Couldn't care less

Zijn lange poten bewogen zich makkelijk door het territorium heen. Het territorium waar hij al zo vaak door heen was gelopen en bijna alle in’s en out’s van kende. Nog steeds had hij af en toe nog heimwee naar de bergen, waar hij alles was gewend met jagen. De eerste manen had hij moeite met hier aan te wennen, want het enige wat hij kende was een oneven grond, stenen en nog veel meer. Nu ging het allemaal wel weer goed hoor, maar misschien was het ook wel de nostalgie waardoor hij soms terug wilde gaan naar het gebergte. Naar de tijd waar zijn moeder nog leefde, vooral. Hij zuchtte even zachtjes en vouwde zijn oren iets naar achteren. Het waren nu moeilijkere tijden in zijn ogen dan de tijden die ze hadden in de bergen, maar goed. Hij sprong op de stenen, normaal zouden veel katten het niet riskeren omdat het nat was geweest, maar voor hem, die getraind had in de bergen, was het een eitje. Alsof hij nooit anders gewend was.

Het was weer kouder aan het worden, wat vroeger betekende dat hij al zo veel mogelijk kruiden opgeslagen zou hebben, maar dat had hij voor vele manen al niet meer hoeven doen. Toch was het iets van hemzelf dat hij niet snel kwijt zou raken. Hij zorgde er ook zeker voor dat hij de kruidenkennis bijhield voor het geval hij het ooit nog nodig zou hebben. Toch hadden ze goede medicine cats en wist hij dat hij daarmee eigenlijk overbodig was. Hij deed zijn best in zijn warriortaken, maar het was toch anders. Hij had zoveel leren jagen en vechten als dat nodig was, maar hij was zeker geen ster in beide. De zonnerotsen bleven toch een van zijn favoriete plekken van het territorium. Dit voornamelijk omdat het een goede plek was om te gaan liggen wanneer de zon erop scheen, maar dat was nu niet het geval. De stenen waren zelfs nog wat nat, wat zo mogelijk wat glad zou maken. Toch leek hij niet de enige te zijn die had besloten hier naartoe te gaan. "Longear," Sprak hij de naam van de kater uit, terwijl hijzelf op een van de lagere stenen sprong.

Hij hoopte dat de zon er snel voor zou zorgen dat de stenen wat warmer werden, maar dat moest je in Leafbare altijd afwachten. Dit bleef toch een oude vertrouwde plek voor hem, maar dat voelde misschien lang niet voor iedereen zo. "Ik hoop dat de zon een beetje snel de stenen op warmt." Bevestigde hij. Vroeger zou hij in de gaten hebben gehouden of hij ergens kruiden zag, maar nu merkte hij toch op dat hij eerder naar het geluid van prooi aan het zoeken was. Niet dat hij hier nu om die reden was. Eenmaal hij op de steen lag was hij van plan om daar ook te blijven liggen voor nu. "Het jammere aan leafbare is de kou altijd." Sprak hij rustig. Hij zou wel zonder de kou kunnen doen als hij eerlijk was.