You're the only one who deserves my attention

Met een koude blik in zijn ogen liep Thawrage het kamp uit. Hij had zojuist aan Blazesong en Wolfstar laten weten dat hij klaar was voor een apprentice. Het was nog maar zijn eerste apprentice, maar de kittens in WindClan hadden een fatsoenlijke mentor nodig en aangezien de helft van deze dwazen niet bestemd was om die job te volbrengen, had hij zichzelf maar opgegeven. Dan was er toch tenminste één kat in WindClan wiens toekomst op iets voordeligs uit zou draaien. Thawrage richtte zijn ijskoude gouden blik op zijn omgeving, waarna hij een paar stappen naar voren deed en de geuren om zich heen in zich op nam. Hij was eerlijk gezegd liever in de tunnels dan dat hij hier open en wijd en voor iedereen zichtbaar op de heide stond. Dadelijk zouden een paar dwazen nog denken dat hij ze ergens mee wilde helpen. Hij trok al een afkeurend gezicht bij het idee en wilde net richting de tunnels gaan toen een geur die hij maar al te goed kende zijn neusgaten tegemoet kwam. Zijn mondhoeken drukten zich omhoog en hij draaide zich om, waar hij de gestalte van zijn broertje zag staan. Thawrage kwam dichterbij en duwde zijn neusje tegen die van zijn broertje aan als begroeting. “Oakpaw,” gromde hij, al klonk het een stuk vriendelijker dan als hij tegen iemand anders had gesproken. “Hoe gaat het met je training?” Het zou nooit zijn beslissing zijn geweest om een kat wiens zicht slechter was als die van een gezonde WindClanner aan zijn broertje te geven als mentor, maar de beslissing lag niet aan hem en Thawrage kon hem enkel bij trainen waar nodig. Toch leek het hem geen slechte zaak om hier en daar eens te horen hoe dat het met de training van zijn broertje ging zodat hij op tijd kon ingrijpen als hij dat nodig vond.

Al sinds het begin van de dag hing hij hier rond, zijn pootafdrukken achterlatend in kleine hoopjes van aarde die bedekt werden door de platgetrapte grassprietjes. De dag leek erg langzaam vooruit te gaan vandaag, maar niet alle dagen konden goed, snel en wel gaan. Vandaag was een dagje waarop de bruine apprentice geen training kreeg, Harespring was namelijk te druk vandaag. Naar morgen keek hij zelf wel niet zo erg naar uit, het was voor de moeite dat soms dan toch niet lukte. Maar hij moest zijn best doen, hij wilde niet voor nutteloos staan. Zijn leven had hem voorbestemd zo te worden en zo zal hij ook zijn. De jonge tom zag zijn oudere broer staan; een volgroeide, loyale warrior. Zelf werd Oak ook opgeleid tot tunneler, dit landschap zou hij daarmee niet dagelijks zien. Ookal vond hij het hier mooi, hij was voorbestemd in de ondere werelden te leven overdag. Zijn amberen ogen reflecteerden een klein straaltje van zonlicht toen hij opkeek en luisterde naar het gewende gegrom van Thawrage. “De trainingen gaan best wel goed, ja, euh, tja”, zei de apprentice, ergens wat onzeker. Soms liepen er wat dingetjes fout, maar hij geloofde zelf dat het allemaal wel goed zou komen.

Zijn broertje begon op een twijfelende, onzekere toon te spreken en Thawrage keek fronsend op hem neer. Soms had hij werkelijk waar geen idee wat er in het kopje van zijn broertje omging, maar het was maar beter het geval dat Harespring haar best deed om van zijn broer een volleerde warrior te maken, anders zou ze een probleem hebben met Thawrage. Thawrage liet kort zijn staartpunt op de schouder van zijn broertje rusten om diens aandacht te trekken; een gebaar dat voor hem vreemd was en dat hij bij geen enkele andere kat zou doen. Bij zijn broertje durfde hij de liefde en compassie te tonen die hij bij anderen nooit toonde, zij het dan wel op zijn eigen manier. Oakpaw zou Thawrage waarschijnlijk nooit al te veel sentimentele woorden achter elkaar horen spreken, maar er zou altijd wel een zekere interesse langs zijn kant zijn in het welzijn van zijn broertje. “Wat is er, Oakpaw?” gromde hij. “Leidt Harespring je soms niet goed op? Moet ik een praatje gaan maken met Wolfstar?” Het liefste zou hij de training van zijn broertje zelf overnemen, maar hij wist dat hij dat niet zomaar kon doen en dat het waarschijnlijk ook wel beter was voor de ontwikkeling van zijn karakter als hij zo veel mogelijk andere katten leerde kennen, al was er naar Thawrage’s idee geen enkele kat die het verdiende om zowel de aandacht van hemzelf als van zijn broertje te hebben.

Zijn twijfels waren misschien ietsje overduidelijk geweest; maar de bruine apprentice luisterde eerst naar wat zijn broer allemaal vroeg voordat hij zelf antwoord zou geven. Zijn amberen ogen werden groot- Wolfstar en de rest moesten geen drama lijden vanwege zichzelf hoor! “Nee nee, het ligt niet aan Harespring enzo”, begon hij, beschermend over zijn mentor. Want het was waar, zij had niets verkeerds gedaan. Het lag gewoon aan hem.  “Mijn poten werken soms gewoon niet mee”. Zijn stem klonk ietsje hoger dan normaal maar hij sprak wel zijn ‘waarheid’. Eigenlijk was het gewoon zichzelf die te koppig was om goed mee te volgen, want dat was hoe apprentices waren. Een kleine zucht verliet perongeluk zijn bekje maar hij probeerde zo normaal mogelijk te lijken. Zijn broer zou het waarschijnlijk onacceptabel vinden dat zijn poten niet mee wilden werken, of misschien niet. Bezorgd keek de bruine tom naar zijn poten, rest in peace.

Oakpaw gaf aan dat het niet aan Harespring gaf en ook al wist Thawrage dat zijn broertje niet tegen hem zou liegen en dat ze elkaar altijd alles konden vertellen, toch had hij zo zijn twijfels bij het hebben van Harespring als mentor voor Oakpaw. Wolfstar zou haar wel voor een reden hebben gekozen, maar Thawrage zou liegen als hij zou zeggen dat hij dingen niet anders had willen zien. Zijn blik gleed weer naar zijn broertje toen deze zei dat er iets met zijn poten was en een korte stilte volgde waarbij Thawrage hem even in zich opnam. Bezorgdheid nestelde zich diep in zijn borst, maar niet omdat Oakpaw’s toekomst als warrior hier potentieel mee in gedrang zou komen. Oakpaw had al een vader en een moeder die niet naar hem omkeken, daar hoefde zijn broer niet bij te komen. Niet om deze reden, althans. En Thawrage hoopte ook dat zijn kleine broertje wist dat hij hem altijd zou steunen, ook als Oakpaw niet zou voldoen aan bepaalde verwachtingen. Hij kwam wat dichterbij en drukte zijn vacht tegen die van zijn broertje, daarmee op een zeldzame manier zijn steun laten ziend aan Oakpaw. “Wat bedoel je daarmee, Oakpaw?” vroeg hij op een zachte toon. “Op welke manier werken je poten niet mee?”

Het viel soms niet echt mee voor hem. Hij was niet de allersterkste en had ook niet de meeste kracht wanneer het om vechttrainingen ging. En de jachttrainingen? Dan was hij veel te klunzig. In de tunnels kon je nu eenmaal amper iets zien en dat hielp hem ook echt niet, maar het moest wel voor zijn Clan. En hij deed nou eenmaal zijn best. Die hoop werd versterkt toen Thaw hem wat steun kwam geven en vroeg wat de jonge tom bedoelde met dat zijn poten niet meewerkten. “Ah… Gewoon, nou ja, het lukt me soms gewoon niet om iets goeds te doen”, zei de bruine apprentice zachtjes en staarde wat naar de grond, voorzichtig met zijn poten wat betere grip zoekend in de aarde. Het moest gewoon lukken in de toekomst, alleen zo zou hij een goede tunneler kunnen worden. Anders liet hij zijn Clan nog in de steek en dat wilde hij absoluut niet.

Als Thawrage op één iemand niet zou neerkijken wanneer deze zijn zwakte toe zou geven of wanneer iets hem in de weg zou staan om op een normale leeftijd warrior te worden, dan was het Oakpaw wel. Thawrage zou er altijd voor zijn kleine broertje zijn en had voor hem niet zo’n hoge verwachtingen als voor de rest van de dwazen die in zijn Clan zaten. Zijn blik straalde dan ook bezorgdheid uit toen Oakpaw zijn eigen zorgen uitte over zijn poten. Thawrage richtte zijn blik naar zijn broertje toen deze begon te vertellen over hoe dat zijn poten niet mee wilden werken op sommige momenten en dat het hem soms niet lukte om iets goed te doen. Waar was Harespring dan om hem te corrigeren? Of om hem bij te staan? Hij had echter zo het idee dat zijn broertje het niet op prijs zou stellen als hij het ging afschuiven op Harespring en dus hield hij daar zijn bek maar over. “Oakpaw,” bromde hij, zijn vacht nog dichter tegen die van zijn broer duwend. “Elke apprentice heeft tijdens zijn training een moment dat hij denkt dat het niet gaat lukken of dat bepaalde dingen niet vooruitgaan.” Behalve hijzelf, maar dat liet hij maar terzijde. Hij had niet echt het idee dat dat zijn broer ging opvrolijken. “De oplossing is dan dat je je daar overheen moet zetten en dat je naar de positieve dingen moet kijken, al is het nog zo stom. Bijvoorbeeld een mager muisje dat je hebt kunnen vangen of een extra gang dat je ondergronds vrij hebt kunnen maken.” Niet echt achievements om een gat bij in de lucht te springen, maar again: daar had Oakpaw nu geen nood aan om dat te horen. “Maar je mag nooit met je kop in het negatieve blijven hangen, anders gaat dat wel parten spelen en dan gaat het je gedrag en training beïnvloeden. En daar ga je je niet beter van voelen, geloof me.”

Zijn broer probeerde hem op te vrolijken, maar niet alles dat hij zei kon hij goed verwerken. Soms stak de jonge tom een verwarde blik op en soms keek hij verward weg naar het gras waar ze op stonden, het mooi geelgroene gekleurde gras. Het werd altijd wel wat geler in Leaffall, maar dat maakte voor hem niets uit. En later waarschijnlijk ook niet, want dan zou hij in de tunnels lopen als een echte tunneler. “Thawrage, je hoeft je niet steeds zo zorgen te maken. Het zijn gewoon mijn poten en ik zal daar verandering in kunnen brengen, maar dat kost tijd”, veel tijd. Het had altijd zo lang voor hem geduurd om alles goed te kunnen doen, te wennen aan nieuwe dingen, nieuwe plaatsen, nieuwe gebeurtenissen. “Alles kost tijd. Veel teveel tijd. Dat is ’t probleem”

“Dat is nu juist het ding, Oakpaw,” zei hij koeltjes. “Het zijn je poten. Niet je oren, niet je staart, niet je vacht, maar je póten. Ik denk dat ik genoeg reden heb om me zorgen te maken.” En Oakpaw ook op termijn als het niet zou verbeteren. Hij hoopte maar dat Harespring er wat verandering in kon brengen, al zou het meeste van Oakpaw zelf uit moeten komen. Thawrage gaf een kort knikje toen zijn broertje aangaf dat het allemaal te veel tijd nodig had. “Met de juiste mentor en de juiste hulp zou het niet te veel tijd mogen kosten om het probleem op te lossen,” gromde hij naar zijn broertje. “Maar ik denk dat je wel eerlijk moet zijn tegen Harespring en haar precies moet zeggen wat je voelt. Hoe sneller we het probleem kunnen lokaliseren, hoe gemakkelijker we tot een oplossing kunnen komen.” Hoewel zijn woorden koeltjes waren en zijn stem meer gromde dan dat het normaal sprak, bleef zijn vacht wel tegen die van zijn broer aangedrukt en was er een zekere hint van warmte en bezorgdheid op te merken, al was dit enkel op te merken wanneer hij naar zijn broertje keek. De rest mocht stikken wat hem betrof.

Zijn amberen blik was op de grond gericht terwijl hij luisterde naar wat zijn broer allemaal zei. Hij maakte zich veel te veel zorgen en nam veel te snel conclusies, dit was wat hij net niet fijn vond. Wanneer anderen zich teveel zorgen om hem gingen maken. Het kostte alleen maar tijd, het was tijd aan een zijdedraadje. Zoals een klok die erg traag tikte, maar veel te traag. “Kijk, het komt wel goed oké, je hoeft niet al die druk op mijn schouders te zetten”, reageerde hij een beetje prikkelbaar. Eerlijk gezegd vond de jonge tom het niet zo fijn zijn problemen zo te zien losbarsten, dat anderen er juist voor zorgden dat er meer druk kwam dan eerst. "Ik heb gewoon tijd nodig, je hoeft de schuld niet op mijn mentor te schuiven of wie dan ook. Het is mijn zorg dat ik alles goed kan uitvoeren en daar heb ik alleen maar tijd voor nodig", vervolgde hij en stapte wat weg van Thaw waarna de apprentice naar de lucht keek.

Ieder ander die een geprikkelde reactie had gegeven op Thawrage zou waarschijnlijk een sneer hebben gekregen, maar Thawrage gaf enkel een knikje naar zijn broer terwijl hij zijn gouden blik richtte op de ander. Zijn oortje trok kort toen irritatie merkbaar was bij zijn broer, maar hij zei er niks over. Hij zou waarschijnlijk ook gefrustreerd zijn als het zijn poten waren die niet wilden doen wat hij ervan verlangde. En misschien was het irritant voor Oakpaw dat Thawrage zich zorgen om hem maakte, maar de waarheid was dat Thawrage geen enkel belang aan anderen behalve zijn broertje hechtte en dat hij daarom zijn zorgen uitte. “Ik probeer je geen stress te geven, Oakpaw. Ik probeer je enkel te helpen,” gromde hij naar de jonge kater terwijl een strakke blik ontstond in zijn goudkleurige ogen. “Sinds jij de enige kat bent om wie ik ook maar iets geef, is het voor mij vrij belangrijk dat het goed met je gaat. Dat kun je me niet kwalijk nemen.” Thawrage deed geen moeite om het lichaamscontact terug op te zoeken toen zijn broertje opzettelijk van hem weg stapte en hij bleef zijn koude blik behouden terwijl hij naar de jonge kater keek, al waren zijn woorden allesbehalve koud. “Dat is niet waar,” gromde hij op de opmerking over zijn mentor. “Het is juist aan jouw mentor dat ze ervoor moet zorgen dat je vooruitgang boekt in je training. Als ze dat niet kan, is ze de titel van mentor niet waard,” zei hij op een botte toon. Hij wendde zijn gouden blik van Oakpaw af en keek stoïcijns voor zich uit terwijl hij wachtte op een reactie van zijn broertje.

Hij merkte op dat zijn broer gewoon bleef staan waar hij stond- hoe die zat uit te leggen dat hij het hem niet kwalijk kon nemen  dat hij zorgen had voor zijn jongere broer. Een diepe zucht verliet zijn bek maar verder zei de jonge kater niets. Hij had geen zin meer om nog iets te zeggen als de ander er altijd tegen in ging. Het was niet zijn mentors fout, het was zijn eigen fout. Het was zijn schuld dat hij niet hard genoeg wilde werken voor zijn doelen te bereiken, maar op het eind zou zijn steen misschien een van de belangrijkste kunnen zijn- en dan droeg hij die niet bij. Dat voelde vreselijk om daar zo over na te denken, door dit kleine petieterige ding. De bruine apprentice ging toen zitten met zijn staart rond zijn pootjes gekruld, niet veel verwachtend van het moment.

Zijn broertje zei niks en Thawrage keek met een schuin oog naar opzij. Ondanks dat er niet veel emotie te vinden was in de blik van zijn broertje had Thawrage ongeveer wel een idee hoe hij zich moest voelen. Hij onderdrukte een zachte zucht. Hij was echt verschrikkelijk in het opbeuren van anderen en het was al heel wat dat hij die poging wilde doen, al had hij het idee dat het niet veel uithaalde. Oakpaw leek hem meer iemand te zijn die pas opluchting voelde wanneer er duidelijke resultaten waren dan dat hij daar nog op moest wachten. Hij liep een beetje voor Oakpaw uit en sloeg met zijn staart naar achteren, tegen de wang van zijn broertje. “Kom,” gromde hij enkel, waarna hij voor zijn broertje uit begon te lopen. Hoewel het voor hem geen reet hielp, kon het voor Oakpaw misschien wel wonderen doen als hij even een wandeling zou maken. Zijn kopje vrijmaken, of hoe dat dan ook noemde. “Hoe gaat het buiten je training om?” gromde hij naar zijn broertje. “Heb je al vrienden gemaakt ander die andere dw… apprentices?” Het mocht duidelijk zijn dat Oakpaw zijn Clanmates niet een stel dwazen vond en dus leek het Thawrage beter als hij die mening voor zich hield. Voor nu.

Stilletjes bleef hij zitten terwijl hij de zucht hoorde van zijn broer, waarna hij hem beval mee te komen. De kater besloot toch geen andere keuze te hebben en stond daarmee langzaam recht waarna hij hem volgde. De oudere kater vroeg hem hoe het met hem zat buiten zijn training en eigenlijk wist hij het niet. Hij bezocht kittens, had nursery heimwee gehad, praatte met andere apprentices… En ook daar vroeg de ander ook weer om. Of hij vrienden had gemaakt. Nou, hij had wel wat gepraat met anderen? Ashpaw, die hem met de grond gelijk maakte, Falconpaw, die erg lief en vriendelijk was, Whitepaw, die ook erg nice was, … Storkpaw, een goede vriendin, … En Peregrinekit! Zijn allerbeste vriend sinds dat hij een kitten was. Hij was ietsje jonger dan hem en daarom nog een kitten, maar hij had hem beloofd samen op te groeien met hem als ware vrienden. Ja hij had best wel wat vrienden gemaakt, behalve voor een paar irritantkoppen maar die liet hij maar zo. “Ik ben bevriend met bijna iedereen van mijn Clan ondanks mijn awkwardness”, reageerde de bruine kater maar droogjes. “En als ik je goed ken wilde je ze net dwazen gaan noemen of niet soms?”

Het verraste hem niet echt dat Oakpaw vrienden had gemaakt in de Clan. Het verbaasde hem nog minder dat Oakpaw zowat de hele Clan als zijn vriend zag. Het deed Thawrage kort afvragen hoe Oakpaw’s gedrag was als hij katten buiten zijn Clan ontmoette. Hij wist dat ze qua karakters tegenpolen waren en dat zijn eigen idealen niet strookten met die van Oakpaw. Hij was koud en teruggetrokken, Oakpaw was open en vriendelijk. En toch waren ze broers en konden ze wel met elkaar overweg. Oakpaw was dan ook de enige die Thawrage accepteerde in zijn nabijheid; van de rest van de Clan moest hij niks hebben. “Correct,” bromde hij op een koude toon tegen zijn broertje. Hij richtte zijn blik kort over zijn schouder naar de apprentice en onderdrukte een zachte zucht. “Al neem ik aan dat het een goed ding is dat je al vrienden hebt gemaakt,” zei hij op een iets mildere toon, gevolgd door een knikje en zelfs een iets mildere blik in zijn ogen. Zijn blik werd daarna echter weer hard. “Maar laat geen gebruik van je vriendelijkheid maken, Oakpaw. Al waar je aan het einde van de rit op kunt vertrouwen, is op jezelf.” Hij richtte zijn blik weer strak naar voren. “En ik zal er ook wel voor je zijn,” voegde hij er droogjes aan toe. Oakpaw was immers de enige waar hij dat voor wilde doen in deze verdomde Clan.

In iedereen was wel wat goeds te vinden, al was het niet altijd gemakkelijk voor hen om dat in te zien, maar hij had heel veel vertrouwen in de anderen. Hij zou nooit van ze denken dat ze hem in de steek zouden laten, en zeker Peregrinekit niet. Hij was zijn beste vriend en hij zou niet zonder hem kunnen.  De kater had genoeg vertrouwen in hem en zijn clangenoten. “Op het bittere einde zouden ze nog altijd aan mijn zij staan, ik kan ze altijd vertrouwen”, protesteerde de bruine tom tegen zijn broer in. “Dat weet ik gewoon”. Tenminste was zijn broer er wel voor hem, maar zo goed als hij hem kende, had hij het gevoel dat zijn hart niet helemaal  van goud was gemaakt. Die wilde zijn denmates dwazen noemen, vond zijn medewarriors irritant en laten we het niet hebben over kittens. Oakpaw betwijfelde dat wel een beetje. Als hij zijn broer niet was was hij zeker dat Thaw hem gewoon zou laten vallen hebben, al lang geleden.

Thawrage onderdrukte de neiging om met zijn ogen te rollen, al gingen zijn mondhoeken om de één of andere stomme reden wel kort omhoog toen Oakpaw zijn woorden sprak. Niet omdat hij zijn broertje uitlachte of omdat hij naïef was, maar omdat er ergens toch wel een deel in zijn koude hart was dat blij was voor zijn broertje dat hij katten had gevonden waar hij het goed mee kon vinden. Thawrage had met zijn ouders wel gezien wat er kon gebeuren als je te veel vertrouwen had in andere katten en dus had hij zichzelf koud opgesteld voor anderen, waarbij zijn broertje de uitzondering was. Het was ergens wel verlichtend om te zien dat zijn broertje die attitude niet overgenomen had. “Als jij het zegt,” was er echter nonchalant over zijn schouder te horen zonder dat hij aan zijn broertje zijn korte verandering in houding op liet merken. Hij onderdrukte een zachte zucht, het niet kunnen verkroppend dat hij toch wel nieuwsgierig was naar die vrienden waar zijn broertje had over had. “Wie zijn die vrienden dan van je?” vroeg hij dan ook op een koude toon over zijn schouder aan zijn broertje.

Hij had zijn broer altijd al gekend als een ijsblok. Heel koud, maar in  staat wat te smelten voor hem alleen. ‘Als jij het zegt’, zei die dan ook en Oak's frustratie van daarjuist verkoelde al een beetje. Het was niet dat de bruine apprentice zijn oudere broer haatte omdat hij zo beschermend was, maar hij zat nog steeds in die fase waarbij hij alles moest verwerken. En vertrouwen verliezen in zijn vrienden zou het laatste zijn wat hij wilde. Die gedachten werden eventjes heel snel doorkruist toen zijn oudere broer weer sprak. ‘Wie zijn die vrienden dan van je?’. Met zijn gele ogen keek hij wat naar boven, naar de gezellige wolken daarboven. “Mijn beste vriend is Peregrinekit en dat zal hij altijd blijven”, mauwde hij. “En zoals je al weet, zijn bijna alle andere apprentices mijn vrienden”. Iedereen was altijd al aardig tegen hem geweest, behalve voor een paar die wat irritant deden maar voor de rest vond iedereen hem leuk en geweldig.

Peregrinekit. De naam zei hem wel iets, al spendeerde hij nauwelijks tijd in de nursery. Was dat niet weer zo’n vrolijke dwaas? Natuurlijk. Als Oakpaw beste vrienden was met hem, dan moest het wel iemand zijn met een vrolijk, opgewekt karakter. Oakpaw hield niet zo van koele kikkers en Thawrage had het idee dat hij de uitzondering op de regel was, net zoals Oakpaw de uitzondering op de regel voor hem was. Hoewel Thawrage stoïcijns probeerde te blijven, kropen zijn mondhoeken toch kort omhoog toen Oakpaw aangaf dat zowat heel de apprentice’s den zijn vrienden waren. “Ik had ook niks anders verwacht,” zei hij op een ongewoon warme toon tegen zijn broertje. Hij zakte wat af naar achteren en gaf de tom cat een speelse tik met zijn staartpunt tegen zijn oortje. “Al blijf ik er wel bij dat je moet uitkijken met katten te snel je vrienden te noemen. Je weet nooit wat hun echte intenties zijn,” liet hij meteen waar op een koude toon volgen, zijn gouden ogen terug hard wordend. “En dat je maar naar mij komt als er apprentices tussen zitten die écht vervelend doen. Dan zal ik wel eens een gesprek met ze hebben.” Zijn toon klonk koud en hij richtte zijn blik weer naar voren, al knikte hij kort over zijn brede schouder naar zijn broertje. De boodschap leek hem wel duidelijk.