Will I ever be strong again?

Zijn hart klopte in zijn keel terwijl hij zich vluchtig naar achtere bewoog om het voorbij vliegende wit te ontkomen. Mocht hij van geluk spreken klein genoeg te zijn om net de tweede slag te kunnen ontwijken. Hij hoorde naast hem Thawrage vloeken, had in zijn ooghoeken gezien hoe de grotere kater onderuit was getrokken door het wit, nu zijn zicht op Bramblepaw versperrend. Haren stonden overeind toen hij probeerde het levenloze aan te vallen, echter betaalde hij dit met een klap tegen zijn kop. Al over de stoffige grond rollend kwam de kater enkele staartlengtes verderop tot stilstand. "Mousedung! vloekend schudde de kater de klap uit zijn kop waarna zijn blik weer op Bramblepaw kon vallen, zag hij  hoe de tweebenen het nogmaals op hem gemund hadden, hem uit de struiken trekkend waar Thawrage nog dacht dat het veilig was, starclan verdomme. Gehaast schoot de Deputy overeind, was het nog geluk bij een ongeluk dat de tweebenen de apprentice niet richting het kamp brachten, maar er juist vandaan. "Thawrage!" brulde de rossige kater naar de warrior, dapper staande houdend tegenover de tweebenen. "Bramblepaw!" Met een knikje naar de tweebenen schoot de kater erachteraan, doelend Thawrage met zich mee te willen hebben. Wellicht zouden ze Bramblepaw nog uit de greep van de tweebenen kunnen redden, en zo niet? Dan zouden ze in ieder geval de massa niet dichter naar het kamp leidde, aangezien de twee het zoiezo niet weg konde jagen...

In de chaos had Thawrage niet in de gaten gehad dat Bramblepaw helemaal niet zo veilig was als hij ten eerste had gedacht. Hij vloekte dan ook luid toen Blazesong zijn aandacht trok door zijn naam te noemen en vervolgens naar iets in de verte knikte. Thawrage herkende de staart van de apprentice die tevoorschijn kwam uit hetzelfde ding waar hij eerder over was gestruikeld en Thawrage gromde onder zijn adem. Zelfs bewusteloos wist de dwaas het voor elkaar te krijgen om een hindernis te vormen voor zijn Clangenoten. Als ze hier allemaal levend uit kwamen, zou Thawrage eens een hartig woordje praten met zowel Bramblepaw als Hazelpaw. Maar nu waren er andere prioriteiten. Thawrage kneep zijn ogen samen voordat hij net als Blazesong als een dolle op de Twolegs af rende en merkte toen de iets smallere Twoleg op. Een kitten. Een Twoleg-kitten. “Blazesong!” riep hij naar zijn deputy. “De kitten! Pak de kitten!” Net zoals queens helemaal wild werden wanneer iemand aan hun kittens zat, vermoedde Thawrage dat de Twolegs ook afgeleid zouden worden als hun kitten aangevallen zou worden. Thawrage voegde zelf al de daad bij het woord en rende achter de Twoleg-kitten aan, waarna hij zich schrap zette en vol met zijn lichaam beukte tegen de achterpoten van de Twoleg-kitten. Deze verloor zijn evenwicht en het was door puur geluk dat Thawrage het breken van al zijn botten wist te voorkomen door opzij te springen. Hij grauwde en haalde uit met zijn nagels, wat een hoop geroep opleverde van de Twolegs voor hem. De Twoleg met Bramblepaw in haar poten draaide zich om en liep terug in Thawrage’s richting. “Nu, Blazesong!” grauwde hij naar zijn deputy. Ze moesten nú actie ondernemen of Bramblepaw zou verloren raken door de Twolegs.

Als een gek was Thawrage gaan doen wat hij had willen doen, wat hij bij zijn deputy had aangegeven te willen doen. Wachten op zijn woord, hij had het niet gedaan. Geïrriteerd schoot zijn blik naar de kater, wiens actie nu alle aandacht op hem had geschoven voordat Blaze ook maar iets kon doen om hem bij te staan. Dacht Thawrage nou echt dat dit zou werken? Een kitten aanvallen? Dit zou de tweebenen niet magisch doen weggaan, had hij niet gezien dat het er twee waren geweest? Één afgeleid zei nog niks over de ander, roekeloos was het. Bovendien bracht het mogelijk nog een derde twoleg in de strijd, klein als hij misschien was, was het nog steeds veel groter dan hen, kon het nog altijd hard uithalen. En hoewel Bramblepaw nu uit hun greep was, waren de twolegs logischerwijs niet blij met Thawrage zijn actie. Wilde ze wraak. Beiden hadden ze het nu gemunt op de warrior, dwong Blazesong zijn clangenoot uit zijn eigen zooi te moeten helpen, had hij nou maar geluisterd. Wellicht als ze beidde zijn plan hadden uitgevoerd, hadden ze de tweebenen verder van het kamp af geleid. Hadden de tweebenen mindere reden boos op hen te zijn, hadden ze misschien bramblepaw al weg kunnen krijgen. Maar goed, het was niet gebeurd, en het waren enkel mogelijke uitkomens, je kon nooit echt voorzien hoe dingen zouden gaan en je kon maar het beste maken van het nu.  Snel schoot de kater naar voren, vloog hij één van hen aan, denkende dat het Thawrage was waar zijn zorgen zouden moet liggen. Enkel bleek al gouw dat de twolegs hem niet interresant genoeg vonden, of stomweg te dom waren, om hem te pakken te krijgen. Al gouw bleek dat zijn zorgen zouden moeten liggen bij Bramblepaw. Een tweebeen, klaar met alles, tilde zijn poot op om het jong te doen vertrappen. Wederom schoot de kleine kater vluchtig naar voren, zette hij zijn vlijm scherpen tanden in diens been hopend het te doen stoppen.

De plotselinge klap kwam hard aan. Het krijsen schalde door zijn oren heen en liet het kort nagalmen door zijn oren, maar Thawrage was bezig met de vlammende pijn die zich op kwam zetten in zijn schouder. Een geïrriteerde grom ontsnapte zijn keel en hij blies kwaad naar de vrouwelijke Twoleg. Zij bleef maar door krijsen en uiteindelijk kwamen er nog twee andere Twolegs bij, één daarvan die het toneelspel genoeg leek te vinden en zijn achterpoot hoog optilde, recht boven Bramblepaw. En hoewel Thawrage niet veel gaf om zijn Clanmates verwijdden zijn ogen toch kort toen hij zag hoe de achterpoot boven Bramblepaw bleef hangen. Blazesong was inmiddels in actie gekomen en zette zijn tanden in de achterpoot van de Twoleg, waardoor Thawrage ook in actie schoot en overeind kwam. Een vervelende pijn kwam opzetten in zijn schouder, maar Thawrage wist wel beter dan er aan toe te geven en hij snelde naar voren, naar Bramblepaw en naar de Twoleg. En hij wist dat het zijn schouder niet ten goede zou doen, maar nu Blazesong aan de achterpoot van de Twoleg hing en deze dus last had van het extra gewicht stond er de warrior nog maar één ding te doen: hij schakelde naar een hogere snelheid, rende recht op de andere achterpoot van de Twoleg af en beukte zijn lichaam vervolgens vol tegen zijn andere achterpoot – waar Blazesong niet hing – aan, in de hoop dat de Twoleg zijn evenwicht zou verliezen en hij Bramblepaw niet kon verbrijzelen onder zijn achterpoot.

Het was vandaag officieel bevestigd: hij had een grotere hekel aan Twolegs dan dat hij had aan het samen leven met deze dwazen in één Clan. Hij gromde geërgerd toen de Twoleg bleef tegenstribbelen en zijn ogen verwijdden zich toen er plotseling iets in zijn richting kwam zwieren. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Blazesong losliet en hij besloot om voor één keer het voorbeeld van zijn deputy te volgen; zijn klauwen lieten de Twoleg los. Hij kon nog net op tijd zijn grote lichaam laag tegen de grond houden voordat het witte ding hem zou raken en al snel nam hij zijn positie naast Blazesong in, zijn goudkleurige ogen vuurspuwend in de richting van de Twoleg. Zijn blik gleed kort over zijn schouder naar Bramblepaw, maar deze leek nog altijd niet bij bewustzijn te zijn en met een grom keek hij weer naar voren. Hij trok met zijn oortje toen hij hoorde dat de andere Twolegs, die zich inmiddels al wat meer op de achtergrond bevonden, naar de voorste Twoleg riepen. “Ik geloof dat ze zich terug gaan trekken,” sprak Thawrage op koude toon terwijl hij zijn blik alert van de ene naar de andere Twoleg liet gaan. Het deed hem licht grijnzen dat hij de kitten van hun aan het huilen had weten te brengen. Dat zou ze leren om de volgende keer op WindClan territory te komen!

Hij was zo snel als hij kon achter de apprentice aangerend in de richting van waar het zich allemaal voordeed. Hij had echt een hekel aan tweebenen en als hij hier de kans zou krijgen om zijn klauwen in een te steken, dan zou hij dat zeker niet erg vinden. Hij merkte al snel op dat de deputy en warrior tussen Bramblepaw en de tweebenen in waren gaan staan en dat Hazelpaw juist naar de apprentice toe was gegaan. Zelf zette hij hemzelf neer naast de katers en zette zijn vacht wat uit. Hij zou geen van die tweebenen erbij laten, ook al leek het erop dat er iets gaande was tussen de tweebenen en dat ze zich wegdraaiden. Gingen ze weg? Of was er wat anders?