[OPEN] Walk with me.

Wat groeiden zijn kittens snel op. Hij liet even een diepe zucht horen, zijn groen gele ogen gericht op de plek waar hij al die moons geleden bloemen had achtergelaten voor de poes die hem sane had gehouden. Nog steeds snapte hij niet hoe ze ooit voor hem had kunnen vallen, hij was echt een dork toendertijd. Hij was onzeker, totaal niet sociaal. Dingen die toch niet echt lekker vielen bij katten. Die wilden op z'n minst een zelfverzekerde kat hebben om hun leven mee te delen. Maar goed he, dat kon gebeuren. Zijn eerste nest wist echter nog steeds niet dat hij de vader was, echt chapau Jaytail, maar iedere keer als hij het wilde vertellen kwam er weer iets nieuws tussen. Echt verschrikkelijk. Tot op het punt dat het gewoon rude was als hij het nu ging vertellen. En dan zat hij nog met het gedoe met Minnow en de kittens, die alweer apprentices zijn geworden.

Hij zuchtte even zachtjes en zwiepte even met zijn staart. Ze zou vast met disgust op hem neerkijken. Maar hij was beter zo; echt waar. Hij had tenminste zelfvertrouwen. Zou ze daar tenminste trots op zijn? Op het feit dat hij eindelijk durfde te gaan en staan waar hij wilde staan? Snowdrop was verleden tijd nu, iets wat hij mee droeg als herinnering. Nu hij er zo overna dacht, wist hij niet eens meer hoe haar stem klonk. Hij liet even een droge lach uit zijn mond komen, hoe ironisch was dat wel niet? Hij stond rustig op, waarna hij nog één blik wierp op de rivier, voordat hij weg liep. Weg van de rivier. Hij had tegen zijn eigen zoon te lopen schreeuwen, zelfs gedreigd. Een andere warrior van ThunderClan had er ook aan moeten geloven. Maar zo was het nu eenmaal gegaan. Silvervine had hem gewoon tot het uiterste gedreven vlak na Minnow's nieuws. Het was vreselijk om te zeggen, maar ergens? Boeide het hem niet meer. Het leven had hem veel pijn gedaan en hij had het begraven diep in hem, maar het was er nog. Het had hem overgenomen. Het boeide hem niet dat hij naar Silvervine had geschreeuwd, dat hij zijn eigen zoon had zitten te bedreigen en hij wist dat dat niet hoorde. Daar zou hij iets voor moeten voelen. Hij kon niet zomaar zijn eigen zoon bedreigen zonder iets te voelen, right? Was hij echt zo raar?

Hij stopte langzaam met lopen, waarna hij zijn ogen sloot en diep zuchtte. De oude Jaytail was vertrokken, weg, om nooit meer te zien waarschijnlijk. Soms als hij naar zijn eigen spiegelbeeld keek vroeg hij het zich af. Waar de kat naar toe was die nog om andere katten gaf, die katten niet wilde kwetsen en zich ook nog echt schuldig voelde als er dingen gebeurde. Die kat moest weg zijn gegaan, waarbij iemand anders zijn plek heeft overgenomen. Samen met zijn gevoelens.

Snow.. dat was de enige pijn die hij voelde. De enige echte emotie die hij voelde als hij aan haar dacht. Zijn enige zwakte. Hij draaide zijn oren naar achteren en liet een zachte grom horen, niet aan denken nu. Echt, stoppen daarmee. Het had geen zin om iedere keer aan haar te denken. Ze was dood, weg, ze was er niet meer. En het was ook al zo lang geleden. Dus stop. Een duidelijke, geïrriteerde zwiep met zijn staart ontsnapte hem. Geïrriteerd op zichzelf. Ooit moest ze toch vertrekken uit zijn gedachten? Of bleef ze daar zitten alleen maar om hem pijn toe te doen?

Alsof hij bevroren was bleef hij staan, zijn ogen gesloten, alsof hij zich niet verder kon verroeren. Hij was er zo klaar mee. Was er maar iemand waarmee hij die leegte kon opvullen. Minnow had niet gewerkt, maar daar was hij ook mooi achter gekomen op een vreselijke manier. Maar goed, he, daar kon een kat van leren. Hij wist nu dat Minnow niet de kat was die dat zou kunnen doen voor hem.

Bevroren. Zoals het seizoen was die was aangebroken, was hij bevroren zoals de grond onder hem. Bevroren was zijn ziel, waar hij zo erg had meegeleefd met katten. Alsof de kat die hij ooit was geweest op ppauze was gezet en hij nu een totaal andere kat was geworden. Veel katten boeide het niet, merkten misschien niet eens hoe erg hij veranderd was. Hij had immers nooit echt veel contact gehad vanaf het moment dat hij apprentice was geweest en Bluestar door hem was overleden. Vanaf dat moment had hij zich afgesloten van alles en iedereen en StarClan wist hoelang dat wel niet al geleden was. Katten gingen er van uit dat hij het eindelijk achter zich kon laten, dat hij eindelijk zijn normale leven weer op kon pakken en door kon gaan. Hij had alles gewoon achter slot en grendel gegooid, een betere manier in zijn ogen. Hij was gewoon gestopt met om alles te geven, zoals hij eerder wel had gedaan. Hij had zijn gevoelens uit gesloten en hij zou nu eerder door gaan met hoe hij nu was dan zijn oude zelf terug pakken. Zijn oude zelf was niet oké. Pas toen er een ander geluid kwam en de geur van Whitepaw zijn neus bereikte leek het alsof hij weer ontdooide, alsof hij eindelijk terug was gekomen in de wereld waar hij nu in leefde. Hij zag de witte poes naar hem toe lopen en hij keek haar met kalme groen-gele ogen aan. De poes had net een eekhoorn gevangen, goed voor haar. Vaak lukte apprentices het niet om veel prooi te vangen in deze periode door de kou en onervarenheid ermee. Daarbij waren er niet veel prooien te vinden in deze periode. Ze legde de eekhoorn voor haarzelf neer en keek naar hem. 'Alles goed Jaytail?' klonk er van de jonge poes af en hij moest het haar nageven dat hij vroeger ook zo was geweest. Een brede glimlach kwam er op zijn gezicht en knikte even. "Peachy, ik was gewoon kort even aan het nadenken over deze periode van het jaar." Sprak hij met een brede glimlach tegen de poes, waarna hij even naar beneden keek naar de eekhoorn. Totaal gelogen natuurlijk, want daar was hij helemaal niet over na aan het denken, maar goed, deze poes wist toch niks van zijn leven af en zou al helemaal niet kunnen zien aan hem dat hij over iets anders aan het nadenken was. Wie was zij om het antwoord van een senior warrior te betwijfelen? "Goede vangst, zullen de queens, kittens of elders zeer zeker tevreden stellen, kiddo." sprak hij terwijl hij weer op keek naar de poes met een glimlach op zijn gezicht.

Het was een verschrikkelijke tijd om apprentice te zijn. Apprentices waren niet goed in jagen, ze vingen nooit zomaar alles. Het was niet eens raar om een oudere apprentice te hebben die nog niet zo heel goed was in het jagen. Het echte jagen begon in zijn ogen pas als ze warrior waren. Dan hadden ze bewezen dat ze de techniek onder de knie hadden, maar super veel vangen deden ze nog niet. Als warrior waren ze op hunzelf uitgerekend en dan kon je je pas echt gaan ontwikkelen. ’Dat begrijp ik. Zoals mijn mentor zegt is dat we gewoon ons best moeten doen om geen prooi tussen onze klauwen uit te laten glippen.’ klonk er van de witte poes af. Hij knikte even naar de poes. Al moesten apprentices zich niet slecht voelen om het feit als het niet lukte, ze waren er immers apprentices voor. Dus hij hoopte dat haar mentor dat had benadrukt. ’Hij was opzoek naar eikels, maar ik kreeg hem te pakken nog voor hij terug kon naar zijn holletje hoog in de boom.’ klonk er van de poes, waarop hij even glimlachte en knikte naar haar. Het was een goede vangst, hoe mager de beestjes ook waren. Het voedde tenminste weer wat katten in de clan. ”Zolang je maar weet dat het niet erg is als je een prooi niet vangt.” sprak hij tegen de poes, waarna hij naar de dorre omgeving keek. ”Dat is dan gewoon een teken van StarClan geweest dat de prooi niet klaar was om te sterven, misschien is het wel een prooi die voor meerdere prooien zal zorgen.” Sprak hij met een grijnsje richting de omgeving. ”Dus voel je nooit slecht als je een prooi niet vangt, goed?” Sprak hij even tegen de poes.

Hij kende geen enkele warrior binnen de clan die altijd alles ving. Niemand ving alles, als dat zo was waren ze allemaal vette katten geweest. Was wel leuk geweest natuurlijk, maar dan was de natuur ook compleet verstoord, dus nee, het was niks. Natuurlijk was een avond met een rommelende maag naar om te voelen, soms twee, maar het was volledig te begrijpen in zijn ogen. Daarom was het ook niet erg om niet alles te vangen. Zelfs als dat betekende om even honger te lijden. Maar goed, een jonge kat vond dit misschien wel moeilijk om te begrijpen. Veel begrepen het niet, die moesten het nog leren. Hij was een voorbeeldfunctie in dat opzicht natuurlijk. 'Heb jij wel eens geen prooi gevangen?' klonk er van de witte kat af, waarop hij even knikte zonder ook maar één moment na te denken. "Geen enkele warrior binnen de clan vangt alles wat hij ziet." sprak hij tegen de poes terwijl hij zijn nagels even kort over de aarde onder hem liet gaan. "Frustrerend is het natuurlijk wel, maar als iedereen alles ving wat hij zag zouden er geen prooien overblijven. Zelfs je mentor zal vaak genoeg een prooi niet kunnen vangen." sprak hij met een lichte zwiep van zijn staart. Als die mentor haar vertelde dat hij dat wel deed, dan was het een leugenaar. Niemand was zo perfect.