What lies ahead {Nightpool}

De zon scheen fel en warm door het kamp, ook door dichte beschutting van de den waar Moonstorm nog lag te slapen. Langzaam begon de krijger wakker te worden en na nog even na te dutten stond hij op en liep hij rustig naar de prooistapel toe. Hier pakte hij een vers ruikende muis uit en begon er op te kauwen. Terwijl de gestreepte kater aan het eten was probeerde hij te bedenken wat hij vandaag het best kon doen. Na een tijdje besloot de kat dat hij in dit lekkere weer wel weer zin had om te jagen, veel prooidieren zouden ook willen genieten van de zon. Toen opeens herinnerde hij zich dat er vergiftigde prooi in het woud was en misschien was het wel slim om een ander krijger mee te nemen, twee neuzen waren immers beter dan een. Hij keek even het kamp rond of hij iemand zag die nog vrij was. Het viel hem nu op dat iedereen druk bezig was en langzaamaan begon hij zich een beetje te schamen, het moest immers lijken alsof hij gewoon lag te luieren. Opeens vielen zijn ogen op een witte kater die wat verderop lag, Nightpool wist hij. Moonstorm stond snel op en liep naar hem toe. "Hey Nightpool, heb je misschien zin om wat te jagen?" mauwde hij vriendelijk.

Hij lag wat in het zonnetje te liggen met een muisje tussen zijn poten. Grote trek had hij niet en langzaam kauwde hij dan ook op het sappige vlees. De kater geeuwde en was van plan het vandaag rustig aan te doen. Eigenlijk zoals hij dat elke dag deed. De echte waarde van een dag zat in het sociaal zijn voor hem. In de ochtend had hij altijd wat tijd nodig om op te laden en deed hij het nog rustiger aan dan normaal, maar zodra de vaart er eenmaal in zat dan kon hij er gerust 24 uur op los kletsen en luisteren natuurlijk. De kater sloot heel even zijn ogen nog en voelde de warmte verspreiden om zijn witte vacht. "Hey Nightpool, heb je misschien zin om wat te jagen?" De grote kat opende één oog en ontmoette Moonstorm. Hij was het niet gewend dat katten hem aanspraken in de ochtend, maar spontaniteit was altijd welkom. Hij openede ook zijn andere oog en en knikte. "Maar Moonstorm, natuurlijk!" Alleen jagen had hij een hekel aan, maar samen vond hij het al veel leuker. Hij kende Moonstorm nog niet zo goed, dus hier lagen ook vele kansen om de kater beter te leren kennen, wie weet wat voor moois daar uit kon komen. Nightpool sprong op en schrokte in een keer het muisje naar binnen. "Leid de weg Moon!" Miauwde hij opgewekt. Sociaal contact schudde hem wakker als water over een slapende hond.

Het was goed om te zien dat iedereen van dit weer kon genieten, hij zelf natuurlijk ook, al kon hij ook het mooie in regen en koud weer waarderen. Liever deed hij dit dan wel binnen in zijn den. De kater voor hem leek de omgeving in zich op te nemen en vervolgde zijn weg richting Blooming Woods. "Zeg Moonstorm, ik wist niet dat jij van gezelschap hield tijdens het jagen?" Hij kende de kater niet zo goed en ging er eigenlijk altijd vanuit dat niemand gezelschap wilde tijdens het jagen omdat je je dan minder kon focusen etc, bla bla bla. Elke ochtend was Nightpool zelf on the lookout voor vrijwillige jaagpartners, dus misschien als hij het goed deed en ze elkaar mochten, kon Moonstorm een permanente jaagpartner worden. Het zou wel beschamend zijn als de cyperse kat heel goed kon jagen, want hij zelf bakte er niks van. Een beetje alsof je een kitten vroeg om de juiste eetbare besjes te zoeken. Hoogstwaarschijnlijk kwam je dan alleen terug met zooi. En dat was ook waar Nightpool meestal mee terug kwam. Dunne muisjes, halve muisjes, onzichtbare muisjes. Het was absoluut niet zijn talent, maar hij had al lang geaccepteerd dat die ergens anders lagen.

De twee katers vervolgden hun weg door het woud, genietend van het mooie weer. Toen ze wat dichter bij hun bestemming waren gekomen stelde de witte kater hem een vraag. Nightpool vroeg hem of hij van gezelschap hield tijdens het jagen. Moonstorm snapte de vraag wel, de meeste krijgers vonden het immers fijner om in hun eentje te jagen. De gestreepte kater vond dit soms zelf ook wel fijner, je kon je veel beter concentreren in je eentje en je hoefde met niemand rekening te houden. "Ik vind het wel fijn om er een clangenoot bij te hebben, dan kan die mijn ongelukken voorkomen." grapte hij vriendelijk als antwoord. Maar ondanks dit grapje zat er wel een kern van waarheid in. De jonge krijger had al best vaak iets verprutst door middel van zijn onhandigheid en meestal was het een andere kat die ervoor zorgde dat het niet veel erger werd of het oploste. Om snel op een ander onderwerp te komen vroeg hij snel: "Hoe zit het met jou, vind je het niet fijner om alleen te jagen? Grote kans dat ik je per ongeluk afleid tijdens het jagen.".