Sorg

Spark was gaan rennen. Want wanneer het hoofd iets niet aankon volgde het lichaam enkel in acties. Acties waren te begrijpen, acties waren vast en konden niet zo lastig zijn als dat gevoelens dat ineens waren. En in een situatie waarin je niks kon doen maar zo graag iets wílde doen wist hij niks anders dan gewoon te bewegen. Het lopen, het vertrouwde en het hersenloze ervan leek hem echter te kalmeren. En uiteindelijk vond hij zichzelf in het bos toen zijn longen niet meer konden en hij hijgend tot stoppen werd gedwongen. Het was niet enorm ver van de grot af, hij was immers nog ongetraind en jong. Eenmaal hier zakte hij door zijn poten heen en snikte weer. Tranen rolde over zijn wangen terwijl hij zich klein maakte, wanhopig opzoek naar een gevoel van zekerheid. Toch duurde het niet lang voor hij uiteindelijk terugkeerde naar stilte. Tranen kwamen nog altijd geluidloos, maar de kleine kat gunde hem zichzelf niet om openlijk te rouwen. Papa zou dat niet leuk vinden, als hij zou huilen. Want echte katers huilen niet, die laten niet zo veel emoties zien. Maar hoe kon hij het nu inhouden als het zo veel pijn deed? Als ineens al het zekere zo onzeker was? Hoe kon iedereen het wel zo goed en hij niet? Hij probeerde zichzelf overeind te duwen, zijn lichaam trillend van de plotselinge kou en de emoties. Hij wilde dat alles weer terug ging naar vroeger.

+ open! Dit speelt zich af tijdens/na: https://www.warriorcatsnl.com/t41053-tribemeeting-a-new-reign

Spark had de ander niet horen aankomen. Volkomen bedolven in zijn eigen verdriet was de wereld om hem heen langzaam verdwenen. Het enige waar hij kon denken was Skyteller. Lieve, vertrouwde Skyteller die altijd aardig was en wijze woorden te delen had. De grijze kater die altijd andere een kans hadden gegeven om zichzelf te bewijzen, die altijd iedereen beter maakte als het nodig was. Hij achtte het bijna onmogelijk dat een zo consistent figuur in zijn leven plotseling weg was. Hij zou nooit meer de tribe aanspreken, hij zou nooit meer een activiteit aankondigen of op zijn veilige manier je begroeten. Zelf had hij altijd zo opgekeken naar de ander, de healer was in zijn ogen zoals de bergen, onverplaatsbaar. En nu was hij dood. De dood was nog zo vreemd voor hem. Het hele idee dat iemand plots zonder reden, zonder waarschuwing of afscheid weg kon zijn. Als kitten had hij de dood van Wisp wel meegemaakt, maar hij was nog te jong geweest om hier de volle slag van te krijgen, zelfs al had haar verlies hem wel zeer gedaan. Maar nu voelde hij de klap pas werkelijk. Spark had nog lang zo door kunnen gaan, zijn hersenen eindeloos spinnend naar een rede, naar een wet in deze gebeurtenis. En toen voelde hij opeens iemand. Met grote ogen keek hij op naar de grijze kattin, die nu al een heel stuk groter als hem was. Ze ondersteunde hem, en hierdoor kon hij weer op zijn poten komen. In stilte gleden zijn amberen ogen over haar gezicht en merkte haar eigen tranen en verdriet op. En vreemd genoeg, ergens, gaf het hem naast een tweede verdriet ook troost. Want zij had pijn net zoals hijzelf had, hij was niet alleen in een wereld van volwassenen die dit nieuws goed konden dragen. Bij haar glimlach duwde hij zijn kopje in haar nek, zichzelf verbergend in haar vacht. "Sorry-" mompelde hij eerst, zijn stem schor van de tranen die nog altijd vloeide en de vacht van de ander vernatte. Hij wist niet goed waarom hij zich verontschuldigde, maar ergens voelde hij zich een last, alsof hij iets verkeerd deed. Dankbaar om haar aanwezigheid leunde hij tegen haar op en begon hij haar tranen weg te likken. Als hij zichzelf niet kon troosten, misschien wel een ander. Toch hielp het voor hem, om een warm lichaam tegen zich aan te hebben en een reflectie van zichzelf in de oudere to-be te zien. Hij voelde zich niet zo alleen. "I-ik wil niet dat Skyteller dood is. Het k-kan niet" Zijn stem was hoog van het verdriet en de inspanningen, maar toch voelde hij de verplichting om erover te praten. Zelfs al was het misschien voorspelbaar, het moest gezegd worden. Hij moest het iemand vertellen voor ze weer naar de grot gingen en net als de andere zichzelf groot moesten houden. Uiteindelijk stopte hij rillend, zijn pluizige pels omhoog gezet tegen de kou, en leunde enkel zijn kopje tegen die van Fern aan. "D-dankjewel" Het was niks meer dan een fluister, meegenomen door de wind alsof deze ook de woorden nodig had voor zichzelf. En hierna bleef de bengal in stilte zitten, proberende zijn hartslag te verlagen en zijn tranen te stoppen.

De kleine bengaal voelde hoe zijn tranen eindelijk stopte, al was het niet doordat zijn verdriet verminderd was, maar eerder omdat men nu eenmaal niet oneindig in intense emotie kon leven. Het snikken was nog even doorgegaan en zijn ademhaling was onregelmatig, maar zijn wangen werden niet langer natter dan wat ze al waren. Huilen had ergens toch ook opluchtend gewerkt, en nu de tranen verdwenen waren voelde hij enkel nog een holte. Een gat in zijn borstkast waar hij bijna de wind doorheen voelde waaien, een die verlangde naar het puzzelstukje om het weer te vullen en zo hem weer compleet te maken. Het was een akelig, naar gevoel. Hij voelde hoe Fern hem zich tegen haar aan trok, iets wat hij compleet toeliet. Hij duwde zijn kopje tegen haar borst aan en bleef hier in genesteld zitten. Eenmaal hier in het donker omhult sloot hij zijn ogen en liet te rest van zijn zintuigen hun werk doen. Hij voelde haar warmte, een die hem instinctief kalmeerde en zijn rillen verminderde. Hij voelde ook haar ruwe tong tussen zijn oren, waardoor hij in reactie zacht met zijn neus wroette in haar pels als een troostend gebaar terug. En hij hoorde haar hartslag, een ritmisch getrommel in haar borstkas. Langzaam kalmeerde hij. De ruwe emoties bedaarde nog meer en bijna kreeg hij de controle over zijn lichaam terug. Hij rook de geur van Fern, gemengd met de geuren van de bergen, van de grot en van de tribe. Ze rook naar thuis, en ze voelde naar thuis. Op het moment vond hij in Fern alles wat hij mooi en goed vond aan zijn wereld. En het was daarom dat hij uiteindelijk weer durfde te spreken, zijn stem nog altijd schor maar net iets rationeler als dat deze voorheen was geweest. "Ik wil haar helemaal niet als healer.. ze hoort gewoon healer to be te zijn" Zijn woorden kwamen traag, alsof het moeite koste om te spreken, om woorden goed te maken. "Ik wil niet dat dingen anders worden" Spark drukte zijn oren naar achteren toen hij iemand hoorde. Bijna nerveus en angstig keek hij op, betrapt was het te noemen. Want hij wist dat wat hij deed verkeerd was. Hij hoorde geen emoties te tonen, laat staan zo openlijk als dat hij dat nu deed. Als papa het wist- of iemand het aan hem vertelde. Dan- Dan had hij het al helemaal verpest. De kinderlijke angst om zijn vader om iets kleins kwijt te raken borrelde op, voornamelijk door zijn huidige emotionele staat. Maar toen hij eenmaal de ander zag bleek het Day te zijn. Hij kwam rond hun heen zitten en likte beiden hun hoofden, waarna Spark zich terug tegen Fern aan drukte. Op het moment onwillend om hun contact te verbreken, al was hij nu meer gespannen dan toen de twee alleen waren geweest. "Niet boos zijn meneer Day" Kwam er zacht, fluisterend uit.

Spark hielt zichzelf in de veiligheid van Fern. Ze was groot en pluizig en lief. En ze wist wat hij voelde en dat was alles wat hij op dit moment wilde en nodig had. Het was heel fijn, want hij voelde zich een beetje minder alleen zo. Maar ze werden nu nog minder alleen, want de Chief kwam ook opdagen. Hij drukte zijn oren wat naar achteren en probeerde zijn muren weer omhoog te gooien die hij net allemaal naar beneden had laten zakken. Maar het was een onbegonnen werk, het verdriet bleef van zijn gezicht af te lezen en zijn oogjes brandde nog van de tranen. Hij wilde het zo graag goed doen, zoals hij had geleerd. Maar hij kon het nu even niet. Hierdoor werd hij enkel oncomfortabel bij de aanwezigheid van de oudere kat. Fern leek hem te willen troosten met haar pluizigheid. Maar deze angst, deze zorgen waren vanaf een hele jonge leeftijd in hem gesproken. Hij was met dit idee opgegroeid. Het was niet makkelijk meer te verbuigen. Beiden katten vroegen hem waarom Day boos zou zijn en het was dat hij de energie niet had om verontwaardigd te zijn. "... nou, voor het huilen en verdrietig zijn" Mompelde hij. "Papa zegt dat zo zichtbaar verdrietig zijn alleen voor poezen is. Katers doen dat niet… het is slecht. Die horen alles binnen te houden" Hij keek beschaamd naar de grond. "Maar ik kan er echt niks tegen doen- echt niet" probeerde hij zichzelf nog te verdedigen, alsof hij in de zekerheid was dat hij het echt goed verpest had nu.