Trying again

Was het verstandig om weer terug te gaan naar de grens van Thunderclan en daarmee het donderpad? Waarschijnlijk niet. Toch wilde ze het graag nog een keer oversteken en hopelijk zou ze nu geen warrior of apprentice tegenkomen die haar zou stoppen. Vandaag was het gelukkig rustig met het aantal monsters, ook al wist ze dat ze nog steeds zou op moeten passen. Toch voor ze de poging kon doen kwam er een sterke geur van Thunderclan haar neus binnen en besloot ze te wachten met oversteken om te zien of er iemand tevoorschijn zou komen.

[@*Silverpaw]

  Dit was de tweede keer in een korte tijd dat ze langs het donderpad kwam. Hier had ze kort geleden Pepperpaw ontmoet. Het ging toen vooral over die enge monsters. Het was er nu rustiger dan toen. Ze liep door de bosjes door richting het pad, zodat ze de overkant weer kon zien. Toen zag ze iets bewegen en bleef stil staan. Ze keek in de richting en zag daar nog een kat. Het leek erop alsof ze wilde oversteken, maar ze bleef nu echter stil staan. Waarschijnlijk had ze haar gezien of geroken, dacht Silver. Langzaam bewoog ze wat terug zodat ze tussen de bosjes niet te zien was. Daar wachtte ze af wat de ShadowClanner ging doen. Zou ze het echt wagen om over te steken?

Ze liet haar blik langs de bosjes aan de Thunderclan kant van de border gaan, maar kon niet een kat vinden waar de geur van was. Toch was het vers, waardoor het haar deed twijfelen. Misschien was er vlak voor haar een patrouille langs de grens geweest en was de geur daarom zo sterk? Maar bleef het dan ook zo sterk nog steeds? Misschien moest ze er gewoon niet te veel over nadenken en oversteken. Ze liep naar de rand van het donderpad toe en liet haar blik van links naar rechts gaan. Zodra ze een gat zag, spande ze haar spieren aan en wachtte tot het laatste monster voorbij was en maakte toen snel haar weg naar de overkant. Daar stond ze stil, de lucht nog een keer testend, de geur was inderdaad wel vers, dus het was hopen dat er niet iemand in de buurt was.

  Silverpaw zag hoe de ander twijfelde. Maar uiteindelijk leek ze toch een besluit genomen te hebben en maakte ze zich klaar voor de oversteek. Gespannen keek Silver toe hoe ze van links naar rechts keek. Ging ze echt oversteken? Zal ze dat echt durven?? Ze durfde niet met haar ogen te knipperen, voor het geval ze het speciale moment ging missen. Ze had nog nooit een kat het donderpad zien oversteken; het was dan ook sterk afgeraden. En toen rende de kattin naar de overkant.
  Ze had het gehaald. Ze leefde nog. Silverpaw liet een zucht. Ze had ongemerkt haar adem ingehouden van de spanning. Nu ze zag dat de ShadowClanner het overleeft had was alle spanning weggevallen. Om meteen daarna weer terug te keren. Het was een ShadowClanner. Die nu op ThunderClans territorium was! Hoe durfde ze?!
  Met een grauw sprong Silver uit de bosjes en sloeg met haar poot naar de kop van de ander. Ze had helemaal geen vechttrainingen gehad nog, maar ze moest toch iets doen??

Voor een moment dacht ze dat ze geluk had en er dus geen andere kat in de buurt was, maar snel genoeg kwam er iets uit de bosjes aanzetten. Misschien had ze de bosjes beter moeten bekijken voor ze overstak, maar echt tijd om daar bij stil te staan had ze niet, want er kwam een poot naar haar kop toe. Het donderpad was nog achter haar, dus het enige dat ze kon doen was opzij stappen om de poot te ontwijken en zelf uit te halen met haar poot naar de ander, hopende iets te raken.

  Toen Silver had uitgehaald bedacht ze opeens dat de ander misschien wel op het donderpad terecht zou kunnen komen, maar gelukkig stapte de ander opzij. Afgeleid door deze realisatie die haar iets liet ontspannen kon ze niet op tijd reageren op de poot die op haar afkwam. Snel dook ze weg maar door haar te late reactie schampte de poot haar kopje.
  Ze snoof even en keek op terwijl ze achteruit stapte, buiten het bereik van de Apprentice. 'Wat doe jij hier?' mauwde ze fel. 'Dit is ThunderClan territorium! Je mag hier helemaal niet komen!'

Als iemand van haar eigen clan haar hier zou zien, dan zouden ze vast willen dat ze weer terugging naar haar eigen territorium, maar voor nu was het alleen een Thunderclan apprentice wat dit makkelijker maakte. Ze hield haar spieren aangespannen, wachtende op nog een reactie van de poes, maar toen deze alleen in de vorm van woorden kwam ontspande ze iets. "Ik had ook echt wel opgemerkt dat dit Thunderclan was." Sprak ze rustig. Tenslotte was er een donderpad dat ze over moest steken. "Maar hoe moet ik anders oefenen met het oversteken van het donderpad?" Ze had geen idee of deze apprentice haar zou geloven. Als dit andersom gebeurd was zou ze de ander ook aangevallen hebben.

  'Ik had ook echt wel opgemerkt dat dit Thunderclan was,' sprak de ander rustig. 'Maar hoe moet ik anders oefenen met het oversteken van het donderpad?'
  Silverpaw keek haar even aan en snoof toen verontwaardigd. 'Niet?' reageerde ze weer fel. 'Je mag hier niet komen en waarom zou je het donderpad überhaupt willen oversteken? Dat is levensgevaarlijk, hoor!' miauwde Silver en met haar staart wees ze naar het pad. Net toen ze dat deed raasde er weer een monster voorbij. 'Je had zomaar plat kunnen zijn!'

Deze apprentice leek iets slimmer te zijn dan de vorige die ze hier tegengekomen was. Tenslotte had die bijna zelf het donderpad overgestoken. "Als je goed oplet wordt je echt niet geraakt." Dit was mogelijk een goed moment om terug te gaan naar Shadowclan op deze manier. "Ik kan het je wel laten zien." Ze liep alweer naar de rand van het donderpad waar ze haar blik op de monsters focuste die langsraasden. Het duurde even, maar een gat kwam. "Zie je dat gat? Als je die gebruikt ben je zo aan de andere kant." Niet dat de apprentice mee hoefde te doen.

  'Als je goed oplet wordt je echt niet geraakt,' vertelde de ander.
  Silverpaw fronste. Misschien niet, maar het was nog steeds gevaarlijk!
  'Ik kan het je wel laten zien.' Daarna liep de ShadowClanner weer naar het donderpad. Wacht, wat? Nee, niet nog een keer over dat enge pad! 'Zie je dat gat? Als je die gebruikt ben je zo aan de andere kant.'
  Silverpaw schudde haar kopje en stapte naar de kattin toe. 'Niet doen, hoor,' miauwde ze. 'Ik weet zeker dat er wel een weg om is.' Ze wilde niet zien hoe deze Apprentice plat gereden werd door zo'n monster. En dat terwijl ze de kans had haar tegen te houden! Nee hoor. Ook al was de ander nu op ThunderClan gebied, ze zou haar veilig naar de andere Clan begeleiden zonder het pad over te steken.

De ander vertelde haar serieus niet om het te doen. Voor een moment wilde ze alsnog over gaan steken, maar als de ander haar zo graag nog op thunderclangebied wilde houden zou ze er gebruik van kunnen maken. "Hoe wil je anders dat ik aan mijn kant van de grens ga komen?" Helemaal naar fourtrees gaan was een optie, maar of de ander dat zou voorstellen was maar de vraag. Anders zou ze gewoon wel weer het donderpad oversteken, ook al wist ze dat ze niet al te vaak met haar lot zou moeten spelen.

  Het leek erop alsof de kattin nog wilde oversteken, maar deed het toch maar niet. 'Hoe wil je anders dat ik aan mijn kant van de grens ga komen?'
  Silver dacht even na. Ze zouden richting de Twoleg Place kunnen gaan, maar dat was gevaarlijk en ze wist niet of het donderpad daar weg zou zijn. Fourtrees was het meest veiligst, en logisch. 'We gaan wel naar Fourtrees,' miauwde ze met een knik en ze begon te lopen. Ze zouden dicht bij het donderpad blijven zodat ze geen tijd zouden verliezen en meer kans zouden hebben om andere ThunderClanners te ontmoeten.

De ander was serieus van plan om haar helemaal langs de grens mee te neme naar fourtrees. Voor een moment dacht ze dat het misschien toch nog beter was om over te steken, maar voor nu besloot ze de ander te volgen. Als er een andere thunderclan geur zou komen, zou ze tenslotte altijd nog snel over kunnen steken, ook al moest ze wel uitkijken. "Fourtrees duurt wel een stuk langer dan gewoon oversteken." Merkte ze op. Ze verbaasde zich dat de ander zich überhaupt druk maakte over hoe ze zou oversteken.

  'Fourtrees duurt wel een stuk langer dan gewoon oversteken,' merkte de ander op.
  'Misschien. Maar het is wel het veiligst,' antwoordde Silverpaw. Ze keek even om en zag de verbaasde houding. Natuurlijk is ze verbaasd, dacht Silver met een zucht. Het gebeurde niet elke dag dat een kat zich druk ging lopen te maken om een kat van een andere Clan. 'Kijk, ik wil gewoon niet dat je wordt overreden door zo'n monster terwijl ik je tegen had kunnen houden en je had kunnen begeleiden naar Fourtrees. Dit is gewoon veel veiliger zo en ik weet zeker dat anderen dat zullen begrijpen. Mochten we iemand tegen komen.' En ze hoopte vurig van niet.

Als ze iemand tegen zouden komen zou die het wel begrijpen? Ze betwijfelde het. Ook al lag het natuurlijk altijd nog aan de kat die ze tegenkwamen. Ze zou in ieder geval de monsters op het donderpad in de gaten houden, zodat ze over zou kunnen steken wanneer ze iemand tegenkwamen. Maar voor nu volgde ze de ander, wetende dat ze sneller bij fourtrees zouden zijn als ze wat meer mee zou werken. "Het is een wonder dat er iemand is die zich druk maakt om een kat van een andere clan." Je zou niet veel Shadowclanners vinden die zo waren, dat was iets dat ze zeker wist.

  'Het is een wonder dat er iemand is die zich druk maakt om een kat van een andere clan,' hoorde Silver de ander zeggen. En dat was het natuurlijk ook. Maar Silverpaw wilde de dood van geen één kat op haar geweten willen hebben.
  'Misschien. Maar zou willen dat ik hier nou zou oversteken en overreden wordt door een monster?' vroeg ze haar. 'Terwijl je me tegen had kunnen houden? Ik in ieder geval niet.' En ze draaide zich weer om, richting Fourtrees.

Ze ging er ook niet vanuit dat iemand zomaar een donderpad over zou steken zonder uit te kijken. Iedereen wist dat het gevaarlijk was namelijk, zelfs zij. Alleen wist ze waar ze op moest letten om het veilig over te steken. [b]"Ik ga er ook niet vanuit dat iemand het donderpad zomaar zou oversteken zonder uit te kijken en dan zou je niet aangereden moeten worden. Dat was tenslotte hoe ze er zelf over dacht en ze was er vrij zeker van dat ze het donderpad over kon steken zonder geraakt te worden.

  Dat het niet duidelijk voor de ander was begreep Silverpaw niet zo goed. Waarom zou je dat risico willen lopen?
  'Ik ga er ook niet vanuit dat iemand het donderpad zomaar zou oversteken zonder uit te kijken en dan zou je niet aangereden moeten worden.'
  'Nee, natuurlijk niet. Maar die kans bestaat nog steeds,' wierp Silver tegen. 'Monsters zijn snel, en als we nou een manier hadden om ze te laten stoppen dan zou het inderdaad veel minder gevaarlijk zijn. Maar dat hebben we nog niet, dus dan kan je beter het risico maar niet nemen.'

Monsters waren snel, dat was misschien waar, maar als je gewoon goed oplette leek het voor haar niet zo'n probleem als ze eerlijk was. Als je gewoon een groot genoege opening had zou je er geen problemen mee moeten hebben. "Een monster wil je ook niet hebben stoppen, want wie weet wat er dan gebeurd." Zolang ze in beweging bleven en voorspelbaar op het donderpad reden was er niks aan de hand. Als daar iets van verandering in kwam waren ze niet meer voorspelbaar en zou ze zelf niet weten wat met die dingen aan te moeten.

  'Een monster wil je ook niet hebben stoppen, want wie weet wat er dan gebeurd.'
  Silverpaw keek haar aan, wilde wat zeggen, maar besloot toch nog even na te denken over de woorden die de ander gezegd had. Daar had ze nog niet over nagedacht. Maar toen schudde ze haar kopje. 'De monsters in de Twoleg Place doen ook niets terwijl ze stil staan. Ze zijn pas gevaarlijk als ze wakker worden,' miauwde ze. Dat was toch altijd al zo geweest? 'Hoe heet je eigenlijk? Ik ben Silverpaw,' miauwde ze terwijl ze een korte blik op de kattin wierp.