[Tribemeeting] A new reign

<sub>De zon was alweer aan de horizon verschenen toen ze terugkeerde. Alleen, en niet met haar mentor. Het viel haar zwaar, maar ze probeerde haar rug te rechten. Toch voelde ze zich leeg van binnen, alsof er een gat was verschenen in haar binnenste. Ondanks dat Starteller geaccepteerd was door de Tribe of Endless Hunting en haar nieuwe naam geschonken gekregen had, was ze toch niet op haar gemak. Hoe vaak zou Star zichzelf überhaupt verkeerd voorstellen? Vaak kon ze zich indenken. Wat zou de tribe er überhaupt van vinden? Er lagen werelden van verschil tussen haar en Skyteller qua karakter en leiderschappstijl. Tegelijkertijd... ze was geaccepteerd door de Tribe of Endless Hunting. Dan mocht er geen twijfel meer over zijn dat dit haar lot was.  Misschien was ze zelfs wel trots geweest als de avond niet met zo'n inktzwarte rand geëindigd was.

Met een zachte, treurige glimlach betrad Star de tribegrot terwijl de zonnestralen al door de waterval naar binnen vielen. Ze zocht de blik van de katten die ze passeerde, zoekend naar goed- Of afkeuring, waarna ze op de grote rots sprong. Ze misten Skyteller, dat wist ze zeker.. "Beste Tribegenoten. Skyteller en ik hebben vannacht de nacht doorgebracht op het hoogste punt boven de Starpools." En ontiegelijk koud dat het was... ze kon maar beter verkoudheidskruiden gaan slikken, preventief. "We zijn hierbij in de aanwezigheid van de Tribe of Endless Hunting geweest, wie hun goedkeuring hebben getoond over Skyteller's beslissing." Ze krulde haar staart om haar koude pootjes heen. "Met deze goedkeuring heeft Skyteller mij de naam Teller of the Fallen Stars geschonken. Als Starteller zal ik zoveel mogelijk inzet tonen om jullie en de tribe naar een goede toekomst te leiden." Ze boog haar kop en sloot haar ogen kort, een respectvol gebaar naar de tribe. Ze zou niet falen... Ze zou ze allemaal beschermen. Maar daarna, boog ze haar kop nog wat verder, haar stem bevend. "Helaas kom ik ook met slecht nieuws.. Skyteller heeft zijn redenen gehad zijn rang over te dragen..  Hij heeft het niet gehaald om met me terug te keren." Ze beet op haar lip, haar oren in haar nek draaiend. "Hij heeft zich daarboven bij de Tribe of Endless Hunting gevoegd.." Haar stem brak en ze was haar woorden even kwijt. Het was allemaal teveel, zeker na een hele nacht zonder slaap. Ze had de tijd nodig om zich te herpakken, om de patrols te regelen, om.. om.. Ze wist het even niet meer.</sub>

De prachtige calico kattin keek verwachtingsvol op toen ze de jongere kattin langs zag lopen. Ze had de avond wacht gehad en schudde nu haar volle gevlekte vacht uit. Het was een lange nacht geweest, maar het vooruitzicht dat er een nieuwe healer terug zou komen was iets waarvoor ze trots de wacht zou houden. Een kleine glimlach speelde rond haar gezicht terwijl ze de rossige kattin toe knikte, op het moment dat ze langs kwam lopen.
Haar ogen volgde de kattin terwijl ze de tribe toesprak en ze kwam overeind. Skyteller was voor vele manen de healer van de tribe geweest, maar het was goed om weer wat vers bloed in de kuip te hebben. Nadat Starteller klaar was met spreken, kwam Dream of Day overeind en liep in de richting van de nieuwe healer. "Gefeliciteerd, Starteller," sprak ze op een rustige, wijze toon, toch zat er een hint van droevigheid in. Het feit dat Starteller er was, was natuurlijk een goed moment voor de tribe, maar dat Skyteller het niet had gehaald om terug te keren. Dat deed pijn. "Het is spijtig om zo'n grootse kat te moeten verliezen, tegelijk met het verkrijgen van een nieuwe Healer." Ze zuchtte zachtjes en haar gouden ogen gleden over Starteller heen. "Gaat het een beetje met je?" vroeg ze daarna zachtjes. De nieuwe healer had immers een zware nacht achter de rug.

De ochtendzon scheen door de waterval naar binnen. Het licht leek van een andere kwaliteit dan andere dagen, de ochtend nieuwer dan andere ochtenden. Het had iets schitterends en breekbaars.
Shroud betrad de grot, de gebroken licht dansend over haar vacht. Ze was anders, dacht Day, en hij wist dat de ceremonie geslaagd was: Shroud was niet langer, ze zou nu een nieuwe naam hebben. Ze was de Healer. Ze had iets zachts over zich en iets treurigs wat Day niet kon plaatsen. Hij wees het toe aan de kracht van de ceremonie. Skytellers afwezigheid wees hij toe aan het feit dat hun nieuwe Healer dit misschien alleen moest doen. Hij wilde haar de ruimte geven, zonder zijn eigen oud-Healer aanwezigheid die haar aura ruimte zou kosten.

Day koos een plek dichtbij de grote rots en luisterde naar de woorden van Teller of the Fallen Stars. Hij was haar Chief, nu, niet langer die van Skyteller. Een warme glimlach sierde zijn gezicht, maar toen Starteller haar nieuwe naam had gedeeld, was ze nog niet klaar. Skyteller had zijn redenen gehad, zoals Day had vermoed, zoals hij toen-nog-Shroud had verzekerd. Maar de aard van de redenen, die had hij niet kunnen raden. De warmte trok uit hem weg, alsof de nachtvorst bij het aanbreken van de dag in hem kwam schuilen voor het zonlicht. Teller of the Endless Skies was dood. De kater die zo eeuwig had geleken. Ze waren van dezelfde generatie, hij en Day. Ze kenden elkaar al lang en misschien waren ze niet altijd hechte vrienden geweest - terwijl Day op wacht zat, leerde Mountain over kruiden en voortekenen - maar Skyteller had hem zijn vertrouwen geschonken, hem Chief gemaakt.

Was het de ziekte geweest? De ziekte die Mountain in zijn jeugd had doorgemaakt? Was het teruggekomen? Day voelde het plots met zekerheid, want alles kwam uiteindelijk terug. Ieders dood lag al besloten in zijn jeugd, er was een orde in het universum, een richting. Ze waren allemaal verhalen met een thema. Day wenste dat hij afscheid had kunnen nemen, maar Skyteller had ervoor gekozen de redenen voor zijn aftreden niet te delen. Het was zijn keuze geweest. Daar moest hij vrede in vinden. Day haalde diep adem, liet het zonlicht het ijs smelten, en stapte naar Starteller toe. Hij glimlachte, knikte haar toe. Hij was nu haar Chief, hij moest haar steunen. Zoekend naar woorden, keek hij naar de Tribe, en zag nog net Spark achter de waterval verdwijnen, Fern in zijn kielzog. Day aarzelde, keek naar Starteller, keek naar de uitgang van de grot. Waar gingen die twee naar toe? Spark en Fern waren jong, ze zouden er niet alleen op uit moeten gaan, niet in deze staat, niet in deze kou. Hij moest ze helpen. Hij moest Starteller helpen. "Ik denk dat ik Spark en Fern moet volgen", miauwde hij, de vraag in zijn ogen. Starteller was sterk, ze was blijven staan toen Skyteller plots aftrad, ze was blijven staan toen ze het bericht van zijn dood moest mededelen.

<sub>De reacties op haar mededeling waren wisselend. Starteller liet het allemaal gelaten over zich heen komen, zelf ook verteerd door verdriet door het verlies van haar mentor. Een aantal katten wilden haar steunen, naar wie ze met een waterige glimlach teruglachte, een lach die haar ogen niet bereikte. Ze was blij met de troost en de steun, maar dit kon het gapende gat in haar hart niet vullen. Ze draaide haar oren naar achteren toen ze Spark zag wegvluchten en Fern erachteraan zag schieten. Dat beeld, het beeld van de to-be's die het nieuws niet aankonden, was genoeg om haar opnieuw te laten knakken. Haar glinsterende ogen lieten nieuwe tranen langs haar wangen glijden, al veegde ze deze verbeten weg met haar poot. Wat was ze voor een healer als ze dit niet aankon? Maar het liefste zou ze wegkruipen in haar nest en er dagen niet meer uitkomen. Haar blik kruiste die van Day en ze knikte zachtjes op zijn woorden. Dat leek haar ook het beste. "Ga, vind ze," miauwde ze, haar stem nog wat schor, waarna ze even stil bleef en halt hield.

Ze moest zichzelf herpakken, ondanks dat verdriet zwaar op haar schouders neerdrukte. Ze haalde diep adem, huiverig. "Skyteller is gestorven op de hoogste piek, de ziekte die hem al zo lang teisterde is hem teveel geworden, met die wetenschap heeft hij zjn rang afgestaan." Haar oren bleven plat in haar nek liggen. Ze voelde zich een robot, de woorden opnoemend terwijl haar hoofd het eigenlijk niet meer kon. "Vannacht zullen we een vigil houden bij zijn lichaam of hier in de grot voor katten die de reis naar boven niet willen maken.. We zullen dan ook onze giften bij hem neerleggen." In ieder geval hoefde zijn lichaam niet naar boven gedragen te worden. Het zou respectloos zijn om zijn connectie met de Tribe of Endless Hunting te breken door hem naar beneden te tillen. Hij zou vannacht rennen met de geesten van de aarde.. daar was ze zeker van.</sub>

Wren had haar moeder zien vertrekken en sinds dien had ze in de bergen gedwaald. De schemering had haar teruggebracht naar de grot en nog steeds was haar moeder toen nog niet terug geweest. Wren had trouw zitten wachten, alleen met haar kopje vol zorgen en overpeinzingen. Ze had geen oog dicht gedaan. Mama zou nu healer zijn terwijl ze dat helemaal niet leuk vond. Zou mama dan ongelukkig zijn? Ze had verteld dat ze bij hun had willen blijven, maar dat mocht niet. En het zorgde voor kortsluiting in Wrens jonge kopje. Kreeg je dan niet altijd wat je wilde? Kon je niet gewoon "nee" zeggen. Mama moest haar hele leven op haar kop zetten terwijl ze dat niet wilde. Zou ze dan wel een goede healer kunnen zijn? Had de Tribe of Endless Hunting wel gelijk? Bestonden ze eigenlijk wel? Wren had zitten wachten en zitten peinzen terwijl uiteindelijk de lichte vacht van haar moeder binnen kwam met het ochtendgloren. Ze merkte meteen dat iets verkeerd was. Ze stelde zichzelf eerst voor als de nieuwe healer van de Tribe. Starteller. De naam klonk vreemd, buitenaards. Voor haar zou ze altijd gewoon haar moeder blijven. Maar dat zette haar in zo'n benauwde situatie die eigenlijk niet hoorde te bestaan. Mama mocht geen kittens, geen partner. Dat was tegen de regels. Nou, die regels waren gewoon stom! Maar het zwaarste woord moest nog komen. Skyteller was dood. Wrens bekje viel open van verbazing. Sommige katten begonnen Starteller te feliciteren, anderen renden jankend de grot uit. Wrens grote, blauwe ogen volgden Spark en Fern. Ze besloot dat zij ook stom waren. Dit was mama's grote dag en ze had het er al moeilijk genoeg mee. En dan gingen ze lopen janken als doetjes. Skyteller was niet eens zo super aardig geweest. Day bood aan de twee te volgen, maar mama bleef achter, vertellend dat ze vigil zouden gaan houden bij de oude healer. Wren wist dat ze mee zou moeten. Ze had daar helemaal geen zin in. Ze wist nog hoe Wisp dood in de grot werd gebracht, een ijzig en stijf lichaam. In plaats daarvan schuifelde ze naar haar moeder en drukte haar kopje in haar vacht, maar ook zij kon zelfs geen lach op haar gezicht toveren. ‘Ik ben wel trots op je hoor, mama.’ De vermoeidheid lag over haar schouders en ze wist even niet hoe ze zich moest voelen. Maar ze voelde zich vreemd genoeg verdrietig. Niet voor Skyteller, maar voor mama.

A lot had happened these past few days for the Tribe. There were quite a few new faces that had joined them lately. Death had joined them also. And whenever death visited them, it visited them well. Whenever a cat died, more followed. This was proven again today.
As if the loss of one cat had not been enough, death seemed eager to take away another one of their Tribe members. The news hit hard. Spirit's ears folded themselves back in her neck when she heard it. Skyteller had died when giving his name to his To-Be, whom called herself Starteller from this day onward. It was a strange name that did not suit this she-cat standing before her, thought Spirit by herself, but did not say this out loud. This statement or thought was not one out of anger, or one out of spite, more so it was one out of confusion. Because she had grown up with knowing that cat as Shroud of Fallen Stars, and not as Teller of the Fallen Stars. It was strange and felt off. Spirit felt nervous with this sudden change. Not only did Skyteller hand over his title, he also left Starteller to deal with it all on her own. It was almost asking for trouble. Spirit's bowed her head slightly as Starteller's voice broke. It was a sad meeting, very sad indeed, and this day would go down as a dark page in the Tribe's history book.
Two To-be's couldn't take in all the emotion, and they ran away crying. One of those To-be's was her younger sister, Fern, and a pang of emotion shot through her own heart. She felt sad for her, and at any day she would've gone after her, but not today, or not right now. This was a moment that every cat had to go through. Tribe, Clan or loner; it was the destiny of every cat to see death at least once in their lives. It was very important to experience death and learn from it, so it would not visit you again. At least, that was her thought on the matter.
Starteller continued on, and Spirit felt respect rising up in chest for the she-cat who was now destined to lead them. She was strong, that was for sure. "Can I do anything to help, Starteller?", she asked the somali, hoping there was a way for her to support the new Healer. Spirit's gaze landed on one of Starteller's young kits. It was well known that Spirit was a good babysitter, however she didn't know if that was neccessary right now. It would be good for Wren to experience a funeral, one of a great Healer, too. But if Spirit was not needed here, she would go after her young sister and Spark, for they had experienced death long enough now.

Hij had zitten wachten, want eerlijkwaar slaap was niet gekomen, ondanks dat hij wist dat dat het beste geweest zou zijn. Hij had gemerkt dat hij hierin niet de enige was, want Wren had ook onrustig geleken. Toen zijn moeder dan ook uiteindelijk terugkwam zonder Skyteller wist hij dat er wat mis was. Ze zou niet terugkomen zonder de oud-healer, daar was hij zeker van. Hij voegde zich dan ook snel bij de katten die er waren en luisterde naar de woorden die gesproken werden. Zijn moeder was nu Starteller en Skyteller was dood? Kort knipperde hij met zijn ogen, niet goed wetende wat hierover te voelen. Ze hadden zijn moeder dus geaccepteerd, wat betekende dat ze het nu waarschijnlijk nog drukker zou gaan krijgen. Waar hij eigenlijk misschien vreugde had moeten voelen had alles wat er omheen gebeurde een grote domper erop. Hij kwam dan ook pas in beweging toen Wren dat deed en liep ook naar zijn moeder toe en gaf haar kort een kopje. "Je zal het vast goed doen." Hij probeerde te glimlachen, maar dat lukte niet. Hij kon de vermoeidheid zien in zijn moeder en wist dat ze nog een vigil voor de boeg zouden hebben. Dat moesten ze wel doen voor Skyteller.

Wren bleef even kort bij haar moeder staan. Ze leek nog blij om haar te zien, hen te zien, want Turtle had haar ook gevolgd. Ze snorde zachtjes toen ze zich klein maakte onder haar moeders kin. Ze was doodop, mama ook, en het zou alleen nog maar erger worden. Ze zou zichzelf die vervloekte berg nog op moeten hijsen. Dat werd duidelijk toen mama al vroeg aan iemand om de patrouille te begeleiden. Totdat ze opeens de stem hoorde van haar andere broer. Haar kop flitste naar Rumble. Een frons kwam op zijn gezicht. Moest ze nou kiezen? Mama zei dat ze maar naar Rumble toe moest gaan. Haar oren drukte ze iets naar achter toen ze haar moeders blik zag. Maar ze knikte. Ze had het vast druk, met het hele gedoe voor Skyteller. Daarom tikte ze Turtle zachtjes aan met haar staart en slofte naar Rumble, die niet eens mama had gefeliciteerd. Boos keek ze hem aan, maar ze was te moe om echt op dit moment weer kwaad op hem te worden. ‘Kijk nou wat je doet,’ siste ze fel naar hem, zacht genoeg zodat haar moeder het niet zou horen. Hij gedroeg zich als een kleinzielige kit, dat hij nauwelijks met hun moeder had gesproken sinds ze healer to-be was geworden. Als hij eens sprak met hun moeder, dan wist hij dat ze dit helemaal nooit gewild had. Ze liep hem voorbij, richting de to-be den. Hij hoopte maar dat ze volgden, en zo niet, jammer dan. Wren kon het even allemaal niet hebben.

Met grote ogen keek ze naar de nieuwe Healer toen deze haar wel een heel erg belangrijke taak gaf. De groep naar de starpools begeleiden was een hele eer en met blosjes op haar wangen neeg ze haar kop naar de mooie somali. "Het zou me een eer zijn," sprak ze lichtjes verdwaasd, dat zij dit mocht leiden was iets wat ze nooit verwacht had. Het zou een eerbetoon zijn voor Skyteller en een dankbetoon voor zijn jaren dat hij de Tribe geleid had. Crow with black feathers kwam naar hen toe om te vragen of hij ook de patrol mocht leiden. Even keek ze wat onzeker naar de zwarte kater, hij was nog maar een to-be en dit was een heel grote verantwoordelijkheid. "Ja, je mag natuurlijk mee," beantwoordde ze toen toch maar, want iedereen mocht mee op die patrouille, iedereen die afscheid wou nemen van Skyteller. Crow zou als spek en bonen mee doen omdat hij een to-be was, en dan zou ze nog een ervaren cave guard meenemen die haar zou helpen.