Will I ever be strong again?

Thawrage richtte zijn blik niet bepaald geamuseerd op een apprentice die tegen hem op was gebotst. Zijn ijskoude gouden blik ontmoette die van de apprentice en al snel rende het jonkie weg. Thawrage gromde onder zijn adem door. Wat had WindClan aan een stel schijterds die niet eens tegen een warrior in durfden te gaan? Hij spuugde alleen maar verbaal wat woorden, maar daar bleef het dan ook wel bij, hoor. Geen haar op zijn hoofd dat eraan dacht om één van die dwazen aan te moeten raken. Hij draaide het kamp de rug toe en liep met een koude blik in zijn ogen het kamp uit. Hij zou Oakpaw wel gaan zoeken zodat ze samen op training konden gaan of iets anders konden gaan doen. Oakpaw was de enige met wie hij had goed kon vinden en voor wie hij in zijn ijskoude hart liefde voelde. Hij zou zijn leven geven voor zijn broertje en dus was het zijn nummer één prioriteit om na te gaan of het goed ging met zijn kleine broertje. Thawrage liep in de richting van de heidevlaktes toen hij een hulpkreet hoorde. Zijn poten kwamen in actie en een lage grom rees op uit zijn keel toen hij de stemmen hoorde, welke hij meteen herkende als Hazelpaw. De andere stem klonk als Bramblepaw, maar daar was hij niet zeker van. Hij zette een volle sprint in en zijn gouden ogen verwijdden zich kort toen hij de situatie in zich opnam, maar toen kwam hij in actie. “Hazelpaw, ga terug naar het kamp en haal hulp,” blafte hij haar toe. Daarna rende hij naar voren, sprong tegen de Twoleg aan en klom naar boven, waarna hij genadeloos zijn tanden diep in de poot van de Twoleg zette zodat dat mormel Bramblepaw hopelijk los zou laten.

Kwaad, razend, siedent. Rust was hem ook nooit gegund. Het ene moment lijd je een rustig zwaar leventje als warrior, het volgde ben je een deputy van een door leed verscheurde clan, op een enkel paar monsters afrennend die hun poten niet van zijn clangenoten konde afhouden. Moe als de kater was, een klaar als de kater was had hij geen seconde getwijfeld toen hij het luide geschreeuw van tweebenen in de oren kreeg. Het immers niet het enige zijnd dat de wind met zich meedroeg, onderscheidde de kater het wanhopige gekrijs van twee jonge katten er tussen door. Scheldend in zich zelf en tot starclan  rende de kater dan ook op de arme zieltjes af, één zich vast klemmend aan wat dorre takken. Hopeloos zoekend naar een manier om zich te verwijderen uit de machtige greep van het monster.

Niet de enige was hij, die deze heisa opgemerkt had, ook Thawrage, een warrior voor hem nog niet al te bekend, schoot naar voren om zich moedig op de tweebeen te storten. Blaze zuchtte iets wat opgelucht, stond hij er in ieder geval niet alleen voor. Wat de kater de jonge apprentice verteld had had de kater niet gehoord, hij kon enkel raden dat hij haar wegstuurde om hulp te halen. Eenmaal aangekomen had de warrior zijn tanden al in één van de tweebeen zijn poten vast geklemd. Waarschuwend blies hij naar het wezen, zoveel groter dan hem om hem hopelijk nog wat meer stappen naar achter te laten deinsen. Waarna ook hij zijn tanden in het vlees van zijn andere poot zette, samen moesten ze toch wel de tweebeen van het jong af kunnen houden tot meer hulp hun gegund was?

Ondanks het feit dat Thawrage een arrogante attitude had en dat hij zijn Clanmates maar een stel dwazen vond, was hij wel iemand die te hulp schoot als dat echt nodig was. Zijn Clan was duidelijk in gevaar en één Twoleg betekende dikwijls dat er nog een paar anderen in de buur waren ook. Thawrage had één poot van de Twoleg te pakken en blijkbaar rende Blazesong achter hem door, want opeens hing de deputy aan de andere poot van de Twoleg. Na flink wat bijten liet de Twoleg Bramblepaw los en Thawrage liet ook los voordat hij hetzelfde lot zou ondergaan als Bramblepaw. Hij kwam net niet al te elegant op zijn vier poten terecht toen hij Bramblepaw hoorde roepen dat er nog meer Twolegs waren. “Great,” mompelde hij sarcastisch onder zijn adem door. “Als er iets is in mijn leven waar ik op zat te wachten, dan is het dit.” Hij wierp een blik over zijn schouder naar Hazelpaw en zag dat ze naar het kamp schoot. Mooi zo. De Twoleg had haar echter ook weg zien rennen en Thawrage blies hem nijdig toe. “Blazesong, we moeten ervoor zorgen dat die Twoleg uit de buurt van het kamp blijft,” gromde hij naar zijn deputy. “Laten we hem wat treiteren zodat hij achter ons aan komt en zijn focus van Hazelpaw is.” Om zijn woorden tot daden te maken, blies hij naar de Twoleg en schoot uit naar zijn achterpoot. Deze kwam in volle vaart in zijn richting en Thawrage wist hem op het nippertje te ontsnappen. “Kom dan, haarloze nietsnut!” riep hij treiterend, waarna hij nog wat uitvallen deed en de Twoleg weg probeerde te draaien van het kamp.

Niet meer dan enkele seconde na het haarloze monster de appprentice losliet haalde de kater de spanning van zijn kaken af, het been loslatend, waarna hij iets wat ongemakkelijk voet op grond kreeg. Zijn blik schoot kort naar achteren om tevreden te kunnen vaststellen dat Hazelpaw hulp was gaan halen, het was nu dus enkel een kwestie van tijd voor de backup zou komen. De kater naast hem merkte sarcastisch op hierop gewacht te hebben, waardoor Blazesong enkel kort met zijn oren trok, ze hadden geen tijd voor deze sarcastische onzin. Zijn ambere ogen focusde zich op het gigantische wezen voor hem terwijl hij achter hem Bramblepaw hoorde stuntellen, de kleine ging zo nergens heen.  Er werd geroepen dat er meer waren, dacht de apprentice soms dat ze blind waren? Geïrriteerd snoof hij wat. Ze moesten voorkomen dat de monsters Hazelpaw achter na zouden schieten, voorkomen dat ze oog kregen voor de gevallen Bramblepaw.

De stem en woorden van Thawrage, boven het onheilspellende gejank van de tweebenen uitkomend, echode het plan dat de kater al in gedachten had, waarna hij al tweebeen jennend op zij schoot en naar hen uithaalde . "Precies." bromde hij onder zijn gestokte ademhaling. En een oog houdend op de gevallen apprentice achter hen haalde ook de deputy uit naar één van de tweebenen waarna hij stroef naar achter sprong om de 1.5 meter afstand te behouden en uitdagend naar het blies. Geluk was hem voor het eerst gegund toen de twolegs aandacht verschoot van Bramblepaw en Hazelpaw naar hem. Kom dan maat. En een kort ademmomentje gekregen gleed zijn blik kort naar Bramblepaw, ze konde het  niet veroorloven dat een ander tweebeen hem nou oppakte en mee zou nemen. Nee, alle drie zouden ze eruit komen, zouden ze het kamp die dag nog zien. Merkend dat ondertussen zijn spar maatje alweer dichterbij was gekomen haalde de kater nogmaals woest naar hem uit, hij zei alle drie meneer de twoleg.

Blazesong volgde zijn idee op en samen probeerden ze de Twolegs af te leiden zodat de focus van Bramblepaw zou gaan. Als de apprentice slim was, dan zou hij in de struiken blijven wachten tot er hulp kwam en zou hij niet zomaar tevoorschijn komen. Dadelijk zou de focus van Thawrage en Blazesong gehaald worden door een onverwachtse beweging van de apprentice uit en dan was hun kant verkeken. “Bramblepaw, blijf waar je bent tot er hulp is!” blafte hij over zijn schouder naar de bruine tabby. Ondertussen wist Blazesong de aandacht van de Twolegs af te leiden en sprong Thawrage weg omdat er in zijn richting geschopt werd. Hij wilde een stap opzij zetten, maar viel niet al te gracieus op zijn zij toen een raar Twoleg ding opeens naast hem leek te liggen. “Krijg nou wat…” Veel tijd om zijn aandacht erop te focussen had hij niet, want de Twoleg boog naar voren en stak zijn poten naar Thawrage uit. De tabby begroette hem door hard uit te halen met zijn nagels en schoot toen weer weg, tussen de achterpoten van de Twoleg door. De Twoleg draaide zich brullend om en Thawrage zag dat er meerdere van dat soort obstakels op de grond lagen zoals die waar hij daarnet over was gestruikeld. Er viel iets groots en gevaarlijks vlakbij hem neer en Thawrage wist nog net op tijd opzij te springen. “Die Twolegs zijn echt ziek in hun kop!” snauwde hij. Hij had echter wel al de aandacht van de Twoleg die Bramblepaw had vastgepakt te pakken en wist hem van de richting van het kamp weg te leiden, al ging dat wel langzaam met de obstakels die om hem heen lagen. Maar zijn doel begon hij langzaam te bereiken en dat was hetgeen wat gold.