen en hij dus een nieuwe zou krijgen. Ergens voelde het een beetje dubbel om deze mentor nu toegewezen te krijgen door Skyteller, gezien de vorige door zijn moeder gekozen was geweest voor hem. Hij luisterde dan ook naar de ceremonie tot zijn naam genoemd werd en stapte naar voren toe om zijn nieuwe mentor te begroeten. Hij besteedde maar kort aandacht aan de prey hunter voor hij terug naar zijn plaats ging, maar liet zijn blik nog wel naar zijn moeder gaan met een kleine glimlach. Ze maakte zich vast druk om het feit dat ze hem misschien niet een goede mentor had gegeven eerst, maar dat was niet het geval. Hij wilde haar dat dan ook gaan zeggen na de ceremonie, maar de kans daartoe kreeg hij niet. Skyteller besloot namelijk dat het een goed moment was om alles op zijn moeder te dumpen. Hoe kon de kater dat zomaar doen? Kon hij dit maken? Hij bleef stil voor nu en luisterde naar de woorden van zijn moeder. Hij wilde het liefst naar haar toegaan en haar vertellen dat ze het goed zou doen en dat Skyteller de domste kat was die er rondliep om dit maar gewoon te doen, maar dat kon nog niet. Hij zou wachten tot ze klaar was met spreken en dan zou hij naar haar toegaan.

Was het waar dat de tijd sneller ging als je ouder werd? Hij merkte het in het dagelijks leven niet onmiddellijk op. Beelden bleven even verstild als altijd voor zijn ogen, en hij nam niet minder tijd om ze te bekijken. Dagen flitsten niet aan hem voorbij, momenten volgden kalm op momenten, als altijd, en hij beleefde ze met hetzelfde bewustzijn als altijd. En toch. Toch leek het pas gisteren dat kleine Mouse, pas een dag To-be, zijn nest in kroop en de rol van haar afwezige vader aan hem gaf. Maar er moesten toch echt zes manen voorbijgegaan zijn, want hier stond ze weer, groot (maar nog altijd klein in vergelijking met hem), trots. Volwassen. Een Prey Hunter. Hij glimlachte warm naar haar toen Skyteller haar haar nieuwe rang gaf, trots als een vader op zijn kind (en misschien was hij wel zo trots op iedere zoon of dochter van de Tribe, ook op hen die hem geen pap noemden, maar maakte dat het minder sterk, minder belangrijk?).

Andere To-be's kregen nieuwe mentoren, en Mouse' moeder zou ook een nieuwe fase ingaan. Brindleleaf mocht dan niet in de Tribe geboren zijn, ze had ontzettend veel voor hen gedaan en Day gunde haar haar welverdiende rust. Haze' kittens werden geïntroduceerd en samen was het een ultiem symbool van de voortgang van het leven. Oude generaties en nieuwe, naast elkaar. De voortgang van de tijd. De voortgang van de Tribe. Day glimlachte.

En dan, een andere introductie, twee katten die een nieuw leven wilden beginnen, die niet tevreden waren met hun verleden en daarom een nieuwe toekomst zochten. Maar het was niet Skyteller die die toekomst zou bepalen. Day staarde naar de rots waar de Healer zo-even nog gestaan had, een wat vage blik in zijn ogen die duidelijk maakte dat het brein daarachter nog niet helemaal had verwerkt wat er zojuist was gebeurd. Toen klikten er wat zaken op hun plek, keerde het licht - en daarbij een flinke dosis verbazing - terug in zijn ogen en verlegde hij zijn blik vlug naar Shroud. Zij keek zijn kant op, schok op haar gezicht, en Day verviel op de automatische piloot in bemoedigingsmodus en knikte haar toe met een blik die zei 'je kunt het', ook al waren zijn gedachten nog altijd niet helemaal bij de les.

Hij was niet bang dat ze zou bevriezen of niet zou weten wat te doen. Haar hart was sterk. Ze was geschokt, werd plotseling in het diepe gegooid, maar verantwoordelijk als ze was, sprong ze wel op die rots, en wist ze wel de Tribe toe te spreken. Haar stem mocht dan wat onvast klinken, de woorden kwamen en Day keek naar haar alsof zijn blik een rots was waar ze op kon staan, om haar boven die schok en die zenuwen uit te tillen. Of zijn blik er iets mee te maken had of niet wist hij niet, maar haar stem werd wel vaster naarmate ze verder sprak, en hij ontspande iets, en glimlachte. Appleblossom mocht blijven. Slate en haar kittens mochten blijven. Hij had niet anders verwacht. Shroud vroeg om tegenargumenten, maar zelf had hij er geen en kon hij niet bedenken wat anderen tegen zouden willen brengen. Slate kreeg haar schone lei, haar kittens kregen een mooie toekomst als To-be's en later Prey Hunters en Cave Guards, en Appleblossom... Hij zocht met zijn blik naar de poes die zijn vader in de sneeuwstorm had gevonden en glimlachte naar haar. Zij kreeg een vast thuis, een veilig thuis en een fijne groep. Nu kon ook zij hier wortel schieten, nu was dit ook haar plek. Hij was blij voor haar.

<sub>Today was the day, she had counted the moons that passed and was entirely sure that it was today. She shivered as she took place at the outer rim of the cats that gathered themselves around the rock where Skyteller had leapt upon. The rock where he made the announcements. She curled her tail around her paws and looked up. She had really tried her hardest, she really did. But still, she could not help but to doubt herself. Her fur stood on an end and she tried to catch the gaze of Day, one of the cats from here she absolutely trusted.

But first, her patience would be tested as the rest of the tribe went before the final decisions. Cats advanced in ranks, cats got new mentors. It was just like clan live. This made her realize how much she missed it. She cheered for Mouse when she got her new mentor. She cheered for the to-be's who obtained new mentors and she also cast a sympathic glance at Brindleleaf when she became an elder. She had had a hard life, Appleblossom was sure of it. She deserved to rest. There were also new kits in the Tribe, which was always good news. Still, she could not help but to wonder whether there were enough hunters to feed those hungry mouths.

She dismissed the thought, she was not even sure whether it was here place to worry about this. But, when her moment came and her nerves reached their peak, Skyteller decided to run out and give his rank to Shroud. Appleblossom flattened her ears and followed him with her eyes, bewilderd. Did he just pass on his rank? Did he just disappear? Her nerves gave way to confusion, but when this passed and Shroud ascended to the rock, her nerves came back tenfold. She almost felt like her legs would buckle, until Shroud gave her the final word that she would be welcome in the tribe. A shivering sigh escaped her and she could feel her legs tremble. A smile broke through on her face. She was was finally.. home..</sub>

"If all cat's would gather in the cave for a ceremony," klonk de bekende stem van Skyteller. Het was tijd voor een ceremonie en dat was goed nieuws voor hem. "We have a new Prey Hunter. Mouse has finished her training and will take on the responsibility of a real Prey Hunter." Terwijl Skyteller sprak nam Depth plaats bij de groep katten. "We also have some kits and to-be's that need mentors. Morning will start training as a Prey Hunter with Fox. Cougar shall be trained by the Prey Hunter, Grace, and Turtle shall be trained by the Prey Hunter, Evening. Depth shall be trained by the Cave guard Cardinal." Cardinal zou hem dus verder trainen, hij hoopte dat het deze keer anders zou eindigen. "Haze has gotten three kits with Stag, we welcome this new life in our midst," vervolgde de kater. Zijn ogen zochten of er familie van de kattin in de buurt zat maar kon deze niet vinden. "There is one more thing that needs to be done, which is the trial of the cats wanting to join us," sprak Skyteller. Depth keek richting de healer met een vragende blik in zijn ogen. Wat zou er nog kunnen zijn? "Shroud will do us the honour of telling us who will stay and who will go. As your new Healer." Wacht, wat? Dat was zeker onverwacht, voor de meeste waarschijnlijk. Wat hij had begrepen was dat deze dingen wel wat langer bekend waren voor ze daadwerkelijk zouden gebeuren. Dat was nu blijkbaar niet. Oh! Hij zou zijn nieuwe mentor natuurlijk moeten zoeken.

Een ceremonie! Wren had zich steevast naast haar broer geplaatst die vandaag een nieuwe mentor zou krijgen. Het gevlekte poesje stond met glimmende blauwe ogen te kijken hoe sinds een paar keer Skyteller weer aan het woord was. Hij was uit zijn grot gekropen om een keer weer eens alle katten van de tribe in de ogen te kijken. Hij was nog altijd een soort mystiek figuur voor Wren. Een onbereikbare bron van mysterie. Je scheen nooit te kunnen zien wat hij dacht. Eerst werd Mouse benoemd als echte prey-hunter, en vervolgens ging het riedeltje verder. Nieuwe to-be's en mentors. Ook haar broertje kreeg een nieuwe mentor. Evening! Nou, zo'n poes zou vast goed passen bij Turtle zijn zachte karakter. Kon hij lekker op vogeltjes gaan jagen hoor. Ze wierp even een blik op haar broer. De gebruikelijke gingen werden benoemd. Nieuwe elders, nieuwe kittens, de kringloop van het leven zoals Day het zou noemen, bla die bla. Maar het duurde niet lang voordat er opeens een bijzondere opmerking kwam. Shroud, nieuwe healer? Huh? Hoe? Waarom? Wren kwam wat op haar kontje en hief haar voorpootjes van de grond om beter over de menigte te kunnen zien. Het leek even doodstil te zijn, haar moeder was even stil. Wren kon aan haar zien dat ze het nog niet wist. Ze kon haar moeder lezen, ze herkende de verontwaardiging. Maar waarom was ze boos? Ze was healer! Ja, Skyteller had het misschien een beetje stom gedaan. Maar boeiend! Hij was gewoon een loser en mama was nu de baas van heel de tribe. Wren haar pootjes jeukten van opwinding. Ze was een healers kitten! Die hoorden niet te bestaan, en toch bestond ze! Haha! En toen haar moeder de rots op sprong was kwam er een brede grijns op Wren haar snoetje en haar ogen glinsterden van trots. ‘Jaa! Mama!!’ juichte ze, haar pootjes in de lucht wuivend. Maar ze hield zich vlug weer stil toen mama begon te praten over de bezoekers die niet veel later als nieuwe tribeleden werden benoemd. Maar daar had ze geen oog voor. Nee, ze wilde haar moeder feliciteren. En zodra de ceremonie leek op te breken, probeerde ze een weg te banen naar de zandkleurige poes. Maar die liep al direct naar haar mentor en teleurgesteld bleef ze kijken hoe haar moeder direct naar haar grot vertrok. Ze fronste eens, waarbij haar staart naar beneden droop. Was dit waar Rumble het altijd over had? Zou mama geen oog meer voor hun hebben?

Nou, dat was nog eens een ceremonie. Een nieuwe Healer, een nieuwe elder, twee nieuwe Tribekatten, drie nieuwe kittens, en bovenal, een nieuwe To-be voor haar. Eentje die al wat ervaring had onder een andere mentor. Cardinal keek naar Shroud, die duidelijk onweer in haar ogen had. Geen wonder, Skyteller flikte haar nogal wat. Eerst haar kittens en haar liefdesleven afpakken door haar zijn To-be te maken en vervolgens zonder enige waarschuwing de volle Healerrang op haar neerkwakken? Ja, daar zou Cardinal ook boos van worden. Hoe dan ook, ze moest Depth maar eens gaan begroeten. Sierlijk kronkelde ze zich een weg door de menigte. "Hey, Depth", miauwde ze, de neus van haar To-be even aantikkend. "Eet even wat, dan ga ik Alder halen en kunnen we straks meteen beginnen."