[Final assessment] Gave it all that I got, started to knock

<sub>Het was zover. Vandaag zou de dag zijn dat ze alles zou moeten geven. Vandaag zou ze zich eindelijk kunnen bewijzen. De dof grijze apprentice had nauwelijks een oog dichtgedaan, maar de absentie van slaap was duidelijk. Ze had zoveel vlinders in haar buik dat ze geen vrij moment had om moe te zijn. Toen de eerste zonnestralen de den in vielen stond ze op en liep ze naar buiten. Ze werd begroet door een kou die zo kenmerkend was voor leaf-bare. Ze liet een beverige ademteug ontsnappen en trippelde naar de uitgang van het kamp. Toen ze buiten kwam zag ze dat de bomen gehuld waren in een zachte sluier van mist die zich tot net boven de basis van de boom had gehuld. Ze spitste haar oren om te luisteren naar enkele vogels, achterblijvers die nog niet naar het zuiden waren getrokken. Hun gezang klonk erg treurig in vergelijking met hun vrolijke klanken als de zon hoog stond en warm scheen.
Nettlepaw trippelde langs de Sandy Hollow naar de rand van het bos en installeerde zich op een omgevallen boomstam die in een lichte hoek tegen een andere boom aan stond. Ze sloeg haar staart om haar voorpootjes en trok haar schouders op tegen de koude bries die langs haar woei. Ze wist niet wie vandaag haar ‘assesment’ zou afnemen maar ze had zo’n vermoeden dat het Swallowflight wel moest zijn. Haar mentor was zo nauw betrokken geweest bij haar training dat het toch niet anders kon? Terwijl ze daar zo zat in een verwoede poging om zich te warmen in het waterige zonnetje dat door een paar wolken scheen, kwam er een onbehagelijk knagend gevoel op in haar binnenste. Wat als ik het niet haal? Dan zou ze nóg langer een apprentice moeten zijn. Ze was al 13 manen oud, en groter dan die domme uk Lionpaw, het zou een afgang zijn als ze het niet zou halen! Ze zou iets speciaals moeten doen. Een hond vinden en bevechten, of een das uit zijn burcht jagen. Op een of andere manier leek ‘gewoon’ jagen haar niet zo leuk meer als eerst. Misschien moest ze wel in een boom klimmen en laten zien hoe goed ze dat wel niet kon. Of misschien-

Haar neurotische gedachtengang werd onderbroken toen ze een figuur zag bewegen bij de ingang van het kamp. Reikhalzend keek Nettlepaw op, ogen samengeknepen om te zien wie het was. De kat in kwestie had geen donkere vacht zoals Swallowfligh, nee het was Eveningglow.

Oké, nu was het tijd om in paniek te raken.

OOC: Gesloten, alleen Eveningglow</sub>

<sub>Adem in, adem uit. Adem in. Adem uit. Adem. In. Adem. Uit.

Nettlepaw deed haar best om zo serieus mogelijk te kijken, om te laten zien dat ze heus niet door de grond wilde zakken. Maar het was toch wat anders als je rolmodel, je letterlijke voorbeeld op je af kwam stappen en je vertelde dat zíj je assesment kwam doen? Waar was Swallowflight? Voor het eerst wenste Nettlepaw dat haar strenge mentor aanwezig was.

Nettlepaw schraapte haar keel en prevelde een iet wat gehaaste "Goedemorgen" voordat ze knikte. "Laat maar horen wat u voor mij in petto hebt, Eveningglow." Sprak ze met een lichte sprankeling in haar ogen. Haar zenuwen mochten niet de overhand krijgen nu. Niet nu ze aan zoiets belangrijks bezig was.</sub>

<sub>Eveningglow haar instructies waren erg geheimzinnig, op zijn zachts gezegd. Desondanks deed Nettlepaw wat er van haar gevraagd werd.  Ze trippelde behoedzaam naar de boomstam en verstopte zich daar achter. Ze begroef haar neus in haar staart en begon hardop te tellen. Aanvankelijk hoorde haar scherpe oren de pootstappen van Eveningglow gelijkmatig heen en weer draven en tenslotte vervagen. “25, 26, 27-” Ze verlaagde haar stemgeluid om beter te kunnen luisteren en te weten of Eveningglow haar pootstappen te horen waren, zouden verraden waar ze heen was gegaan. Maar helaas. Toen Nettlepaw klaar was met tellen gluurde ze over de stam heen. Eveningglow was nergens te bekennen.

Lenig sprong ze over de boomstam heen en opende ze haar bek. Ze benaderde de plek waar Eveningglow had gezeten voordat ze was verdwenen, vanaf daar begon ze het spoor te volgen. Niet lang nadat Nettlepaw de Sandy Hollow achter zich had gelaten begonnen nieuwe geuren zich bij die van haar deputy te voegen, en werd de lijn waarin her spoor liep grotendeels tegenstrijdig. Dan ging het weer links, dan plots rechts, een rondje om een boom heen, over een struik heen. Nettlepaw pikte haar geur er zo uit. Haar sterkste eigenschappen waren haar zekere voeten tijdens het klimmen én haar scherpe neus. Ze moest dus ook onwillekeurig glimlachen als ze een vrij tegenstrijdig geurspoor tegenkwam, maar de geur van Eveningglow er snel uit kon pikken. Ze kon dit wel.

Nettlepaw stopte bij een doornstruik en snuffelde wat aan de doorns. Het spoor leek te eindigen hier. Nettlepaw sprong over de lage struik heen en pikte de geur opnieuw op aan de andere kant. Voorzichtig zette ze een paar passen, neus in de lucht gestoken. Het spoor leek nog even door te gaan maar het was Nettlepaw niet ontgaan dat de grijze apprentice werd omringd door erg veel bomen. Misschien was dit een goed moment om Eveningglow te verassen en te laten zien wat een goede klimmer ze was. Ze verwachtte dat Eveningglow ergens tussen wat boomwortels in zat, of in een struik, misschien achter een brede boom. Dan kon ze haar dus vanaf boven verassen. Briljant.

Ze dook in elkaar en zette zich af, haar nagels boorde zich in de schors en met geoefende bewegingen hees ze zich omhoog. Eenmaal boven in de takken kwam een gevoel van rust over haar heen. Hier boven in de bomen vond ze het altijd het fijnst. Lenig bewoog ze zich over de takken, voorzichtig om niet te veel geluid te maken en Eveningglow ergens beneden te laten schrikken. Met haar nagels uit haar hulzen kroop ze over een dikke tak en maakte een sprong naar de volgende boom. Van boom naar boom bewoog ze zich, voorzichtig, geluidloos, tot dat ze bij een bomenformatie kwam die lichtelijk uit elkaar weken. Één tak die hing over het pad heen. Nettlepaw wachtte tussen de takken terwijl ze haar bek opende en met haar ogen de omgeving scande. Zoekende naar die grijs witte verandering tussen het bleke landschap. Ik zie haar nergens. Ik ruik haar wel. Dacht ze met een bedenkelijke blik. Het was uitzonderlijk dat je vanaf zo hoog haar kon ruiken. Het sloeg Nettlepaw redelijk uit het veld, en liet haar overwegen om gewoon af te dalen en voorzichtig de geur te volgen. En dat deed ze dus ook. Nettlepaw sprong naar een lagere tak, daalde verder af, en zette tenslotte haar nagels in de bast om weer naar beneden te klimmen- tot dat het klikte. Toen ze af begon te dalen werd de geur zwakker. Zo zwak dat ze meteen bevroor en haar neus weer in de lucht stook, bek open. Wacht eens even-
Nettlepaw begon weer terug omhoog te klimmen, voorzichtiger en langzamer. Haar spieren protesteerde nu dat al haar gewicht op haar poten rustte. Namaten ze hoger klom, hoe sterker de geur weer werd. Ze heef zich op een tak die luid kraakte en enkele centimeters boog onder haar gewicht, waarna ze gauw haar nagels in de schors stak en zich stil hield. Met wild bonzend hart hees ze zich naar een stevigere tak, nog steeds zoekende naar de geur die van een stukje terug leek te komen. Nettlepaw weefde zich tussen de takken door, in de gaten houdende of de takken haar gewicht konden dragen en tegelijkertijd de geur van Eveningglow volgend. Drie bomen verder stopte ze. De wind die met de takken speelde bracht de geur naar Nettlepaw toe. Ze keek opzij en meende twee gele ogen naar haar te zien gluren vanachter de stam, verscholen tussen wat takken, in een boom aan de andere kant van het pad tegenover haar. Was dat nog eens mooi, ze was Eveningglow zo voorbij geklauterd. Nu dat Nettlepaw haar had gezien begon haar hart weer wild te bonzen. Het was toch iets anders als jij diegene was die in de gaten werd gehouden, in plaats van andersom. Voelde het voor een prooidier zo als er op je gejaagd werd.

De boom was te ver weg om naartoe te springen, wat betekende dat ze zelf dus naar beneden moest gaan om er naartoe te lopen. Ze wilde niet riskeren dat Eveningglow haar alsnog besprong van boven. Dus besloot ze om één boom verder op te schuiven, daar af te dalen, en zich in een boom pal naast die van Eveningglow te hijsen. Terwijl ze naar beneden was geklommen en het pad overstak, hield ze haar ogen op de takken gericht, met een dikke staart van opwinding. Als de deputy zich had bewogen naar een andere tak zou ze alsnog op haar neer kunnen springen. Dan moest ze snel zijn. Snel zodat Eveningglow haar niet kon pakken. Nettlepaw zette zich af en begon aan de klim omhoog. Eenmaal weer hoog in de bomen begon ze zich een weg te banen naar de takken die zich het dichtste bij Eveningglow haar boom bevonden. Haar hart bonsde wild terwijl ze de plek naderde waar de deputy zat. Op een dikke tak nam Nettlepaw plaats, dicht tegen de stam van de boom gedrukt, en gluurde ze opzij, tussen de dicht begroeide takken door, nog veilig in haar eigen boom maar hopende om twee ogen tegen te komen. Zou ze Eveningglow aantreffen?</sub>

<sub>Er was beweging te zien tussen te takken, en even later kwam Eveningglow haar gelaat tevoorschijn. Nettlepaw haar ogen ontmoette die van de deputy en ze voelde hoe ze een opgeluchte ademteug liet ontsnappen. Ze kon een gelukzalig maar zacht gesnor niet onderdrukken toen Eveningglow haar prees. Ze had het goed gedaan. Eveningglow vervolgde: “Je bent duidelijk een uitstekende klimmer,” Dat maakte Nettlepaw mogelijk nog trotser. Ze was er goed in, dat wist ze zelf ook, maar als iemand anders het tegen haar zei was het toch dat extra beetje bevestiging waar ze vaak zo wanhopig naar verlangde. “-kijk maar eens of je een stuk prooi te pakken krijgen. Twee zou helemaal mooi zijn.” Nettlepaw knikte. “Dankjewel, Eveningglow. Ik ga mijn best doen!” Verzekerde ze de gestreepte she-cat. Eveningglow voegde er nog extra aan toe dat het deze keer aan Nettlepaw was om de locatie van de jacht uit te zoeken. Wat het haar betrof was hier prima. Ze zou misschien extra bonuspunten kunnen scoren als ze een diertje kon vinden die in winterslaap was. Een eekhoorn, wellicht? Of misschien moest ze gewoon een vogel proberen te pakken uit een van de takken. Terwijl ze daar zo over nadacht begon ze te twijfelen. Eveningglow wist al dat Nettlepaw een goede klimmer was, ze wilde het liefst nog wat andere kunsten laten zien. Jagen in de boomtoppen was natuurlijk opzich al een kunst, maar het was niet wat Nettlepaw wilde doen.

De grijze she-cat keerde zich om en begon af te dalen. Met niet te veel moeite kwam ze weer op de grond terecht. De harde grond was ijskoud maar door al haar inspanningen in de boomtoppen was Nettlepaw haar lichaam voldoende opgewarmd om er weinig last van te hebben. Ze rechtte haar schouders en begon te lopen. Ze voelde dat de spanning door haar lijf begon te gieren. De Snakerocks waren niet ver, het zou maar een korte wandeling moeten zijn. Elke stap die ze zette bracht een golf van misselijkmakende spanning met zich mee. Het was niet zo zeer het feit dat Eveningglow met haar mee keek, als ze de slang zou vinden die Dustspirit had gebeten dan moest ze hem nog te pakken krijgen.. en ze had nog nooit op een slang gejaagd. Als dit fout ging was haar hele assesment over en was alles voor niets geweest. Nettlepaw schudde haar hoofd. Nee, ze moest dit doen. Ze was geen hulpeloze kitten meer die hulp nodig had. Ze kon dit. Ze kon dit. Ze kon dit. Als je het maar hard genoeg zei dan werd het de waarheid, toch?
De bomen weken uit één en ja hoor, daar was het. Ze bleef staan. De rotsformatie rees boven haar omhoog, bestempeld door gaten, holen en gleuven. In elk zo’n soort gat kon een slang zitten. Nu moest ze nog de juiste vinden. Ze kon hem nog exact voor de geest halen. Ze sloot haar ogen voor een tel en herriep de herinnering.

“ Een beweging trok haar aandacht en ze keek opzij. Nu zag ze pas het monster tevoorschijn komen. Hij had een brede, driehoekige kop met een platte neus. Zijn lijf was gestreept op een vreemde manier en zijn ogen waren koperbruin en doodeng. Zijn verticale pupil staarde woedend naar Dustpaw. ”

De herinnering bracht gevoelens terug die ze liever niet wilde voelen momenteel. Nettlepaw haalde nogmaals diep adem om haar zenuwen onder controle te krijgen. Geen tijd om bang te worden. Geen tijd om terug te krabbelen. Ze had het mentaal beloofd aan Dustspirit al die manen geleden. Ze stond bij hem in het krijt. Nettlepaw kwam langzaam in beweging, haar neus dicht bij de grond en haar spieren op scherp. Ze was niet de snelste in de clan, noch de beste als het er op aan kwam hoe goed haar verdediging was. Als ze ook maar één fout maakte zou het gedaan kunnen zijn. Ze vertrouwde er op dat ze niet veel geluk kreeg zoals Dustspirit. Ze sloop naar de inham waar de slang had gezeten. Koifish had destijds de exacte slang gedood die Dustspirit had aangevallen, maar een soortgelijke zou er vast nog wel zitten. Ze paste niet meer door de opening zoals toen, maar kon hem wel naar buiten lokken. Toen ze door haar poten zakte bij het gat en in de duisternis tuurde zag ze niets. Het gespitste oren luisterde ze. Voorzichtig begon ze met haar voorpoot over de aarde te schrapen , recht voor de ingang maar er kwam niets. Misschien zaten ze hoger om de koude vorst te kunnen om zijlen. Nettlepaw sprong omhoog op de rots en ging voor een rotsspleet zitten schuin gelegd van haar vorige plekje. Ook hier begon ze met haar poot over de rots te schrapen maar pas na een volle minuut meende ze beweging waar te nemen enkele luttele seconde ná dat ze geluid hoorde. Het beest in kwestie moest wel met zijn buik over iets zijn geschraapt, zoals een oud blad, anders had ze hem niet gehoord. Ze wist nog dat de slang geluidloos was geweest destijds. Nettlepaw schuifelde een halve staartlengte achteruit, maar haalde haar poot niet weg. Lag het aan haar of was het dier langzamer? Ze besloot om nog wat extra afstand te nemen voor het geval het beestje haar verrassen zou. Ze schraapte nogmaals zacht met haar nagels over de rotsen en toen zag ze hem. Haar dikke kop was met scherpe, donkere zwarte lijnen gestreept en haar ogen waren licht amber, anders dan het exemplaar die Dustspirit had gebeten maar onvervalst dezelfde soort. Nettlepaw sprong gauw op hoger op de rots en ging boven de ingang zitten, voorzichtig over de rand glurend. Als hij zo naar buiten zou komen kon ze op zijn kop springen en hem achter zijn nek bijten zoals Koifish had gedaan. Ze wachtte af, geduldig want juist nú zou ze geduldig moeten zijn. Waakzaam. Anders was ze dood. Zoals Rabbitpaw en haar ouders. Dood discrimineerde niet.

Er kwam geen beweging en Nettlepaw begon zich zorgen te maken. Een harde windvlaag trok aan Nettlepaw haar vacht en blies enkele dode bladeren langs de ingang van de grot. En toen zag ze hem. De adder had gereageerd op de bladeren die langs haar hol waren gevlogen en zacht over de grond hadden gestreken. Met drie schokkende bewegingen kwam de adder een eindje naar buiten waarna ze zich doodstil hield. Het zou nét genoeg zijn om de adder achter zijn kop te pakken. Ze vermoedde dat door de recente kou het beest een stuk langzamer was, en dat kon wel eens in haar voordeel werken. Nettlepaw schraapte al haar moed bijéén en liet zich met al haar kracht op de kop van de adder vallen. Met een woedend geluid spuugde de adder éénmaal, zijn hele lichaam vernauwde zich en krulde als het waren op uit het hol om een grip te krijgen op Nettlepaw haar achterpoten. Met haar voorpoten hield ze zijn kop naar beneden gedrukt, haar tanden boorde zich in haar nek. De adder was dik, de strepen op haar kop liepen helemaal door tot haar staart en deed haar denken aan het patroon van een cyperse kat. Ze was niet goed voorbereid op de kracht. De adder bestond uit één bonk spieren en had haar achterpoot pijnlijk afgeklemd. Maar Nettlepaw haar grip was sterk, ze kon niet los laten. Haar grip was haar overwinning, en de adder zijn ondergang. Verzwakt door de kou en in geen positie om zich te verdedigen voelde ze de kracht van de slang afnemen tot dat uiteindelijk haar lichaam van Nettlepaw haar achterpoot afgleed. Nog enkele tellen langer hield ze vast, niet riskerend dat de adder nog zou leven. Toen ze los liet spuugde ze gauw het bloed uit, bang dat het misschien giftig zou zijn. Hijgend en met een pijnlijk kloppende achterpoot stapte ze er vanaf en keek ze neer op de slang. Het was gebeurt, de adder was dood!</sub>

_{Nettlepaw keek neer op de slang, het levenloze wezen die daar aan haar poten lag. Het gaf een machtig gevoel. Ze had de slang gedood. De manifestatie van al haar nachtmerries toen ze kitten was. Nu had ze andere nachtmerries. Over Bloodclan katten en dood. Maar op dit moment deden die er weinig toe. Ze had dit zelf gedaan, zelf de slang te slim af te zijn geweest. Ze kon op zichzelf vertrouwen. Ze kon de hele wereld aan! .. tenminste voor nu dan. Ze pakte de slang op tussen haar kaken en begon hem mee te slepen naar Eveningglow. Ze moest hier ergens in de buurt zijn. Ze legde hem voor een tel neer, speurde de bosjes af en kon al snel haar geur oppikken. Even later ontmoette ze twee gele ogen die haar gadesloegen. Nettlepaw pakte de slang op en sleepte hem trots naar de deputy toe. “Hier!” Miauwde ze met haar mond vol en ze presenteerde slang voor haar neer. “Ik wil deze aan Dustspirit geven strakjes, als dat mag..” Haar stem zwakte een beetje af terwijl ze verlegen glimlachte. “Ik wil dat hij weet dat.. dat ik hem bescherm als het nodig is. Ik ben niet meer bang voor slangen.” Ze liet haar blik over de prooi gaan, voor een tel in gedachten verzonken. De hele scene die zich had afgespeeld met Swallowflight, Koifish en Dustspirit stond haar nog nader bij. “Is er nog iets anders wat u van mij wilt zien?” Vervolgde ze toen op een zakelijkere toon, klaar om nog meer te laten zien als dat nodig was.}