I understood something profoundly [CLAN EVENT]

If you can move, you’re not sick.

Ze werd wakker, doordat haar dromen nou niet bepaald vredig waren. Toen ze haar felgele ogen open deed besefte ze ook waarom. Haar maag leek wel om te keren toen ze ook maar een beetje bewoog. Ze kreunde zachtjes, waar kwam dit nou ineens weer vandaan? Wist zij veel dat het door het konijn kwam waar ze gisteren van had gegeten. Ze was geen medicine cat en al was ze dat wel geweest, hoe kon iemand weten dat het giftig was geweest. Dat behoorde het nu eenmaal niet te zijn. Prooi kon je eten, dat hield je in leven. Het was niet de bedoeling dat het je juist ten gronde zou richten. Zij verweet het dan ook aan dat ze de laatste tijd niet zo veel at. Dat doordat ze wel wat gegeten had, het een beetje slecht was gevallen. Het was nog vroeg, maar de lucht was wel wat minder zwart. Het was eerder donkerblauw, waaruit op te maken was dat de ochtend wel in zicht was. Dus dan kon ze net zo goed opstaan. Soepel ging het niet, maar ze wist zichzelf op haar poten te hijsen. Ze had er geen tijd voor om te blijven liggen. Ze wilde voorbereid blijven, helemaal met de prophecy in haar achterkop. Ze wilde Lionpaw klaargestoomd krijgen om warrior te worden. Dus nee, in haar nest blijven liggen zou niet gaan. En nu ze toch wakker was kon ze ook nog wel even gaan jagen, voordat ze de patrols moest organiseren en daarna Lionpaw mee ging nemen op training.

Movement was what the physical body was designed to do;
it was how it coped and functioned.

Haar buik bleef samentrekken, elke stap die ze zette trok door haar hele lijf. Het duurde dan ook niet lang of ze liep te hijgen alsof ze daarnet achterna was gezeten door een vos. Haar poten maakten een spoor in de pas gevallen sneeuw van die nacht. Het spoor was niet zo uitgestrekt als ze normaal liep, het waren kleine voorzichtige passen. Ze stopte toen haar maag opnieuw omdraaide. Kokhalzend bleef ze staan en wist haar maaginhoud nog net binnen te houden. Ze zette haar tanden op elkaar terwijl haar ogen begonnen te flonkeren. Ze moest en zou prooi mee terugnemen naar het kamp. Dit sloeg echt nergens op. Ze moest zich niet zo aanstellen. Ze had wat gegeten de dag ervoor zelfs, dat deed ze niet elke dag meer. Ze moest die energie dan nu wel benutten natuurlijk, anders had ze het beter aan een elder kunnen geven. Dus liep ze zacht in haarzelf vloekend verder.

Movement was vitality. It was life.
I would move.

Daar ging ze dan ook weer. Tegen beter weten in. Tegen het geschreeuw om rust van haar lijf in. Ze was de deputy. Ze had geen tijd om het rustig aan te doen, dat kon gewoon niet. Punt. Ze kon echt niet lui in haar nest gaan liggen ronken. Helemaal niet nu Jaytail haar in de gaten hield. Die zou direct denken dat ze dat deed om er dan stiekem ’s nachts tussenuit te glippen. Nee, ze ging prooi mee nemen. Hoe dan ook. Toen kneep haar lichaam opnieuw samen. Ze was jong en vitaal, dat was de reden waarom ze überhaupt deze afstand af had kunnen leggen. Terwijl ze eigenlijk doodziek was. Toch was ook dit te veel voor haar. Haar samengeknepen buik perste alle lucht uit haar longen en ze zakte door haar poten. Hijgend bleef ze liggen terwijl ze weer braakneigingen kreeg. Toen kwam de paniek in haar felgele ogen. Dit was niet goed, misschien sloeg de prophecy dan toch op haar. Met een bibberige zucht verloor ze het bewustzijn en kwam in een ijlende toestand terecht.

I would move.
Always.
No matter what.

Prooi was schaars in deze tijd van het jaar, dus had hij besloten dat hij vandaag eens vroeg zou beginnen met jagen. Hij was niet de enige die dit idee had gehad, dus was hij momenteel onderweg met Littlelion naar de zonnerotsen. Met een beetje geluk zou de prooi daar al wakker zijn omdat het daar wat meer open was qua bomen dan in andere delen van het territorium. Het was nog niet licht, maar dat zou het snel genoeg worden, toch hield hij al zijn zintuigen op scherp op een teken van prooi. Voor hij echter iets van prooi kon opmerken was er iets anders dat zijn aandacht trok. Er lag een kat een eindje verderop en de vacht was hem maar al te bekend. "Eveningglow!" Zonder te kijken of Littlelion zou volgen versnelde hij zijn pas tot hij zich naast de poes bevond. Wat was er gebeurd? "Eveningglow?" Sprak hij voorzichtig, afwachtende of de poes zou reageren. Wat was er aan de hand? Waarom was ze hier alleen op dit tijdstip?

Samen met de jonge Dustspirit was hij vandaag er op uitgegaan om te jagen. De wereld was nog onthuld in zijn duistere deken maar aan zijn biologische klok kon hij vertellen dat het rond de einde van de nacht zou zijn. Zo dadelijk zou de zon weer opkomen en zou hij, hopelijk, al weer terug zijn in het kamp met wat prooien. Hij was geen harde werker, zat het liefst de hele dag op zijn gat, maar zo nu en dan moest hij zich gedragen naar de rang die hij droeg. Gapend en geeuwend liep de tom met zijn korte poten achter Dust aan. Hij kon moeilijk de leiding nemen terwijl hij zo langzaam was. Daarbij vond hij het hele leidertje spelen niks voor hem. Hij deed liever zijn eigen dingen dan andere rond commanderen. want daar hield hij zelf ook niet van. Het was dat de young warrior een betere concentratie had dan hem op dit uur van de dag, want anders had hij misschien wel straal langs Eveningglow heen gelopen. De bruine tom strekte zijn nek en ging op zijn tenen staan. Daar zag hij, tussen de lange grassprieten en rotsen een lichaam liggen. Pas toen Dustspirit er heen rende schoot het idee bij zichzelf ook naar binnen om pols hoogte te nemen. Zo snel als zijn korte poten konden zette hij de achtervolging in. De deputy lag uitgestrekt op de grond en reageerde niet. Zijn staart zwiepte terwijl hij zijn brein ter werk liet gaan. Littlelion zakte door zijn lijf en legde zijn oor op haar buik. Een hartslag. Nu legde hij zijn oor bij haar mond; een slechte ademhaling. "Dustspirit, draai Eveningglow's lichaam in een stabiele zijligging." Hij had het graag zelf gedaan maar dat zou hem waarschijnlijk niet lukken. Hij hield zijn oor vlakbij haar snuit maar nog steeds klonk dit niet goed. Met de spullen die hij vinden kon maakte hij een 'kussentje' en schoof dit onder haar kop zodat haar gezicht -en vooral snuit- niet geblokkeerd werd door de grond. Hij probeerde haar lichaam te bestuderen, zoekend naar iets wat vaststelde waarom ze hier buitenwesten lag maar niks dat hij zo 1,2,3 kon zien.

Hij was geen medicine cat en dus stond hij nu dan ook met lichte paniek te kijken wat er mogelijk aan de hand kon zijn. Haar flank leek in ieder geval te bewegen, dus ze leefde nog wel, maar het leek ook weer niet op een rustige manier te gaan. Hij had dan ook geen idee of ze haar konden verplaatsen of dat het beter was om Rousebell te halen. Voor hij de vraag echter kon stellen leek Littlelion snel te controleren in wat voor een toestand Eveningglow was en vertelde hem de poes in een stabiele zijligging te leggen. Dat zou nog zo makkelijk niet zijn, maar toch deed hij zijn best om zijn oude mentor zo goed mogelijk neer te leggen. "Moet ik Rousebell gaan halen?" Het zou een trip heen en weer zijn, maar als ze haar niet konden vervoeren zouden ze geen andere optie hebben. "Of denk je dat we haar terug naar het kamp kunnen dragen?" Ze waren met zijn tweeën, dus het zou moeten kunnen, maar hij wilde het niet erger maken wat er aan de hand was.

_{Het was dat de kater op bevel van zijn mentor op zoek was naar kruiden. Gezien de winter langzaamaan aan het wegzakken was zou het nu een goed idee zijn om kruiden te zoeken die last hadden met groeien. Dat was zo nu en dan kattenkruid. Vooral kattenkruid. Hij had niet veel ThunderClanners ziek gezien, maar hij wist al te goed hoe het was om Whitecough te hebben. Laat staan Greencough.
De rode kater was net langs Sunningrocks gelopen, tussen zijn lippen een kleine hoeveelheid rozemarijn. Het was niet veel, omdat de meerderheid al dood was. Maar hopelijk kon hij Rousebell hiermee trots maken. Het was immers zijn werk, voor de Clan zorgen, kruiden vinden. Het zou makkelijker zijn om alleen de taak te krijgen om kruiden te vinden. Want ondanks zijn hooikoorts en constante verkoudheid was dit veel makkelijker dan de stress dat het verzorgen van zieke katten met zich meedroeg.

Daarom zag hij het niet aankomen toen hij plots achter zich, wat verderop, Dustspirit’s geschrokken stem hoorde. ”Eveningglow!” Hij spitste gelijk zijn oren en draaide zijn kop om. Richting de struiken waar hij net vandaan kwam. De rode kater draaide zich gelijk om om te kijken wat er aan de hand was. Het klonk niet alsof ze lol aan het maken waren. En toen Waterpaw zijn kop door de struiken stak en als volgt weer richting de groep katten nam, merkte hij op dat Littlelion er ook was. Die Dustspirit het bevel gaf om Eveningglow in een stabiele zijligging te brengen. Ergens had de medicine cat apprentice het gevoel dat alles nu op zijn schouders was. En dat maakte zijn angstgevoelens echter groter. Maar hij gaf om zijn Clangenoten, en dat was genoeg voor hem om richting de kattin te lopen. ”Aan de kant.” Miauwde hij ook gelijk, uit instinct. Toen pas merkte hij hoe bazig dat had geklonken. En hij keek de twee warriors weer snel aan. ”Als je wilt, bedoel ik.” Hij richtte zich weer op de Deputy, en merkte al snel op dat ze behoorlijk weg was. Zijn poot op haar nek gedrukt. Want dat was de beste manier om zeker te zijn dat de kat leefde. Oh StarClan, was Rousebell maar hier.

”Ik denk dat ze... Hebben jullie haar vandaag horen hoesten? Niezen?” Vroeg hij eventueel. Niet paniekeren en eerst even kijken wat het probleem kon zijn. Ze ademde duidelijk wel, maar ze leek in een ongemakkelijke positie te zijn. Al lag ze op haar zij momenteel. Het kon pijn zijn. Buikpijn? ”Eh... Ik heb. Water. Water is belangrijk.” Zijn poot was al lichtjes aan het trillen van de stress. Als Eveningglow het niet kon redden waren de twee warriors ooggetuigen dat Waterpaw de rang niet aankon. Maar hij wou zo graag ergens goed in zijn. ’StarClan, sta mij bij.’}

I understood something profoundly [CLAN EVENT] Dd5cjs10

Vanaf de kant van Riverclan had hij toegekeken naar Eveningglow. Ze leek te strompelen en moeite te hebben met haar wandeling. Zijn eigen ogen brandde van de wacht die hij hield. Elke dag zocht hij naar de aanwezigheid van de Thunderclan deputy en hij kon niet wachten tot het moment dat hij haar echt eens van dichtbij zou kunnen zien. Hij vroeg zich af hoe ze rook.. hoe ze proefde. Misschien naar eekhoorn? of naar de bomen die in Thunderclan gebied stonden. Zo nu en dan hield hij de omgeving in de gaten, want hij stond op vijand gebied. Toch was er op het moment geen Riverclanners in de buurt en dus kon hij hier langer blijven zitten en kijken naar zijn doelwit. Op gegeven moment viel de she-cat neer en moest hij zijn lippen op elkaar persen om niet een kreetje van genot uit te brengen. oh oh oh! dit kwam fantastisch uit! maar voor hij zichzelf tevoorschijn kon brengen klonk er aan de overkant geritsel. Snel dook de tom weer in zijn schuilplaats en kneep zijn blauwe ogen toe. Een patrouille kwam al snel aangezet en al snel volgde er een jonge apprentice op het toneel. Hij gedroeg zich als een med cat.. dat was ook bruikbaar nieuws voor in de toekomst, maar voor nu.. nu moest hij nog afwachten, want het enige doel voor nu was Eveningglow.

- Orchis is op RC gebied en houdt zich schuil c: