[Join Request] Found another stray

<sub>Natuurlijk overkwam het haar, nu ze net healer was dat er een één of andere zwerver op het territorium verscheen en dat ze hem nou net moest treffen. Het was altijd veel makkelijker als ze binnengebracht werden door iemand anders en ze de hele tribe aan haar zijde had staan. Dan kon ze van tevoren al kijke hoe de vlag erbij hing bij Day. Het liefste had ze de kater, Talon blijkbaar, meteen weggestuurd. Gewoon het gebied afgejaagd, maar ze had zekere waarden hoog te houden als healer en één daarvan was de gastvrijheid van de tribe, helaas. Het geraas van de waterval overstelpte het geluid van haar pootstappen terwijl ze de grot binnentrad. Meteen zocht ze Day, waar was hij? Gelukkig wist ze de grote wit met tabby kater al snel te vinden in de menigte. "Neem gerust wat prooi van de prooistapel, ik wens eerst met mijn chief te overleggen," miauwde de kattin rustig naar Talon, al voelde ze zich alles behalve rustig. Met snelle passen liep ze naar Day toe. "Ik wil eerst met je praten," mompelde ze zachtjes naar hem, "ik weet het nog niet met deze."

[Open voor de gehele tribe om te reageren op Talon's aankomst,

Star wil eerst even met Day overleggen voordat ze een oordeel velt over Talon. Pas bij haar announcement dat ze akkoord is, zal het trial ingaan]</sub>

<sub>Appleblossom had zichzelf ingesettled vlakbij de waterval, net ver genoeg om buiten bereik van de vallende druppels te blijven, maar dichtbij genoeg om te soezen in een zonnenstraal. Ze had nooit verwacht dat ze zich zo thuis zou voelen in een groep katten, ze had er bijna niet over durven dromen. Maar ze was hier thuis, ze was hier veilig. Ze opende haar goudkleurige oog toen ze Starteller de grot zag betreden, op zich niets geks. Hetgeen wat haar bloed echter ijskoud door haar aderen liet stromen, was de kater die haar volgde. Voor een moment zat ze als bevroren, haar pels overeind rijzend. Ze had alles achter willen laten, willen rennen van alles wat ze kon. Maar hier stond hij daar, een spook uit het verleden, degene die haar achtergelaten had. De kater wie haar met zoete woorden de clan uit gelokt had, om vervolgens haar aan haar lot over te laten, alleen in het rogue gebied, zonder clan en niemand om op te steunen. Hij had haar enkel gebruikt voor zjn eigen doeleinden, haar een slachtoffer gemaakt voor Litíll en haar moeder. Ze begon zachtjes te beven, toen steeds harder. Waarom was hij hier? Hij mocht hier niet zijn, waarom mocht ze in Starclan's naam nooit genieten van haar rust en geluk? Waarom werd alles haar afgepakt? Met haar oren plat in haar nek gedrukt vluchtte ze de grot uit, het territorium in. Ze kon hier niet in dezelfde ruimte zijn als Talon.

[Appleblossom topic meteen weer uit, ook hallo Talon, welkom enzo]</sub>

Nu had hij alles Cave Guards gehad, niet? De wachtdiensten voor vandaag en morgen waren verdeeld en hij had een verkenningsploeg voor de volgende ochtend samengesteld, nu restten enkel de jachtpatrouilles nog. Voor de Redwoods misschien Serval, Grace en Appleblossom? Hij keek de grot rond, De eerste twee zag hij niet meteen, maar zijn blik vond Appleblossom onmiddellijk. Ze straalde in het licht van een zonnestraal, een tevreden, onstpannen uitdrukking op haar gezicht. Day glimlachte, maar die lach maakte plaats voor een frons toen hij haar plotseling zag verstijven. Gealarmeerd stond hij op en zijn blik schoot naar de ingang van de grot, waar Starteller verschenen was, op de voet gevolgd door... een vreemdeling. Hij bekeek de nieuwkomer. Het was een kater van ongeveer zijn leeftijd, zijn vacht donkerbruin als vochtig hout met in sneeuw gedoopte tenen. Hij oogde vermoeid, beleefd en een beetje verward. Maar iets aan hem maakte Appleblossom van streek. Ze stond te beven op haar poten en Day voelde sterk de aandrang om naar haar toe te gaan om haar tot rust te brengen, maar Starteller kwam op hem aflopen en liet weten dat ze hem wilde spreken. Hij opende zijn mond om iets terug te zeggen, maar zijn blik werd terug getrokken naar Appleblossom toen zij opsprong en de grot uit snelde. Day keek haar na, verward, ongerust. Wat was hier aan de hand? Wie was die kater? De nieuweling leek zich van geen kwaad bewust, leek hoogstens een beetje verbaasd en richtte zich toen op de prooistapel, waar hij uiteindelijk niets vanaf pakte. Day richtte zich tot Shroud, een frons op zijn gezicht. "Wat weet je al van hem?" vroeg hij met gedempte stem.

_{Ze hoorde wat gestommel achter zich, maar keek voor nu niet om. Ze hield haar blik gericht op Day, die onkarakteristiek afgeleid leek. Maar voor nu besloot ze hier niks op uit te doen, het niet te benoemen. Ze hadden iets anders waar ze rekening mee dienden te houden, hun nieuwe vrolijke vriend namelijk. "Hij is een rogue, komt hier om zich bij de tribe te voegen," miauwde ze met een gedempte stem, zodat de rogue hen niet kon horen, "heeft een tijd lopen dwalen, ook in een groep en zegt zichzelf kwijtgeraakt te zijn, voor de rest wil hij weinig over zijn verleden kwijt." Ze zocht in haar kop naar de woorden van de kater. "Hij wil een veilig leven zonder elke dag bang te zijn dat hij niet meer wakker wordt." Ze wiebelde kort met haar oren en keek even over haar schouder. De kater had blijkbaar geen behoefte aan prooi gehad, aangezien hij niets gepakt had. Hmm, de meeste katten vielen wel aan. "Ik weet het in ieder geval niet.. Dus ik laat het aan jou over. We weten allebei dat ik elke buitenstaander de berg af mieter."}

De informatie dwarrelde op hem neer en bleef even stil en bevroren op de grond liggen voor het smolt en traag zijn bewustzijn in sijpelde. Hij keek naar de kater en dacht aan Appleblossom en iets in hem maande hem om de nieuweling weg te sturen. Appleblossom was hier gekomen voor een nieuw leven. Wat haar oude leven ook was geweest, het was geen prettig leven geweest en deze kater leek er een deel van uit te maken. Een slecht deel. Hij en de Tribe hadden Appleblossom veiligheid beloofd, rust en vrede. Maar tegelijkertijd draaide zijn maag zich ook om bij het idee dat hij een vreemdeling die vroeg om onderdak weg zou jagen, een vreemdeling van wie hij niets afwist. Wie was hij om iemand zijn kansen zomaar te ontnemen, op basis van zo weinig informatie? Deze kat vroeg om hulp, om bescherming, en wie was hij om hem dat onmiddellijk te ontzeggen, zonder hem een kans te geven? Day slikte. Starteller leek op hem te wachten voor een antwoord, een beslissing. En hij wist heel goed welke beslissing dat moest zijn. "Iedere kat verdient een kans", miauwde hij met vaste stem, proberend de zekerheid in die woorden te vinden die hij altijd had gevoeld. Waarom klopte zijn hart toch zo jachtig in zijn borst? Zijn blik ging naar de uitgang van de grot. Wat als ze ervandoor ging? Hij keek Shroud aan, een verontschuldiging in zijn blik en onrust in zijn poten. "Vraag hem hoe hij Appleblossom kent", miauwde hij zacht, haar blik nog even vasthoudend terwijl hij weg stapte. "Ik ben zo terug." Toen draaide hij zich om en spoedde zich langs de waterval naar buiten. Waar was ze heen gerend?

Wren lag met haar kop op de grond in de grot, een steentje tussen haar voorpoten heen en weer slaand. Ze wilde eigenlijk iets leuks gaan doen, maar haar pootjes waren moe en haar kop stond er niet na. De laatste dagen leek ook niets te zien lukken. Ze had nog een schuin oog op Day, die ook in de grot was, maar elke keer als hij haar richting ook maar op leek te kijken draaide ze haar kop weg. Haar mentor en zij hadden nou niet de perfecte relatie. Ze zuchtte diep, totdat opeens een vreemde geur de grot binnen kwam dringen. Meteen kwam haar vacht overeind en waren al haar zintuigen recht scherp. Een vreemde kat kwam in hun midden. Ze fronste en kwam overeind, zichzelf laag houdend. Haar moeder had hem meegenomen en meteen begon ze met Day te smoezelen. Maar ook op dat moment rende Appleblossem weg. Niet veel later ging Day erachteraan. Ze kantelde zijn kop. Wat was daar aan de hand? De vreemdeling stond maar als een standbeeld te staren. En dat vond Wren irritant. Zou hij niet gewoon even zeggen wie hij was? Wat hij hier kwam doen? Daarom kwam ze in beweging en liep brutaal naar de vreemdeling. ‘En wie ben jij?’ miauwde ze luid en duidelijk, zodat iedereen het kon horen.

A muscular, white and brown tabby tom regarded Starteller and Talon knew straight away he was looking at ‘Day’, the chief of their little tribe. Day is a strange name. He mused to himself. Starteller, Day, what were these names? Was there some kind of meaning? He took a deep breath, eyes gliding over the foreign cats who were staring at him like he was some kind of third world wonder, gliding further over the rough edges of the cavern, high ceiling and hanging stalactites. The place did not look very welcoming, but in his life he had never been in a place that had been welcoming. He and the rest of his gang always traveled, moving from place to place. As long as it had a roof, a warm bed and food it was good enough for him and this place fit the criteria to a tee.

Talon his gaze shifted back to Day who shot past him to rush after the she-cat from earlier. An unpleasant feeling settled in his stomach. Who the hell was she? He had near to no recollection of her at all. Talon closed his eyes for a moment, racking his brain for any information, before opening them again when a new voice reached his ears. A young, spotted she-cat with blue eyes, her voice was loud enough for anyone in the vicinity to hear. He kept his eyes on her, aware that probably everyone was staring at him. He didn’t mind, let them stare. “Talon,” He answered simply. “And you are?”

Hij wist niet goed wat hij moest denken over al die katten die maar bleven komen van buitenaf. Slate en Appleblossom hadden aardig genoeg geleken, maar toen er weer een onbekende geur zijn neus in kwam verstijfde hij wat. Een vreemde kater stapte achter zijn moeder aan de grot binnen en hij zag nog net in zijn ooghoeken hoe Appleblossom wegvluchtte en niet veel later gevolgd werd door Day. Hij had geen idee wat er was, maar had het te maken met deze kater? Wren leek niet bang te zijn en vroeg aan de kater wat zijn naam was. Blijkbaar was dat dus Talon. Maar zijn zus kreeg meteen op haar kop omdat ze met de kater gepraat had van Fox. Was het echt zo slecht om iemand om zijn naam te vragen? "Zo vroeg alleen maar naar zijn naam." Sprak hij dan ook terwijl hij dichter naar zijn zus toestapte. "Dat lijkt me alleen maar netjes om te doen niet?" Toch hield hij een schuin oog op de onbekende kater. Hij mocht zijn naam dan wel weten, maar hij wist nog niet goed of de kat ook te vertrouwen was.

A new face was brought to them again. There seemed to be an influx in cats who wanted to join them; Spirit of the Northern Lights guessed this had something to do with the winter that was upon them. Every mountainpeak around them was covered in snow, but so were they in autumn, spring and even in summer. It was when snow would be falling down around them as well, it would be winter on it's coldest. It had happened a few times already this year, but not to the extent that the snow wouldn't melt away the next day. However, it would not take long for that to happen. And there was no cat who would want to live outside on their own when the weather would get truly bad.

And so they came here, or that was Spirit's theory, and who were they to send them back out there? Once again a cat had found their way here, and once again they would have to decide what to do with a stranger. Spirit had already made up her mind, but it was not her place to speak. She wouldn't want any stranger to go cold or to starve because they wouldn't let them in. Starteller didn't seem so sure about her decision, though, and Spirit frowned. Oh, she would feel so terrible if they send the black tabby away. So she made her way forward to greet the other with a sheepish grin. "Hey, there, I'm so sorry for the not-so-warm welcome," she quipped in after one of her Tribe-mates very unneccessary threat. Turtle agreed with her, or he was just helping his sister out.. "Talon is a good name; does it go on, or is it just Talon?" For Spirit knew that other cats had different names than their own, which was kind of weird because names shouldn't be given that way, but it was the way it was and this cat didn't look like he would have a Tribe name.

Voor dat Wren antwoord kon geven stapte een donker rode kater naar voren. Hij schoot Talon een uiterst onvriendelijke blik. Talon beantwoordde die door zijn ogen ook te vernauwen naar de vreemdeling. Hij kende die ogen, misschien wel als geen ander. Ooit had hij ook zo gekeken naar nieuwelingen die zich bij zijn groep hadden willen voegen. De rode kater legde vervolgens zijn staart tegen de kleine she-cat aan, een soort gebaar om haar te beschermen. Na nog een laatste waarschuwing keerde de kater zich om, zich bij de rest voegende van zijn tribe. “No need for such hostility, friend.” Antwoordde Talon met zijn oren lichtelijk naar achteren gekanteld, de nadruk leggende op ‘friend’. Hij wilde de heer spelen en zijn manieren laten zien, en dat deed hij dus ook. Maar hij liet niet over zich heen lopen. Dat feit wilde hij zo snel mogelijk vaststellen.

Een jonge tom kwam ook naar voren, en leek vriendelijker geluimd dan de rode kater. Gevolgd door een knappe, grijze she-cat. Hij gaf hen beide een korte knik, hen alletwee in zich opnemend voordat hij antwoord gaf. “I would not like strangers on my doorstep either,” Antwoordde hij haar. “And no, it’s just “Talon”..” Voegde hij eraan toe met een schouderophaal, niet begrijpend wat het nut ervan was om een langere naam te hebben.

<sub>Ze had een serieuze blik op Day gericht, wachtende op zijn oordeel over de situatie. Day leek echter ongefocust en afgeleid. Geïrriteerd trok Starteller met haar oor. "Ik weet dat jij dat vind," miauwde ze, ontstemd. Dit was waarschijnlijk exact waarom Skyteller voor Day gekozen had en niet een kat die net zoals zij was. Deze keuze had hij wel kunnen beïnvloeden. Hij had haar vast willen remmen. "Maar-" begon ze vervolgens, totdat Day besloot dat dit het uitgelezen moment was om ervandoor te gaan. Hij begon over Appleblossom en nam het hazenpad. Zo terug zei hij. Haar mond vertrok zich tot een dunne streep terwijl ze de kater nakeek en haar ogen brandden. Ze had weinig aan een adviseur als ook hij haar besloot te ditchen op dit soort cruciale momenten. "Ik ben omgeven door idioten.." gromde ze binnensmonds. Wellicht had ze niet zoveel aan adviseurs en moest ze deze beslissingen maar in haar eentje gaan maken. Ze wendde zich tot haar tribegenoten. Ondertussen hadden Wren en Turtle zich bij de vreemdeling gevoegd en ze moest de neiging weerstaan om ze er weg te jagen. Ze waren groot en sterk aan het worden en ze kon ze niet meer van de wereld beschermen. "Onze chief is je gunstig gestemd, Talon. Je mag op proef bij ons komen leven. Neem de tijd om zoveel mogelijk tribekatten te leren kennen. Als de maan voor de tweede keer weer rond aan de hemel staat, zullen we beslissen. Tot dan verwacht ik dat onze gast met gastvrijheid en respect behandeld wordt." Ze liet haar blik eventjes over de verzamelde katten glijden, om vervolgens met een toch licht bezorgde trek van haar oor naar de uitgang van de grot te kijken. Waar was Day op afgerend en wat was dat gedoe met Appleblossom? Star had het nog steeds niet zo op vreemden, dus als Day dat wilde weten mocht hij dat zelf gaan vragen.

[Trial voor Talon gaat in wanneer Talon reageert op dit bericht. Je hebt 2 maanden, succes!]</sub>

[/quote]

Talon hief zijn kop op toen hij Starteller zijn kant op zag komen. Hij ontmoette haar blik, voelde binnen in hem dat kleine vlammetje van onzekerheid. Hij had de chief nog niet gesproken en kon dus alleen maar de conclusie trekken dat hij royaal in de shit was gezakt het moment dat hij achter één-oogje was aangerend. "Onze chief is je gunstig gestemd, Talon. Je mag op proef bij ons komen leven." Talon kon daar direct uit op maken dat als het aan haar had gelegen hij meteen weer naar buiten was gestuurd. Hij moest deze 'chief' maar eens gaan bedanken later. "Neem de tijd om zoveel mogelijk tribekatten te leren kennen. Als de maan voor de tweede keer weer rond aan de hemel staat, zullen we beslissen. Tot dan verwacht ik dat onze gast met gastvrijheid en respect behandeld wordt." De donkere tabby knikte begrijpend. "Dankjewel, ik ga mijn best doen. Waar mag ik de nachten doorbrengen voor zo lang ik hier ben?" Voegde hij er nog aan toe.

Wren wilde net een antwoord geven op de vraag van de kater, die zich zojuist had voorgesteld als Talon. Ze opende haar bekje, maar het was iemand anders die haar naam uitsprak. Haar oren draaiden naar achteren en ze keek kwaad naar Fox. Hoezo. Al snel kreeg ze bijval van Turtle. Toch werd ze al bijna weer weggeduwd door de rode kater die nog eens even de kater bedreigde. Ze rolde haar ogen. ‘Doe normaal,’ bromde ze onder haar adem. Maar daarna liep ze naar Turtle, want andere katten begonnen al met de vreemdeling te babbelen. Uiteindelijk stemde haar moeder in dat Talon mocht blijven en dat hij hun gastvrijheid moest krijgen. Ze stak dan ook haar tong uit naar Fox. Talon begon toen over de zakelijke praatjes, maar ze besloot dat ze maar eventjes de kans moest nemen om naar buiten te gaan nu Day bezig was met Appleblossom. Geen training van Day was een ware opluchting. Dus dan kon ze nog even in haar eentje ontdekken. Misschien moest ze maar weer eens afdalen naar het dal, daar was ze nog niet zo vaak geweest...

Nope, it seemed like the other cat's name was just Talon. Kinda weird if you asked her, but then again, who was she to judge the way other's named their kits? Maybe they - the Tribe - were the weird ones, you never knew. She smiled at the striped tom when he spoke about not wanting strangers on his doorstep either. "Ah, well, we like to see the best in everyone," she assured him, but then quickly went silent once Starteller spoke. She allowed him to stay, on trial, and Spirit smiled. Good for him; he probably deserved it.