A little yellow flower [Gorsepaw]

Gorsepaw was de ochtend al vroeg wakker geworden. Hij was ook nogal een ochtendpersoon. Hij had het dauw al gezien waar Shadefeather over had gesproken en hij keek nog altijd graag naar de zonsopgang. Het was nog steeds één van de meest prachtige schouwspellen in zijn leventje en hij had het geluk dat het bijna elke ochtend en avond weer gebeurde dat de zon haar kleuren door de hemel smeerde. Als rijke penseelstreken van geel, oranje en rood. Hij zat zich in zijn nest te wassen, zodat hij weer stralend aan de dag kon beginnen. Stiekem was hij ook wel een beetje bang voor Amberstorm als hij er onverzorgd uit zou zien en dat ze er een opmerking over zou maken. Hij deed zo zijn stinkende best om haar tevreden te houden en dat ze niets tegen papa zou zeggen. Gelukkig had hij tot nu toe nog niet heel veel ingewikkelde dingen hoeven doen, dus ze hadden nog geen confrontaties gehad. Maar opeens hoorde hij zijn vaders stem door de apprentice den. Oh! Wou hij met hem mee op wandeling? Meteen stopte hij met alles wat hij aan het doen was en kwam de apprentice den uit trippelen. ‘Natuurlijk!’ miauwde hij vrolijk, waarna hij zich naast zijn vader uitrekte. Samen met iemand was het territorium lang niet zo spannend, en al helemaal niet met zijn allerbeste papa. Hij was de grote held en zou hem altijd beschermen. ‘Waar gaan we heen, papa?’

Gorsepaw kwam weer overeind uit zijn strekkende houding. Nieuwsgierige ogen gingen naar zijn vader. Wel grappig dat ze er eigenlijk heel anders uitzagen. Hij was rood met wit, en papa was rood, wit en zwart! Nou ja, dan had hij een kleurtje minder. Zijn gezichtje klaarde vrolijk op toen zijn papa hem vertelde dat ze brem zouden gaan bekijken. Zoals zijn naam! ‘Oh, gaaf!’ sprak hij vrolijk. Zijn pootjes tintelden bij het idee. Hij volgde dan ook zijn vader op de voet. Hij huppelde met een vering in zijn tred achter zijn papa aan. Hij keek nog altijd heel veel om zich heen als hij buiten het kamp kwam. Hij probeerde zich te focussen op wat hij rook, maar het was nog vooral een waas van allemaal geuren die hij nog niet kon onderscheiden. Het was vooral de frisse geur van een kale heide. Af en toe dwaalde hij dan ook wat af van zijn vader omdat hij afgeleid raakte, om vervolgens weer in een sprintje weer zijn achterstand in te halen. ‘Zijn we er bijna, papa?’ vroeg hij na een tijdje rennen. Het voelde al alsof het heel lang had geduurd. Hij wilde nu ook toch wel heel graag weten wat het nou precies was.

Gorsepaw had nog steeds een veer in zijn tred toen hij vrolijk naast zijn vader liep. Zijn ogen gingen nog zoals iedere dag onderzoekend over het territorium. Ondanks dat hij meestal nog wel een beetje nerveus was door het grote open, vond hij het toch ook prachtig. En hij voelde zich nooit benauwd. Het was zo groot, zo weids. Hij voelde zich er zo vrij. En er waren nooit veel katten bij elkaar. Het begon bijna een soort toevluchtsoord te worden als Gorsepaw het te druk vond worden in het kamp. Papa vertelde dat het nog wel even zou duren, waarna hij vertelde over de heidevelden, over het ravijn dat hun met RiverClan scheidde. Gorsepaw miste een stapje. ‘Gaan we naar RiverClan?’ miauwde hij geschrokken. Hij was alsnog als de dood voor die clan. Ze hadden hun aangevallen. Hij bleef nog wat dichter bij papa toen hij vertelde dat ze er bijna waren en bleef dicht naast hem rennen. Maar uiteindelijk waren ze op de plek die papa bedoelde en was RiverClan gelukkig nog niet in zicht. Het was een grijs, onherbergzaam gebied. Papa verzekerde dat het in het voorjaar mooier zou worden. ‘Als de bloemen weer bloeien?’ vroeg hij nieuwsgierig. Falconpaw had hem ook al verteld dat in de winter de bloemen weggingen, om te overleven, net als hij. Hij zag zijn papa zoeken door de velden, en nieuwsgierig bleef hij hem op de voet volgen. Een geur hing in de lucht wat hij nog niet goed kon plaatsen. ‘Wat zoek je papa?’ vroeg hij toen. Hij keek met grote ogen over de velden, en hij begon ook mee te zoeken tussen de struiken, al wist hij nog niet precies wát hij zocht.

Gorsepaw werd snel gerust gesteld. Ze gingen gewoon in een gebied grenzend met RiverClan. Ze gingen er gelukkig nog niet meteen naartoe. Dat kon hij nog wel. Andere clans mochten ook niet komen waar hij heen ging. Hij sprong achter zijn papa aan, die uitlegde dat de bloemen later weer terugkwamen. Precies zoals Falconpaw ook al eens had uitgelegd. Hij knikte instemmend. ‘Ik kan niet wachten,’ miauwde hij snorrend. Daarna huppelde hij weer vrolijker door. Gelukkig kon hij wel geduldig zijn. En vervolgens gingen ze op speurtocht op een gele bloem! Oeh! Papa zat al met zijn kop in een hol. Nou ja, daar konden bloemetjes nog niet groeien? Ze hadden licht nodig. En hoewel de zon nu niet prachtig scheen, maar slechts waterig aan de hemel stond, konden vast nog wel sommige bloemetjes groeien. Hij neusde door de struiken, in muf geurende heide. Hij dwaalde al een beetje bij zijn vader weg, maar uiteindelijk kwam hij bij een prikkelende struik. Ow! Hij had zijn neusje gebotst en snel dook hij wat achteruit. Maar in een flits zag hij een groepje gele bloemetjes. Hij hoorde zijn papa al horen roepen of hij bloemetjes had gevonden. ‘Ja! Ja, hier!’ miauwde hij vol verwondering. Hij verlaagde zijn kopje eens en zag de kleine, bescheiden bloemetjes die zich dapper stand hielden in het koude weer. Hij knipperde met zijn grote gele ogen. Was dit dan.. hijzelf?

Gorsepaw stond bij zijn struikje met bloemetjes, zo verschuild tegen de elementen. Hij knipperde langzaam, elk kroonblaadje in zich opnemend. Uiteindelijk kwam zijn vader ook kijken en ja hoor, het was zíjn bloempje. Een brede lach kwam op zijn snuit. Hij keek zijn vader aan die vroeg hoe hij ze vond. Hij legde zich neer bij de prikkelende struik. ‘Prachtig,’ fluisterde hij. Hij had nog geen idee wat het precies inhield, hoe erg typisch het was dat ze op de heide bloeiden. Het was voor nu gewoon zijn bloemetje, klein en geel. Hij hoopte dat er ooit meer van zouden komen. Falconpaw en papa hadden nu al gezegd dat er later veel meer zouden zijn. Hij strekte zijn kopje uit naar de gele bloem, zijn neusje er zachtjes aan snuffelend. Hij giechelde zachtjes. ‘Dat ben ik dan! miauwde hij opgewonden.

Gorsepaw staarde met grote ogen naar het prachtige bloemetje. Papa vertelde toen hij geboren was het prachtig in bloei had gestaan. Hij kantelde zijn kopje en knikte begrijpend. Ja, dat kon hij wel voorstellen! Hij was vernoemd naar WindClan zijn velden. Hij snorde en keek vrolijk zijn vader aan. ‘Bloeit het het hele jaar dan?’ vroeg hij toen. Als het nu zelfs bloeide. Misschien was dit bloemetje wel speciaal en kon hij in zijn eentje de hele wereld aan. Hij drukte zich even tegen zijn vader aan. Hij vond het gewoon zo bijzonder om even een beetje van zichzelf te weten, wat hij eigenlijk nog niet wist! Hij wist ook niet precies hoe hij was toen hij inimini piepklein was. Hij zag nu wel eens pasgeboren kittens, maar hij kon zich gewoon niet voorstellen dat hij ook ooit zo was geweest. Zo ontzettend klein en hulpeloos. Gelukkig had hij super lieve ouders. Toen gingen zijn ogen naar zijn vader. ‘Papa, waar ben jij eigenlijk naar vernoemd?’ miauwde hij toen met grote, nieuwsgierige ogen.

Gorsepaw knikte. Hij begreep het. Niet elke bloem kon voor eeuwig bloeien. Maar hij was blij dat zíjn bloemetje dapper door bloeide, zelfs in de kou, met zijn kleine blaadjes en prikkelende struiken. Hij keek toen weer naar zijn vader. Hij vertelde toen dat hij vernoemd was naar een hengst die zijn opa had gezien over de velden. ‘Wauw!’ miauwde hij verwondert. Dat was wel heel stoer. Hij had nog nooit échte paarden gezien. Hoe cool was dat? Papa begon vervolgens te kletsen dat hij geluk had met zijn zusjes. Hij snorde dan ook vrolijk. ‘Ik ben ook heel blij met ze,’ snorde hij vrolijk. ‘Ik hou van ze. Maar ook van mijn vrienden, dat zijn ook een soort broers.’ Falconpaw en Heatpaw waren inderdaad zijn beste vriendjes. Met zijn drieën konden ze heel leuk spelen. Helaas was Falconpaw nu medicine cat apprentice, waar hij super trots op was, maar het was toch jammer dat ze niet zo veel tijd doorbrachten als hij misschien had gehoopt. Maar altijd als ze konden, waren ze samen.
Toen veranderde de sfeer opeens. Zijn vader zei dat hij iets te vertellen had, en dat het niet leuk nieuws was. ‘Oh,’ miauwde hij bedompt. Toen kwam het volgende nieuws opeens als een kanonskogel binnen. Meteen kwamen de tranen in zijn ogen. Uit elkaar? W-wat? Hij had nooit gezien dat papa en mama niet meer van elkaar hielden. Hoezo, uit elkaar? Hij zette een paar pasjes achteruit, zijn lipje bibberde. Wat zou dit nou betekenen? Was het misschien zijn schuld dat ze uit elkaar waren? Onbewust begon hij ongecontroleerd te trillen en te snikken. Hoe nu verder? Tranen vulden zijn ogen en hij had het gevoel dat zijn maag een salto had gemaakt. Hij kreeg nog half binnen dat ze alsnog van hem hielden. Maar waarom gingen ze dan uit elkaar? Het klopte niet, dit hoorde niet!

Gorsepaw lag aan de grond genageld, starend naar de gele bloemetjes. Hij knipperde niet, hij bewoog niet. Hij was gewoon... helemaal verstijfd. De grootste shock leek gestopt, maar het werd alleen maar erger en erger. Mama had voor een ander gekozen? Er leek geen draad aan vast te knopen. Hoe dan? En waarom? Hij wilde het niet geloven. Hij geloofde het niet! De tranen bleven maar komen en komen. Hij voelde niet eens dat zijn vader bij hem kwam, zijn gezichtje schoon probeerde te poetsen en hem proberen te troosten met loze woorden. Dingen die hij ook niet geloofde. Het was vast wel zijn fout. En hij begreep het ook niet. Alles zou nu anders worden. Moest hij dan ook gaan kiezen? Want dat wilde hij ook niet. En hij wilde ook geen nieuwe moeder. Hij wilde gewoon dat dit gesprek nooit was gebeurd. Dat alles nog was zoals het was. Eindelijk draaide hij zijn kopje weer naar zijn vader. Waarom was hij niet verdrietig? Hield hij dan ook niet van mama? Gorsepaw begreep het niet. Onbegrip kwam in zijn kop. Alles was goed. Ze hadden het goed. Ze hoefden niet uit elkaar! Gorsepaw begon weer heviger te snikken. Zijn proberen van toen hij een kitten was gingen in het niet. ‘Ik..’ begon hij snikkend. ‘Ik w-w-il a-halleen zijn.’ En met die woorden kwam hij overeind, worstelde hij zich uit zijn vaders omhelzing en begon te rennen. Niet naar het kamp. Niet naar RiverClan. Gewoon de velden in. Hij wilde ergens heen zijn ver weg van iedereen.