herrie in het bejaardentehuis

Met een moeizaam gekreun kwam de kater zijn nest uit en ademde even diep in. Zijn lichaam was tien moons geleden al oud, maar nu voelde het anders. Verrot. Net als nat hout wat, wanneer je ertegen tikt meteen uit elkaar valt. Zijn lichaam had veel energie in het aanmaken van een dikkere vacht moeten stoppen aangezien er niet veel spieren meer op zijn botten zaten en ook het vet en vlees wat er nog zat was niet veel meer. Als het donker was merkte hij dat hij vooral op zijn herinnering af moest gaan en dat was soms nog lastig. De nesten werden soms verschoven in de den en dan struikelde hij er soms over waardoor hij viel. "Verdomme," mompelde de kater zacht toen hij ook deze keer over een nest struikelde en zijn neus over de stenen voelde glijden, zijn velletje openhalend. Met een lik over zijn neus strompelde de kater de den eindelijk uit en draaide zijn oortjes wat terug toen hij Clementine zag (of eerder een witte vlek die op haar leek).

the sunlight claps the earth

AND THE MOONBEAMS KISS THE SEA

Een middelgrote poes wandelde door de Cavern. Ze was eigenlijk geen actieve Cave Guard meer sinds haar zicht begon te verslechteren en ook haar laatste grote hoektanden verdwenen waren. Ze kon haar voedsel nog wel kauwen met de kiezen die ze vanachter had, maar een vogel neerslaan om de rest te bescherming ging nu wel een brug te ver. Ze had dan ook met Skyteller besproken om volgende ceremonie elder te worden, maar hij had het blijkbaar willen overlaten aan Starteller. Zijn leed zat nog diep in haar gegraven. Clementine kroop haar nest uit bij het krieken van de dag. Door haar meerdere dagslaapjes werd ze vroeger wakker en ging ze later slapen. Ze zette zich strategisch neer, zodat ze niet snel gestoord werd, maar zodat ze ook van de zon kon genieten. Met haar roze tong ging ze over haar oude vacht. Haarzelf opfrissen kon ze nog wel. Clementine keek echter op toen iemand een schaduw over haar wierp. Met toegeknepen blauwe ogen staarde ze naar de kater. Urg, dat was ze al vergeten. Na deze ceremonie zou ze weeral met hem een den moeten delen. Ze zette haar poot tegen zijn borstkas. "Je staat in mijn zon Bee," knarste ze boos.

@ Bee that chases pollen

M O N T Y

Het enige woord wat door zijn hoofd bleef spoken was ‘oud’. De plekken waar zijn vacht ooit een mooi kastanjebruin was geweest zat nu vol met doffe, grijze haren. Zijn hele glanzende vacht was een doffe hoop geworden, matchend met de doffe waas die zo nu en dan over zijn blauwe ogen trok. ”Je staat in mijn zon Bee,” knarste de kattin boos met haar poot tegen zijn borst en met een frons keek hij haar even aan. Zon? Zijn kop draaide even naar de opening van de cave waar de zon naar binnen scheen en nu op hem belandde in plaats van op de ander. ”Gelukkig ben je al een zonnetje in huis dus heb je die extra zon niet nodig, Clementine” reageerde hij toen zijn blauwe ogen weer op haar gericht waren.

the sunlight claps the earth

AND THE MOONBEAMS KISS THE SEA

De kater antwoorde maar lam. Ze zag heus wel dat hij serieus aan het aftakelen was. Zijn zicht was slecht en nu deed hij vaak ook nog verward. Clementine grommelde een beetje en schoof wat op. "Leg je erbij of scheer je weg, je bent net een hardnekkige teek." Ze snoof. Hij stonk naar oud en hij zag er ook niet uit. Verzorgde hij zich wel goed of werd het een zielige verzamelaar die verdronk in zijn berg verwelkte bloemen. Voor hij een keuze kon maken sloeg ze haar sterke poot rond zijn schouder en trok ze hem naar de grond. Clementine between little leaves haalde haar tong door zijn doffe nekvacht, die nu wel begon te klitten. "Je stinkt," bromde ze beledigd.

@ Bee that chases pollen

M O N T Y

Hij gaf zijn borstkas een lik, maar erg veel goeds zou het niet doen voor zijn uiterlijk. Alles was dof, levenloos, bijna, maar zijn wil om te leven was nog te groot nu hij wist dat Clementine bij hem in de elder den kwam wonen. ”Leg je erbij of scheer je weg, je bent net een hardnekkige teek." Snoof de ander. Nu dat ook zijn gehoor minder werd duurde het langer voordat hij de woorden soms had verwerkt en voordat hij het wist had ze hem naar de grond getrokken. ”Stiekem hou je van me, Clementine” miauwde hij en draaide zijn kop even naar haar toe met een grijns. ”Je stinkt” bromde de kattin terwijl ze haar tong door zijn nekvacht haalde. ”De volgende keer zal ik een frisse duik nemen voordat ik hierheen kom” antwoordde hij en wiebelde even met zijn oren.

the sunlight claps the earth

AND THE MOONBEAMS KISS THE SEA

Clementine between little leaves grommelde zachtjes terwijl ze met haar klauwen een klit eruit trok. Hij was zo dood dat hij bijna meteen eruit kwam. Mannen toch, die leken nooit voor hunzelf te zorgen. "Ja liefst wel Bee," antwoordde ze star. Ze schilden 13 moons, wat vroeger heel veel had geleken, maar nu niet meer. Ze waren nu gewoon allebei oud. De witte poes verwijderde ook kleine klitjes tussen zijn oren, zo bovenste delen waren beter verzorgd. "Slijt je tanden eens aan wat meer vis dat gras, je bent zo dof als een uilskuiken." Haar woordenschat was uitgebreid, vooral scheldwoorden had ze er massa's. Je moest haar niet vragen hoe pijn voelde, want dat was gewoon pijn. Niet stekend, branden, zeurend, nee hou-gewoon-je-mond-pijn.

@ Bee that chases pollen

M O N T Y

Het was al weer even geleden dat iemand bij hem de klitten uit zijn vacht had willen halen en een poging had willen doen om te redden wat er te redden viel. ”Ja liefst wel Bee” antwoordde ze en de kater onderdrukte een zacht gespin. Het was prettig om weer wat aandacht voor zijn vacht te krijgen, maar dat zou hij niet hardop zeggen natuurlijk. ”Help me dan maar herinneren,” miauwde hij. Hij wist niet of ze dit nog een keer wilde doen en als ze dat al wilde wist hij niet wanneer, dus zou ze het maar moeten aangeven wanneer hij moest zwemmen. ”Slijt je tanden eens aan wat meer vis dat gras, je bent zo dof als een uilskuiken." Hij wiebelde nogmaals met zijn oren toen hij haar niet goed kon verstaan. ”Ik ben niet zo dom als een uilskuiken” mopperde hij.

the sunlight claps the earth

AND THE MOONBEAMS KISS THE SEA

Ze grinnikte knarsend bij de oude man zijn woorden. Wat een geval apart was Bee toch. Vreemd dat hij zo'n succesvolle kinderen heeft verwekt. Dat zag ze helemaal niet in hem en zeker niet in Day toen hij nog een uk was, maar kijk eens aan. Clementine snoof. "Ik zei dof, niet dom, maar nu begin ik te twijfelen of je niet echt dom bent...", haalde ze uit. Zijn oren waren toch ook niet meer wat het geweest moest zijn. Ze schuifelde een beetje naar achteren en begon nu zijn rug te wassen. Aan haar raspige tong bleven lange plukken vacht hangen. "Ik ga je toch elke week onder handen moeten nemen hoor, met de staat van je vacht."

@ Bee that chases pollen

M O N T Y

Hij stond op het punt om verder te gaan mopperen omdat ze hem een dom uilskuiken had genoemd, maar toen ze hem uitlegde dat ze dof in plaats van dom bedoelde grinnikte hij er een beetje om. "Je bent niet zo duidelijk meer zonder tandjes" reageerde hij terwijl Clementine zich wat verplaatste en begon met het likken van zijn rug. Het waren de moeilijke plekken waar hij niet meer bij kwam en er waren ook niet veel katten die hem wilde helpen aangezien hij er niet om vroeg. "Ik ga je toch elke week onder handen moeten nemen hoor, met de staat van je vacht." Elke week. Even fronste de kater. Hij moest nog maar zien dat hij het einde van de week zou halen met zijn leeftijd.

Onderwerp: Re: herrie in het bejaardentehuis